Read articles about Ukraine/ Moldova/ RomaniaRead Ukraine/ Moldova/ Romania as a travel destination |
|
Day 1Verjaardagskussen
Keulen luchthaven is klein. Iedereen op de vlieger lijkt wel blond en met blauwe ogen, of ros. Dit lijkt zich te herhalen in de luchthaven. Ik wandel wat rond, heb tijd genoeg, van de ene terminal naar de andere en terug. Volgens mij is er niks na de check-in. Als arrival heb ik meer geluk. Spijtig, maar er zijn geen lounge zetels. Enkel bankjes, gelukkig zonder zitvorm en leuning. Maar geen privacy. De enige comfortabele zetels zijn in enkele cafés en restaurantjes. Het is 19u, ik moet dus nog wachten tot alles gesloten is. Er is een observatorium waar ik buiten kan zitten op mijn gemak. Gratis onbeperkt wifi. Video chatten dan maar. Enkele uurtjes later leg ik me op een bankje dat het meeste privacy en comfort bied. Af en toe word ik wel eens wat wakker. Maar al bij al comfortabel. In de ochtend word ik vroeg wakker en schrijf ik nog wat bij voor mijn website. Het is mijn verjaardag. Ik wacht op mijn familie die tegen de middag naar hier zouden komen. Na een beetje vertraging en elkaar terug te hebben gevonden gaan we naar ons hotel en gaan voor een picknick. Het wederzien ging vlotjes en zonder traantjes. Iedereen weet ook wel dat ik binnenkort een tijdje naar Belgie kom en na me te bezoeken op reis weten ze ook wel dat reizen ok is en me wel afgaat. Een heel luxe picknick in het Duitse zonnetje op een stukje gras naast de weg. Alles is voorzien van kaas, chocolade tot lakens. Hierna gaan we de stad in en wandelen wat rond in de steegjes, overal wordt gelato verkocht en iedereen zit in het zonnetje. Hoewel die terrasjes om iets te drinken allemaal in de schaduw staan en met een windje toch heel koud aanvoelen. We gaan naar den dom en dan naar het tram station om Kristine tegemoet te komen. Allemaal uitgehongerd gaan we op restaurant. Mijn duurste maaltijd in het afgelopen jaar en half, maar ik geniet van witte asperges. Die van de mama zijn beter en die holandaise saus moet voor mij niet, maar toch laat ik het me smaken. Nog een tiramisu als dessert. Nog wat biertjes, chouffe, mijn lievelingsbiertje, en dan is het bedtijd. |
Day 2And off we go
Wakker worden in Keulen, ontbijt met de familie, veel te vertellen en bij te praten. Het afscheid is eventjes met traantjes, maar het zal niet te lang duren. Ik heb mijn hartjes ketting van Alina en armbandje van Sienna aan. Dank u meisjes! Dank u om af te komen voor mijn verjaardag… Fijn! De mogelijke routes bekijken en van de aanwezige WiFi gebruik maken om nog wat couchsurfing verzoeken te sturen. Nog een gezellige picknick lunch en dan is het tijd om te vertrekken. Richting Tsjechië, nog een lange rit van bijna 600km. In eerste instantie vlot het rijden goed. Maar uiteindelijk belanden we in een file waar we een uur kwijtspelen. We stoppen nog om te tanken en even later om te eten en dan begint de vermoeidheid te komen. We besluiten slaapplaats te zoeken als de avond valt en het begint te schemeren. We zijn nog net aan de Duitse kant van de grens en belanden bij de plaatselijke brandweer voor een stukje grond om te tent te zetten. De jongste van de hoop mag ons te woord staan met een halve liter bier in de hand en redelijk Engels. Wild kamperen zien ze ons niet doen en verwijzen ons door naar een camping niet zo heel veel verder. Het wordt onze eerste nacht in de tent. Zonder luchtmatras, die ligt nog in de logeerkamer van Kristine… Maar het is ook niet de eerste keer dat we op een harde ondergrond slapen en het zal waarschijnlijk ook niet de laatste zijn… |
Day 3Cava bij zonsondergang op de oever van de rivier
We worden wakker na een eerste (koude) nacht in de tent. We hebben wel wat geslapen maar het comfort was toch maar op het randje. Er is een klein ministrand in dit sport park en daar eten we nog enkele left overs als ontbijt. En dan gaan we op pad richting Tsjechië, naar Karlsbad of Karlovy Vary. Een gezellig stadje waar we een kleine wandeling maken, een eerste stukje Tsjechisch street food proeven, heel veel Russisch horen spreken en verschillende mensen van het bronwater zien proeven. Wij rijden weer verder, naar Terezin, een bevreemdend dorpje met een lugubere geschiedenis. Het eigenlijk bezoek laten we tot morgen, we hebben nu vooral dorst en vinden een een terrasje. Niet enkel het drinken smaakt maar we bestellen er ineens ons avondmaal. De ober kan ons echter niet ook nog aan een stukje gazon helpen om de tent te zetten en dus gaan we zelf op zoek. En we vinden een geweldig stukje grond, tussen de bomen en struiken naast een veldweg vlak langs de rivier. Die veldweg was een kolfje naar hand van Kristine, offroad op amper een halve meter van de oever van de rivier, diepe sporen en dicht begroeid :-) We zetten ons achter in de auto, drinken een fleske cava, kijken hoe de zon ondergaat achter de rivier, babbelen nog wat, en kruipen in onze tent. |
Day 4Als studentes binnenglippen
9.30u als de zon onze tent opwarmt. Openritsen geeft ons een prachtig uitzicht over de rivier. We ontbijten in de auto met “soms vraagt een mens zich af hoe we’t in Godsnaam overleven, de nacht vol boze dromen en de wekker om half zeven,……” van Gorki in de de achtergrond. Wat ons wel even tot meezingen aanzet. Tijd om op te kramen en Terezin te bezoeken. Een new city, een nazi ‘kuuroord” voor Joden. We glippen binnen zonder inkom te betalen en belanden in een tour groep. Doordat we in deze groep opgaan vraagt niemand naar ons ticket en hebben we een gids. Als we even later worden aangesproken dat we stil moeten zijn, denken wij bij onszelf wat een vervelend Duits gastje. Even later blijkt dat hij de leraar is van een student exchange groep en Kristine maw dus de oudste uitwisselingsstudent is… Waarschijnlijk zelfs ouder dat dat Duits broekie dat de bende in toom moet houden. Na ons bezoek aan Terezin rijden we weer verder naar het volgende dorp Litomerice, een stadje met charme. We gaan naar het cultureel centrum waar een evenement gaande is. Wij zijn echter hoofdzakelijk op zoek naar een toilet dat zicht achter de inkom bevind. We houden ons van de domme en er wordt een Engelssprekende bij gehaald. We willen er zonder veel zever vanaf en zeggen dus dat we Nederlands spreken waarna we vriendelijk in het Nederlands te woord worden gestaan dat we toch inkom moeten betalen. Maar uiteindelijk overtuigt ze haar collega om ons zo binnen te laten om toch die inkom stempel maar op onze armen te zetten. En zo belanden we op een hippie beurs met op blote voeten lopende blote buiken van mannen zowel als van hoogzwangere vrouwen. Tijd om verder te rijden, richting Poolse grens. Op weg stoppen we in de plaatselijke Albert Heijn, kopen bbq-gerief en andere inkopen en gaan op zoek naar een nieuwe kampeerplek waar we ook nog eens vuurke stook kunnen doen. Die hebben we redelijk snel gevonden, een stukje groen naast de spoorweg, een gootje om om te toveren tot bbq, ideaal. Maar we hadden al meteen bekijks van de buren. En dus zijn we toch maar even gaan vragen of we mogen blijven staan. En zo belanden we in de tuin van ‘onze overburen’, op een zacht gemillimeterd gazon, kompleet voorzien van patio met bbq! |
Day 5Wegomleiding
