Day 1Grensoversteek
Nog geen honderd meter van ons hostel is een arche. We gaan naar de poort. Een klein tafeltje met enkele mannen aan de zijkant trekt onze aandacht. Eén van de mannen weet ons te vertellen dat we naar een kantoortje moeten voor een exit-stempel. Dat doen we dan ook en komen daar te weten dat we beter aan deze kant onze roepies, terwaarde van enkele euros, kunnen wisselen. Eens dat afgehandeld te hebben wandelen we terug naar de mannen aan het tafeltje, kribbelen wat in hun boek en wandelen door. We zijn in India. En het verschil is toch te merken. Werken zijn vollop aan de gang in de straat. Die straat is praktisch half weggevaagd. Gebouwen worden afgebroken, lawaai. We kunnen zowat in elke woning binnenkijken, voor zover die er nog staat. Plots worden we achterna geroepen en gerend. We zijn een klein kantoortje voor onze entry-stempel gepasseerd zonder het door te hebben. Een klein formuliertje en stempel verder is het kiezen tussen een bus of een shared taxi. We besluiten uiteindelijk voor de taxi te gaan, na alle gekke verhalen over afgeript worden aan de grens. De taxi is amper duurder en gaat ook nog eens vlotter. Vijf uur later zijn we in Gorakhpur. Een trein later, ook 5uur, in Varansi. Een tuktuk later puffend op een bed. |
Day 2Toerist
Moe van al het openbaarvervoer en van de hitte deze nacht. Oogjes zijn te vaak open geweest. Deze kamer met raam komt uit op de straat. Het lawaai is niet zozeer een probleem, maar de zon schijnt vroeg binnen in onze kamer en dat de ganse dag lang. De hitte kruipt genadeloos binnen. We ruilen vandaag onze kamer in voor eentje aan de andere zijde van het gebouw, zonder direct raam naar de straat toe. We wandelen wat rond in de stad en hangen de toerist uit vandaag. Gaan naar de Monkey tempel om daarna de Ganges op te zoeken vlak achter ons hostel. Zo rustig en vredig. Amper een Westerse toerist te zien op enkele Duitsers na. Die zijn zo talrijk onder de toeristen dat ze een deel van de menukaart voor hen voorzien. Bewoners baden in de rivier, zowel buffalos en koeien als mensen, er wordt gevist, toeristen doen een boottocht en verder wordt er wat schaduw opgezocht onder één van de goden, in de vorm van een boom, naast de tempels. Ook wij doen 's avonds een boottocht met zonsondergang en met een dagelijkse ceremonie. Alle bootjes worden aan elkaar gewoven en de Ganges wordt omgetoverd tot een bootjestribune. Licht, vuur en gedans, onder de maan. Een halfuur later zijn we het echter ruim dan beu, zonder enige kennis van wat er gaande is wordt het namelijk behoorlijk eentonig en saai. Onze boot wurmt zich terug uit dit weefsel en we keren terug naar het hostel voor een hoognodige toiletbeurt. |
Day 3Een berg flessen
Een dag van luiheid, internet en zweten. Mijn nacht was kort, niet direct iets nieuw. Hoewel onze kamer nu aan de andere kant, noordkant, van het gebouw gelegen is, met enkel 1 raam die in de hal uitkomt en een kleintje in het toilet is de kamer heet. Dag en nacht. Varanasi is heet, 47°C , niet zo zeer met een brandende zon, maar een diep indringende genadeloze hitte als in een sauna die niet direct oncomfortabel voelt maar je liters vocht doet uitzweten tot druipens toe af. Een toiletbeurt leidt metteen tot een douchebeurt. En bij elke oppervlak dat je aanraakt blijft er een spoor van nattigheid achter. Hierboven komt dat mijn maag en darmen al bij aankomst in Nepal maar niet gesetteld geraken en meer diarree produceren dan een normaal uitziende 'grote boodschap'. We blijven dan ook een hele dag onder de ventilator op het bed liggen. Filmpje kijken, schrijven, eten en veeeel drinken. |
Day 4Tuktuk en trein
Vooralleer we 's avonds de trein in stappen richting Kolkata laten we ons dan toch maar een tuktuk aansmeren door één van de hostelmannetjes. Deze zal ons naar Saranath, de plek waar Boeddha voor het eerst zijn zelfvergaarde levenskennis doorgeeft aan vijf leerlingen en dan naar de stoffenfabriek waar Varanasi bekend voor zou moeten staan, om dan te eindigen in de mother temple of India. Saranath heeft vooral veel entrance fees en tempels die gebouwd zijn door allerlei Aziatische landen. In de Chinese hebben we interessante informatie gekregen over Saranath en zijn we tot enkele inzichten over het Boeddhisme gekomen. De stoffenfabriek bestaat eerder uit een wijk van woningen en zalen met weefmachines en geen groot gebouw waar de fabriek zich vestigt. Mensen specialiseren zich en in verschillende woningen/shops vind je mensen die bezig zijn met patronen, touw maken of met de handweven. En als laatste de tempel. Die was verbazend indrukwekkend. Centraal een marmeren map van india en rondom. Volledig 3D met de himalayas perfect uitgewerkt. Van mount Everest tot Annapurna tot -het dak van de wereld- Tibet. De moeite als je net van Nepal en centraal-Azië komt. Daarna een tuktuk richting station, een zoektocht naar onze trein en dan de eigenlijke zitplaats waar we in de eerste plaats niets van terug vonden op ons ticket. Bij toeval ploffen we onze backpacks op de juiste bedden neer en begrijpen dan pas hoe de omschrijving en nummering werkt. We ontmoeten Pravit, een jongen van Varanasi die met ons een maaltijd deelt en ons later uitnodigd bij hem thuis langs te komen, wanneer we terugkeren. Starende mannen op het perron worden vervangen door de zwaargewapende starende bewakers, allom aanwezig in de treinen in India. |
Day 5Alles volgeboekt
Kolkata, eens de hoofdstad van India (wanneer Engeland hier regeerde), nu een plek met een grootstad-sfeer (na Dehli en Mumbai de grootste stad), maar eigenlijk is het dat niet. 8:00 uur. We banen ons een weg uit het station, na een koffie en afscheid van Pravit, en worden zoals gewoonlijk aangesproken door taxichauffeurs. De taxi's zijn geel en schattig, doet denken aan Londen, alles is mooi in het Engels aangegeven en door de speakers galmt een reeks Engelse woorden met een Brits accent. De straatnamen zijn kort en belachelijk, ook zoals in Engeland, bijvoorbeeld: 'wood street', 'park street', 'Queens way' of 'strand road'. We nemen een prepaid taxi in de taxi line en laten ons voeren naar park street, een plek voor hostels beweerde een andere taxi chauffeur. De straten zijn breed en de stad heeft alles wat een grootstad heeft. We wandelen door park street en zien weinig hostels, af en toe een hotel. We vragen een man waar we een slaapplaats kunnen vinden en hij wandelt met ons mee, niet 1min, maar een uur. Hostel in en uit. Niemand wil ons een kamer geven. Nog voor we onze vraag stellen wordt er al nee gezegd of geknikt. De man wil ons ook niet achterlaten. Wil die vent geld? We vinden het wel? Is het omdat we niet moslim zijn? Alles volzet? Buiten seizoen? Wat is er gaande? De weinige die een kamer hebben geven torenhoge prijzen. Tot we eindelijk een plek vinden, Maria hotel, iets duurder dan in Varanasi (ongeveer €3,5 per persoon) met wifi. Ook deze had geen kamer voor Jeff tot ik mijn kop liet zien. Nogthans wouden eerder de andere die enkel mij zagen ook niets bieden. Een bed, een toilet/squat die iets weg heeft van een roos ruimtevaartuig, een douche en kakkerlak inclusief. |
Day 6Bakkali - lege hotels
Ik beland in de vrouwenwagon, Jeff in een andere, in de trein. Er blijkt dus een vrouwen compartiment te zijn. Een serieus gekke bedoeling. Een bende ruziemakende, gibberende dames in een te krappe wagon, gelukkig niet de gehele 3uur durende rit. Mijn backpack moet omhoog van de dames en één van hen is een voluptueuze luidruchtige die waarschijnlijk een hogere kast heeft. Ze ploft zich naast me neer. Naarmate er meer mensen op de bank moeten en de laatste op de bank klaagt wordt er geperst, de luidruchtige dame neemt de meeste plaats in. Ik gebaar dan ook naar de klagende dames dat ik amper plek in neem en het niet mijn schuld is. Die moeten er dan ook eens mee lachen. Mijn billen raken het zitvlak amper, mijn gewicht verspreidt op de billen van de dames naast me. Allesinds zachter dan die pijnlijke bank. Eens in NamKhana nemen we een fietstuktuk, boot en opnieuw fietstuktuk en dan een bus. Een hele hoop hotels en hostels op deze baan naar het strand, maar weinig toeristen te zien. Iedereen buiten ons is hoe dan ook een lokale toerist. De starende blikken naar mij en mijn blanke huid stoppen hoe dan ook niet. We douchen ons en gaan naar het strand. Wanneer we terugkeren worden we uit onze kamer gejaagd en moeten we onze betaling terug in ontvangst nemen en naar een duurder hotel gaan. De echte reden is nog steeds onduidelijk. De Indische dame heeft geklaagd over ons lawaai? Geen vergunning voor buitenlanders? We gaan gewoon twee hostels verderop ipv het dure hotel. |
Day 7Sightseeing
