Vroeg in de morgen komen we aan in het Po ist Voksal (station), de meute taxi chauffeurs lacht ons al toe maar in de verte hebben wij al lang enkele bussen opgemerkt. We stappen er zelfverzekerd op af. Het blijkt niet simpel te achterhalen welke bus we moeten nemen omdat de straatnamen op onze kaart, steden in Oezbekistan zijn. Ze kijken ons dus verward aan alsof we dus per ongeluk in Samarkand zijn en eigenlijk naar Bukhara moeten, want zo heet de straat waar wij naartoe willen. We besluiten gewoon een bus in te stappen en te kijken waar we uitkomen. Dat verloopt verbazend vlot, we vinden snel terug waar we ons op onze kaart bevinden. Hier al merken we dat de afstanden minder groot zijn dan ze bij een eerste blik op de kaart lijken. Als we uitstappen beginnen we te stappen, op zoek naar Bukhara street. Al snel zitten we verder dan nodig en we raken we maar niet naar de juiste straat, mede omdat enkel de grote straten benoemd zijn op onze kaart. Deze grote lanen zijn in werkelijkheid gemiddelde tot kleine straten. We zien uiteindelijk wegwijzers naar een hostel en bellen aan. We checken in voor 2 nachten, onderhandelen over de prijs en krijgen die 25% naar beneden. Een goeie deal dus. En dan kunnen we op pad, we weten ondertussen de bazaar al liggen en gaan daarop af voor ons ontbijt/brunch. Wederom een zeer gevarieerde maaltijd van brood met radijzen. Op zoek naar een plek om die maaltijd op te eten belanden we op een brede wandelstraat. Die overgaat in een groot park en vervolgens eindigt op de Registan. Alles is hier aangelegd rond de grote monumenten en leidt u ook van het ene mausoleum naar de volgende moskee en de befaamde medressa’s. Alles is nieuw, proper, onderhouden en gerestaureerd.
De inkomprijzen voor alle bezienswaardigheden zijn hoog (3 euro), dit lijkt niet veel maar het is belachelijk veel als je weet dat een overnachting hier 7 euro kost. We beslissen enkel voor Registan square te betalen, met de 3 bekendste medressa’s. Het square is heel mooi, maar afgezet, je mag er niet overal rond lopen, spijtig en doe je dit wel staat er een politie agent te fluiten alsof je een ernstige verkeersovertreding begaat. Toch zijn onze verwachtingen nog steeds hoog gespannen. Eens binnen belanden we in een patio die gezellig zou kunnen zijn als je alle souvenirwinkeltjes en verkopers weg denkt. Eigenlijk betaal je een duur inkom ticket om naar een souvernir winkel te gaan. We bekijken de rest van de bezienswaardigheden dan ook van de buitenkant. Ondertussen hebben we al beslist dat we hier geen 2 nachten willen blijven, we moeten onze hosteleigenaar dus overtuigen ons 1 overnachting terug te betalen. Het enige probleem hier is dat de ‘administrator’ geen woord Engels spreekt en de eigenaar niet aanwezig is. Het duurt een kwartier voor we door hebben dat de man ons probeert duidelijk te maken dat het in orde is en dat we ons geld terug krijgen, uit zijn uitleg begrijpen waar er een restaurant is gaat ons vlotter af. Samarkand in kaart gebracht. Achter de facade: Na ons ontbijt is het tijd om tickets te regelen voor de nachttrein richting Bukhara. We wandelen naar de bazaar en nemen de bus waarop ‘Voksal’ staat. De bus vertrekt en als zowat iedereen is uitgestapt vraagt de schreeuwer waar we naartoe willen. We zitten op de juiste bus maar in de foute richting. We mogen blijven zitten en zijn een kwartier weer op de plaats waar we vertrokken zijn om dan 5 minuten later in de juiste richting in panne te vallen. Wachten op de volgende bus en we kunnen weer verder. Om in het station aan tickets te geraken neem je de andere kant van het hek. Hier in Oezbekistan koop je zelfs geen ticket zonder ‘vliegtuig’ controle. De tickets kopen lukt vlot, maar ze zijn duurder dan we verwachten. Het is moeilijk in te schatten door de schaduw economie die koersen van euro en dollar verdubbeld op de officiele waarde. We vermoeden dat officiele prijzen hierdoor misschien ook gestegen zijn. En dan gaan we op zoek naar “the Jewish quarter”, dat volgens onze reisgids van 4 jaar oud nog te bezoeken is. Het is wel helemaal verstopt achter een facade van souvenirwinkels. De toegang tot deze wijk is nu enkel nog mogelijk via enkele ‘voordeuren’ waarbij zelfs een bel hangt. We glippen binnen en voelen overal turende blikken. Een big brother is watching gevoel is hier overduidelijk aanwezig. We raken dan ook niet ver of we worden aangesproken, met duidelijke gebaren en woorden dat er niets te zien is, dat de straten doodlopen of afgesloten zijn. Erger nog, ook kinderen zijn hierin volleert en sturen ons terug richting voordeur. Een heel onaangenaam gevoel. We doen nog enkele pogingen maar geraken niet tot bij de synagoge. Vreemd omdat er in deze wijk eigenlijk niets speciaal te zien is dat niet zou mogen vergeleken worden met andere wijken in andere steden. Het kerkhof dan maar met de mausolea van Timor’s verwanten, Shah-i-Zinda (Avenue of mausoleums), ook hier stevige inkomprijzen en daarbovenop nog een stevige fototoeslag. Er moet toch goedkopere manier zijn om onze ‘been there, done that, took the picture’- honger te stillen. En dat is via een openstaand poortje een eindje verder van de kassa. We belanden op het gewone deel van het kerkhof met bescheiden graven, aan de achterkant van Shah-i-Zinda. Na wat te zigzaggen tussen de graven raken we zover dat we eigenlijk maar gewoon moeten binnen wandelen, zonder ticket. Dit doen we uiteindelijk niet want ook zo hebben we al een heel mooi zicht (ook hier allemaal souvenir winkels), en we willen de fototoeslag vermijden. We hebben onze foto’s en het was heel wat meer lol om ze te maken dan om ervoor te betalen. Tijd om onze bagage op te pikken, de (laatste) bus naar het station te nemen en Samarkand achter ons te laten. Volgende halte: Bukhara, de stad deze keer. Bij aankomst in het station is er uiteraard controle. We geven onze paspoorten en tickets af, hierbij zit ook nog een ‘kwitantie’ die we van de loket bediende hadden gekregen. 1 blik hierop en ze zeggen meteen: “VIP” en er wordt ons een andere ingang aangewezen. Wij kijken eens vreemd. Oeioeioei, Aiaiai, Olala! Die ziet er op het eerste zicht niet veel belovend uit: een X-ray machine voor de bagage, nog eens paspoorten afgeven, een metaal detector en de bijhorende agent. Zou VIP betekenen dat je hier extra controle krijgt? Toch gaat het allemaal vlot er is gewoon een extra stempeltje gezet. We wandelen een mooie patio met bankjes door en komen in een grote ruimte met tapijt, lederen salons, tafels en stoelen, muziek, TV en een dame die ons thee brengt. Een comfortabelere manier om 7u wachten door te komen dan op een perron of in een wachtzaal. En dat voor platzkart tickets! Weer 1 van de facades van Samarkand?
0 Reacties
|