Opkrassen van ons gazonnetje. We hebben een ritje van 120km te doen naar Adsprach. Onderweg eventjes stoppen voor een picknick. We zouden tegen iets na de middag aankomen, maar op 15km van eindbestemming is de weg afgesloten. We rijden heen en weer, maar de GPS kan geen alternatieve route berekenen en er staan geen bordjes om de omleiding te leiden. We rijden toch in dat weggetje dat afgezet staat en wanneer we niet meer verder kunnen vragen we aan de werkmannen waar we heen moeten. Die spreekt geen Engels en zegt ons iets van terugdraaien en dan naar links (hier hebben we al twee keer gereden) en dan iets van Upice, dit blijkt een dorpje 12km hiervandaan te zijn. In Upice stoppen we even om de GPS nog eens te raadplegen en we geven een dorp in de buurt van Adsprach in de GPS in. We beginnen weer te rijden, stoppen voor lunch en goed en wel geïnstalleerd op een bankje zien we een omleidingsbord “Adsprach”. Dat beginnen we dus te volgen. We bereiken Adsprach veel later dan oorspronkelijk gedacht, tegen 15u. Het staat er vol toeristenbussen, parking kost veel geld en we rijden terug tot we een plekje naast de weg vinden voor enkele uurtjes platte rust in het veld. Met onze laatste centjes kopen we ons een pizza en alcoholvrij biertje om ons laatste uurtje te doden. En dan is het 6uur ’s avonds, we kunnen gratis in het park met rotsformaties die namen gekregen hebben als: “Devil’s bridge”, “The Lovers”, “Grandma’s easy chair”. De nacht spenderen we weer in ons tentje, deze keer achter dat restaurantje van de pizza. |
Day 6Grauwe wolk boven Auschwitz
Opkramen, ontbijten en vertrekken, we hebben een lange rit voor de boeg. Een 350km naar Krakau in Polen. We willen onderweg stoppen in Auschwitz en Birkenau dat min of meer op de weg ligt. Het is een extreem warme dag, maar het rijden vlot goed. We rijden 598km ver met 47,5 liter mazout, een absoluut record! Als we tanken zijn we op 60 km van Auschwitz en alles loopt super vlot. Tot Auschwitz….. Dat blijkt onvindbaar. De stad is geen probleem, wegwijzers naar het kamp daarentegen zijn onvindbaar. En ook de GPS vind enkel de stad. We verliezen een uur met heen en weer rijden en zoeken. Als we er aankomen is het een drukte van jewelste, bussen vol toeristen. Ticket boots waar je een gratis ticket moet gaan afhalen (als je het niet online gereserveerd hebt), aanschuiven, controle,… Niet zoals Kristine het zich herinnert van 10 jaar geleden. We lopen er enkele uren rond. Enerzijds indrukwekkend, anderzijds ook weer niet zo omdat het moeilijk te vatten is wat hier eigenlijk is gebeurd. Maar los daarvan is het allerminst een gezellige plek. Als we vertrekken is het kamp aan het leeglopen. Hoog tijd om zelf ook door te gaan als we ook Birkenau nog willen zien aangezien het tegen sluitingstijd aangaat. En dus komen we om 5 minuten voor sluitingstijd aan, doen een ‘woman driving a landrover’ parkeer maneouvre en lopen nog snel de site binnen. Deze is eigenlijk indrukwekkender. Helaas hebben we heel weinig tijd om het allemaal goed te bezoeken, de klok tikt, in de verte dreigen donkere wolken, het bliksemt en we krijgen nog net een stevige bui over ons. Tijd om de laatste 70 km richting Krakau af te leggen. We hebben met onze host afgesproken dat we er om 20.30u ongeveer zullen zijn en een dinner wacht op ons. Opnieuw gaat alles vlot en we gaan volgens de GPS perfect op tijd aankomen… De weg is nat, er zijn hele diepe plassen, links van de weg staat alles onder water zijn huizen onder gelopen. We krijgen een tsunami van een tegenligger over ons en zijn voor een halve seconde volledig geblindeerd. Wanneer het zicht terugkeert staat alle verkeer voor ons stil. Auto’s beginnen terug te draaien en als we vragen wat er aan de hand is krijgen we als uitleg: “you just have to wait”…. Maar hoe lang nog? En we hebben honger ondertussen… Dus rijden we langs de file af en gaan we zelf kijken. We worden terug gestuurd. Alles staat onder water en de weg is overstroomt. We gaan op zoek naar een alternatieve route, lang leve GPS! Tot we erachter komen dat de GPS ons altijd terug naar dezelfde plek daar waar de weg onderbroken is, stuurt. We rijden door onder gelopen straten maar komen maar niet weg uit het overstromingsgebied. Daar waar de 'gewone' wagens durven rijden kunnen we zeker ook door met Kristine's landrover. Toch content dat we daar mee rijden, want we rijden toch wel op een paar spannende wegen. Na een uur rondrijden, terug draaien opnieuw proberen, komen we uiteindelijk terug op de hoofdweg. We komen uiteindelijk pas om om 21.15 u aan bij onze hosts en die zijn ondertussen net als wij uitgehongerd… Maar er is verse en lekkere pizza! |
Day 7Bier proeven kunnen we best
We staan op tijd op, ontbijten met onze hosts en als zij gaan werken, vertrekken wij richting stadscentrum. We lopen wat rond langs het water naar Wawel hill, langs pleinen en terrasjes. Drinken een koffie en eten iets, gaan in de namiddag naar het museum van de Schindler fabriek. Dit museum is heel goed samengesteld en interessant. Het blijkt ook veel groter, bevat heel veel informatie die op een boeiende manier wordt voorgesteld. We lopen er best wel lang rond, we zaten dan ook een beetje vast achter een grote toergroep met gids die we maar niet voorbij geraken. Die zijn zo bling en doof dat ze niet doorhebben dat ze de gehele gang blokkeren. Als we uit het museum komen, hebben we afgesproken met onze hosts voor dinner in de stad in een lokaal restaurantje. Nadien volgt nog een stadswandeling met onze hosts als eigen stadsgidsen door het Joods kwartier en wat bier proeven in enkele cafe’s, waaronder eentje dat zijn eigen bier brouwt. En dan is het tijd om te gaan slapen. |
Day 8Gene plastiek
Op aanraden van onze hosts in Krakau gaan we naar Przemysl. Dit komt ons ook goed uit, het is op 16km van de grens en op de weg. We vinden snel een host waar we terecht kunnen. We spelen wat tijd kwijt met Krakau uit te rijden maar dan volgt een dikke 200km vlakke autostrade en alles bolt heel goed. In Przemysl vinden we een parkeerplaats maar we hebben geen geld om die te betalen en de meter neemt geen plastic. Een voorbijgangster helpt ons uit de nood en betaalt voor ons. We hebben 2u om het stadje te bezichtigen, een kleine lunch te eten en WiFi te gebruiken om het adres van onze host te vinden. Die blijkt in Belwin te wonen, een dorpje op 19km van de stad. Dit dorpje is 1 straat groot en is snel gevonden. Het juiste huis vinden duurt wat langer. We besluiten het te vragen aan 2 oude mensjes die in hun voortuin van de zon genieten. Geen woord verstaan we, en voor hen geldt duidelijk hetzelfde, maar er wordt al snel volk bijgehaald. Een Franse Pool of een Poolse Fransman… Anyway, met ons beste Frans lukt het ons uit te leggen wie we zoeken. Alleen kennen ze de naam niet. En dus rijden we in de richting die ze aangeven. Hier bellen we weer aan, en ook hier is de naam niet bekend maar ze beginnen rond te bellen en dan worden we naar het gele huis aan de linkerkant van de straat even verder gestuurd. Ondertussen wacht Aleksandra, onze gastvrouw ons al op. Ze woont in een groot huis, een villa bijna, met haar man, haar moeder, 2 katten en een hond. Er is een zwembad, een terras en een gigantische tuin met uitzicht over een bos. Terwijl haar man in de tuin werkt zetten wij ons op het terras en brengt de moeder ons aperitief hapjes en thee. Ze vertelt ons vanalles maar wij verstaan er niets van. Als de werken in de tuin gedaan zijn, gaan we met Aleksandra en haar man naar het centrum op restaurant. Ze pikken er een goede Italiaan uit en we eten een lekkere pasta. Ze geven ons nog een korte nachtelijke tour door de stad en dan is het tijd om te gaan slapen. |
Day 9Welcome to Ukraine!