De zon is spijtig genoeg weinig aanwezig. De hitte en UV-stralen doen zeer zeker hun werking, een bruin kleurtje is snel vergaard. We gaan in de zee. Niet mooi helder, maar warm en golvend. Het tij is aan het zakken en de zee is voor een hele grote afstand ondiep, er heeft zich zelfs een eilandje gevormd in het midden van onze horizonlijn. Enkel jeff en ik hebben zwemkledij zoals wij het kennen. De andere toeristen gaan met kleren in het water. We nemen een gemotoriseerde fietstuktuk om het eiland te bezichtigen. Mangroves, aquaculture en een ander stukje strand met rode krabben. In gigantische aantallen omringen ze ons op het strand. Vlakbij ons kruipen ze in hun holletje en als we verder uit hun buurt zijn komen ze meteen terug boven. Alsof het een spel is. |
Day 8Wifi
De enige manier om te internetten in dit dorp is in een hotel een eind verderop te betalen voor op hun wifi te mogen. Geen enkel ander hotel of restaurant heeft wifi ter beschikking. We willen te weten komen wat onze volgende bestemming is na dit klein verlaten eiland. Terugkeren richting Kolkata is de eenvoudigste oplossing. Vandaaruit richting Puri, ten zuiden. Dus opnieuw: bus, tuktuk, boot, tuktuk, trein. Geld afhalen en eten. Een taxi richting hotel Maria en we krijgen een goedkopere kamer deze keer, zonder badkamer en kakkerlakken. We wandelen wat rond in de stad, ondanks de monsoonregen die zonder moeite diep in onze kleding gaat en geen droog plekje overlaat. |
Day 9Momo's in een Westerse vorm gegoten
We nemen vanavond pas de trein naar Puri en hebben dus nog wel eventjes in Kolkata. Zodus wandelen we wat rond, regen of niet en belanden met een rammelende maag in KFC voor fritten, nergens anders dichtbij te verkrijgen en het dichts bij een friet zoals we dat in België noemen. Om het af te maken eten we ernaast in wow momo een momo lasagne en Jeff gaat voor een moburg. Voor wie nog niet weet wat een momo is: een veg of non veg deegjes gekookt of gefrituurd, gevuld met vlees of groenten (gelijkaardig aan dim sum bij de Chinees). Een snelle hap in Nepal en India, en onder andere namen en vormen in geheel Azië terug te vinden. De lasagne variant is uitraard verschrikkelijk. Een eerste hap is niet slecht, de rest is overladen met een eentonige en kazige smaak. De momo in de burger is krokant gefrituurd en ook niet veel beter. De hele lunch was verschrikkelijk en experimenteel. Een onnodig mix van Westers eten en lokaal eten. Maar een ervaring erbij. Fastfood op zijn best/ verschrikkelijkst. |
Day 10Cyclon
Puri is een Toeristische locatie voor de Indische toeristen. Een tuktuk die amper werkt en vooruitgaat en telkens om de 5m hersteld moet worden brengt ons naar guesthouse dog 'n duck. Hier worden we in de gietende monsoon regen ontvangen door een zeer lieve gastvrouw en haar man. Eens op de kamer wordt er eerst een chillum gesmoord met de man, een buisje uit klei of hout en mooi versierd, in dit geval een extra lange houten met een kobra ingekerfd en dan papierwerk gedaan voor onze registratie. Brunch en dan de rest van de dag in de kamer gekluisterd door de regen die van geen ophouden weet. |
Day 11Strandwandeling
Na een stevig ontbijt gaan we richting strand. Over een weggetje vol stenen en afval vinden we de weg ernaartoe. (We waren eerst in een restaurant beland met een geprivatiseerd stuk strand.) De golven zijn wild, mede door de cyclon van gisteren. Het strand enorm vervuild. Waarom zou je tussen het afval willen zitten? Tussen de kleine standjes en mannetjes die je iets willen verkopen en lokken door kom je tot aan de golven. Een massa indiërs zitten met kleren en al net aan de rand van het water en worden heen en weer gesleurd door de golven, die komen aan met redelijke zuig- en duwkracht. Liggend op hun buik of zittend op hun gat wachtend op een golf die toeslaat. Een behoorlijk hilarisch zicht om hen te zien rollen en schuiven in het zand en water. Een paar meter verder is een volledige familie aan het poseren met hun kieën in het water. We wandelen een heel eind naast en in het water, aan- en uitlkleden, in en uit springend in het water. Worden aangesproken voor een foto met elk familielid, hand schuddend of vast grijpend. Hier en daar is het strand leeg en dan een eind verder een massa waarbij je denkt wat is er daar gaande? Niets anders dan Indiërs die samenklitten en baden. Starend naar een blanke toerist als ze niet durven aanspreken. -Waar kom je vandaan?- als ze hun moed bijeen rapen. |
Day 12 & 13Rondhangen
We zijn lui geworden en hangen vooral wat rond in onze kamer. Indische tv, elke serie of film overgeacteerd; er wordt ingezoomd op de expressies van de acteurs die enkel zo overdreven horen te zijn in een theaterzaal waar de mensen achteraan in de zaal ook een indruk krijgen van de mimiek en drama die bij de scene past. Chillum die de ronden gaat, de mannen hier smoren en roken redelijk wat af en Jeff, een African-American die uit California komt, kent dan wel niets van de chillum, maar zeer zeker wel iets van jointjes smoren. Weed en chewing tabacco wordt zowel in Nepal als India toch regelmatig bovengehaald. Weed in de vorm van jointjes of de chillum als deel van hun spiritualiteit en door alle kasten gebruikt, zelfs de Brahman (priests) doen het in of achter hun tempels in een groepje vrienden. |
Day 14Stad van de tempels - Dag 100
Aangekomen in Bhubaneshwar, ooit 2000-4000 tempels (afhankelijk van de bron) bezit nog steeds een 400-600 tal tempels van nieuw tot 6de of 11de eeuws in Orrisa-stijl, de provincie waar we ons in bevinden. Hotels zijn duur en vlak bij het station. De stad is de hoofdstad, en dus groot, van de provincie, maar ook de oudere tempels en stadsdeel zijn op wandelafstand van het station. We eten heerlijk street/fastfood, dat overigens verser lijkt dan wat je in eenders welk restaurant besteld, die vaak een te grote menu kaart hebben en niet alles kunnen serveren. En wandelen dan richting de tempels en botsen op een groepje Brahman die achter hun tempel aan het smoren zijn. We hangen wat rond en er wordt ons van alles vertelt over hun stad en tempels op trotse wijze, net als over hun religieuze tattoo's en hun geloof. Een gewone reisdag als een ander, het reizen 100 dagen geleden gestart. |
Day 15Concept bar
Vandaag een kijkje nemen aan de andere kant van de stad, modern en saaie eindeloze straten met weinig te zien. We keren na een lange wandeling terug. Het is warm en eens we in de kamer zijn kunnen we ons douchen en de nat bezweete kleren uit doen. Gewoon even een biertje drinken in een bar is het volgende op de agenda. Niet eenvoudig aangezien er weinig bars te zien zijn. Vele blijken deel van een hotel te zijn en niet metteen te zijn wat wij onder bar verstaan. De eerste bar die we aangewezen krijgen door de mannen van het hotel is een hotel met restaurant en bar. Ik ben als vrouw niet toegestaan in de bar zelf, een alcohlische drank kan ik dus enkel in het restaurant consumeren. In de volgende ben ik wel toegestaan. Enkel personeel is aanwezig en pas enige tijd later komt er een groepje binnen die niet tot het personeel behoort. We eten en hebben een biertje en proosten op mijn 23ste verjaardag. De bar-eigenaar probeert ons te overtuigen dat we naar de dansende dames beneden moeten gaan kijken, voor 100 roepies. Jeff gaat uiteindelijk eens vluchtig mee kijken om de man een plezier te doen. De dames zingen en dansen en geven een muziekoptreden. Toch wat anders dan wat bij ons wordt verstaan onder naar dansende dames gaan kijken. ;-) |
Day 16Bar
We gaan naar het station voor treintickets naar Delhi, enkel morgen is beschikbaar. Een dagje extra in deze stad. Opnieuw streetfood op zijn best in Bhubaneshwar. Een drukbevolkt standje met een trotse eigenaar die elk persoon hier een bord opschept en bijvult wanneer nodig. Aanwijzen wat je wilt en bijkrijgen wat je vraagt voor ongeveer een halve euro. Opweg naar de tempels wil ik even zitten en iets drinken. We belanden in een bar waar we gisteren zo wanhopig naar opzoek waren. Geen andere klanten, maar een grote keuze aan alcoholische drank en shisha, waterpijp. Een plek waar je een babbeltje doet tegen degene naast je aan de toog zijn we enkel tegengekomen in Thamel, Nepal, een Irish pub voor toeristen onstaan maar ook door Nepalezen bezocht. En verder een vreemde bierbar in een hotel waar de lokale Indiërs van Kolkata bier komen nuttigen, oud en jong. Bijna geheim, een onverwachte plek. In Bhubaneshwar gaan we voor een waterpijp en worden naar een zijkamer met airco geleid. Na enige tijd geraken we gewend aan de summiere verlichting die voorzien is in de gehele bar. Eens buiten keren we terug naar een felverlichte sauna die hier net voor monsoon heerst. |
Day 17+30 uur in de trein
