Day 1Holidays are over
Vroeg in de ochtend nemen we de taxi naar de luchthaven van Bishkek, busses rijden nog niet. Ik wordt uitgezwaaid door Kristine en Andrii. En neem voor het eerst een vliegtuig volledig alleen. Bishkek is zo klein dat ik amper 50m van de inkom al aan de gate sta. Het is te zeggen ik sta aan gate 4, de verkeerde. Er zijn maar 2 gates in deze luchthaven, 4 en 5, en liggen vlak bij elkaar. Nergens info te vinden over welke ik moet hebben en de mensen verstaan geen Engels. Telkens als ik vraag waar ik moet zijn zeggen ze "wait" zonder een blik op mijn ticket te werpen. Een andere lotgenoot spreekt me aan en we geraken aan de praat. Ook hij moet steeds wachten van de mensen, zelfs al horen we al lang te boarden. Een dame hoort rond wie er naar Dubai moet. Ah informatie! We gaan naar gate 5 en belanden 15 min voor departure time in het busje richting vliegtuig. We vertrekken met vertraging... Gisteren met een vreemd gevoel in de buik: ik vertrek, alleen, zonder mijn reisgenootjes waar ik behoorlijk wat lol heb mee gehad en stillaan gewend was geraakt aan ons leventje samen. Vandaag op de vlieger met een trotse grote glimlach op mijn gezicht, nu begint het echte werk, gedaan met de vakantie. In Dubai aangekomen moet ik eindeloos lang wachten voor mijn volgende ticket naar Kathmandu. Om dan uitgedroogd en hongerig enkel te kunnen kiezen tussen MCdo, KFC en een raar lokaal standje. Ik ga voor MCdo. OMG! Dat is minstens 10jaar geleden en weet ook meteen weer waarom. Eindelijk in Kathmandu aangekomen haal ik mijn visa en mijn backpack, die nat is geworden om een misterieuze reden, en ga naar buiten waar mijn host met een briefje "Tatiana" me staat op te wachten. We drinken chai onderweg en ik geniet van Kathmandu in het donker, chaisend op een motorcycle met mijn backpack tussen ons in over een afstand van 7km. |
Day 2Hobbelend de natuur in
Ik wordt wakker met een kraaiende haan en geritsel in potten, ik slaap in de keuken. En ben nog moe van het uitgebreide gesprek met mijn heen en weer wiebelende host die een gesprek in elkaar flanste over alle mogelijk denkbare complexe thema's in twee uur tijd. Van politiek tot zelfstudie en school tot alle levensvragen. De lieve dame geeft me een kruidige thee en de nieuwsgierige dochter Diya volgt elke stap die ik zet. Bij het rommelen in mijn backpack is ze nieuwsgierig naar alles! Gefacineerd kijkt ze mee en raakt ze alles eens aan. Ze is 11 jaar en een fantastisch kind. Na mijn rijst met curry kan de dag beginnen. Mijn ongeduldige praatgrage gids brengt me naar Nagarjun. Een mooi reservaat met iets hobbeligere wegen dan gisteren. We rijden berg op en berg af door de natuur en door de kleine dorpjes. Het is zalig en mijn glimlach is niet weg te werken. We drinke enkele biertjes Tuborg. s'avonds gaan we naar een lokaal plekje BBQ eten en naar een heilige boom met nachtelijk uitzicht over de stad. Ook hier uitgebreid geratel over complexe thema's en regelmatig verwarring van mijn kant omdat hij allerlei begrippen door elkaar haalt. I am his friend, he admires me en wordt tussendoor geregeld geknuffeld. |
Day 3Money, no money
Derde slechte nachtrust op rij. De kraaiende haan deed zijn werk, alsook een zoemende mug die me een souvenier op mijn gezicht heeft achtergelaten. De vechtende straathonden in de verte en een tikkende klok hielpen me ook niet echt. Na opnieuw (elke ochtend, elke avond, elke dag) rijst en curry te eten gaan we weer de motorcycle op, richting Bakhtupur. We gaan stiekem binnen, zonder enterance fee te betalen. Naba, mijn host, doet dan ook alsof hij me niet kent. Een tourgids wil me rondbegeleiden, maar ik wil liever geen geld spenderen. Zodus ga ik rustig verder. Plots begint de gids me toch alles uit te leggen en besluit hij me gratis rond te brengen. Ook een dame die me een heilig beeld toont wil geld van me. En op de kop toe willen kinderen dat ik een schoolboek voor hen koop, om dan waarschijnlijk opnieuw in de bookshop te belanden... No money (op die paar 100dollar, euros en roepies na) is mijn moto, Andrii's style. Een 2000 roepies uitgespaard. Goe bezig, Tati! |
Day 4Lovely Diya and RD
Hoewel de familie zeer gastvrij is en ik echt gek ben op de twee goedgezinde steeds glimlachende kinderen, Diya en Nabin, en hun lieve niet zo goed engels sprekende mama Rama, geraak ik tourgids papa Naba echt wel serieus beu! Wat een vervelend ventje dat altijd onzin uitkraamt. Mijn gesprekken met hem zijn eindeloos, ondanks het feit dat ik voornamelijk uhuh, yes of simpelweg knik om er vanaf te zijn. En mijn grootste probleem met hem is dat hij onzin uitkraamt waarvan ik vooral niet vind dat het ook maar enige waarheid bevat. Voor die dat me kennen, je snapt mijn enorm probleem hiermee wel... En dan wil hij me ook nog telkens knuffelen en aanraken, in mijn gezicht en overal. Ooh, ik ga nog afzien in India! Ik ben dan ook eens goed kwaad geworden wanneer ik al knorrig was van het vervelende gesprek voordien, en hij mij opnieuw begon te knuffelen gisterenavond. Vandaag dus ook inpakken en wegwezen. Zo spijtig dat dat fantastische gezin bij hem hoort! Lieve Diya en haar buurmeisje RD geven me een hoop cadeautjes, ook al bestaat hun huisje uit twee en 1 kamer en een gezamelijk toilet en lavabo (zonder stromend water). |
