|
Day 1Mijn bed in de bazaar
De dag begint heeeeel vroeg, in het station van Beyneu, waar we wachten op de trein die we al eerder gemist hebben. We wijken niet van het perron, zelfs niet in de nachtelijke koude en staren naar de sporen. Als we midden in de nacht kunnen instappen hopen we op enkele uurtjes slaap. Dat worden 3 verspreid over 5 stukken: grenscontroles (aan Kazachse en Oezbeekse kant), douane (vooral aan Oezbeekste kant uren lang) en als we eindelijk aan de grens vertrekken komt de bazaar naar ons. Verkopers van kleren, speelgoed, electronica, groenten, fruit, gebak, money changers. Een onophoudelijke stroom. In Kungrad belanden we in een massa van taxi chauffeurs op zoek naar klandisie, in die mate dat de politie ze zelfs moet tegenhouden. We vinden er eentje die ons naar Nukus voert. |
Day 2Stapels geld
In Nukus is er niets te zien en te beleven, het lijkt wel een ghost town op 1 ding na: Het grootste museum van moderne kunst van Centraal Azie bevindt zich hier. We brengen dit dan ook een bezoek. Daar waar Kazachstan de lokale bewoners de belevenis op zich waren, is dat hier het geldgebeuren. De zwarte markt is de place to be om aan de lokale currency te geraken. Op die zwarte markt zijn de dollar en de euro tot 2x zoveel waard als de officiele wisselkoers. Tot nu toe is het biljet met de hoogste waarde 1000 som, dit is ongeveer 14 eurocent. 100 euro wisselen zorgt dan ook voor logistieke problemen. |
Day 3Sun rise at the Aral sea?
Wat is de goedkoopste manier om naar de Aral sea te gaan? Niet een toyota landcruiser, maar een 'other car'. "But the driver can drive very good!" Ayap is de driver in kwestie. We racen op de bodem van de opgedroogde zee alsof we tijdens een woeste storm op zee tegen de golven op bonken. Na uren rijden hebben we de zee eindelijk in zicht (wat er nog van overschiet). Maar er is een Big problem. Geen zinnig mens zou het in zijn hoofd halen tot hier te rijden met een standaard gezinswagen. Om er dan nog een lange, steile afdaling door plakkerige modder en diepe sporen mee te doen is al te gek. Maar dat is buiten Ayap gerekend. En zo raken we aan de Aral sea, het heeft iets tragisch en verlaten, over enkele decennia zal deze zee volledig opgedroogd zijn. Op de terugweg stranden we opnieuw bij het Big problem - naar boven geraken. Het ziet ernaar uit dat we ook de sun rise aan de Aral sea zullen zien. |
Day 4Harde labeur
Na 3u schuppen en met de moed der wanhoop krijgt Ayap de auto weer de berg op, onze mind set stond al op kamperen. Maar we bereiken alsnog een hostel, of beter een bed vol kakkerlakken! Dan toch maar de auto of een beter bed bij mensen thuis en dus ook een betere nachtrust. De ralley is nog niet gedaan, het technisch onmogelijke blijkt nog steeds mogelijk en we raken mits enkele keren duwen en stenen versjouwen terug in Nukus. Klaar om verder te reizen naar Khiva waar we met enkele shared taxi's aankomen in onze nieuwe hostel. |
Day 5Rond kuieren in Khiva
Bij een zonnige 17 graden door het kleine ommuurde stadje Khiva wandelen. Het stadje is zo klein dat een toertje lopen voor Kristine drie toeren rond de muur rennen inhoudt (7,5 km). Na een half dagje hebben we dan ook de hele stad verkend en besluiten we het wijkje buiten de omwalling in te gaan. Daar waar we in Shymkent vreemd werden aangekeken – waarom kom je hier gezicht – werden we hier voordurend vriendelijk aangesproken met een zachte glimlach en vriendelijke stem. We worden bedankt wanneer we hen fotograferen. Ook het stadje heeft dezelfde sfeer, ondanks het feit dat je er het ene toeristische souvenierstandje na het andere tegen komt. Nergens worden we toegeschreeuwd of opgejaagd of tot aankoop aangezet. Een ander soort toerisme dat veel charme biedt! |