De trein nemen in India is ons niet meer vreemd. We weten ons zeer snel te behelpen in het station en het juiste perron te vinden. We kopen water dat enkel in het station zo goedkoop is en wachten enkele minuten. We weten nu metteen welke wagon we hebben en de bednummers zijn ook geen moeilijk raadsel. Een boven en onderbed. Het bed in het midden is van een Iraniër die in India research doet en werkt. De andere drie bedden worden geclaimd door een familie. Die uiteraard eerst een scene moest maken over wie waar moet zitten. Weinig onder de indruk maken we duidelijk dat de rest van de familie en mensen hier niet moeten zitten. Als ze over het juiste zitje klagen moeten ze ook niet met meer mensen afkomen dan bedden. Diegene dat er niet moeten zijn druipen dan ook snel af. In Deze landen wordt je als toerist nog al snel van je rechten ontnomen als je er niet voor op komt, door mensen van een hogere kast die graag bazig je de wet willen spellen vooral wanneer ze geen gelijk hebben. Veel lawaai en gedoe om te intimideren, claimen wat ze kunnen. Wij drietjes, Jeff, de Iraniër en ik, geraken in een uren durende conversatie over geschiedenis en allerlei, voornamelijk over het midden Oosten en Iran. Jeff druk in zijn conversatie wordt zo enthousiast en luid dat één van de Indische dames schuin tegenover ons hem vraagt om rust te nemen en te ademen. Ieder van ons begon net als de Indiërs in de buurt ermee te lachen. Ik had zelf al even door dat de mensen rondom ons gebaren aan het maken waren met de handen op de oren. Tijd voor rust. |
Day 18Snelle vriendschappen
Na weinig uurtjes slaap gaat de treinrit verder. We ontmoeten nog enkele nieuwe passagiers en er wordt gekaart, gelachen, gebabbeld en gepraat. Er komt steeds nieuw en ander volk in de plaats van de familie en andere buren. Een van de nieuwelingen flirt een beetje en eist mijn aandacht op. Dan voor een selfie, dan voor wat zoetigheden van zijn ouders jubileum (die hij duidelijk voor mij bovenhaalt en niet voor de andere nieuwe vrienden of Jeff), enz. Ook de andere willen ons herinneren met selfies en facebook en foto's. Één van de laatste gasten vraagt Sasj, de Iraniër, vanalles over mij alsof ik er niet ben. Vraag het dan aan mij! Naar het einde toe neemt hij zelfs bijna stiekem foto's van enkel mij alsof ik een zoodier ben in een kooi. Ik, maar ook Jeff en de Sasj laten duidelijk merken dat dat niet ok is. Vraag het op zijn minst of neem een selfie met mij... Niet een foto alsof ik het niet zie. Creep! Sasj begrijpt dit heel goed zonder een enkel woord hierover en antwoord vaag of kort de vervelende vragen of lacht ze simpel weg zodat de gast voelt dat het ongepast is en het zijn zaken niet zijn. De Indiërs zijn niet altijd toeristen gewoon en willen gewoon op de foto of rondhangen met een (blanke) toerist. Sasj is een zeer sympatieke gast met een zeer grappige vrouwelijke lach. Hij wilt steeds zijn geld wisselen als excuus om ons te trakteren. Ook koopt hij rijst om met de groep te delen, en consumeert het dan amper zelf. Pas om 1u 's nachts, met veel vertraging, komen we aan in Delhi. We eten nog iets samen en nemen een snel afscheid door de regen. Vriendschap in 36u. |
Day 19Schuldgevoel
Na aankomst zoeken we aan de andere zijde van het station een hostel. Een man met geke maffia snor geeft ons na ons eerst weg te sturen naar het hostel ernaast, dan toch een kamer. Hij had waarschijnlijk medelijden aangezien het hostel ernaast ons ook geen kamer te bieden had. Na installeren en het opzoeken van het uur van de eerste metro, te laat voor naar de luchthaven te gaan in enkele uurtjes, keer ik terug naar de snorrige manager en zijn hulpje. Die liggen echter in het midden van de receptie te maffen op de grond. Die wakker krijgen lukte me niet en een taxi laten bellen voor mijn zus, Tamara, en Myriam op te halen zat er niet in. Die komen eindelijk op bezoek, om half 5 in de luchthaven. Al twee nachten heb ik enkel 4 uurtjes geslapen en met de vertraging van de trein en het late uur (3uur 's nachts) kan ik mij niet wakkerhouden om naar de luchthaven te gaan. Een adres kon ik niet eerder geven aangezien we nog geen hostel hadden en dus probeer ik hen nu te bereiken via sms, whattsapp, lokale nummer enz, in een poging iets van hen te horen en hen instructies te geven voor een taxi te nemen en het adres door te geven. Zonder reactie voor twee uur wordt ik doodongerust, moe maar met een kleine adrenaline vol schuldgevoel, en weet ik geen raad meer. Naar de luchthaven gaan zonder te weten of ze onderweg zijn of waar ze in de luchthaven terug te vinden of wachten zijn de prangende vragen die door mijn gedachten razen. Na eindelijk iets van hen gehoord te hebben via de gsm van een taxichauffeur kan ik eindelijk neerploffen in bed. Binnen een dik half uur zijn ze bij mij. Slapen gaat niet meer en na hen terug te zien kan ik het babbelen niet laten. We gaan voor eten, een bar, chocolade en als afsluiters kaas met brood. Zalig! |
Day 20Shashank
De student, Shashank, die eerder op de trein zat wil ons rondleiden in zijn thuisstad Delhi. We ontmoeten hem in het metrostation Qutab minar. De jongen leidt ons een hele dag rond. Maar toch lijken we weinig te doen of te zien. Alles gebeurt chaotisch en we verplaatsen ons van her naar der met metro, tuktuk en wandelen kilometers af van de ene toeristische sight naar de andere. Een vermoeiende dag waar we weinig van de sights hebben gezien of gedaan, de leidende chaos blijft voornamelijk bij ons hangen als herinnering. Maar daarnaast is het ook hilarisch om met twee Japanse toeristen op schok te gaan die van elk ding dat niet zoals in België is moet worden vastgelegd. Een ander vergelijk zou kunnen zijn: twee kleutertjes die de wereld wonderbaarlijk, vreemd en interessant vinden. Welke ouder apprecieert dat nu niet aan zijn kind? Of is het een geschokeerde Westerse blik? India is nu niet altijd schoon en mooi. Maar Tamara en Myriam zullen wel niet alles aanraken en in hun mond steken als die kleutertjes! Wat ook voor hilariteit zorgt is hoe ze in hun bed, met lakenzal, kruipen, dingen vast pakken met een voorzichtige houding alsof ze elk moment iets over hun hand heen kunnen voelen kruipen of een beest elk moment kan opduiken en hen gaat aanvallen. Met schoenen in de douche en voeten tegen de muur vlammend voor een beestje te doden. |
Day 21Extreem india
Ik wordt wakker gebeld om 5u in de morgend. De hoteleigenaar vraagt wat uur we uitchecken (hier check je 24 na aankomst uit). Met een slapend hoofd antwoord ik het uur dat ik als alarm heb gezet, niet het effectieve uitcheck uur. Hij hangt op en besef plots dat ik het verkeerde heb doorgegeven. Hij zal later wel terug bellen. Ik val in slaap. De wekker gaat, de telefoon gaat en ik hoor een scene op de gang. Tamara en Myriam worden de kamer uit gezet. En komen onze kamer binnen. De kamer moet gekuist worden voor de volgende, ook al is hun 24 uur nog niet om. Na het tumult van deze ochtend laten we een deel van mijn bagage achter en gaan richting station. Onderweg bestellen we eten, Jeff wil eten (ondanks tijdgebrek). We nemen de paratha's (brood) mee voor onderweg. We bemachtigen onze ticketjes, naar Agra ipv Shekawati want die zijn niet meer beschikbaar, en gaan naar het perron. We hebben geen sleeper of AC ticket, maar een general. Waar zijn die wagons? Er staat een trein, maar geen enkel persoon op het perron geeft ons een eenduidig en klaar antwoord of het de onze is en waar de 'gewone' wagons zijn. Of ze spreken elkaar tegen. We zetten ons neer omdat er ons is verteld dat we de volgende trein horen te nemen. Dit lijkt ons onmogelijk gezien het aankomstuur en deze maar blijft staan (een flashback naar mijn treinrit in Kazachstan bij de grensovergang). Zodus vragen we het nogmaals en maken een lange spurt naar het uiteinde van de trein voor de general wagon. Die zit uiteraard al stampvol. Ook voor Jeff en mij erger dan we gewoon zijn. Ik wijs een mannetje aan en laat hem mijn zak en die van Tamara op het schab heffen, naast de mensen die zich net als bagage op dat rek bevinden. Misschien nog comfortabeler dan onze staanplaats tussen de benen van diegene die dat eerder voor hun zitplek hebben gestreden en gewonnen. Aankomen in Delhi de grootste stad, in de warmste maand van het jaar voor monsoon, de ergste treinrit die vijf uur duurt. Extreme India ervaringen op hun best als ontgroening voor Tamara en Myriam's eerste keer buiten Europa. |
Day 22Taj Mahal