Day 5Anders reizen
In een b&b beland voor €3 per nacht. Heel ander sfeertje omdat het plots een andere vorm van reizen is. Een groep travelers die net zijn aangekomen klitten samen en gaan op stap, ik besluit me er bij aan te sluiten. Hoewel fijn, geeft het minder een trill met hen. We gaan wandelend naar een heilige rivier waar een verbrandingsritueel plaats vindt. Betalen flink de 1000 roepies (€9) enterance fee en bezoeken de plek. Waarom betaal ik zo veel voor dit? Ik had beter binnen geglipt, het is tenslotte in de eerste plaats een lokaal ritueel om de doden te verbranden en geen toeristische plek. Ik denk dat mijn dag meer compleet voelt met locals. Alsof ik echt iets te zien krijg.. |
Day 6Mission impossible
Op zoek naar schoenen voor maat 47 en 37 gaan we de stad in. We wandelen wat rond gaan naar de bazaar en beginnen aan deze onmogelijke opdracht. De grootste schoenmaat blijkt hier dan ook 45 te zijn. Verder kijken we ook eens rond voor een slaapzak voor -20 graden. Die is nodig voor vrijwilligerswerk de 6de april. We, ik en een lollige zwarte Amerikaan van California, eindigen met een grollende maag en een goesting in een nachtelijke wandeling naar de Monkey Tempel. Onderweg komen we een open kamertje tegen met een goed gevulde stoelen, geen of niet Engels sprekend. We vragen of we kunnen eten en wanneer ze dat begrepen hebben schiet iedereen in gang om ons een vrije plaats te kunnen bieden. We krijgen rijst met groenten en vlees en vis. En terwijl we er met onze handen van smullen wordt onze maaltijd aangevuld. Ik eindig met een gigantisch bord dat nog half vol is door het blijven krijgen van meer zonder argumenteren, ben weer te mager ofzo. We gaan richting monkey tempel waar we omringd worden door aapjes en honden die in ons geintresseerd zijn terwijl we onze 7 rondjes rond de stupa doen voor geluk. Prachtig gratis uitzicht zonder vervelende toeristen die rond ons heen zoemen. |
Day 7Jibian chester
Aangezien we gisteren te lui waren onze spullen te pakken en uit te checken, staat dit op de planning van vandaag. Zowel ik als Jeff, de Amerikaan, zijn Kathmandu city stillaan beu en gaan naar Panauti. We nemen de bus en gaan naar een klein 'middeleeuws' dorpje, gelijkaardig aan Bakhtupur maar dan gratis en zonder toeristen. We gaan naar het enige hostel dat hier is en betalen te veel voor wat het is, een vuil bed en een toilet met een kleine muis en amper lopend water. De douche is geen poging waard. We gaan naar een mooi stukje landbouw en ontmoeten daar een raar mannetje dat ons steeds bedankt voor met hem te praten. Hij lijkt wel 60, maar blijkt 37 jaar oud te zijn. Jibian chester. We zien in de verte een trap in de bergen en besluiten daar heen te gaan. Maar wanneer we de rivier oversteken en opzoek gaan naar de trap merken we dat de hele stad verzameld is rond een lijk op een verbrandingsplaats naast de rivier. Het is een kleinere bedoeling dan in Pashupati, maar ook meer natuurlijk zonder de vele toeristen. Eerder waren we een zitplek aan het zoeken en hadden we ons bijna op die plek neergeplofd. Tot we plots realiseerde wat de bedoeling was van dat plekje. Een serene avondval. |
Day 8Is there a shower?
We gaan in de ochtend de berg op via die trap en belanden bij een stupa en een paar rondhangende jongeren. En dan een bus richting Nam Buddha voor een trekking. We komen aan in een dorpje vlakbij de Nam Buddha stupa, een 2km vanwaar we moeten zijn. Berg op met mijn 15km zware backpack. Eens aangekomen zetten we onze spullen bij een hostel en verkennen de omgeving opzoek naar een Boedhistisch monastry. Bleek ingewikkeld te vinden en hebben een fijne zoektocht er naartoe. Het klooster is gigantisch groot en monieken tonen ons de korte weg terug. Jeff wil douchen en legt dit uitgebreidt met gebaren en woorden uit aan de dame die onze kamer toont. Waarbij ze blijft antwoorden dat er geen is en moet lachen met zijn doen. Ook ik kan ni anders dan het grappig vinden. |
Day 9Knipbeurt
Na een mager ontbijt gaan we gepakt en gezakt de berg af richting een klein dorpje om de bus naar Panauti te nemen. Om dan vervolgens de bus naar kathmandu te nemen. Voor we die laatste nemen kopen we ons wat druiven en bananen, mijn lichaam schreuwt ernaar. En al een half jaar ben ik aan het zeggen dat ik naar de kapper moet. Hoog tijd dus! Ik laat mijn puntjes knippen voor een halve euro en krijg mijn snelste knipbeurt ooit. Jeff gaat voor een kleurtje. Eens in Kathmandu stappen we weer een eind om eens te horen achter ons vrijwilligerswerk en een slaapzaak te kopen voor €16 na slim onderhandelen. We laten de verkopers achter met een verbaasd gezicht. Hebben we ze zo weinig laten betalen? Het gaat niet moeilijk zijn om dit voor meer verkocht te krijgen aan een domme toerist eens we ze niet meer nodig hebben. We eindigen bij een gezin dat ons wil hosten en ons rijst met curry serveert. Jammer genoeg is mijn maag stillaan aan het protesteren. |
Day 10Bruin zout