Mama voorziet ons van een stevig ontbijt! Met briefjes en gebaren maakt ze ons duidelijk dat we de katten niet mogen voeren. We krijgen pannenkoeken, eieren en een worst, brood, ….. Ze helpt ons inladen en we kunnen weer vertrekken. Kort ritje vandaag, 16km naar de grens en nog eens een 70km tot L’viv. Maar met een grens overgang. Goedele Liekens leidt ons tot aan het grensdorp, ze zegt nog een laatste maal: “Hier links afslaan”. Maar we moeten niet het centrum hebben maar de lange file voor ons. 1 lange rij wachtenden. 1 rij auto’s, daarnaast een rij vrachtwagens. We leggen de motor stil, leggen Goedele het zwijgen op en vervangen haar door de iPod met muziek. Het wachten kan beginnen. James wordt wel 50x gestart, telkens om een auto lengte op te schuiven… 5u later staan we voor de bareel. We worden per 5 auto’s ofzo doorgelaten. Paspoorten afgeven, papieren van de auto, keuringsbewijs, identificatie bewijs, inschrijvingsbewijs… Dan de zoektocht naar de chassis nr, who is this man, who’s name is on this paper? Did this man lend you his car? Koffer openen,… even wachten en dan mogen we door. We zijn uit de EU, op naar Oekraïne. Opnieuw 2 rijen wachtenden. Deze keer wordt ook het rijbewijs gevraagd, de paspoorten en de autopapieren. Nog eens in de koffer gekeken, alsof we die in de 50 meter no mans land even helemaal volgeladen hebben met smokkelwaar. Nog eens de chassisnr en dan moeten we zelf naar een kotje voor de eerste stempel. Die in ons paspoort. Daarbij krijg ik ook het inschrijvingsbewijs en een klein papiertje met wat krabbels en nog een stempel. En we kunnen voort. Stappen in en volgen de auto voor ons. We zijn er voorbij, dat was makkelijk. Tot bij het buiten rijden van de controle zone we dat kleine papiertje moeten afgeven. Een stempel te weinig!? Ga terug naar start… We zijn voorbij de customs gereden. Dus even omkeren en tegen de richting dan maar. De customs kerel staat ons al op te wachten: papieren, paspoort, where you from? Speak English? Who’s car is this? Come with me to the office. Wait here… na 5u wachten steekt het ook op 5 minuten niet meer. Nog 1 stempeltje en dan…. Maar dan komt de vraag: do you have a permission to drive this car? Uiteraard! Na die lange lijst dingen die we vergeten zijn of niet bij hebben is dat wel in orde! Kompleet met kopietjes van identiteitskaart en mooi nagemaakte handtekening en al. Bij de customs kerel kan er zelfs een “Nice!” vanaf… Opnieuw even wachten en BAM daar is hij dan de finale stempel. Welcome in Ukraine. Na 6u15 min kunnen we op weg naar L’viv. Bij het binnen rijden van de stad gaat het diesel lampje branden, net als we het laatste pompstation voorbij zijn. Het verkeer is chaos, trams, auto’s, voetgangers, ze komen van overal. De auto snakt naar diesel, we moeten de stad dus terug uit, we moeten nog slaapplaats vinden en eten. Het wordt nu allemaal een beetje te veel en op de laatste dieseldampen vinden we een pompstation. De vriendelijke bediende kent enkele woordjes Engels, we vragen waar we kunnen overnachten en hij wijst naar achter de hoek, een klein hotelletje, het zou niet duur zijn. We kunnen er blijven, we krijgen een dubbele kamer, er is WiFi en een zwembad en dat alles voor minder dan 15 euro, we zijn gesetteld en uitgehongerd. En dus reppen we ons de stad in om nog wat te eten. Het is hier een uur later en alle restaurants zijn al dicht, het is ineens snel donker en er zijn enkel nog alcoholiekers op straat te vinden. En wij zijn hals over kop vertrokken zonder kaart of pin point in onze GPS. De supermarkt is nog open, we kopen brood en toespijs. Al babbelend wandelen we terug, tot Kristine zegt: “hier zijn we niet vandaan gekomen”… Blijkbaar was ik verantwoordelijk voor het terug vinden van de weg. We komen tot het besef dat we niets weten, zelfs niet de naam of adres van het hotel. Gelukkig herinneren we ons “Forum L’viv”, een grote mall die op onze weg lag. We vragen daarnaar en zo vinden we toch nog redelijk snel de weg terug. |
Day 10Bier-zuipende ramptoerist
We staan op, doen een zwemmeke in het koude zwembad. We willen hier nog een nachtje versieren maar het hotel is volzet voor het weekend, dus vragen we achter een stukje gazon naast het zwembad. De eigenaar ziet dit niet goed zitten maar de conciërge vindt ons wel tof en doet een goed woordje voor ons. We krijgen de feestzaal, ze gaan er zelfs 2 bedjes installeren. En dus kunnen wij gerust de stad in. In zowat elke kerk is er een trouwpartij aan de gang. Het is heel druk in de straten, er zijn veel terrasjes in de brede straten en op de vele pleinen. L’viv heeft ook een heel bekend kerkhof, het Pere La Chaise van Oekraïne. We bezoeken het door gewoon druk pratend de inkom voorbij te wandelen. We zijn stilaan ramptoeristen die van kerkhof naar nazi kamp naar kerkhof trekken, ’t is eens iets anders dan tempels. L’viv is verder een aangename stad en we gaan eten in de House of legends dat ons is aangeraden door Andrii. Er zijn 2 dwergen die ons serveren. Het bier smaakt en de traditionele gerechten zijn ook heel lekker. Dan keren we terug naar het hotel, waar we de GPS updaten naar Oost Europa, surfen, hosts zoeken voor de verdere reis en wat schrijven. Het zwembad gebruiken we om onze laatste fles witte wijn te koelen. |
Day 11Kann ich mich introducere
Op ons gemak opstaan. aan de site gewerkt en een toerke gelopen. Boeltje ingepakt en richting Ivano Frankivsk vertrokken. Daar hebben we afgesproken met onze host Michael, een trotse 53 jarige Oekraïner. Onderweg lunchen we nog en als we op het afgesproken adres komen vinden we appartementsblok 10A niet. Niet alleen wij maar geen enkele van de buurtbewoners die we aanspreken… We vinden een restaurant in de buurt met internet en vragen iemand Michael te bellen, 10 minuutjes later komt hij aan met zijn zoon Stanislas (Stas). We wachten nog op een vriendin Svitlana en het is eigenlijk in haar appartement dat we zullen overnachten maar niet vannacht, neen Michael heeft andere plannen… Het is Pinksteren en de graven van de overledenen moeten bezocht worden… We rijden naar een dorp op 60km en bezoeken een eerste kerkhof, volgende dorp, volgende stop. Even wachten op een grasveld bij de kerk. We babbelen wat met Svitlana, Stas loopt door een hek in een tuintje. En dan komt hij weer te voorschijn met een tenger vrouwtje van een jaar of 65, "Kann ich mich bitte introduceren. Ich bin, …. , ich ware lehrer Deutsch, ich habe drei kühe, milch, kase, raum, ich arbeite viel und schwer aber ich bin nicht reich, ich habe keine geld…………." En er was geen speld meer tussen deze spraakwaterval te krijgen. Volgende kerkhof dan maar: “Stanislas, nicht so schnell!!!” En dan rijden we weer verder, richting voet van de Karpaten, waar we in het laatste huis van het dorp overnachten. Maar uitgehongerd als we ondertussen zijn volgt er een dinner van brood mit kase und raum. En dan wordt het alarm gezet op 6u! |
Day 12Rode voeten
Vroeg opstaan. We hebben nog net geen nachtmerries gehad van die honden die ons buiten stonden op te wachten als we naar het toilet wilden. Koffie en een koekje. Svetlana vraagt of we met de auto willen gaan of liever de volledige 12km willen stappen. Ik zeg al snel dat we de auto wel pakken. Kristine is chauffeur en Michael en Svitlana in de koffer. De weg is onverhard en er staan al enkele plasjes. Een stukje weg is net nieuw aangelegd, wat gewoonweg betekent dat de bomen zijn gekapt, maar verder is er weinig aangelegd. We steken een bruggetje van boomstammen over, waarbij ik me verbaas dat dat ons houdt en dan laat Michael ons stoppen. Ik ga voor een piske in de prachtige natuur en dan steken we met zijn allen de beek over. Voetjes goed rood van het koude water. Ik voorop, Kristine vlak achter. Michael al iets trager, maar op blote voeten en Svitlana achteraan puffend. Wanneer haar voeten droog zijn doet ze haar schoentjes weer aan. Maar het puffen is daarmee niet voorbij. Michael wil naast het pad lopen want dat is zachter aan de voeten, Kristine en ik zijn dan weer niet fan van het zachte mos en de takken die bijna onze ogen uitsteken. Stilaan ben ik het wachten en treuzelen en het wandelen tussen het hoog gras goed beu. Ik zie liever waar ik mijn voeten zet. Eens boven zegt Michael: “This is the most high point of the mountain.” Maar nog geen minuut zonder rust en we gaan weer verder, door de bomen en het bos. Het pad was meer mijn ding! Waarom zijn we er nog niet? Wat gaan we doen? We gaan blijkbaar naar een hut om daar te eten, want het is al aan het regenen. We beginnen op wortels bedekt met mos te wandelen en dan verminderd ons zicht sterk. De regen hangt in de vorm van mist nog in de lucht en we kunnen amper 200m vooruit kijken. Michael wordt stilaan zotter. We verlaten elk pad, zien geen steek en gaan dan op een stijve rand van de berg op bosjes lopen. Letterlijk bosjes die uiteraard niet stabiel zijn en het is onvoorspelbaar of de bosjes bewandelbaar zijn of onze voeten er in verdwijnen. Kristine bezeert haar teen en we beginnen te klagen. Ik zak met mijn voet door een zachte schors heen, maar we besluiten dan toch maar nog een honderd meter verder te gaan. Hier wil Michael een steile helling op vol losse stenen. Levensgevaarlijk in onze ogen. Maar eens boven is er dan toch een hut te vinden. Het vuur wordt aangestoken en we krijgen brood met ingeblikte vis en smetana. Buiten begint het te onweren en te gieten. Het druipt lichtjes binnen. Svitlana kookt ons thee en haar natte schoenen beginnen ook stilaan te koken naast het vuur. Michael bleek dan wel de weg te kennen en is wel een goede gids. Hij doet zijn best en lijkt op duracell batterijen te werken. Het wordt gezellig en wanneer de regen mindert keren we terug. Kristine bezorgd over de terugweg die wel eens een modderpoel zou kunnen zijn geworden. Svitlana is nu diegene die mij en Kristine doet vertragen en stoppen want het in nu Michael die afziet. Hij heeft pijnlijke knieën bij het steil naar beneden gaan. Het dondert en bliksemt en eens beneden is de beek in een rivier veranderd. We overwegen langs een gladde boomstam over te steken. Maar uiteindelijk worden het dan toch weer rode voetjes. Michael helpt ons goed om de behoorlijke brede rivier over te steken. De stroming is sterk en ook dit lijkt ons toch gevaarlijk. De auto staat er nog en de slijk lijkt mee te vallen. Kristine laat haar drivers skills zien, maar raakt ergens een steen die verborgen zat in een plas. Alles in orde. Michael en Svitlana gaan terug met de bus en wij rijden terug. We gaan op restaurant want hebben een beetje honger. We bestellen allerlei gerechtjes en krijgen dan een berg eten aangeleverd. Dit verorberen we vlotter dan verwacht. We hadden dan toch precies iets meer dan een beetje honger. Het was heeeeerlijk! |