Voor de dames, maar ook voor mij, is de beroemdste bezienswaardigheid van India toch een must. We wandelen van ons hotel naar het park waar Agra's highlight te bezichtigen is. We bekijken de ticketboots en een man zwaait naar me om de foreigner-rij te tonen. We kopen ons 1000 roepies ticket, locals betalen een magere 40 roepies. Dezelfde man verzamelt ons eten, scherpe voorwerpen en lichtjes. We krijgen een sokje voor over onze schoenen en een flesje water. Een verdere scanning en controle wordt zeer grondig uitgevoerd bij de eigenlijke entree. Nog meer spul wordt ons afgenomen. We krijgen uitleg bij de mausoleums van Shah Jahan zijn twee minder geliefde vrouwen. En wandelen dan door de poort waar het echte werk te zien valt. Pas in context met de bezoekers onderaan de Taj Mahal die de grote te lijken hebben van mieren wordt duidelijk wat een kolossaal ding dit is. Deze dame was geliefd, Mumtaz Mahal. Perfect in symmetrie en harmonie, zowel het gebouw als de omgeving. We worden verder begeleidt door de man, die duidelijk talloze fotoshoots van toeristen achter de rug heeft. De uitleg is aangenaam zodat we toch enige context en kennis opdoen, maar het krijgen van deze gids was geen keuze. Opgedrongen en aangesmeerd, met op het einde uiteraard een verwachte tip. Ook krijg je als 'speciale' tickethouder, een verplicht duurder ticket, een andere 'betere' route in de schaduw. Het blijft desondanks toch de moeite om de Indische toeristen mooi uitdedost voor de foto in allerlei posities te zien poseren. En zelfs hier zijn ook wij deel van de attractie voor hen. Een foto van een blanke toerist hier en daar. De Taj in maanlicht zien oplichten door de materialen, overal ter wereld verzameld, zou het nog indrukwekkender maken. Wij hebben het gedaan met een 10roepies lichtje voor onze gids om zo de wanden en decoratie te zien oplichten. Vandaar verboden eigen lichtjes mee te brengen. Na een extreme ervaring op de trein een toeristen bus (zelf nog niet gedaan, maar weet dat die vooral ook door Indische toeristen wordt gebruikt en zeker niet vol blanke zit) op. Die stinkt naar urine, gordijnen plakken van het vet van handen, koppen en haar en de zetels zijn ook niet heel proper. De lokale bussen hebben kleinere zitjes, maar verder zeker niet slechter dan dit. |
Day 23Entree
Jeff loopt merendeel van de tijd geirriteerd rond sinds de trein naar Agra. Wat had je verwacht? Uiteraard bezoeken we de heletijd dingen en reizen we aan een snel tempo als je Rasjastan in twee weken wilt proppen en highlights wilt zien. De afstanden en vervoersmiddelen met de bijkomende organisatie van vervoer en accomodatie, tuktuk hier en daar, afripperij van toeristen en hastle voor elke kleinigheid die je wilt bekomen en bereiken aan een uitputtelijk tempo eisen zijn tol. Daarboven komt dat we vaak meerdere highlights afgaan op één dag en dus weinig interactie hebben met de gewone Indiër. Alles aan dit tripje verschilt enorm aan de manier van reizen die Jeff en ik prefereren en dit brengt ons eigen ritme in de war. Morgen splitsen dan ook de wegen en ga ik verder met de dames Rajasthan bezoeken ala toerist. Voor een twee weken kan dit geen kwaad. Al zal ik hierna toch ook wel aan vakantie toe zijn.. De dag wordt verder gevuld met astrologisch centrum, paleis, olifant aaien, waterpaleis bezoeken,... |
Day 24Dure afrekening
Toerist zijn kost geld en enorm veel energie om tegen die affripperij te vechten. Een hele dag door trainen op het afwimpelen van tuks en andere mannetjes die vragen stellen, je 'vriend' worden en dan iets verkopen. De verkoopspraatjes lijken steeds eindeloos te duren en dan is er een volgend mannetje al weer begonnen. Met 3 blanke toeristen is het zo moeilijk eraan te ontsnappen. Na de toeristen bus en de opvoorhand geboekte kamer (bij diezelfde agency) is het een eindafrekening van het eten en de extra nacht. Die prijs voor die nachtjes en het eten zijn uiteraard zonder tax gerekend. Tamara en Myriam waren wel gelukkig met de kamer. Een goed bed, nieuwer gebouw en dus een nieuwer likje verf, een nieuwere badkamer en douche inclusief kakkerlakken, die op mysterieuze wijze toch worden weg gelachen. Hierna een nachttrein tussen de vieze mannekes in het station. Myriam's woorden. We vertoeven in een chique hotel naast het station voor wifi, eten en een wc. Eens aan het perron worden we als sterren op de foto gevraagd en verzamelt iedereen zich rondom ons. En dan een eerste nachttrein. We staan op de wachtlijst. We hebben al een half zitje toegewezen en op de trein zelf krijgen we hopelijk de andere helft. |
Day 25Indisch Venetië
In de nachttrein slapen ging beter dan verwacht voor de dames. We komen vroeg in de ochtend aan en laten ons brengen naar een opvoorhand opgezocht hostel. We zijn voorbereid. Uiteraard weet de tukman nog een aantal adresjes en wil hij ons enkele plaatsen tonen. We gaan het ene na het andere binnen en belanden uiteindelijk in onze oorspronkelijke keuze. Voor dit ommetoertje betalen we toch niet meer! Udaipur wordt online omschreven als het Venetië van India. Het heeft twee meren, mooie tempels, paleis en ghats. Een ontspannen sfeertje waar niemand echt hard werkt, op de ezeltjes en enkele mannen en vrouwen na. Een koeienleven aan het water. We bezoeken het paleis, niet echt de moeite, en wandelen wat rond in dit mooie stadje. |
Day 26Bekend en onbekend
Er zijn weinig restaurantjes hier, enkel hotelrestaurants die leeg zijn en met een gigantische kaart waarbij je enkel kan denken: hoe kan dit vers zijn? Zodus eten we al twee dagen elke maaltijd in het zelfde trendy baretje. Alle blanke toeristen komen hier naartoe, het lijken er meer dan in de andere steden. In dit kleine stadje herkennen we al snel dezelfde gezichten en merken we ook dat er vandaag veel toeristen vertrekken en een verse lading weer aangekomen is, waaronder ook Jeff die we per toeval zien wandelen. We nemen een tuk naar het andere meer en zien reclame van het grootste metalen beeld ter wereld, hier in Udaipur. We hebben er nogthans niks van gelezen of gehoord. Een tuk brengt ons eerst naar een bokrijk-dorpje waarbij er huizen zijn nagebouwd van stammen verspreidt over India om zo die culturen te leren kennen. Ook dansvoorstellingen worden hierbij gegeven. Wij zijn voor de Indische toeristen weer deel van de attractie. Daarna gaan we effectief naar het metalen beeld. En het staat er nog ook! Onze wantrouw was groot, met al die toeristenafripperij. Geen enkele toerist te zien... Vreemd! Niemand weet hier van af? Enkele uren later een nachtbus op, ook voor mij voor het eerst. |
Day 27Niet veel beter
De nachtbus richting Jodhpur was onvermijdelijk. Er is namelijk geen trein mogelijk aangezien er een berg tussenin zit. Er wordt een tunnel gegraven, maar voor ons wordt het toch nog een bus. Myriam redelijk enthausiast met een dubbel bed samen met Tamara en een sluitbare deur, als een ruimtecapsule. Niet voor mensen met claustrofobie. Eens vertrokken wordt duidelijk hoe warm dit nachtje gaat worden, zonder airco of blazer en een raam openzetten is nodig maar brengt stof en uitlaatgassen binnen. De bus rijdt niet op sporen en toetert, remt en neemt scherpen bochten. Steed wanneer Myriam wakker wordt volgt er een klein gilletje of AMAI! als ze ziet hoe de chauffeur zigzagend tussen rotsblokken, een rotswand en tegenliggers over de weg heen scheurt. Enkele weinige uren slaap verder is er een tussenstop, maar de toilet blijkt nachtmerries na te laten. In plaats van 6uur komt de bus om 5uur op zijn bestemming en worden we brut wakker gemaakt en moeten we ons eruit spoeien. Nog een uur minder slaap en een nog vervelender aankomstuur. We krijgen uiteraard nog geen seconde rust en moeten al verschillende tuks dit duidelijk maken. We laten ons naar het station voeren, hier kan je dus enkel general tickets boeken. Maak dat mee! Een plaats met wifi en ontbijt is ook geen eenvoudige. We laten ons naar een hotel voeren waar we naar het toilet kunnen en wifi mogen gebruiken. Een tijd later gaan we in een ander hotel ontbijten en wandelen we de stad in. Na enkele uurtjes zijn we rond en reserveren we een bus omdat de nachttrein is afgelast. Om half 3 nemen we een Uber taxi! Slechte ervaring. Duur en bus bijna gemist! Hoezo goedkoop en handig?! |
Day 28Woestijnplasje
Gisteren avond in de gouden stad, Jaisalmer, aangekomen. Opnieuw voorbereid met een hostel in het nog steeds bewoonde fort. De eigenaar overtuigd ons een safari in de woestijn te nemen. We waren dit al van plan en zijn prijs was zeer redelijk. We gaan eerst naar een meertje, een oase van rust in de Tsar woestijn, waar enkel een paar locals en dieren terug te vinden zijn. We ontmoeten een oudere man die hier een eigendom heeft als een buitenverblijf van het drukke Mumbai. Hij toont ons zijn Shiva-tempel en vertelt over het drinken van Bhang lassi (is een weed lassi/yoghurtdrank. Straks met zijn vrienden maken en consumeren), gekregen van god om te kunnen concentreren op bijvoorbeeld bidden. Hierna vertrekken we op avontuur in een Jeep voor een uurtje om dan elk van ons met een kameel door de woestijn te gaan, in een rijtje aan elkaar gebonden en een mannetje wandelt er naast. Gelukkig valt de warmte mee op dit uur. Een uur later wordt ons kamp opgezet. De zitjes op de kamelen worden omgetoverd tot matras en een chai boven het kampvuur gemaakt. We rollen onze eigen chapati en eten er rijst met curry bij. Daarna worden enkele liedjes begeleid door een waterbidon als trommel. Myriam gaat later voor haar eerste plasje in de natuur. Trots. |
Day 29Toast met confituur en zand