Weinig geslapen door vele ongemakkelijke toiletbeurten. Ons plan om een bus te nemen om 6u 's morgens richting Gorkha is dan ook niet haalbaar. We blijven dus een extra nachtje bij dit gezin. Een dagje banaan, yoghurt, appel en droge rijst en een filmpje zien. Wanneer ik tijds het avondmaal toch iets naar binnen werk krijg ik ook nog een Nepalees medicijn, een bruin zout. Om dan in bed te kruipen en al moe te worden van het idee dat We om 5u moeten opstaan. |
Day 11Gipsy bitch
Vroeg in de ochtend met een iets sterkere maag richting new bus station. We nemen een veel te dure taxi, gaan naar een loket en krijgen een ticket. We laden onze bagage op het dak en kiezen een zitje uit. Eens vertrokken komt een vervelend vrouwmens ons uitkafferen. We blijken op haar plaats te zitten. Na een hele scene, onze plaatsen zijn namelijk ook bezet, zetten we ons achteraan in de bus. We pranken ons tussen in het middelste stuk. Want mijn benen tussen die twee zitjes krijgen is onmogelijk, tenzij ik ze ergens in mijn nek leg. |
Day 12Wrong timing
Bij aankomst in het vrijwilligerskamp komen we te weten dat het project aan het einde van een fase is. De muren zijn namelijk klaar en de volgende fase moet worden voorbereid, maar gaat pas van start na Nieuwjaar (13 april). Iedereen gaat dit vieren in Pokhara, een andere stad, een andere fantastisch busrit verder. Daarboven komt dat het vandaag verlof is voor de vrijwilligers en we dus eindigen met twee werkdagen om onze energie in te stoppen voor Pokhara. Een 2uur durende hike naar de rivier dus in plaats van vrijwillig ploeteren. Maar een goed moment om mijn vuil onderbroeken aan te pakken. Een zalig dagje aan het water met een groep vreemden die niet verschrikkelijk zijn. ;-) We keren terug richting kamp met een tractor, hobbelend op een berg zand. We komen dan ook vuiler terug dan we vertrokken zijn, maar dan met een frissere walm. |
Day 13Dahl bath time
Na een veel betere nachtrust, vorige nacht last gehad van het hoogteverschil en de kilo's stof die je inademt tijdens de busrit, is het tijd voor het vrijwilligerswerk. Een school bouwen met goedkope materialen. De muren zijn gemaakt uit zakken gevuld met zand met daartussen prikkeldraad om voor frictie te zorgen. Dit deel is net afgerond. Tijd voor het boetseren en egaliseren van de bovenste laag. De zand zakken worden balkvormig geklopt en gestamp met houten planken en metalen stampers. Daarna versterkt met wapening, metalen pinnen die door de constructie heen worden geslagen. Tussendoor eten we rijst met linzen en spinazie, dahl bath. Dit is lunch en avondmaal, elke dag. We sluiten de dag af met muziek, een kampvuur en een hoop lokaal groen spul. |
Day 146 uur 's morgens
Het wordt stillaan tijd dat ik eens wat energie steek in mezelf en mijn eigen problemen aanpak in plaats van ze te negeren. Een eerste kleine stap is yoga met Larisa, een vriendin van Andrii die hier ook vrijwilligerswerk doet. Een Russische dame met dreadlocks die hier ook was tijdens de aardbeving 11 maanden geleden. Ze is Boeddhistisch en wil graag een yogaklas in Nepal opstarten als een bron van inkomsten. Maar voor nu geeft ze ons yogales bij zonsopgang voor we kippengaas over de muren spannen als voorbereiding voor de bepleistering. |
Day 15Een fantastische busrit verder
Sommige blijven een dagje langer omdat er plots nog werk blijkt te zijn. Net zoals het merendeel van de mensen gaan we toch de bus op, ik heb namelijk al afgesproken met een host in Pokhara. Zodus de bus op. Ik heb een goed zitje, een schouder om op te rusten en een kind in de arm. Een bus verder zit de gehele groep in het gangpad op onze rugzakken en de minibus daarna brengt ons dan eindelijk naar de rand van de stad. We wandelen 4km om dan verder af te spreken met de host, Ghulam (eigenlijk de vader van mijn contactpersoon, want die zit in India). Een charmante man van Kashmir met een zachte vriendelijke stem ontvangt ons in zijn tapijten en sjaals shop. |
Day 16Happy 2073
We nemen een zalige douche (stromend water, koud zoals overal in Nepal) en hebben onze kleren gewassen. We hangen wat rond de shop en schrijven een artikel, eten gezellig op de grond, liggen in het midden van de shop alsof we twee tapijten zijn die deel uitmaken van de shop en dwarrelen wat rond in dit extreem toeristisch stadje. Het is gelegen aan een meer. Iedereen in goed geluimd en druk in de weer want vanavond is het Nieuwjaar. Na het Belgisch Nieuwjaar en Navruz in Kyrgystan kan dit er ook wel bij. 'S avonds eten we rijst met kaas en curry. Een heel lekker feestmaal met een groep Kashmiri's. Echt vieren doen we niet aangezien de familie islamitisch is. |
Day 17Samen eten
Bij toeval komen we Larisa tegen, ze is een dag later dan ons naar Phokara gekomen. We nodigen haar uit bij onze host. En besluiten met ons 3 morgen naar Kathmandu te trekken omdan later samen terug te keren naar Bachek (Gorkha). Afscheid nemen van de hele groep is dan ook het doel van de dag. Groepen zijn tijdrovend. Vooraleer we iedereen samen krijgen is het avond en heeft de helft al gegeten wanneer de andere helft zijn bestelling doet. Knuffeltijd. One love! Om dan aan ons tweede avondmaal te beginnen bij Ghulam. Niet te veel! Dank u! Donje baht! |
Day 18Get out get in