RIP PHOTOS - stolen camera |
Day 13Ivano-Frankivsk
Kristine loopt een klein toerke, stijve spieren van de hike gisteren laten zich voelen, net als de wonde aan haar dikke teen die flink bloedt. Om 14u hebben we afgesproken met Svitlana, onze gastvrouw. We zitten op een terras als ze er helemaal opgetut aankomt. Ze gaat ons rondleiden in de stad, we gaan met de bus. Eerst richting een klein museum met toren van waar we een zicht hebben over de stad. De kleine ronde trap laat zich voelen in de benen. We wandelen door de hoofdstraat van Ivano-Frankivsk, langs het theater, een park dat een vroeger kerkhof was. Hier liggen nog wat oudstrijders van de wereld oorlogen begraven en er is een speciale plek voor degenen die in de huidige oorlog gesneuveld zijn. Na deze rondleiding hebben we wel een hongerke en gaan we naar een lokaal restaurantje. Het terras zit bomvol, dus we gaan binnen zitten. We nemen een lokaal biertje, en local food, ons aangeraden door Svitlana. Het smaakt! Als we weer buiten stappen is het net heel hard aan het regenen. Dus tijd voor een dessert en we stappen een koffie huis binnen. Niet enkel koffie en thee maar ook warme choco en een enorm assortiment taarten. Dat gaat er altijd wel in. Even later komt ook Michael aan, we babbelen nog wat en dan gaan we nog steeds door de regen richting bus stop en richting ons appartement. We drinken nog een pintje op het lokale terras en dan gaan we slapen. |
Day 14Belgische vrouwen
Op het gemak opgestaan en onze spullen in gepakt. Naar Delikates, het lokale terras met WiFi waar we nog even internetten. Svitlana komt hier de sleutel van het appartement oppikken en dan kunnen wij weer verder. Naar Ternopil deze keer. Het juiste appartement vinden is opnieuw op zijn Sovjets een blok met nr 19 maar die ligt achterin en dus niet langs de straat waar ineens een 10-tal huisnr’s wordt over geslagen. Oleg onze nieuwe host heeft er verder nog bijgezegd dat het gebouw volgens Google maps verkeerdelijk nr 23 heeft en de GPS vindt als meest overeenkomstig adres nr16… We vinden een nr 19 A, een heel chique gebouw, zou het hier zijn? WiFi is gemakkelijker te vinden, daarvoor moeten we gewoonlijk enkel op onze maag vertrouwen. En dus gaan we een beetje verder in de straat een restaurant binnen, bestellen wat te eten en maken van het internet gebruik om Oleg te contacteren. Die komt ons even later te gemoed en mag al meteen de rekening betalen aangezien wij geen cash hebben en dit zowat de enige plaats moet zijn waar ze geen plastic aanvaarden. Oleg loopt dan met ons mee naar de auto, we nemen onze spullen en we gaan naar nr 19, helemaal achter een bareel op het einde van een doodlopende straat. Als we dat zelf hadden moeten zoeken hadden we nog wel even zoet geweest. En dan trekken we de stad in. Het is een paar 100m tot aan het meer, langs waar een mooi wandelpad loopt dat we volgen tot in het centrum. Oleg legt ondertussen uit wat we zoal tegen komen op de weg. En dan hebben we dorst en gaat hij met ons op de beloofde bier toer door de stad. We stoppen in een eerste cafe/restaurant met een bizar uiterlijk en nog meer curiosa binnen. Het stelt een piraten schip voor. Oekrainers drinken niet zonder eten en dus wordt er een hele schotel biersnacks besteld en enkele halve liters lokaal bier dat best wel te drinken is. Omdat de schotel snacks zo groot is, volgt er nog een 2de rondje bier. Als alles op is, is het tijd om een volgende locatie aan te doen. Iets meer in het centrum gelegen en met wel nog plaats op het terras. Hier gaan we voor (dubbele) Mojito’s en een shisha. Die smaakt en gaat behoorlijk lang mee. En dan is het tijd om huiswaarts te keren, daar drinken we nog een door ons voorzien Belgisch biertje. Dan de zetel omvormen tot bed, wat met kussens smijten en slapen. |
RIP PHOTOS - stolen camera |
Day 15To leave or to stay?
Oleg vraagt naar onze plannen. Die hebben we niet echt, origineel zouden we hier maar 1 nacht blijven maar zoals gewoonlijk zijn we niet al te vroeg op. Hij vertelt over caves in de buurt (op 85km) maar moet enkele telefoontjes doen om te weten of er een gids beschikbaar is en of we die kunnen bezoeken. Hij vertelt dat hij zaterdag naar Chernobyl gaat, nu is Kristine een en al oor. Hij toont ons de site waar hij geboekt heeft, op 13 juni is er nog plaats en dat past in ons schema. Verder is deze site wel de goedkoopste, dus we boeken. Zoals gewoonlijk komen er hier en daar nog additionele kosten bij en blijkt de groep vol te zitten nadat wij onze boeking bevestigd hebben. Ook daarvoor doet Oleg nog de nodige telefoontjes en uiteindelijk kunnen we mee. Ondertussen is de koffie van vanmorgen al lang verteert en krijgen we een hongerke. Dus gaan we iets eten. Opnieuw een vreemde locatie, traditioneel getint met gevel, kostuum en allerlei andere details om een sfeertje weer te geven, maar wel goed eten. En dan krijgt Oleg telefoon dat er om 17u een gids ter onze beschikking is om de grotten te gaan bezoeken. Dat is vrij laat maar in Oekraiense termen is 85km juist achter de hoek. Op de heenweg is het behoorlijk stil in de auto, we zien het dan ook niet helemaal zitten aangezien het over “echte” grotten gaat, spelonken, spleten, kruipen, sluipen, op buik, rug,… en dat terwijl we beide al eerder wel eens wat last van claustrofobie hebben gehad. Enige geluid is Oleg die af en toe kreunt vanuit de koffer als we door een put (er zijn hier alleen maar putten) rijden en Goedele die zegt dat we moeten terug draaien omdat we op een weg rijden die volgens haar niet bestaat. Bij de grotten aangekomen, krijgen we een overall, moeten we schoenen aandoen ipv sandalen, krijgen we een koplampje en dan gaan we op pad met Valentina, onze gids. Die is amper van ons formaat, dus de gedachte 'als zij erdoor kan, zullen wij dat ook wel kunnen' is niet echt geruststellend. Valentina spreekt zo goed als geen Engels en Oleg moet alles vertalen, soms is de uitleg heel lang en de vertaling heel kort maar het komt erop neer dat zij voorop gaat, Kristine volgt, dan ik en dan Oleg. Kristine kijkt wat Valentina doet, ik wat Kristine doet,….. We komen er al snel achter dat een dik gat hier absoluut geen voordeel is tenzij dat het ervoor zorgt dat je zacht kan landen. De grotten zijn bij momenten spekglad, de spleten zeer nauw en de gaten heel klein. Valentina heeft een soort kaart die ze ons toont en als ze die wegsteekt is de boodschap: “indien er mij iets overkomt, ze zit in mijn linker borstzak”… Alsof wij iets met die kaart zouden kunnen beginnen. Maar ze weet de weg, ze kent de rotsen als haar broekzak, en hoe enger en moeilijker de passages worden, hoe beter het ons begint te lukken. Claustrofobie is toch wel een beetje overwonnen hier. Het was een hele toffe en plezante ervaring en na meer dan 2u kruipen en sluipen komen we tevreden weer boven de grond. We geven de overalls terug, kuisen onze schoenen af en kunnen weer op weg naar Ternopil. Maar niet zonder eerst dringend te tanken want op enkel km voor de grotten ging het lampje aan. Het dichtste pompstation is ons echter afgeraden omdat de diesel hier niet goed genoeg zou zijn, het volgende missen we omdat Goedele ons een andere richting uitstuurt en zo stijgt de bezorgdheid bij Kristine toch een beetje. Het volgende pompstation op de GPS bestaat niet meer, net als het daarop volgende…. Het wordt stilaan hoog tijd, en zo komen we uiteindelijk op dieseldampen bij de pomp waar Kristine 55,5 liter tankt in een tank van 55 liter… Een beetje spanning kan geen kwaad. We komen laat in Ternopil aan en een restaurant vinden dat nog open is, blijkt een beetje moeilijker. En dat nu we zelf ook uitgehongerd zijn. Het wordt een pasta bij een Italiaan. En nadien nog een 2de gang in een naburig restaurant. En dan kunnen we moe maar voldaan weer slapen gaan. |
Day 16Smakelijk weerzien