Day 6Rond rennen in Khiva
We staan op met een nieuwe gast in de kamer die we tot nu toe voor ons zelf hadden, spullen dus overal verspreid. Het is een spraakwaterval, Andrii uit Oekraine. Hij is op wereldreis. Als hij stilvalt, ontbijten we samen. Andrii houdt een videoblog bij, we worden dus met ontplofte kapsels en al in beeld gebracht. Dan is het tijd om tickets richting Samarkand te regelen, we missen onze treinroutine al. Wat verder wandelen, nog figureren in Andrii's filmpjes, rondkuieren, gratis vers gebakken brood krijgen en bij mensen thuis uitgenodigd worden, een uitstap regelen waarbij we tonen dat we nog niet zo'n slechte onderhandelaars zijn (krijgen immers grotere korting dan Andrii). En dan een nieuwe uitdaging, Tati loopt mee een rondje om da stadsmuur heen, compleet uitgedost met haar dr Martens. |
Day 7No need to worry
Andrii, Kristine en ik gaan naar de Ayaz Qala, Ayaz Lake, Kyzyl Qala and Toprak Qala met onze driver (the golden ring of acient Khorezm/ fifty fortresses). Het is een eindje rijden, maar dat doet er niet toe. Ik geniet van het windje dat mijn haar door elkaar haalt en de zon die mijn huid opwarmt. Ik heb een glimlach op mijn gezicht dat waarschijnlijk doet denken aan de gelukzaligheid van weed. Zo voelt het ook. Dit is wat ik nodig had. Hoewel dit een kleine vorm van geluk is, is het er een die me enorm deugd doet! Meer heb ik niet nodig. Dit gevoel is trouwens wederkerend. Ook de gekkigheid die we meemaken doet me deugd, of we nu gestrand zijn bij de Aral zee of mijn bed in een bazaar staat. De vrijdheid van niet moeten en het feit dat enige vorm van stress in eenders welke situatie ni nada (niet nodig) is. Dedicated to those who are worried about me and know me best… PS: Kristine is gaan skinny dippen in het meer, wat overigens te koud voor mij was…. brrr |
Day 8Spring is coming
Geen gekkigheid of wilde verhalen over onze trein, maar een rustig nachtje. Wel patat, koekjes en Chai toegestopt gekregen. We komen tot het besluit dat –stan landen heel fijn zijn om door te reizen. Eindelijk geen taxi meer nodig. De gewone goedkope bus. We stappen op een bus waarvan voor ons de bestemming onbekend is. We slagen vrij snel in ons op de kaart te orienteren en belanden in de buurt van ons vooropgestelde doel. Een bijna blanco kaart en een moeilijke inschatting van afstand zorgt ervoor dat we gepakt en gezakt een stevige wandeling moeten doorstaan. Todat we plots een hostel vinden en dan besluiten deze eens te bekijken. We dingen wat af van de prijs en trekken de stad in. Samarkand blijkt geen grote stad te zijn. Een ‘grote’ straat op de kaart blijkt helemaal niet zo groot te zijn en een kleine wirwar van straten staat ook niet op onze kaart. Van winterwit naar zonnebrandrood… |
Day 9Doodlopende straten
Samarkand is de trekpleister van Oezbekistan, de verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen. Het valt niet te ontkennen dat het een mooie stad is, dat zeker. Maar dat is vooral een facade. Het toerisme, waar en wat te bezoeken zijn opgelegd, paden gecreeerd en straten en wijken hermetisch afgesloten van toeristen. Zelfs in die mate dat ook kinderen ons aanspreken als we niet de ‘juiste’ paden betreden. Alle monumenten hebben aparte, dure tickets en ook dit is een facade, de buitenkanten zijn het meest het bezoek waardig, de binnenkant is omgetoverd tot 1 grote souvenir shop, iets dat bij ons ondenkbaar is en van weinig respect getuigd. Ook de glimlach van de mensen geeft ons een ander gevoel, van schone schijn. Samarkand is mooi maar wij zijn geen fan. |