We hebben een normale busrit tot aan de rand van de stad, Kathmandu. Larisa schreeuwt dat we de bus uit moeten terwijl wij vrij zeker zijn dat we beter even blijven zitten. Wanneer de bus vertrekt realiseer ik me dat mijn nieuwe sjaal is blijven liggen. No way dat ik die ga achterlaten, heb een paar weken geleden mijn favoriete sjaal kwijt gespeeld! Dus ik smijt mijn waterfles naar Jeff en spurt met mijn backpack, met slaapzak en handtas en alles de bus achterna, klop aan de zijkant van de bus alsof ik een local bus screamer ben en spring op dat ding wanneer ik mijn kans zie. Ik stoot mijn hoofd meermaals, bots overal tegenaan en spring op zakken voeding in het midden van het gangpad en grijp mijn sjaal en larisa's truitje dat ik opmerk, alsof alles vlijmscherp zichtbaar is door adrenaline die door mijn lichaam pompt. Ik spring van de bus en laat de mensen op de bus stomverbaasd achter. Ik voeg me bij Jeff en Larisa die me aankijken alsof ik net mijn kinds leven heb gered en zwaai met haar truitje in de lucht. Die wist nog van niks. Om dan op een amateuristische wijze op 5 bussen te springen in dezelfde stad. Om dan zelfs nog een taxi in te moeten. Larisa, je weet niet welke bus en hebt daar 3 maand gewoond? |
Day 19Het heilige antwoord
Yoga om 7 uur 's morgens op het dakterras. Daarna snel ontbijten, we zijn al laat. Een omelet en een chocolade croissant van om de hoek moet voldoen. Daarna keert Jeff terug naar ons gigantisch 4 slaapkamer appartement. Larisa en ik gaan de berg verder op naar een Buddhistisch klooster. Om 10uur start een sessie filosofie, een monnik zit vooraan en een hoop toeristen, die hier een cursus volgen, stellen vragen aan haar. Hoewel het min of meer interressant is, zijn de vragen flauw. Als het gaat over attachment en detached; wat neer komt op: heb geen verwachtingen van jouw geliefdes en wees niet zelfzuchtig. Krijg je vragen als: "Hoe geraak ik detached van mijn ouders?" Eerder dingen die je jezelf al eens zou moeten afvragen en over nagedacht hebben. En niet meteen het heilige antwoord verwachten. Maar de antwoorden helpen mijn eigen atwoord beter te formuleren. |
Day 20Eten in evolutie
Jeff en ik hebben gisteren rijst, aardappelen, tomaten, chili, ajuin en massala gekocht en klaargemaakt. Veel tomaten waren er niet. De overschot van gisteren en een kilo extra tomaten moeten vandaag zorgen voor een tomatensaus. De rijst bakken we op. Naast koken staat ook de was doen op mijn planning. Het appartement is gigantisch en leeg en 2km stappen van het toeristische Buddhanath. De hele buurt is buddhistisch en een monnik in bordaux klederdracht is dan ook niks om van op te kijken, zelfs niet in de groentenwinkel. |
Day 21Opslorpende leegte
Stillaan slaat verveling toe. Een gebrek aan levendigheid, die ons beloofd was (andere Russische vrienden), slaat op ons gemoed. Alsof we een huishouden hebben zonder kinderen. Jeff is in een geirriteerde bui omdat hij een zure afrekening heeft gekregen van de belastingen terwijl hij er al jaren niet meer leeft. Zodus zoeken we het toerristische Buddhanath op om ons terug wat normaal te voelen, normaal voor een reiziger. We eindigen in een Tibetaans restaurant met studenten. Een simpel normaal gesprek met hen fleurt ons op. We eten een pikant sausje en glibberig deegje en we kunnen er weer tegenaan. |
Day 22Power app
De electriciteit en het internet in Nepal is traag en onbetrouwbaar. Tenzij je er aan uit kunt hoe de Power app werkt. Maar daar slagen we niet in. Zodus proberen we gewoon mijn foto's te uploaden op mijn website wanneer er een lichtje brand aan het stopcontact, op goe geluk. De ochtend blijkt een betere moment te zijn omdat er dan minder mensen gebruik maken van het internet. Films zien om de tijd te doden is ons niet vreemd. Maar een volledige film zien in 1 keer blijkt onmogelijk. Een biepend geluid van de generator waarschuwt ons dat hij aanspringt. We eindigen niet in het donker, sommige dingen worden voorzien door dat biebend ding. Dat geluid als onze vijand. Lezen en luieren is dan de enige optie. We besluiten mijn visa te verlengen 6km verderop in het midden van het centrum. We wandelen onze berg af en stappen op een bus.. Geen 5 bussen zoals vorige keer met Larisa, maar één enkele bus blijkt dus mogelijk te zijn. De immigratiedienst werkt eenvoudig en is voorzien voor toeristen. Een half uur later stappen we buiten met een andere zwarte Amerikaan, Jessy. We gaan opzoek naar eten met hem. Hij is een stevige blok van een man met fijne vrouwelijke handen die zijn buik maar niet gevuld krijgt. We eindigen in onze vertrouwde Irish pub met een biertje en een keu in de hand. Naast de vele andere projectjes dat hij doet (een thee shop, een school helpen, een waterzuiversysteem op de markt brengen,...) is hij ook rapper. We krijgen dan ook de controle over de playlist van de pub. |
Day 23Thamel