Als de avond valt zijn de sterren talrijk en fonkelend aanwezig, alsook de kruipende insecten. Onze matrassen worden geplaatst en de jeukende kriebels komen al boven. Ik hoor myriam nog zo zeggen bij het reserveren: "Ik zal me er wel over zetten. Dat wordt een unieke ervaring." Ook wij waren overtuigd. Maar ondertussen iets minder. Bij het zien van een spin besluiten we in de auto te slapen. Heet! De drie gidsen snappen niet waarom we dat willen doen en zeggen ons dat er maar voor één persoon plaats is. Wanneer we duidelijk maken dat we het zelf wel zullen regelen is het ok en stelt de baas van de drie voor om ook in de auto te slapen. Dat zien we niet zitten, vooral omdat hij een boontje lijkt te hebben voor Myriana. We doen de deuren opslot en Myriam houdt de wacht. En in deze hitte moeten we haar teleurstellen dat de ramen minstens een beetje open moeten blijven. Weinig confortabele uurtjes later doen we het met een zanderig ontbijt. De hele nacht heeft het voor de buitenslapers, een Amerikaans koppeltje, winderig en koud geweest. Ieder zo zijn slaapgebrek. Geen van ons allen wil opnieuw op de kamelen en dus nemen we de jeep terug. De slapeloze nacht en paranoia hebben we onszelf aangedaan en valt snel weg te lachen. Toch is het zielig hoe de dieren worden behandeld. We hadden niet anders verwacht, maar dan nog. Een metalen pin door hun neus om ze in toom te houden en gebrandmerkte open wonden op de bil of kop. |
Day 30Met zwembad
Overtuigd dat we waren dat de nachttrein beter is zijn we weer voor een trein gegaan. Onze trein komt aan met twee uur vertraging, 03:10 ipv 01:10 in de nacht. We installeren ons op het perron en de dames hebben al zoveel grenzen verlegd dat we ons op de grond leggen en Tamara zelfs een dutje doet, tussen de starende blikken. Wanneer we eindelijk de trein op kunnen moeten we eerst elk bed afkuisen. De bedden hangen vol bruin stof alsof het een schrijnwerkerij is waar in elk hoekje zaagsel hangt. Maar ook hier slagen we er uiteindelijk in om te slapen, met een sjaal voor de mond om de toiletstank te kunnen harden. Eens in Bikaner hebben we een tuk die ons naar een hotel met zwembad brengt. Een vereiste na een slaap tekort en gebrek aan enige vorm van luxe, of zelfs vanzelfsprekend comfort en hygiëne. We bestellen 3 dure slaatjes als ontbijt en krijgen alles behalve waar voor ons geld. Een ajuinslaatje is letterlijk een ajuin een kwart van een limoen en een halve chili. Mijn slaatje met olijven, sla, tomaat, wortel, komkommer en dressing is zonder olijf en sla. Maar eenzelfde prijs, plus tax. Een water kost x5 meer. Daarna slaan we een voorraad eten in van een winkeltje verderop en vallen we een 4tal uur in slaap in een zalig groot bed. Om dan een 90roepies eigen slaatje te maken voor ons drietjes. |
Day 31Rattentempel
Nog steeds dood op, alsof ons lichaam weet dat op dit bed rusten beter kan. Het bijslapen maakt ons nog veel meer moe en alle energie die we tot dan toe hebben kunnen bijeenrapen met enkel korte power naps lijkt bij het neerploffen op dit bed uit ons leeg gezogen te zijn. Maar toch doen we ons best te genieten van het zwembad en checken we tijdig uit. En dan op de brommer naar de rattentempel in Dushok. Een tempel gewijdt aan ratten zoals de naam doet vermoeden. Wat inhoudt dat de tempel verzadigd is met ratten, dood en levend, over de vloeren heen kruipend, etend van de prut die de mensen aan hen offeren en de melk die de monniken voor hen klaarzetten. Hiertussen wandel je op blote voeten, geheel zonder infectierisico's (vooral bij wondjes aan de voeten), of zoals wij het deden met sokken die achteraf mooi worden achter gelaten. De witte ratjes zien of beter over u voeten laten kruipen brengt geluk. Dus probeer het beestje te vinden. Aah daar is het, nogal verdacht stil en dood, maar eenvoudiger te spotten. Voor de dames was naast de tempel achterop op de brommer zitten ook een hele belevenis. Gelukkig viel het Indische verkeer hier best mee. En dan de trein naar Delhi. Een betere rit, met hele zitjes deze keer. |
Day 32Couchsurfen
We komen vroeg aan in Delhi. Wakker geschud met zicht op de sloppenwijken en op het spoor kakkende mensen (tientallen). We nemen de metro richting green park. We ontbijten lekker en duur en krijgen de indruk dat we in een dure buurt zitten. De ene gecontroleerde wijk na de andere met poortjes die de straten afsluiten met wachters. Dure auto's die netjes worden gekuist. En ook Uday park waar wij onze host opzoeken blijkt zo een wijk te zijn. Jacob, een Amerikaan die al 12jaar in India woont, heeft net ontslag genomen. Hij heeft een huishoudster, neemt voor alles een taxi en inkopen gaan doen betekent een telefoontje doen en aan huis laten leveren. Wel krijgen we uitgebreide lekkere maaltijden, drinken, desserten enzovoort en niet te vergeten een bed en een goeie douche. Hij heeft nog een dochtertje die voor vandaag bij zijn ex is. Ook voor mij is couchsurfen op deze manier bevreemdend. Verder is Myriam alles behalve op haar gemak. Daarboven komt dat de ijle lucht van Delhi een vervelende tik heeft nagelaten op Jacob, een kuch die gedurende een gesprek voor afleiding zorgt. We worden afgezet met een taxi bij de lotus tempel, een lange rij die zeer vlot vordert en ons als kuddedieren blootvoets door de 'serene' bidplaats (voor alle religies) en tuin begeleidt. Jacob gaat 's avonds feesten en wij blijven alleen achter in het appartement, enkele minuten later ronkend in bed. |
Day 33Dilli Haat
De laatste dag samen doen we rustig aan. Mijn backpack uitladen en wat ik terug wil sturen naar België moet worden overgeladen naar Tamara's backpack. Hier komen nog een hele reeks souveniers bij die we vandaag in Dilli Haat kopen. We eten nog wat Thais en doen een eerste poging om een artikeltje te schrijven over India vanuit de dames hun perspectief. En dan is de taxi daar. Nog een snel afscheid en een knuffeltje waarbij ik me plots afvraag hoelang het gaat duren vooral dit weer gaat kunnen. En dat terwijl knuffelen voor ons allen thuis tot sinds een tijd terug een vreemd en onwennig gevoel gaf ga ik het nu toch erg missen en lijkt het ons ondertussen meer en meer deugd te doen. Nieuwjaarsfoto 2015-2016, mijn gekke familie. -> |
Day 34Zoya
Ik sta op en dochtertje Zoya is al in huis. Morgen vertrekken Jacob en zijn dochter naar Amerika voor vakantie/familiebezoek. We eten een eitje, spelen gezelschapspelletjes, eten zelfgemaakte ijsjes dan weer pannenkoek met champignons, spinazie, olijven en kaassaus en als dessert een variant met mango en maple syrup. Daarna doe ik enkele dingen voor mezelf: research, schrijven, website enz. Opnieuw alleen, ook nood aan vakantie. En toch wel met een gevoel van gemis. |
Day 35-37Rama Krishna
Ik wordt aan green park afgezet door de prive chauffeur van Jacob's vriendin. Met nieuwe laptop. Van hieruit neem ik de metro richting New Delhi station om dan weer in Pahar Ganj te verblijven. Ik wordt beholpen door een willekeurige man op straat die me helpt zoeke. Wil die geld? Het hostel dat ik vooraf had opgezocht vraagt meer voor de kamer dan online. 400roepies volgens het bordje boven de receptie. Ik krijg de prijs naar beneden tot 300 roepies. Maar besluit toch eens rond te kijken omdat de kamer nogal miserable is voor dagen in te verblijven. Onder de 350 blijkt moeilijk, hoewel ik er al in was geslaagd. Ik eindig bij Rama Krishna hotel voor 300 roepies. Net iets minder miserable, groter en MET salamander. De volgende dagen blijf ik gekluisterd aan bed om mijn website bij ge werken. Zalig met mijn macbook air ipv mijn ipad. Ik kom uit bed voor Pani en eten, niet verder dan om de hoek. Het neemt mij tot dag 3 om mijn weg van de eerste keer terug te vinden richting hotel. Het ene hoekje en steegje na het andere. De mannen van het hotel zijn aardig en kolen maar al te graag aan mijn deur kloppen om te vragen hoe mijn chapati is, of ik bier en wijn wil. Voor hen kost dat maar 100roepies. Uiteindelijk trakteert een van hen me op een biertje tussen zijn werk door. Hij is duidelijk een poging aan het doen om te flirten. Maar dat is niet echt cultureel meegegeven. Zo vraagt hij of ik getrouwd ben en is lichtjes gechoqueerd bij het antwoord: nee. Verder kan hij ook niet vatten dat ik geen boyfriend heb en toch voordurend sms met iemand. Daarna moet hij werken en komt later weer terug. Nu biedt hij mij momo's aan en zegt hij doodnormaal dat ik hot ben. Dat kwam er zo normaal uit dat ik het eerst niet begreep. Daar ben ik verder niet op in gegaan en heb mijn werk verder gezet. Ook koop ik me een 34 uren treinticket richting Goa. Dit soort ticket kan je niet eenvoudig kopen in New Delhi station. Het booking office stuurde me weg. Bij het toeristenbureautje ernaast zeggen enkele rondhangende mannen dat ik weer aan de overkant moet zijn. Mooi niet dat ik naar een agency ga. Dan sturen ze me toch maar naar de grote vertrekhal op de eerste verdieping. Het echte toeristenbureau. Hier wordt ik goed geholpen en vertelt de man me dat ik inderdaad niet zomaar dit 'speciaal' ticket kan kopen. |