Day 10Richting Termez
Vroeg in Bukhara, keuze tussen taxi of local transport, we kiezen uiteraard voor het laatste en zijn heel snel waar we moeten zijn. De eerste indruk van Bukhara is goed. We rusten en spreken dan af met Andrii die hier al is, hij heeft nog een vriend bij, Nikita. Ze zijn van plan vandaag nog door te reizen richting Termiz. We trekken met hen de stad in maar hebben er al snel genoeg van, vooral door de ervaring van Samarkand. En dus kiezen we ervoor meteen met hen verder te reizen en hier niet te blijven. Nog 450 km te gaan en die leggen we af in taxi’s, van de ene naar de andere alsof we pakketjes zijn die veilig afgeleverd moeten worden. Met z’n 4 + bagage, we worden talloze keren gecontroleerd alsof we grenzen overschrijden. Om 23u komen we aan in Sayrob een klein dorpje. We logeren bij een kennis van Nikita, Zarof. Het is er pikke donker, er is geen stromend water of elektriciteit, back to the basics. |
Day 11Schoenen uit en eten
Misschien basic maar gastvrij zijn ze wel. Na het ontbijt gaan we met onze gastheer op pad. We worden het hele dorp rondgeleid, over de berg waar er een feest bezig is voor de eerste regen die dit jaar gevallen is. Schoenen uit, zitten gaan en aanschuiven. We krijgen eten en drinken voor geschoteld. En we kunnen opnieuw op pad, tot de volgende uitnodiging. Schoenen uit, zitten en weer eten. En zo nog wel enkele keren. Tegen 11u hebben we al 3x een volwaardig maal gegeten. Nikita is ondertussen gaan werken, maar hij komt ons tegemoed en dus gaan we met zijn allen naar de werf. Dan volgt er nog avond (namiddag) eten bij Zarof en ’s avonds worden we opgepikt om naar Nikita te gaan. Hij woont in een huis op de terreinen van een traktor fabriek met allemaal arbeiders. Er is stromend water en een normaal toilet maar hier verkiezen wij toch het gat in de grond (achter het huis van Zarof). Daar volgt er nog eens een avondmaal, spelen nog wat kaarten en dan krijgen wij de bedden en zij verkiezen de grond boven het slapen met elkaar, want het zijn nu eenmaal mannen. |
Day 12Tot zover stromend water
Kristine vertrekt voor een toertje lopen en komt op een piste terecht waar een paar jonge lopertjes enkele rondjes mee doen. Ons arbeidershuis terug vinden blijkt niet eenvoudig waarbij werknemers van de traktorfabriek Kristine mee over de muur hijsen, de weg wijzen of vragen is niet mogelijk. Ondertussen blijkt het stromend water ook niet zo stromend en de elektriciteit niet zo betrouwbaar. Andrii heeft water voor een half lijf te wassen. Tati heeft terug water, maar (gelukkig) geen elektriciteit. Na het wassen aan de kraan is een toiletbeurt (grote boodschap) zo hoog nodig dat het dan maar op die normale wc moet, zwevend boven de pot hangen is in deze omstandigheden niet eenvoudig. Kristine wast zich met 2 druppels. En overweegt ook een toiletbeurt, maar besluit dat niet te doen. Dat gat in de grond bij Zarof was best wel proper! We ontbijten bij een lokale commune en maken een gebed mee in hun moskee. Om dan echt te vertrekken richting Termiz en stoppen onderweg in oud Termiz waar overblijfselen van de stad, een museum en een oude Boeddhistische tempel die uit de eerste eeuw stamt ligt, vlak aan de Afghaanse grens. Aangekomen in Termiz heeft Nikita laten weten dat hij en twee vrienden verlof hebben genomen en onze richting uit gaan. Waarbij we met veel cognac en bier onze avond eindigen. Veel te laat ons bed in en veel te vroeg weer op, richting Tadjikse grens. |