We staan op tijd op, niet te vroeg niet te laat. Oleg zet koffie en thee en dan pakken we onze spullen en vertrekken. We rijden naar Zhytomir, dat is op een goeie 120km van Kiev en dus op onze weg. Het is ook de woonplaats van Oleg, diene jongen waar ik Laos, Cambodja en Thailand mee heb bereisd. De rit gaat vlot, de weg ligt er relatief goed bij al is het toch serieus hobbelig met momenten. We komen in Zhytomir aan en parkeren tussen enkele appartementsblokken om te voet de juiste blok te zoeken. Dat is heel gemakkelijk want Oleg komt net zelf aangewandeld. We worden hartelijk ontvangen. De gelijkenis met zijn vader is op vele vlakken treffend en de man spreekt een klein woordje Engels. Hij is in de keuken doende want moeder is nog uit werken en er wordt gefeest vanavond. Het wordt een typisch Oekraiens feestje met 11 mensen, vrienden en familie, een tafel vol eten, vodka en cognac. De mama op schoot bij de papa want er is een stoel te kort. Dat vloeit rijkelijk, we maken ons enigsinds zorgen over de koppijn die ons nog te wachten gaat staan, zeker nadat we bij onze aankomst al meteen enkele frisse biertjes voorgeschoteld kregen. Bovendien is al dat straf spul, zo puur, niet meteen onze smaak. De eerste fles cognac gaat nog, de 2de smaakt nog veel straffer… Vooral blijven eten en nog voldoende fris blijven drinken. Als al het volk weer naar huis is gaan wij nog met Oleg en Moemi de stad in voor opnieuw een lokaal biertje. En dan is het echt wel genoeg alcohol geweest en bedtijd. |
RIP PHOTOS - stolen camera |
RIP PHOTOS - stolen camera |
Day 17USSR space museum
Zhytomir is niet meteen een toeristische trekpleister al is het heel mooi gelegen aan de oever van een grote rivier. Zhytomir heeft echter een museum over ruimtevaart. Het is klein en heel veel is er niet te zien, dus de verwachting is niet heel hoog. We gaan er met Oleg en Moemi naartoe. En omdat we weinig of niets verwachten is er verrassend genoeg toch meer te zien dan gedacht. Enkele schaalmodellen van raketten, van de eerste modellen tot de modernere Soyus, tot zelfs de Sovjet versie van de space shuttle. Kranten artikels en info over het USSR ruimtevaart programma en over Laika, de eerste hond in de ruimte, de maanlanding. Cosmonautenpakken, een wagentje dat over het maanoppervlak reed om samples te verzamelen en enkele reentry capsules. Heel luxues zag dat er allemaal niet uit. Volgende stop is bij iemand thuis waar Oleg een Thaise massage gaat geven en op de tonen van de relaxerende muziek vallen we in slaap terwijl we wachten. Terug bij Oleg is er een verse pot Borsch gekookt, ook hier moet voldoende hoeveelheid smetana (zure room) aan toegevoegd worden. Net als op brood, cake, pannenkoeken, aardappelen, vlees, koffie en zelfs in bier. Smetana past gewoon overal bij. En dan kunnen we weer de stad in om iets te gaan drinken. De Ierse pub is net als gisteren gesloten, dan maar Georgisch en net als altijd hoort er bij eten drinken. Een Georgisch katchapuri, brood met kaas in de oven, en we nemen voor de verandering een glas wijn want ook daar is Georgie bekend voor. Heel laat maken we het niet want morgen vertrekken we naar Kiev. |
Day 18Mama’s pick nick
De wekker gaat al weer af en we zijn al 17 dagen onderweg. Een stevig ontbijt, nog wat gezellig natafelen met Oleg. Tegen de middag pakken we onze spullen. We krijgen nog een hele picknick mee met erwtenpannenkoeken, kompot, en pompoen pitten. We nemen afscheid en rijden naar Kiev, het is een kleine 130km over een nieuwe autostrade. Dat vlot dus goed. In Kiev parkeren we aan het Shevchenkopark waar er WiFi is en we afspreken met onze host. We houden er onze picknick. Als onze host er is, wandelen we door Kiev, langs de op zondag verkeersvrije, hoofdstraat naar Maidan. Het beroemde/beruchte Maidan waar in de winter van 2013-2014 wekenlang geprotesteerd is. We krijgen heel wat uitleg over de gebouwen, passeren langs het festival Francofonie, met allemaal kraampjes met vanalles en nog wat dat niet noodzakelijk allemaal Frans is. En dan hebben we uiteraard weer honger. Ivgenie en Alina nemen ons mee naar “Borsch” een restaurant met local food en opnieuw smaakt het. Nadien nog naar een bar voor een biertje, we bestellen 1 liter Cannabis bier voor ons 2. Dat smaakt best ok! Op weg stoppen we in een grote supermarkt om “Chernobyl schoenen” te kopen, en nog wat kleine dingen voor het ontbijt morgen vroeg. Dan langs het appartement van onze hosts om ook voor hen wat spullen op te pikken want we gaan slapen in hun cottage net buiten de stad. |
RIP PHOTOS - stolen camera |
RIP PHOTOS - stolen camera |
Day 19Total loss
Als Kristine vanmorgen wakker is gaat ze voor een douche en babbelt met onze host. Die vertelt over de total loss van zijne auto, er is iemand in zijn gat gereden. De taks is hier zodanig hoog dat een nieuwe auto kopen wel kan met het geld dat hij van de verzekering krijgt maar de taks is bijna de helft van de aankoopprijs. Hij tekent nog een kaart en toont zijn website met de toeristische trekpleisters van Kiev en stippelt een hele wandeling uit. We ontbijten samen en dan gaan we naar de bus stop om naar het centrum te gaan. We stappen aan de verkeerde kant in de bus, maar ze hebben heel snel door dat dat voor toeristen een vreemde richting is om uit te gaan en dus nemen ze ons niet mee. In de andere richting komt er snel een andere bus. We volgen de aanwijzingen van onze host en doen ondertussen ook enkele terrasjes. Tegen 20u gaan we richting metro om terug te gaan naar de mall in de buurt van onze cottage. 1 stop verder in een overvolle metro is Kristine haar tas plots 1,5kg lichter: “He mijn camera!”… Maar de dief was er al vandoor….. Ook een total loss… balen! |
Day 20Geen bomen lekken
D-day, voor Kristine, eindelijk kan ze naar Chernobyl. Dat vraagt wel dat we vroeg opstaan om de bus van onze cottage naar het meeting point te nemen. Ivgeni heeft ons gisterenavond nog uitgebreid uitgelegd hoe we daar het gemakkelijkste geraken maar tegen 6.15u ten laatste moeten we toch op de been zijn. Dat lukt redelijk goed maar het is toch even schrikken wanneer Kristine met een halve slaapkop en zonder gevoel voor richting zegt dat we de foute kant op gaan. Maar dat blijkt niet het geval. We vinden het meeting point vlot en zijn een half uur te vroeg. Samen met 2 Canadezen wachten we op de bus en doen we onze speciaal gekochte “Chernobyl wegwerpschoenen” aan. Die anderen komen even later opdagen. Dan volgt de check van onze paspoorten met de lijst van geregistreerden, het afrekenen van bijkomende kosten, enz en dat neemt ook de nodige tijd. Als we eindelijk op weg kunnen duurt het niet lang of de ogen vallen dicht. We stoppen onderweg 1 keer en vanaf dan wordt de natuur dichter en is er minder en minder te zien. Hier en daar nog enkele huisjes met grote groenten tuinen en af en toe een road sign dat Chernobyl rechtdoor aangeeft. De weg maakt niet 1 bocht meer. Dan komen we bij een checkpoint. Hier moeten we allemaal uitstappen. De passagierslijst wordt vergeleken met de registraties en met onze paspoorten, we krijgen een Engels en een Russisch sprekende gids aan boord. We rijden nu de 30km zone binnen. Rijden langs verlaten dorpjes. We krijgen nog een lijst met instructies in de bus, de meest bizarre toch wel: “Do not lick the trees.” Daar hadden we net zoveel zin in. Een belangrijke net voor het uitstappen is: “Probeer te vermijden over mos te lopen” aangezien dit het meeste radioactiviteit opneemt. En verder: “Niets plukken, eten en vermijd contact met dieren”. En dan openen de deuren van ons buske en het eerste dat er gebeurd is een meute die eruit springt, recht door het mos gaat en de straathond die ons zielig aankijkt te aaien… Zalig de armen van geest… Wat vooral opvalt is hoe de natuur hier 30 jaar lang gewoekerd heeft. En zo gaan we van plaats, verlaten dorp, tot verlaten dorp tot Chernobyl. Daar wonen nu nog een 3000 mensen die werken op de site, onderzoekers, veiligheidspersoneel, brandweer, technici,… Er is een hotel en een restaurant waar we een sanitaire stop maken en dan gaat de rit verder naar de centrale en de ontplofte reactor 4 die sinds vorig jaar een nieuwe sarcofaag heeft. We worden stevast aangesproken met “dear Comrades” door onze gids al wordt de uitleg telkens was schaarser. De volgende stop is de spookstad Pripiat, waar 2 dagen na de ramp 50.000 mensen zijn geevacueerd om nooit meer terug te keren. Ook hier heeft de natuur vrij spel gehad en is alles overwoekerd. Buiten dat de gebouwen verlaten zijn, zijn ze in vergelijkbare staat met de vele sovjet blokken die je hier overal in Oekraïne vindt. Sommige zijn ingestort en overal groeien er planten en bomen. We wandelen langs een verlaten restaurant, hotel, appartementsblok, hospitaal, amusement park,… Op de terugweg stoppen we nog bij een radar station. Het bestaan hiervan was geheim tot de ramp met de kernreactor ook dit niet meer kon verbergen. We hadden hier nog nooit van gehoord en het was een indrukwekkend bouwwerk van 800m lang. Het kraakt en kreunt onder de wind en was zeker ook een van de interessanste dingen op deze trip. Ondertussen is het 16u en is er nog steeds niet gestopt om te lunchen. Zijn wij de enigen die honger hebben? Als het er toch van komt, zijn we blij verrast door onze avocado die we helemaal vergeten waren. Bij het buitenrijden van de 10km zone rond Pripiat en de reactor volgt een eerste check. We moeten in een vreemde machine stappen. Die geeft echter al aan dat we clean zijn nog voor we goed en wel plaats genomen hebben. De volgende check zou strenger zijn. Bij de 30km zone volgt die check en inderdaad, hetzelfde machine doet er iets langer over maar ook hier is iedereen clean. Er worden geen schoenen of kleren geconfisqueerd, we mogen vertrekken. In Kiev gaan we nog iets eten met de 2 Canadezen, Olivier en Ivan en dan spreken we af met Ivgenie om naar huis te gaan. |
Day 21Nothing.