We nemen opnieuw de bus naar het centrum. En besluiten te overnachten in Thamel in het hostel waar we elkaar ontmoet hebben. Dit is dichterbij het busstation waar we morgen om 6u in de morgend de bus naar Bacheck willen nemen, zonder dure taxi deze keer. Ons hostel is volzet en we stappen het hostel ernaast binnen. Een groep van 4 Duitsers volgt ons en handelt alsof ze hulpeloos zijn en bij ons horen wanneer ook zij een nieuwe plek nodig hebben. Dit hostel is even duur, maar met vieze lakens, een niet al te proper tapijt, een assenbak inclusief sigarettengeur en een onsluitbaar raam waar stof naar binnen sluipt, maar vooral ook het geluid van kwetterende toeristen. Het is ondertussen zo laat dat we gewoon naar eten verlangen en ons plan om eens goed deftig Westers te eten vooraleer we weer enkel op Dahl bath gaan leven in Bacheck opzij wordt geschoven. Dat blijkt dan ook een grove fout: we betalen veel te veel voor een gore maaltijd, een pizza dat vooral een vieze nasmaak achterlaat met een deeg dat niet eens volledig doorbakken is. Bij de Macdo verwacht je tenminste dat het goor gaat zijn. |
Day 24De wekker
De kwetterende toeristen maken lawaai tot na 2uur 's nachts. Dit in combinatie met het stof zorgt voor een onaangename korte nacht. De wekker loopt af om 5uur. Ik draai me om en probeer verder te slapen, de bus kan wachten tot morgen. Na een duur ontbijt in een Westerse bakkerij, na twee uur zoeken naar een restaurant waar we de weg ernaartoe niet meer kennen en dus voor dit gaan, besluiten we rond te wandelen in kleine straatjes buiten Thamel. We worden aangesproken door kinderen in een fijne rustige straat waar veel wandelruimte is voorzien in vergelijking met de straat zelf, dit blijkt een overdekte rivier te zijn. Een eindje verderop belandenwe in een park met een tempel, bivenaan de heuvel. Drie snuggere jongens van twaalf spreken ons geinteresserd aan. Bij het vragen naar onze facebook, zegt Jeff dat er meerdere mensen met zijn naamzijn. Waarbij het jongetje zegt: "Give me your name and cast and i will find you." Ze weten ons te vertellen dat het geluid op de achtergrond een trouwfeest is van hun familie. We gaan een kijkje nemen naar de tempel en daarna op het geluid af. Vanaf een afstand op de trappen genieten we van dansende en zingende dronken mannen en enkele vrouwen. De jongens komen ons achterna en brengen ons een yoghurtdrankje om dan elkaar opjuttend te overtuigen ol te gaan dansen, stiekem voor ons amuzement. Eens beneden bij de gierende volwassen op de dansvloer worden ze verlegen en durft enkel 1 van hen er voor te gaan, fier zwaaiend en kijkend naar ons. We nemen afscheid en zijn dit moment dankbaar, terugkerend naar het dure toeristische Thamel. |
Day 25Beter zitje
Opnieuw na een korte slechte nacht besluiten we deze keer toch te vertrekken, al is het maar omdat we Kathmandu beu zijn. De bus naar new bus station was eenvoudig en kort. We laten ons niet kennen en kiezen de betere zitjes aan het loket, voor zover die nog beschikbaar zijn. We zitten niet naast elkaar, maar hebben nog onderhandel opties in de bus zelf. Backpacks op het dak en wij geinstalleerd. Een jong koppeltje zit naast Jeff, in het midden, op de achterbank. Ik zit schuin voor hem en wie naast mij zit veranderd een aantal keer. Het meisje van het koppel praat tegen mij en lijkt te klagen over het feit dat ik een beter zitje heb dan haar. Ze is redelijk wit en heeft veel pretentie, waarschijnlijk heeft ze een hoge kast. Ze klaagt tegen mij, Jeff en haar waarschijnlijk kers verse echtgenoot tot ze van het mannetje van de bus een zitje naar voor mag. Ze is voordurend jaloers, waarschijnlijk omdat ik witter ben dan haar, en laat haar echtgenoot halen wat ik heb, van het zitje tot chips tot een komkommer. Als ik mijn papiertje van mijn chips vouw volgen beide mijn handeling nauwkeurig, waarbij ook zij hun papiertje vouwen. Als ik en Jeff ons bezig houden met de kindjes in de bus doet ze dat ook, tot er eentje vraagt of het zitje naast haar bezet is wanneer haar man weg is. Ze knikt trots en met een grote glimlach: nee, geen plaats. Waarbij ik later dat meisje toon dat ze beter iets anders vast pakt, ipv pijnlijk probeert de bar aan het plafond te grijpen. Dan plots krijgt het meisje een emmer aangeboden van het koppel. Al bij al was de busrit minder stoffig, minder volk, betere zitjes en buschauffeur met een betere bus. |
Day 26Cement
We zijn terug in het vrijwilligerskamp en hopen het afmaken van de school mee te maken. De groep is anders, een deel van de groep is hetzelfde (vooral de meisjes, waar ik liever geen klikvormige saaie gesprekken mee voer) en Larisa heeft één Russische vriend meegebracht. Ohm die het project leidt is hier, Ujul en de andere Nepalese vriend die het project leiden zijn er niet. Minder sfeer gegarandeerd. Enkele nieuwe Amerikaanse jongens vallen beter mee. Maar het hoogtepunt van de dag is dan ook het opvullen van voegen en spleten met een cementmengsel. Het is het leukste jobje dat we gedaan hebben tot nu toe in het kamp. Een vuile makkelijke boel waarbij je niet te hard moet werken maar wel een resultaat ziet. |
Day 27Vlees