Day 38Selfie
Een knuffel en selfie van de jongen, van de momo's en het biertje, bij het uitchecken en dan een tuk richting een ander station, 10km verderop. Ook hier was onderhandelen niet zo moeilijk. Vraagprijs 150, toeristenprijs 120, local prijs 100. Dit wist ik van tevoren dus kreeg ik met weinig moeite de local price. Uiteraard moet dit ding even stil vallen wanneer het aan hoge snelheid over de weg scheurt en plots een bultje tegenkomt. De tukmannetjes kennen hun machientje en het probleem is snel gefixt. Eens in de trein krijg ik snel door dat deze lange rit gaat tegenvallen. Ik heb een middenbed, Indiërs willen liever niet vanboven slapen en ik wil dat wel. Ik kan er recht zitten en elk moment van de dag een dutje doen of op mijn eigen wat tekenen en schrijven. Er is een grote drukte en gewissel tussen bedden. De hele wagon is ongeveer geclaimd door een groep. Familie? Ze hebben allesinds samen hun ticket geboekd en proberen hun bedden te verdelen en iedereen gelukkig te maken. De helft van hun zijn kinderen. Zowel de kinderen als de volwassen hebben geen zittend gat, zijn ongelooflijk luidruchtig en met geen enkel van hen wil ik een conversatie voeren. Ik snak naar stilte en rust en kruip op het bovenste bed zonder te weten met wie ik dat nu moet ruilen. Ik trek het me niet aan en mijn grootste bezigheid is een hele dag slapen en af en toe eten. |
Day 39Gekluisterd
en gezin heeft de bedden onder mijn bed geclaimd. Een jongetje van een paar jaar oud dat als ik erbij ga zitten het kind op een autootje wordt gezet en dus voortdurend overal tegen botst en voorbij mijn benen moet en dus er ook af en toe tegen ramt. Zoals niet zelden in India weten deze ouders hun kind niet echt op te voeden en doen ze extreem hun best om het kind bezig te houden en te behandelen als een hulpeloos wezen dat niet kan zitten of stappen en voortdurend gepakt moet worden en heen en weer worden geschud. Als het kind slaapt worden zijn benen en armen goed gelegd en wordt het heen en weer gesleurd alsof het nog wakker is. Als resultaat kan het kind wel overal doorslapen. Met vandaag erbij heb ik mijn saaiste week ooit achter de rug. Na bijna niet buiten te komen bij Jacob, verder in de hostelkamer te blijven in Pahar Ganj en nu een twee dagen treinrit op een 60x200 cm bedje. Als mijn bewegingsruimte zo blijft krimpen ga ik straks enkel nog kunnen rechtstaan. Ik heb het me min of meer zelf aangedaan, maar had gewoon geen zin in Delhi. Hopelijk bevalt het zuidelijke Goa me een beetje. Een echte vakantie. |
|
Day 40-48Hi Jeff
Gisteren avond ben ik aangekomen in Anjuna, Goa. Jeff verblijft hier en we zijn weer herenigd. Goa = vakantie! Hoewel het regent, monsoon, is en er verder amper volk te vinden is in off season op een paar Indische toeristen na. Een lui leventje waar ik ook vakantie neem van mijn website. |
Day 49Nattigheid
We ontbijten en nemen een bus richting Mapusa en dan opnieuw een bus richting Thivim. Het gutst water en een 100 meter wandeling van de busstop naar het station is genoeg om mijn kleren inclusief mijn onderbroek zeik nat te maken. Ik kleed me om en we kopen een ticket richting Mumbai. We hebben geen sleeper ticket bemachtigd omdat het station ver weg is en we niet heen en weer wouden een dag op voorhand en de gereserveerde bedden niet meer beschikbaar zijn voor deze dag. Dus een general ticket waar iedereen kan instappen en je niet perse een zitje hebt, 13 uur lang en de hele nacht. Wakker blijven! Gelukkig kunnen we een beetje op elkaar leunen. |
Day 50De was buiten hangen
We komen aan in Mumbai. Een grote stad met treinen die je van plaats naar plaats brengen binnen de stad. de prijzen voor accommodatie zijn belachelijk duur. Een bed in een dorm kost meer als dubbel dan de gemiddelde prijs die we in geheel india betalen, inclusief Delhi. We eindigen in Anjali hostel, het ergste eraan is dat het niet eenvoudig te vinden is zonder enige reclame of aanduiding om de simpele reden dat het illegaal is. En dat allemaal voor een belachelijke prijs? Na een tiental keer vragen waar het hostel is komen we aan een appartementsgebouw met in de inkomhal een papier dat vermeld dat Anjali illegaal is en verdere informatie op welke verdieping het is en hoe je er geraak. En dan kom je binnen in een appartement met aan de rechter zijde een aquarium en daarachter een living, hier moet je u schoenen uitdoen en aan de eettafel uzelf registreren. Een deurtje naast de voordeur brengt ons dan eindelijk tot de dormatory. Een 14 tal bedden verspreid over 3 ruimtes, wij slapen in de middelste en iedereen moet dan ook langs ons passeren. Verder wel gezellig. Tijd voor de was. Alles, maar ook echt alles stinkt en is nattig. In Goa is het onmogelijk om kledij droog te krijgen en alles begint gewoon te stinken van de vochtigheid. |
Day 51Uitgaansleven
Na een hele dag treuzelen en vluchten te bekijken richting Ethiopie voor Jeff en Zuid Oost Azie voor mij zijn we uit het oog verloren dat we ons treinticket richting Manali (Himachal Pradesh) ook moeten kopen. Tegen dat we dat beseffen is het al te laat om in deze gigantische stad op tijd, voor sluitingstijd, aan het loket te staan aangezien het een uur duurt om daar te geraken. Iets gaan eten en drinken in het Zuiden van de stad is nu geen must meer, aangezien we het niet meer kunnen combineren met het kopen van ons ticket. De hoteleigenaar raad ons het Zuiden af want het is spitsuur en de treinen zullen overvol zitten en zeker een uur duren. Jeff is al eerder in Mumbai geweest en zag het probleem ervan niet in, maar begon aan zijn eigen kennis en instincten te twijfelen. Hij wou tenslotte niet verantwoordelijk zijn voor een slechte avond voor mij en de twee Franse dames en een Poolse die we meegevraagd hadden. Zodus gaan we naar de straat met bars en pubs aangeraden door de eigenaar. We nemen ook twee tuks zoals aangeraden. Ik met het Poolse meisje en Jeff met de andere twee, met het idee dat ik en Jeff elkaar zullen terug vinden. Vreemde die je nog maar net een paar uur geleden hebt leren kennen lijkt ons moeilijker te herkennen. Een uur en half later wordt ons gesprek abrupt gestopt en worden we afgezet in DE straat. Die blijkt kilometers lang te zijn en te bestaan uit winkels en fastfoodketens als Macdo en KFC. Ons opsplitsen in twee tuks en zonder afspreek-punt in een gigantische straat elkaar terug vinden na een uur en half in file te staan, uiteraard is het ook spits op de baan domme eigenaar, in een straat waar we eigenlijk niks terug vinden waar we naar toe wilden (een bar voor bier en iets voor te eten). In de gietende regen loop ik zonder regenjas en enkel een sjaal als bescherming samen met het Poolse meisje hongerig naar vlees hopeloos opzoek naar Jeff en de dames. Op wonderbaarlijke wijze roept Jeff me uit een tuk na en herenigen we ons. Onze zoektocht naar een bar duurt ook een tijd, want toeristen zoals wij worden enkel naar een duur etablissement gestuurd en niet naar waar we opzoek zijn. Eindelijk in de bar/dischotheek: een restaurant met minder licht en luide muziek van enkele jaren geleden met obers die je u bier brengen met een gebaar alsof ze een fles wijn aan tafel tonen voor het open van de fles. De prijzen zijn veranderlijk naargelang de beurs veranderd en worden getoond op groot scherm. Iedereen, blank en westers uitziende Indiers met geld, zit aan zijn stoel gekluisterd op een paar enkelingen na die dan in een klein groepje naast de tafel dansen alsof ze spastische trekken hebben. Hier geraak je enkel door eerst in een vreemd steegje van brolwinkels te passeren en dan langs twee bodyguards de lift in te gaan (trap niet mogelijk, gebouw is zo opgebouwd dat de trap niet elk verdiep bereikt en je een lift per verdiep/etablissement hebt) en dan een dame hebt die je vertelt dat er geen tafels meer zijn. Jeff loopt door en jaagt enkele mensen van hun tafel. Conclusie: Indiers hebben geen idee wat een bar of discotheek is en vertrouw geen hosteleigenaars. |
Day 52Toeristenvoordeel
We staan op en gaan richting treinstation. Een uur en enkele openbaarvervoersmiddelen later staan we in Halte Churchgate. De treintickets voor morgen zijn uitverkocht, maar hier in het toeristenbureau zouden we toch nog tickets kunnen krijgen. Dat blijkt dan ook te kloppen. In India worden er extra tickets voor toeristen voorzien en kan je er toch nog verkrijgen wanneer in het gewone booking office er geen meer zijn. Wisten we dat maar eerder. Daarna dolen we wat rond in de stad om dan bij terugkeer in gietende regen in de straten te wandelen richting hostel, die zijn eerder omgetoverd tot oceaan, in druk verkeer en zonder enig idee te hebben hoe diep die putten en gaten in het wegdek zijn. Strompelend. Zigzaggend tussen mensen, obstakels en verkeer. |
Day 53Suikerfeest op komst.