Just internet.. Oow wait.. Op weg naar onze host zijn cottage zijn we 3 keer de weg kwijt geraakt. We pakken onze spullen en stappen buiten het cafe waar we nu al een hele dag op het internet hebben gezeten en gesnoept. De bushalte waar we daarstraks uitgestapt zijn is hier meteen voor de deur. Maar de bushalte om terug te keren is niet aan de overkant van de straat. Oeps waar was het weer? We besluiten het ons gemakkelijk te maken en de metro te nemen. We komen aan aan Magalan shoppingcenter en doen nog wat aankopen voor ons avondmaal en onze rit naar Odessa morgen. Daarna komen we buiten en vinden we de bushalte weer niet. Waar nemen we nu telkens die bus? We schieten in de lach. Ale we komen al drie dagen in deze stad en zijn hier al elke dag geweest in deze Magalan. We zijn al bijna twee uur verder en zouden er normaal gewoon 45min over doen. Ivgenie gaat ongerust zijn. We geraken in de bus en lachen nog wat na over hoe verschrikkelijk nonchalant we tegenwoordig wel niet zijn. De camera is al gestolen. We hadden dat voorvalletje in Lviv en nu het toppunt van belachelijkheid. En dan kijken we eens rond en denken we dichtbij onze halte te zijn. We zijn niet zeker. Bij de volgende halte stapt iedereen uit. Shit. Waar zijn we? 10u ’s avonds. We hebben geen adres en geen wifi… OMG again? What is wrong with us? We wandelen dan maar terug waar de bus vandaan komt. De vorig halte bleek inderdaad de onze te zijn. |
Day 22Mama Odessa
Odessa heeft een beruchte reputatie. Er zijn stranden, prostituees en criminelen. Een party, beach and sex place. Het ligt aan de zwarte zee en heeft vele buitenlanders gelokt doorheen de tijd. De huidige naam is gegeven door de Russen. Onze host woont deze keer in een dorp buiten de stad, genaamd Chernomorskoe. Onze GPS kent dit plaatsje niet. We rijden gewoon richting Odessa, een goeie 550km. We picknicken in Uman halverwege. Goed en wel op weg en op een stukje nieuw asfalt vertraagt iedereen, Kristine rijdt links en merkt het op, maar een beetje laat, gaat ook in de remmen maar daar staat al een flik te zwaaien met zijn banaan. Aan de kant dan maar… Een uitleg in het Russisch, een “Ya nie pa nie majoe” van Kristine kan niet helpen, paspoort, rijbewijs en papieren en ze mag mee naar het bureautje. Daar krijgt ze een uitleg aan de hand van foto’s dat ze hier maar 50 mag, op een autostrade notabene met 2 km vlak wegdek. Rijbewijs laten zien, paspoort, de gewoonlijke vragen zoals waar ga je naartoe, etc. en dan vraagt hij 50 euro. Een maandloon is hier 300 euro, een beetje overdreven dus. Hij dreigt een beetje dat hij een protocol, wat bij ons een PV is, zal schrijven en Kristine zegt dat hij dat dan maar moet doen. Maar hij begint er niet aan, hij steekt duidelijk liever 50 euro op zak. Dan zegt hij dat we 110 km/hr reden, hij aarzelde over het getal omdat niet meteen kon inschatten of dit realistisch is. Kristine lacht en zegt dat dat onmogelijk is, en hij zegt dan 90, Kristine schudt nog steeds “nee”… Dan komt de vraag: “Hoe snel reed je dan?” Wel, als hij het vastgesteld heeft moet hij dat toch kunnen zeggen en aantonen? Zijn intimidatie werkt niet echt meer nu, en dus dringt Kristine verder aan op een protocol of het ‘prison’… Het wordt geen van de 2, we kunnen vertrekken zonder betalen. Eens in Odessa zijn er zo goed als geen richtingaanwijzers naar dat dorpje. We vinden er eentje met twee verschillende, maar heel gelijkaardige namen. Chornomorsko & Chornomorsk. Vergeet niet dit dit ook nog een in het Cyrillisch staat: Чорномо́рськ. We rijden eerst naar Chornomorsko dit lijkt niet juist. Chornomorsk blijkt ook niet juist. We vragen om hulp. Een taxichauffeur bevestigd dat we er zijn. Maar hij kent de straat niet. In een produkty, een kruidenierswinkeltje, blijken de 3 dames ook niet zeker. We vragen of ze willen bellen naar onze host. Hun reactie lijkt niet veelbelovend. Het is nog steeds een ander dorp en dat aan de gehele andere kant van de stad, 65km hier vandaan. Kristine heeft weinig goesting om opnieuw door die stad te rijden. Het lijkt hier erger dan Kiev. Auto’s, bussen, trams, manoeuvres vanuit de parkeerplaatsen die onlogisch geplaatst zijn, dubbelparkeren, inhalen, geen lijnen die uw rijvak aanduiden. Het verkeer is hier absurd. Maar de weg blijkt beter te gaan dan verwacht en eens daar worden we ontvangen door Anna en tweejarig zoontje Alexander. We krijgen pelmeni, gehakt in een deegje. En installeren ons op de 3 dubbele luchtmatras. Het appartementje is heel klein. We slapen in de speelkamer/toekomstige slaapkamer van Alexander. Mama en zoon slapen in een andere kamer. Vader en living zijn er niet. De papa is net uit appartement vertrokken. Ze gaan scheiden. |
Day 23De zwarte zee hypnotiseert
Om 7uur ’s ochtends worden we uit huis gezet. Anna moet vroeg weg en Alexander gaat voor zijn tweede dag naar de crèche. We gaan naar het strand dat vlak bij is en wij, op die ene visser na, zijn de enige. We hadden ons goed voorzien op koude, maar de zon blijkt al lekker warm op onze rug te schijnen. We ontbijten, brood, kaas, avocado, confituur en yoghurt met muesli. Eigenlijk staan we niet zo graag vroeg op. Maar dit is eigenlijk zalig. De zwarte zee is hypnotiserend kalm, de warmte van de zon, de rust en het alleen zijn. We zetten wat muziek op en genieten! Genieten! We doen ook aan yoga en dutjes. Een drie uur later ruimen we stilaan op wanneer het badpak-volk komt toegestroomd. We nemen de bus richting stad. Weer opzoek naar een WC, maar we belanden toevallig op de markt. Het visassortiment is ruim aanwezig, vooral gedroogde. Zelfs een paar gedroogde mini-haaien. Hierna zetten we onze zoektocht verder. De cafeetjes en restaurants blijken echter geen toegang te geven tot de toiletten en zijn schaars aanwezig. Eindelijk vinden we er eentje. Hierna wandelen we naar de Opera want daar wacht ons een CS die ons de stad wou laten zien. We kopen Opera-ticketjes van minder dan een euro omdat onze gastheer wel heel erg aandrong om naar de opera te gaan. Later blijkt dit te zijn omdat hij een hele groep mensen heeft uitgenodigd van CS, maar ook een English group. We krijgen een hele city tour, zien een heleboel binnentuintjes waarvoor Odessa bekend is. Ook de pas gerestaureerde Potemkin stairs, van de befaamde film, en het nieuw aangelegd park. Tijd voor een biertje op een plein is er ook. En dan weer richting opera, de voorstelling begint om 18.30u, wij zijn van plan om 19.30u te vertrekken omdat onze laatste bus richting Chornomorskoe rond 20u vertrekt en we willen die niet missen om dan een taxi te moeten nemen. We willen na gisteren ook niet weer laat bij Anna binnenvallen en haar uit haar slaap houden of Alexander wakker maken. Ons plan werkt wonderwel, aan het vinden van de bus gaat wat zoekwerk vanaf maar dat valt uiteindelijk mee en dan vertrekken we… Maar we zitten al snel in een file, de bus schuifelt vooruit, ze zit afgeladen vol en aan elke halte stapt er meer volk in. Iedereen staat dan ook al heel lang te wachten. Wij twijfelen even, ze zal toch naar het juiste Chornomorskoe rijden. Maar na enige tijd krijgen we toch wat herkenningspunten. Uiteindelijk komen we na dik 1,5u bij Anna aan, veel later dan gepland. Ze lag al in haar bed, en wij kruipen er dan ook maar in. |