Een verlofdag vandaag. Het merendeel van de groep gaat naar de rivier. Jeff, ik, de Nepali jongens en twee van de groep blijven hier. We lezen en hangen wat rond tot de Nepali jongens een BBQ willen houden met kip. Bijna simultaan passeren de locals ons met een buffalo. Waarbij Jeff en ik elkaar aankijken: "I think they are going to slaughter it." We besluiten dan ook terug te gaan zitten ipv naar het kamp terug te keren. 5 slagen met de achterkant van een bijl is voldoende om het beest te doden. Geen bloed. De keel wordt overgesneden voor de zekerheid om dan de haren van de huid weg te branden. Dit is een dorpsgebeuren waarbij de mannen en jongetjes uren ploeteren op een zaterdag om dan het beest te verdelen, geld wordt betaald aan de eigenaar van de buffalo. Na het wegbranden van de haren worden de restanten weg gekrast. Één van de jongens heeft plezier bij het gebeuren en vooral bij het expres laten uitspuiten van bloed uit de nek. Om dan het beest vakkundig in stukken te snijden en dat gaat een tijdje door tot er enkel kleine porties overblijven. De poten worden van de romp gesneden en dan van huid en bot gescheiden. Het hoofd wordt afgehakt en volledig gevilt en ontleed. De romp wordt bewerkt tot er de organen, de magen en darmen, en de ribbenkast overblijven. Om dan ook dat te verwerken. De slachting zelf is minder moeilijk te aanzien dan het eigenlijke doden. Hierna keren Jeff en ik terug naar het kamp voor kip (Jeff is vegetarier, dus enkel ik eet ervan). |
Day 28Memorial day
Vandaag is een emotionele dag voor onze rasta-vriend, Ohm. Hij is de draaischijf van het project en zorgt voor lokale hulp, organisatie, One love atmosfeer en overtuigt ons om vrijwilligerswerk te doen en naar Bacheck te komen. De reden waarvoor wij allen hier zijn is om de bewoners te steunen bij de aardbeving van twaalf maanden geleden, vandaag een jaar geleden om precies te zijn. We starten de dag met een paar uur inzet voor de school, om dan na het eten een minuut stilte te houden voor de 8900 slachtoffers, met een goede vriend van Ohm in het bijzonder. Ohm is een vreugdig introvert persoon die met dit moment zijn luidruchtig masker heeft afgezet. Hij is dankbaar voor zijn Lucky leven. We hangen gebedsvlaggetjesin de boom en nemen de rest van de dag vrij. Om in de avond over te gaan op het branden van kaarsen, staarend in de vergankelijke smeltende kaarsen, alsook het uitbranden van de plank waar we deze hebben op verzameld. |
Day 29Walking
Ik kan geen betere titel bedenken dan deze om de eenvoudige reden dat er niets is gebeurd. De lokale mannen die helpen pleisteren, wat Ohm nog niet kent en dus op moet wachten, zijn niet komen opdagen. Te veel volk en te weinig werk. En dat geeft me eerder een vervelend kampgevoel geeft dan vrijwilligerswerk. Zodus gaan Jeff en ik wandelen in de buurt. Wanneer wij bij de splitsing voor de meest vreemde weg kiezen worden we door een local achterna geroepen in Nepali. Hij blijft maar roepen tot hij plots in het engels zegt: "What country are you from?". Eens we dichterbij komen en beginnen te prate met de man wordt duidelijk dat Jeff voor de zoveelste keer als Nepalees werd aanzien. En dus werd aangestaard en uitgekaffert alsof hij achterlijk is en zijn 'eigen taal' niet spreekt. De man wou ons vertellen dat we de foute kant op gaan. Een fijne wandeling, mooie natuur |
Day 30Voetbal en confituur
De jongens uit het dorp spelen voetbal op het pleintje onder ons kamp, daar waar de mannen de buffalo hebben geslacht. Vandaag zijn de pleistermannen er, en we kijken toe hoe het moet en helpen met dingen aangeven en brengen. Maar na een halve dag niet echt veel te doen, nepali's willen het zelf doen, zit er niets anders op dan met de jongens te voetballen. Hoewel die jongens behoorlijk hevig zijn, nodigen ze ook mij, het meisje, uit om mee te spelen. En speel ook ik actief mee, zonder uitgekaffert te worden door tieners waarvan voetbal hun sport is en dus veel te competitief zijn en daarbij de fun in het spel verkloten zoals in middelbare school. Doug, een kampgenoot, is bessen gaan plukken en maakt er jam van. Zalig! |
Day 31En opnieuw
Zoals de afgelopen dagen is ook vandaag saai en met te veel kampsfeer. Zodus is het tijd om te vertrekken, morgen. Naar Kathmandu voor de visa en dan wegwezen naar het oosten, richting Panauti. Een tent kopen en rondtrekken van dorp naar dorp, een meer ruralstukje zien. Dat zal ons wel minder vervelen dan kamp Bacheck en toeristisch Thamel of geisoleerd Buddanath. Normaal Nepal. |
Day 32Een warme douche
We staan op om 6:30. We hadden bij het zetten van de wekker in ons hoofd dat het vertrekuur van de bus 8:30 is, maar deze gaat naar Pokhara, kiekens dat we zijn. Zodus is onze eerste taak van de dag het juiste uur te weten komen. We krijgen 7uur te horen. Haasten! Maar uiteindelijk blijkt het 8uur te zijn. Op de terugweg naar Kathmandu hebben we niet over de rivier gereden, maar een andere weg genomen. De rit ging behoorlijk vlot tot we de ring van Kathmandu op willen. Het laatste deel duurt meer dan een uur voor maar enkele kilometers. Een twee kilometer stappen en we zitten in Thamel. Na een hoognodige zalige douche (ik leek bruiner en meer sproeten te hebben), een vegi burger en frieten verder, moeten we de vervelende Indische visa formulieren invullen. En pas dan kunnen we relaxen. |
Day 33Ambassades