De trein van Mumbai naar Ambala waar we moeten veranderen van wagon omdat een deel van de trein naar Chandiargh rijdt, hier moeten wij naartoe, en een deel richting Amritsar. Enige onduidelijkheid en chaos te verwachten bij de wissel. Eens in Chandigarh moeten we een bus nemen richting eindbestemming Manali. De trein wordt voller en voller en het aantal bedlozen mensen wordt groter dan ooit tevoren. Dit zijn niet mensen met allemaal een half bedje wachtend op de controlleur om een bed toegewezen te krijgen. Het wordt al laat en duidelijk dat die mensen niet direct gaan afstappen. Wat is er gaande? Een treinrit is ook elke keer weer anders hier in India. Ik neem graag nachttreinen in Centraal Azie, zelfs twee dagen aan een stuk. Maar in India is het telkens anders en kan je toch opnieuw en opnieuw in verbazing vallen. Wanneer wij willen slapen en de bedden installeren moeten we eerst mensen weg jagen, die eigenlijk nergens naartoe kunnen. Eens we onze nachtrust willen vatten moet Jeff 4 tieners van zijn bed gooien. Die hadden hun metteen weer neergeploft rondom zijn benen heen. Die bedden hier zijn niet lang, zeker niet als je uit veiligheid je backpack onder je hoofd legt en zijn amper 50cm breed. Nu moet je ze ook gaan delen? Krijg ik de helft van mijn geld terug? Ik denk het niet. Het is niet omdat Indiërs perfect met 3 mensen in onmogelijke, pijnlijke?, posities kunnen slapen op een bed dat ook wij dat kunnen! Mijn benen niet kunnen strekken en amper kunnen draaien is zowizo al een probleem in deze bedden. Na enige tumult verplaatsen ze zich op het bed tegenover ons en leggen ze hun benen op Jeffs bed. Geen vorm van respect voor hun bevolking en ook onderling niet voor elkaar. Wie laat dit toe? Naar de wc gaan betekent over mensen heen springen en kruipen met de nodige behendigheid. De hele vloer in de gehele wagon is bezaaid met mensen. Ook onder Jeffs bed, de bagageruimte, tussen de vuiligheid ligt iemand te slapen. De man die bemiddeld tussen ons protesterende Westerlingen die dit niet kunnen vatten en de domme tieners die dit allemaal vanzelfsprekend vinden weet ons te vertellen dat er binnekort een festival is. Iedereen reist richting familie. Suikerfeest. Elk jaar dit? |
Day 54Geen vooruitgang
Wakker worden: ik probeer mijn been te strekken dat nogal pijnlijk aanvoelt van de geplooide houding en schop plots een kind dat door haar moeder op mijn bed gezet is. De grote hoeveelheid bedlozen is vervangen door een nieuwe groep en is even talrijk aanwezig. Als ik naar beneden kijk zie ik dat Jeff zijn bed deelt met 3 andere mannen die hun kont hebben geploft rondom Jeff zijn benen. Er bestaat geen enkele mogelijkheid dat Indiërs enige vorm van onuitgesproken sociale grenzen kennen. Als je deze mensen uit hun context haalt en in enige andere maatschappij plaatst zullen die nog vaak worden uitgescholden en in elkaar geslagen worden als ze zich niet weten aan te passen. De enige sociale regels die hier gelden zijn staren mag, aankomen niet. Vrouwen hebben voorrang en speciale voordelen, die uiteraard de ongelijkheid en gedrag van de mannen nog eens in de hand werken. En de regels die gelden om te overleven als je met zo een massa op elkaar leeft. Soms is het eenvoudig te onderscheiden of je wordt aangestaard omwille van het feit dat ze nog nooit een blank Westers wezen in realiteit hebben gezien ipv op het televisiescherm of dat ze simpelweg mij lustig aanstaren als een seksobject waar ze nooit mogen aankomen. De mannen lijken hier soms lustige zielige sukkels die amper aan seks geraken maar te onderdrukt en passieve mamaskindjes zijn die hun gebrek aan 'passionele seks' niet kunnen verbergen. De trein rijdt zo traag dat we tot in de late avond pas aankomen. We halen nog geen 30km per uur volgens mij. Naast ons zit een net aangekomen gezin met opa of papa? en twee ongemanierde kinderen en hun moeder. De moeder is niet consequent en in plaats van straffen leidt ze hun hoogstens af. Het is zelfs zo dat ze haar kinderen uit de buurt moet zetten om te voorkomen dat ze ons eten uit onze handen graaien. De kinderen hebben geen speelgoed en worden bezig gehouden met eten, borstvoeding en allerlei snoep, of met een slechte poging om het kind iets bij te leren: don't touch. Grijp niet steeds naar die mensen naast je die boze blikken gebeven wanneer je als kind oud genoeg bent (om geen borstvoeding meer te krijgen) om te weten dat naar de kleren en nek graaien en al hun bezittingen binnen handbereik vastpakken niet braaf is. Waar het voor het kind nog eens zo tof is om het toch te blijven doen. Kinderen lijken hier wel huisdieren te zijn die je over meesleurt en beperkt in vrijheid en zeker niet de kans geeft om kind te zijn en te ontwikkelen als zelfstandige volwassenen met eigen mening en inzicht. Geen beweging en ontdekkingvrijheid, gedoemd om afhankelijk te blijven van de ouders. Eens we een hotel hebben gaan we opzoek naar eten. We worden hongerig naar een restaurant ondergronds en achterin geleidt. Ik ben de enige vrouw in dit restaurant/bar (de enige barvorm dat je in India vindt). We kijken naar een vreemde sport waar je handen vasthoudt en iemand dat probeert te stoppen waarbij plots iedereen opelkaar op de grond gestapeld ligt. Jeff wordt uitgenodigd voor Whisky door de eigenaar en even later komt de eigenaar en Jeff aan mijn tafel zitten, ook ik krijg een glas. Een reeks selfies met mij en de overige mannen in de bar volgt. Het rekening hoeven we als vrienden niet te betalen. |
Day 55Sector 34
De stad Chandigarh, de hoofdstad van zowel Punjab als Haryana, is opgedeeld in sectoren en is noggeen 50jaar oud. Ze is ontwopen door Le Corbusier en enkele andere architecten met als doel een moderne stad te bouwen als symbool voor vooruitgang en de onafhankelijkheid van India. Corbu heeft hier kunnen experimenteren en enkele van zijn principes kunnen toepassen. Zal het hier bij laten. ;-) De stad bestaat uit een grid van grote straten en sectoren van gelijke grootte maar anders ingevuld. Vervoer verloopt dan ook redelijk vlot en weinig opstropping. Maar de stad mag dan wel structuur hebben, de indiërs blijven indiërs. Het duurt ons redelijk lang om onze bus te vinden en een ticket te bemachtigen aan het loketje en ons wisselgeld weer te krijgen. De Seekhs zien er stuk voor stuk netjes uit net als de meeste mensen hier, rustig en weinig onder de indruk en lijken zeker niet armzalig in deze moderne stad, maar een agent komt ons de regels van het station uitleggen, starende blikken en wijzende vingers komen ook hier onze richting uit en ook hier komen misvormde mensen kruipend over de grond ons bedelgeld vragen. Eindelijk op de bus, we leggen een afstand af van 300km afstand en een 2000km hoogte in een 10uur tijd. Het is een staatsbus inclusief agentje met fluit (of dat speelt hij toch allesinds). Hij gebruikt dat fluitje regelmatig, schopt graag mensen uit de bus en maakt graag ambras. Als hij in het gevangenis experiment van ... Een scieper zou mogen spelen vallen er doden en worden mensen gefolterd om een of ander laag zelfbeeld te overcompenseren. Hongerig aangekomen nemen we het eerste beste en goedkoop hotel en gaan op jacht. Het is sluitingstijd en kunnen nog net in een restaurantje meeneem krijgen. Daar eten gaat niet want iedereen blijft "personal" zeggen, geen idee wat het betekent maar het personeel is druk en wil gaan feesten is de verdere verklaring. |
Day 56Whisky, bier en Sikhs
Manali is een mooi dorpje in de bergen. Oud Manali allesinds. Nieuw Manali is bezaaid met shop, restaurantjes en Indische toeristen die niets beter te doen hebben dan een hele dag gewoon te eten en in de hoofdstraat te blijven, eerder een wandelplein. Mooie bergen... Wandelen... ? In de avond komen we terug van oud Manali, bezaaid met alle andere toeristen. Ook met shops en restaurantjes. Voor de zoveelste keer vragen de Indiers me op de foto, merendeel van de tijd vragen ze dat aan Jeff voor zijn toestemming. Het zijn twee Sikhs en Jeff zegt voor 100 roepies. Waarbij degene met de bril het er voor over heeft. Uiteraard was dat een mopje en na eventjes praten nodigen ze ons uit voor Whisky, ik prefereer bier. Zodus gaan we naar hun hostel en drinken en eten we met nog twee andere vrienden, vervolgd door het nemen van selfies. Wanneer we besluiten naar ons eigen hotel te gaan willen ze ons brengen. (10 min wandelen is te veel) De Sikh met bril, de brave volger van de twee rijdt. Hij is zo zat dat hij een blokkagerek van de politie omver rijdt. De auto is kapot zegt de andere met tulband (die heeft zich omgekleed in Westerse kledij voor ons weg te voeren). Uiteraard is die niet kapot en willen ze gewoon nog wat verder drinken in ons hostel. Verder moet hij ook nog naar het toilet, de volgende smoes. Maar we laten ze binnen en praten en drinken nog een tijdje. Jeff nodigt ook de Nepalees die in het hostel werkt uit. Ik wordt moe en ga al wat slapen. Wanneer ik wakker wordt en er genoeg van heb gaan ze naar buiten om verder te praten. Wanneer de flirtende Sikh met tulband naar binnen komt om te vertellen dat de auto kapot is en een poging doet om een excuus te hebben om te blijven wordt ik kwaad. Wat wil je van mij? Dat je mag blijven slapen wanneer je gewoon 10 min moet stappen naar je hostel? Indiërs zijn toch echt tieners die niet weten hoe ze met vrouwen om moeten gaan. Op geen enkele wijze heb ik enige reden gegeven om te denken dat daar enige kans in zit. Maar ik ben een blanke Westerling die seks heeft voor het huwelijk en dus makkelijk in bed te krijgen is? Uiteraard zou ik mezelf niet in deze situatie plaatsen zonder Jeff. Hoe dan ook wanneer ik me kwaad maak en dan ook Jeff ze weg stuurt worden ze daarboven op ook uitgekafferd van iemand anders in het hostel. Iedereen blijkt namelijk Sikhs te haten. Die op hun beurt de Nepali mensen haten. Ps: personal blijkt parsal te zijn, meeneem. |