Day 24 |
Aangedampte ruiten
Een beetje uitslapen, stilaan wakker worden wanneer Alexander zijn speelkamer binnen komt. Kristine gaat voor een toertje lopen, Anna en Alexander gaan naar de markt. We krijgen weer borsch. Elke vrouw in Oekraïne maakt dit op unieke wijze en dus Anna maakt het zonder vlees en het proeft meer naar groenten en vooral rode biet. Verder maakt ze ook verse kampot. Het appartement ruikt er naar. Het regent al de hele ochtend en opnieuw naar het strand gaan heeft dus geen zin. Na ons ontbijt vertrekken we richting Vylkove, het meest zuidelijke puntje van Oekraïne en aan de grens met Roemenie. Het dorp zou het Venetië van Oekraïne moeten zijn. We zijn benieuwd. Het regent de hele weg ernaar toe. Onze picknick gebeurt achterin de wagen, maar droog. Min of meer. De auto blijkt niet geheel waterdicht. We hebben een klein brood, aardbeienconfituur, boebliks, radijzen, een komkommer, een fles water, chocolade, pompoenpitten en een paar pintjes. Wanneer Goedele zegt dat we gearriveerd lijken we toch nog in Ex-Soviet wereld te zijn. Er zijn hier en daar wat kanaaltjes. Op zoek naar internet maar vooral ook een WC doen we ons laatste cash geld op. Ondertussen regent het buiten verder. Als het gedaan lijkt, trekken we er toch maar op uit. We vinden de kanaaltjes, er naast loopt een planken pad. Het water zelf lijkt meer op niet onderhouden groene brij, op sommige stukken is het droog. Er liggen bootjes en er zijn bruggetjes. Het hele gebied is kilometers groot. Eigenlijk is heel dit dorp kunstmatig aangelegd. Het heeft wel iets maar of het nu te vergelijken is met Venetie?? Wij denken eerder aan Azie… Terug richting auto, bedenken we waar we gaan overnachten als we langs een hotel passeren. Ze spreken enkel Russisch maar we komen te weten dat we kunnen kiezen uit een kamer + badkamer of een kamer met gemeenschappelijke badkamer. Die laatste kost een goeie 10 euro dus dat lijkt wel wat. Maar als we onze plastic boven halen blijkt dat ze die niet aanvaarden. Het wordt ons ook meteen duidelijk dat we er hier nergens mee kunnen betalen. Het eerder opgesomde rantsoen gaat dus nog van pas komen. We gaan op zoek naar een plekje om te kamperen. En dat vinden we redelijk snel in een doodlopend straatje. De tent is snel gezet en wij nestelen ons in de koffer van de auto, muziek op en pompoenpitten eten als diner. En ondertussen begint het opnieuw goed te regen. De foto rechts is de hoofdstraat van dit Venetie. |
Day 25Moldova! Moldova! Ik ben stapelgek op jouw!
Vroeg in de ochtend worden we gewekt met stormweer. Vanuit ons tentje lijkt het wel hagel dat elk moment onze tent kapot kan krijgen. We proberen er wat door te slapen en de regen mindert uiteindelijk, maar stoppen doet het niet meer. Onze plannen om nog langer in het Venetie van Oekraïne rond te hangen zijn in het water gevallen. We besluiten tijdens lichte regen op te staan, een nat plasje te doen en de tent met slakken en al op te vouwen en in de auto te leggen. Dit wel na ons ontbijt. We hebben ons brood nog over gehouden en eten dit alweer met confituur. Dan varen we richting grens van Moldova. De regen komt er weer met bakken uit en de wegen zijn af en toe als een rivier, maar de bodem is nochtans goed voelbaar. Ik krijg er natte voeten van. De hele lucht is grauw grijs, maar van de ene op de andere seconde is de regen weer over. En dan opnieuw daar. Op een 60km van Comrat, onze bestemming, staan we voor de grens. Het is een hele kleine grenspost. We zijn de 3de auto in de rij en zijn waarschijnlijk de enige of althans heel zeldzame toeristen die deze overgang nemen. Bij de eerste check wordt ons een briefje gegeven met de nr-plaat en het aantal passagiers. Dan is het wachten tot we verder mogen rijden. Dit gaat per 2 auto’s. We moeten dus even wachten. De customs checkt onze auto van binnen, bestuurders en passagierskant, de koffer op verborgen ruimtes. En ze vinden een nr-plaat die erin licht voor een remork. Hier volgt de eerste vraag. Gelukkig is even wijzen naar de trekhaak en het woord “trailer” voldoende. Dan de paspoort controle. Dit gaat samen met het inschrijvingsbewijs van de auto, dat 2 minuten eerder al door customs gecheckt is met de chassisnr. Alsof dat in 2 minuten wijzigt. Samen met het inschrijvingsbewijs geeft Kristine ook het papier met de “officiele” toestemming van haar vader om met “zijn” auto te rijden af. Bij het binnenrijden van Oekraïne was dit papier een must, nu lachen ze ermee en vragen ze zich af wat het is. Maar we mogen door. De Moldaafse kant dan, opnieuw Customs. Ze zijn vriendelijk maar streng en dan weer vriendelijk. Waar komen we vandaan, waar zijn we geweest, wat zit er in de koffer? En vooral ook: wat komen we hier doen? Toerist? Only clothes? Tent (kletsnat en met kleine slakjes)? Do you sleep in tent? Yes, bad weather last night… Boven zijn hoofd hing een tekstballonneke dat zei: “Wat een troep” Dan naar binnen in het kantoortje voor de paspoorten en de documenten van de auto. Hier opnieuw gedoe over de naam op het inschrijvingsbewijs. Maar met papier en veel gezever (ze wilden eigenlijk het juiste Engels woord vinden voor de “officiële toestemming”) komen de stempels er toch. Nog een laatste kot om te passeren: Een wegenvignet voor Moldova: 4,3 euro voor 7 dagen. En we kunnen verder. De weg aan de Moldaafse kant is heel goed! Of dan toch tot de hoofdstad van Gaugazie, Comrat. Het is eerder een klein dorpje, de andere dorpen op de weg zijn gewoon nog kleiner. Er is niets, maar dan ook niets te doen of te zien. Enkel een niet al te speciale kerk. We parkeren ons aan de supermarkt en gaan iets eten op het terras van het restaurant ernaast. Daarna gaan we een nieuwe voorraad inslaan in de supermarkt. In de winkel speelt het Nederlandse lied: “Suzanne! Suzanne! Ik ben stapelgek op jouw!”. Wanneer we de boodschappen in de auto willen laden komen de taxichauffeurs die geen werk hebben en dus al een uur naar de wagen staren met ons een babbeltje doen. Ze zijn geïnteresseerd in de specificaties van de auto. De ene man die de uitleg doet, kauwt tegelijkertijd ook zonnenbloempitjes open en spuugt de schil uit. Ik ben redelijk afgeleid door de schillen die over zijn bierbuik (of is het hier van de wijn?) rollen. Hierna gaan we voor een stadswandeling. We belanden op de shopping street. Die straat ligt open en er is weinig te zien. Op een uur zijn we heel de stad rond en keren we naar de auto. We nemen die mee tot aan het politiekantoor om op de gratis wifi te gaan. En dan wordt het stilaan tijd om een plek te vinden voor de tent. De hotels zijn te duur en accepteren geen plastiek. We rijden een stukje terug waar we langs een rivier gereden hebben. Er is ook een dorpje naast gelegen dat er wel gezellig uit ziet. Op de hoek van de splitsing staat een waterput waar we een bidon water mee vullen en dan doen we een dorpswandeling. Een paar macho’s willen door ons gezien worden en rijden voortdurend met hun motor heen en weer. We rijden een stukje de velden in tot vlak aan de rivier. Hier wassen we onze groentjes met het water uit de bidon en hebben we weer avond eten. Tentje in twee seconden gezet en genieten van zonsondergang. |
Day 26James importeren?