Opnuchtere maag vertrekken we richting ambassade. Maar eerst geld afhalen om de visa te kunnen betalen. Jeff krijgt geen geld uit de automaat en dat ding zegt dat zijn kaart nu is geblokkeerd. We keren terug naar het hostel en checken zijn account. Geld is van de rekening gegaan. We verliezen veel tijd en ik print ondertussen onze applicaties uit. We proberen te telefoneren tot we echt naar de ambassade moeten, die sluit namelijk om 12uur. Het duurt even voor we de juiste inkom vinden aangezien de ambassade in een gigantisch ommuurd park ligt en wij uiteindelijk vlak naast de ambassade horen te zijn. Een nummertje trekken, nummer 47 en 48. Huidige nummer aan de beurt: 20. Jeff realiseert dat zijn paspoortnummer niet juist is. Dat wordt opnieuw komen op maandag! Ik wacht mijn beurt af en betaal 4850 roepies. Jeff, de Amerikaan, moet hiervoor meer dan 11000 roepies voor betalen. Waarom? Hij is Amerikaan. Een zure ochtend die we dan maar wegdrinken in de Irish pub met een Brit, Nepalees en Australier. Genieten van kaas, cashewnoten en nog eens frieten (die niet verschrikkelijk zijn). |
Day 34Tijd
Ontbijt. Nog steeds opzoek naar die goede plek dat Jeff niet meer kan terug vinden. We stappen ergens anders binnen. Na een uur wachten worden we ongeduldig en gaat Jeff hen binnen vertellen dat ze ons eten moeten klaarmaken. Het is een omelet en pannenkoek, hoe moeilijk kan het zijn. Na een excuus aan tafel en een uitgebreide onzin aan de kassa kunnen we vertrekken en hoeven we enkel 1 ontbijt te betalen. Het is al ruim na de middag. Brunch. We hebben een heel weekend om alles te regelen. We onderhandelen voor een tent. Halen geld af, deze keer komt er ook echt geld uit de automaat. En gaan dan opnieuw onze tijd doden in de Irish pub. Pool. |
Day 35Internet
Vandaag zijn we waar er internet is. Dat is het enige dat belangrijk is voor vandaag. We gaan naar een 'duur' restaurant waar alle backpackers rondhangen, inclusief de groep van Bacheck. Hier drinken we een ice tea en maak ik gebruik van hun 'snelle' internetverbinding om mijn website wat te updaten. Daarna gaan we naar de Irish pub om te poolen. En 's avonds begint Jeff aan zijn visaformulier. Internet en de website werkt tegen en bij het opslaan van het document loopt er iets mis. Derde keer goede keer. Dit met lichte tijdsdruk. Als het niet voor 12uur is ingevuld is het niet een dag opvoorhand ingevuld en heeft het geen zin om richting ambassade te gaan morgen. |
Day 36Opnieuw
We checken uit en laten het onnodige gerief achter in het hostel. Om dan opnieuw naar de ambassade te keren. We komen binnen en nummer 20 is aan de beurt. Jeff heeft tokennummer 59. Een ontbijt in het restaurant hiernaast neemt dan ook maar een vierde van onze wachttijd in beslag. Na de tijdrovende dure bedoeling nemen we net geen spurtje om op de bus te stappen en hier weg te wezen. Eens in Panauti keren we terug naar Casey, de hostel-eigenaar van vorige keer, ploffen onze spullen neer en gaan opzoek naar een plek voor onze tent. We ontdekken dat hier een Newar-festival plaats neemt de komende 3 dagen. Zwarte streepjes op mensen hun hoofd getekend (ipv de rode vlekken) en lawaai en volk rond vreemd gekleden mannen gaf ons een vermoedde. Enkele meters verder proberen we buiten het stadscentrum een goed plaatsje te vinden. Tijdens onze zoektocht spreekt een Chetri ons aan en nodigd hij ons uit onze tent op te zetten op een stukje communal ground, dit een 2km verderop in het nabijgelegen dorp. We nemen een kijkje en halen ons hebben en houwen hierheen. Tijdens het opzetten van de tent zijn er nieuwsgierige kinderen rond onze tent aan het spelen. Tent is gezet en het word stillaan donker. We keren terug naar Panauti om wat eten te verorberen. De terugweg is een uitdaging in het donker, met 1 lichtje, tussen de velden door zonder mogelijkheid om enig herkenningspunt in de verte zichtbaar te maken. Eens bij de tent is duidelijk dat de kinderen in onze tent zijn geweest en alles door elkaar gehaald hebben, maar niets is verdwenen. |
Day 37Verhuis
We worden wakker met geritsel. Een dame die we herkennen van vorige keer in Panauti, de dakloze dame die met stenen werd bekogeld door kinderen. We open onze tent en daar ligt ze vlak voor onze tent. Jeff moet over haar heen kruipen om uit de tent te geraken. Ook de kinderen zijn in de buurt, maar iets terughoudender opgesteld. Jeff doet alsof er niets aan de hand is. En vraagt enige tijd later of ze ergens vanaf weten en ons iets moeten vertellen. Na gerustelling van Jeff geven ze het half toe. En besluiten dan weer van niets af te weten. Misschien de tijgers en vossen. (Gisteren is ons verteld dat er tijgers en luipaarden in het bos achter onze tent verblijven. Het bos blijkt te klein te zijn voor tijgerteritorium, maar luipaarden zijn aanwezig.) Het beestenverhaal lijkt zeer onwaarschijnlijk aangezien het openen van 3 ritsen buiten hun mogelijkheden ligt en volwassenen zouden eerder wat gestolen hebben. Wij verplaatsen onze tent bij het huis van Casey, een ander dorp verder. De rest van de dag trekken we op met Robin, een jongen van hier die op een cruiseschip werkt. Hij spreekt goed Engels en reist veel. Hij leidt ons rond en vertelt ons meer over het festival. Brengt ons naar een mooi uitkijkpunt over de hele regio. Hier ontmoeten we Raj, een goedgezinde vader van twee kinderen met een schatterende lach die hier met zijn maten komt smoren. Hij nodigt ons uit voor een avondmaal. We krijgen de kans een kijkje te nemen in deze oude middeleeuwse woningen. Voor het eerst op het eerste verdiep. Hierna brengt bezorgde Robin ons op zijn motorbike terug naar onze tent. Een 2,5km lange tocht berg op in het donker uitgespaard. |
Day 38Ren!