Day 57Wasted
De wekker gaat om 7uur in de ochtend en Jeff heeft een kater en een slechte maag. We blijven nog een dagje extra in honeymoon paradijs. Manali is een plek bezaaid met Indische toeristen die niets beter weten te doen dan op Mall street (de hoofdstraat) te vertoeven, hier is overigens niks te zien (zonder overdrijven niks), op enkele restaurantjes en domme winkels na. Je wordt aangesproken op straat door verkopers die je een vliegend speeltje willen verpatsen, zo een speeltje waar je aan een koordje trekt en een deel in de lucht vliegt. We zijn geen kinderen meer. Kopen Indiërs dit om hun hier op deze straat bezig te houden? Het is tot in de latere avond druk en roemoerig op straat, maarwij blijven in de kamer rond hangen en hebben daar meer fun. In de avond wandelen we liever een 2km verderop voor onze maaltijd naar oud Manali, waar de Isrelies en andere toeristen eten, naar een bar gaan en shoppen. |
Day 58Repeat
De wekker gaat en ik heb geen klein beetje zin om uit bed te komen. We hebben gezongen, gelachen, gerold en gepraat op ons bed tot vroeg in de ochtend. Tijd was gevlogen en dus opnieuw een extra dagje in Manali. We gaan vandaag voor een wandeling naar de tempels, die zijn overigens zeer mooi en anders dan overal in India en Nepal, en vroeg in bed kruipen. De chan tempel is volledig uit hout en in Nepali himalaya stijl qua vorm, maar dan ook bezet tussen de balken zoals in chalets in Europa en dan niet mooi uitgekerfd met allerlei versieringen maar zeer ruw en simpel versierd met Jakh hoorns en in jachtstijl. |
Day 59HELp
Wel uit bed geraakt en enkele uurtjes later in Kasol. Een kleiner dorpje bestaande uit twee straten en zeer mooi gelegen naast een rivier. We kiezen een hostel, zonder wifi gelijk alle plaatsen hier in Himachel Pardesh, en gaan een wandeling doen langs het water met een Indiër die voor het eerst een solo-trip doet. In de avond ga ik met een redelijk hongerige maag naar bed. Mijn eten in het restaurant was niet te eten en deed mijn maag nog meer keren dan dat ze al deed afgelopen dagen, heb het dan ook niet opgegeten. Eens in de kamer sta ik plots te beven, zonder enige beweging te durven maken, wanneer ik tijdens het klaarmaken voor bed een gigantische muur-inpalmende dik-en langpotige spin zie zitten ter grote van mijn volledige hand. De grootste gariant tot nu toe meegemaakt! Hel! Hel! Help! Ook voor Jeff valt ze onder de categorie grote spinnen en dood het liever niet. Mij op het bed zien rillen en wenen in bijna foetus houding zorgt voor verandering. "The spider exploded" volgens Jeff en is plots een miezerige vuil ineengerolde zwarte vlek (ik ben niet veel beter). Toch moet het karkas de kamer uit en nog voor dat gebeurt zie ik een kleinere, kleiner dan mijn pink en zonder vieze dikke zwarte lange poten die ik maar niet kan zien bewegen zonder kriekenvel te krijgen, spin. Ook die moet dood en geen nachtrust is nu helemaal een zekerheid. Ik ga nog even door met heen en weer wiegend op bed te wenen en kruip volledig in mijn lakenzak met kop en al en zweet me enkele uren wakkerliggend te pletter. Tot ik naar buiten moet rennen naar het toilet. Kotsen, geen water uit de kraan en wanneer ik naar boven kom en mij terug voorbereid om nog wat langer wakker te liggen kruipt opnieuw een spin over de muur heen. Die gaat deur de deur naar buiten en mijn nachtmerrie gaat nog enkele uren voort tot het weer licht is. Uurtjes aftellend. Voor wie het niet door heeft ik heb een angst voor spinnen. Ik denk dat mijn mama al trots is dat ik niet alles bijeen heb gekrest en nog in die kamer gebleven ben. Meestal slaap of kom ik minstens drie dagen niet meer in die ruimte, naargelang de grote van het monster. Voornamelijk pikzwarte lang-potige. |
Day 60Daglicht
Moe van de nacht vraagt Jeff me om 7uur of we onze spullen gaan verhuizen. Dit duurt enkele uurtjes voor er we iets vinden waar de eigenaars al wakker zijn en er plaats voor ons is. De kamer is veel properder en wordt onderhouden door een lieve dame, ook zijn er minder gaten waar spinnen in kunnen kruipen. Bij het openen van de deur van de kamer kruipt er wel een van buiten naar binnen. Maar die kruipt ook weer naar buiten en ik ben content. Ik ga enkele uren slapen en bekijken hoe klein ik mijn nieuwe backpack kan maken. Mijn huidige is te groot nu en is niet compact te krijgen en losjes. Jeff gaat mee de Indier die vroeg ons gisteren of we 10 km wouden wandelen naar het volgende dorp. Jeff is enkel uren later terug en weet me te vertellen dat de Indier te dik is voor die wandeling en na 10 min al te moe was. Ze zijn dan maar aan de rivier met andere Indiers gaan zitten. In de avond koop ik mijn 45l kleine backpack. |
Day 61Niks
Vandaag doen we niks. Rondhangen in de kamer en nadenken over onze backpacks. We hebben beide dezelfde gekocht en laden de zakken in en zien wat er moet sneuvelen. Jeffs zak is volledig gevuld met kleren en een klein beetje allerlei, de mijne andersom. Ik heb minder kleren en degene die ik heb nemen minder plaats in. Maar ik heb medicatie, en media spullen en allerlei andere dingen. Bijna tijd voor op te splitsen en verder te gaan. |
Day 62Manikaran
Een Tibetaans noedelsoepje en we kunnen de dag beginnen. We boeken onze bustickets naar Delhi en wandelen naar het dorpje Manikaran 4km verderop. Hier zijn hot springs. Het is een dorpje vol natuurlijke hot spins en een heel complex gebouwd boven zulke hot springs met zwembad en sauna. Gratis. Maar geen zin om hier naast de starende grote groep mensen te zitten. We doen er dus niet aan mee. Verder zijn er tempels en een bazaar. Na terugkeer gaan we poolen en spelen we tegen een groepje jonge Indiers van Delhi. Toffe gasten die willen leren hoe ze moeten rollen en smoren. Ze hebben voor het eerst Hasj gekocht. Expert Jeff legt het hen uit. |
Day 63Tourist bus
Om onze ochtend d te vullen wandelen we via een andere weg, naar beneden deze keer. Een twee kilometer verderop volgen we de instructies van voorbijgangers om naar Music cafe te gaan. Dit is eerder een hostel waar enkele mannen druk in gesprek zijn over hun verse tattoos, gezet door de eigenaar. We zetten er ons bij en de twee toeristen halen hun instrumenten boven. Een metalen ovale bol met uitsnijdingen en twee rubberen drums en een bamboe fluit. Hypnotiserende vreemde klanken. De man met de fluit lijkt zelf ook gehypnotiseerd te zijn. Een mooie wandeling naast de wilde rivier terug. Overal zijn hostels te vinden waar je kan eten, douchen en kan slapen in een tent, huren. Je wil in de natuur wandelen en backpacken, maar wil je eigen tent, eten en bier niet dragen? Weinig natuur schiet er over tussen deze kleine weggetjes om de zoveel meter staat er een nieuw tenten/hostel complex. Veel natuur en camping schiet er niet van over. Wel is Kasol, gerund door Israeliers, een mooiere plek dan Manali. We betalen een ruim bedrag voor de bus, maar toch moeten we nog een lokale bus nemen naar Bhuntar. Eens daar moeten we langer wachten op onze bus dan zou mogen. De vervelende uitbater van de agency is bazig en gemeen. Na veel gedoe krijgen we plaats op een bus. Dit is niet de onze, maar we mogen mee. PS: Naast het Music cafe heb ik dit terug gevonden... |
Day 64Delhi
De busrit is een verdere ramp. Hij geraakt na een 2 uur kapot. We moeten 4 uur wachten voor een halve oplossing en geraken uiteindelijk met gigantische vertraging in Delhi. Na de zoveelste stilstand aan de rand van Delhi besluiten Jeff en ik gewoon uit te stappen en een tuk te nemen naar de metro. En terug te keren naar ons hostel dat we vorige keer in Delhi hadden. Delhi is Delhi. Na een lange tijd in Goa, Mumbai en Himachal Pradesh verbazen we ons weer lichtjes over wat de hoofdstad van India is. De vuilste stad die ik tot nu toe heb bezocht. Zeker dit deel van de stad. In andere steden kan je op het voetpad lopen of aan de zijkant. Hier loop je tussen het verkeer mee en moet je oppassen voor de stront, inclusief mensenstront, en andere viezigheid en voornamelijk voor je hielen die er bijna worden afgereden door fietsende en gemotoriseerde tuks. We wandelen wat rond en gaan 's avonds voor enkele biertjes. We nodigen enkele Duitse dames uit aan onze tafel. Hierna gaan we meer bier halen in een shop en drinken we verder op ons dakterras. Tot iedereen te zat is en een van de dames onze mening over starende Indiers niet kan verdragen. Dat je hier als toerist aan moet wennen is een feit. Dat sommige vriendelijk en nieuwsgierig staren ook. Vriendelijk een foto vragen is ok. Maar hierbij zeg ik zeer duidelijk dat elke toerist die denkt dat staren in hun cultuur zit onzin uitkraamt! Ze staren niet naar elkaar, enkel naar toeristen. Voornamelijk vrouwen. En wel vaak met seksbeluste blik. Jeff wordt niet altijd aangestaard en als dat gebeurd is dat met een andere blik. -Een ben jij Indier of iets anders vragende- blik. En het grote bewijs hiervan is dat Shashank, een jongen die ons rondleiden in Delhi vorige keer, zich schaamde voor de starende blikken en een poging deed hen te stoppen en zich meermaals voor hen excuseerde. |
Day 65-68Afscheid
Afscheid van Delhi, van India en van elkaar. Zowel ik als Jeff vliegen op de 17de. Ik naar Bangkok, vanuit Delhi. Hij vanuit Mumbai naar Ethiopie. De volgende dagen doen we enkele voorbereidingen en neemt Jeff de trein richting Mumbai. Na 3,5 maand samen reizen zwaai ik hem uit op het verschrikkelijke perron van Delhi. Geen zitplaats, geen rust, stank van alle vuiligheid en stront op de sporen, lawaai en starende blikken. |