Vroeg opstaan om bij Aunty Aunty, de tante van Casey, op de thee te gaan en dan een ochtendwandeling met Robin naar de top van de berg in de verte, een toren beklimmen (iets dat op een electriciteitsmast lijkt). Na de klim van een uurtje moeten we snel naar Aunty voor ontbijt. We hebben om 10 uur afgesproken met handgebaren. Ze spreekt geen Engels, maar communiceert met onze op allerlei manieren. Vooral met haar verwelkomende glimlach. Tijdens ons ontbijt (Dahl bhat) komen buren en familie eens een kijkje nemen. Wanneer ons duidelijk is dat Aunty wegmoet naar de school en Jeff en ik geen douche kunnen nemen worden we uitgenodigd bij een buurvrouw voor een wasbeurt. Ik wordt aangespoord mijn haar te wassen en krijg shampoo in mijn hand. Water wordt over mijn hoofd gegoten en ik was mijn haar zo goed mogelijk. Uiteraard doe ik het niet goed genoeg en voor ik het weet wordt mijn haar voor mij gewassen. Mijn maag is tijdens het schuilen voor de regen, gebracht door de goden van het festival, dubbelgekeerd. Ik krijg stevige krampen en het achterna gerend worden door de goden in Panauti zit er dan ook niet in voor mij. We gaan naar Casey's spirituele club in de tempel en keren even later terug naar Aunty. We ontmoeten de rest van het gezin, bekijken foto's en overnachten uiteindelijk daar, vlak bij het toilet. |
Day 39Tent als betaalmiddel
De twee kindjes in het huis worden klaargemaakt voor school. We ontbijten met zijn allen. Jeff's maag is ook minder stabiel en een ontbijt zonder rijst klinkt ons beter in de oren. Maar Aunty wil voor ons zorgen en we willen haar niet teleurstellen. Zodus bhat als ontbijt, zonder dahl om onze maag te sussen. Hierna pakken we onze tent in. En wordt mijn haar alsook dat van de kinderen gekamd en gevlecht door Aunty. De traditionele kleren voor bij mijn nieuwe sjaal te passen zitten ongeloofelijk comfortabel en Aunty wordt gelukkig van me hierin te zien rond te lopen. Ze besluit me dit cadeau te doen. We brengen de kinderen naar school en nemen afscheid. En gaan naar Casey's hostel in Panauti. We betalen hem met onze tent en nemen de bus richting Kathmandu. Waar we opnieuw vlot geld spenderen. In kleine dorpjes kost niets geld. Geen eten, transport of amuzement. In de grote stad kost alles geld en valt er tegelijkertijd ook niets te doen. |
Day 40-43Wachten
Het neemt 3 bezoekjes aan het visacenter, 4 als je zoals Jeff het verpest de eerste keer. De eerste keer met visa-applicatie, en vierkante foto dat in dat vakje past, als ook een kopie van u visa van Nepal en u algemene paspoort-pagina. De tweede keer is een week later op u paspoort af te geven met betalingsbewijs. De derde keer is en,el afhalen. Zodus hebben nog twee keer te gaan voor onze eigenlijke visa te krijgen. 3 maanden, te beginnen van de moment dat je u paspoort inlevert en te horen krijgt wat ze hebben goedgekeurd. De rest van de dagen en tijd in Kathmandu proberen we zo goed mogelijk de tijd te doden. Dat houdt in: zoveel mogelijk eten en drinken, voor zover onze magen dat aankunnen. Die zijn namelijk redelijk in de war de laatste tijd. We hangen wat rond met een andere Amerikaan, Brandon. |
Day 44Wachttijd is over
Inpakken en wegwezen. Het plan is om overland naar India te gaan. Eerst een bus van ons hostel naar New bus park en dan onze bus richting Lumbini of Sunauli. Lumbini is de geboorteplaats van Boeddha, een leuke tussenstop vlak bij de grens. Sunauli is de stad op de grens. De bus naar Lumbini is enkel 's avonds en we staan niet gepakt en gezakt aan de bus om nog een hele dag te wachten. De bus naar Sunauli dan maar. We hebben redelijk getreuzeld in de ochtend en vertrekken pas om 11u met de bus. Die neemt namelijkruim de tijd. Ook als we vertrokken zijn stopt de bus om de haverklap om dan minuten lang stil te staan. We zijn niet voor 12u uit Kathmandu. Om 21u zijn we niet ver meer van Sunauli, twee stadjes ervoor. De bus stopt en de chauffeur wil dat we in een mini-bus stappen richting sunauli. We willen daar niets voor betalen, omdat ons tocket zegt dat we naar Sunauli willen, het is te zeggen er staat een dorpje voor Sunauli op. Daarbovenop komt nog dat de chauffeur van de mini-bus blijft zeggen dat hij niet naar Sunauli rijdt. Na een scene zetten we ons in het busje en wachten af. We moeten uitstappen en blijken afgezet te zijn in Sunauli. Het is ondertussen 22u en we besluiten het hostel vlakbij binnente gaan. De grens kan nog een dag wachten voor mijn visa vervalt. |