Ochtendgymnastiek. Het wordt stillaan warm in de tent en ik open de rits. Dit is vakantie! Zo een uitzicht! De zon straalt en kleurt het meer. De vogeltjes fluiten, de herders laten hun schapen grazen, de kleine eendjes volgen mama eend. De hond houdt de ezel in het gareel terwijl de man met zijn benen en stok hen in de juiste richting stuurt (misschien iets minder fijn om te zien.) Kristine gaat lopen, ik soes en schrijf nog wat. Als ze terug is ontbijten we. Ik eet mijn yogurt met muesli met een stuk karton, want ik vind mijn lepel niet direct (later blijkt dit gewoon in Kristine’s zak te zitten.) Daarna houden we beide grote kuis, we willen er iets fatsoenlijker uit zien. We doen ook wat ochtendgymnastiek/yoga. Ik blijf nieuwe oefeningen doen tot Kristine ook helemaal klaar is om te vertrekken. We stoppen nog even aan het politiekantoor in Comrat voor wifi. En dan op naar Transniestrie, een nep land binnen Moldavie, dat ook een eigen munt en autonomie heeft gekregen doordat Putin het Peace Army heeft gestuurd na een tijd van opstanden. De grens met Transnistria lijkt in eerste instantie eerder een controle post, waar ons wegen vignet, onze paspoorten en onze bestemming worden gevraagd. Was het dat? Neen, een stukje verder is er opnieuw een controle post. Opnieuw dezelfde vragen en dezelfde documenten tonen. Maar we mogen niet door, de auto moet aan de kant en Kristine moet meekomen naar een kantoortje. Even later komt ze terug haar gezicht spreekt boekdelen. Om met de auto Transnistria in te mogen moeten we 15 euro import taks betalen + 5 euro wegen taks, 20 euro dus voor misschien 1 of 2 dagen hier rond te rijden. Import taks is zowiezo belachelijk aangezien we onze auto eigenlijk niet importeren. We gaan samen terug naar het kantoortje en Kristine vraagt onze documenten terug. We laten James achter op de grens en doen dan voor de laatste 15km naar Tiraspol, de hoofdstad, wel autostop. Dit gaat zonder veel discussieren, als we James maar aan de Moldaavse kant van de grens laten staan en dus wordt het hekje in die richting voor ons open gedaan. We parkeren in de schaduw, nemen wat we nodig hebben en gaan op pad, maar niet zonder eerst zelf nog langs de immigratie gestuurd te worden. We krijgen 24u in het land, beginnen te stappen en te liften. Bij de 2de auto is het meteen raak. We worden afgezet in Tighina, het stadje voor Tiraspol. Hier gaan we eerst iets eten en internetten. Dit blijkt heel eenvoudig. Hierna wandelen we naar het fort van Bender of Tighina. Het enige dat hier zowat te bezoeken valt in Transnietrie. Daarna wandelen we een eind terug en nemen de bus richting Tiraspol of nog een uurtje rond te wandelen. We zien het Lenin standbeeld op het plein voor een kolos van een Soviet gebouw. Wat staat dat hier te doen? We zien het park, de graven van de helden die voor de bevrijding van Transniestrie hebben gezorgd en dan nemen we snel de bus terug. Eens in Tighina beginnen we aan onze terugweg. We proberen de weg te vinden aan de hand van ons geheugen. Hoeveel km is het nu naar de grens? Die autorit daarstraks duurde toch niet zolang? We komen op een kruispunt en weten het niet meer. We vragen telkens de weg, maar niemand weet nu echt goed waar we over spreken. Welke grens? De zon gaat stilaan onder en we vinden de grens en James terug met goed geluk. We maken dat we weg zijn en rijden een zijstraatje in om ergens te kunnen kamperen. En dat met het laatste beetje licht van de dag. |
Day 27Eigenaardig gastje
In het weggetje waar we kampeerden is best wel veel passage, voor zo een klein onverhard weggetje. Toch slapen we goed en redelijk lang. We komen uit de tent als het te warm wordt, eten een beetje en vertrekken richting Chisinau. De rit vlot wel, in Chisinau is het verkeer een typische chaos van trolley bussen, mashrutka’s, auto’s en mensen die van overal komen. We vinden vrij snel een parkeerplaats en gaan op zoek naar WiFi want een Couchsurfer heeft ons uitgenodigd en we moeten hem zien te vinden. Hij kan eerst pas ’s nachts, dat blijkt dan om 19u te zijn (ligt het aan zijn Engels?) dan weer onmiddellijk en dan weer “in 3 hours”… We spenderen zowat een hele dag met wachten… Om dan uiteindelijk de couchsurfer te ontmoeten die behoorlijk slecht Engels spreekt maar los daarvan ook maar een weirdo is. Heeft hij nu tijd voor ons of niet, dan weer wel, dan weer niet… We krijgen zijn sleutel en hij gaat er vandoor met maten voor een “meeting”… We lopen hem achter na, geven de sleutel terug en zoeken zelf wel iets. De voorbereiding was al een beetje gebeurd en terwijl we tijdens het wachten WiFi hadden, hebben we al een lijstje met hostels in de buurt gemaakt. Het hostel net om de hoek van waar we geparkeerd staan, heeft nog 2 bedden, we checken hier in. We krijgen er een grote zachte handdoek bovenop, een goeie douche, internet en een goed bed…We klagen niet! Zijn appartement was eigenlijk ook maar een kamertje met twee bedden, geen toilet of douche? Dus zijn we nu een pak beter af. |
Day 28Tussen de bloemetjes
Tegen de middag vertrekken we in Chisinau richting Cricova wijnkelders. Dit is maar een 15km hier vandaan. We kunnen meedoen aan een Engelstalige toer om 3 uur. We gaan nog snel iets om te eten halen en kunnen dan met een grote groep in een elektrische treintje de ondergrondse gangen in. Een dikke 100 km aan ondergrondse tunnels die oorspronkelijk gegraven zijn om stenen te exploiteren en te gebruiken om de stad Chisinau te kunnen bouwen. De specialiteit is een sparkling wine, in Frankrijk noemen ze dat champagne naar de streek waar hij gemaakt wordt. Die wordt gemaakt op 2 manieren, we krijgen uitleg over het proces, van het plukken van de druiven tot het bottelen, het verwijderen van het residu en het plaatsen van de stop. Deze flessen kunnen tot 30 bar druk aan! We rijden onderweg naar de ondergrondse fabriek langs hele lanen vol eiken vaten waar wijn ligt te rijpen. Een volgende stop is een ondergrondse bioscoop waar we nog een (promo) filmke te zien krijgen over de geschiedenis van Cricova en het wijnbouwproces, vergezeld door een glaasje sparkling wine om te proeven. Deze ondergrondse grotten hebben ’s werelds grootste prive collectie aan wijnen, zo passeren we langs de verzameling van Poetin, van Angela Merkel, van Barosso, Kerry en nog een hele hoop bekenden en minder bekenden. Al bij al een interessante toer maar dat mag ook wel voor de prijs die ze ervoor vragen. Als we uit de kelders zijn, vertrekken we naar Orhei Vechi, een stadje waarbij een cave monastery is. Daar in de buurt zoeken we ook een plaats om te overnachten. We passeren een meertje, maar er zijn vele auto’s en mensen die aan het vissen zijn, alsook bordjes die iets verbieden voor zover we het kunnen lezen. Net voor we de vallei in rijden waar je dus een mooi uitzicht hebt over de grotten die uitgesneden zijn in de wand van de berg, zie ik een paar banden sporen. Ik overhaal Kristine om hier te slapen. Het heeft een prachtig uitzicht tussen de bloemetjes en de gloed die de zon nog net brengt voor de nacht is ongelofelijk. De kleuren van de vallei en bloemen is nu op hun mooist. Het pad is echter nog redelijk dicht bij de weg en er is niets echt vlak om de tent op te zetten. We rijden ons bijna vast als we wat verder willen rijden. We besluiten ons gewoon op het amper gebruikt pad te zetten en onze tent ook, dat is nog het meeste vlak en we verpesten niet te veel bloemetjes. Ik ben net te laat om het kleurenspel te fotograferen. |
Day 29Hit me baby one more time
Ik keek gisterenavond al uit naar het opstaan in deze mooie plek Uitzicht over de grote en de gehele vallei. Spijtig dat ik gisteren net te laat was om mijn camera boven te halen bij zonsondergang. De rode gloed over deze vallei zal ik nog wel even blijven herinneren. Maar bij het opstaan was het ook niet slecht! Brood met avocado en het uitzicht als dessert. We rijden opnieuw in de vallei en willen deze keer wel de grotten bezoeken. Maar een politie mannetje stuurt ons naar het visitorcenter, nog voor het dorp waar we gisteren geparkeerd stonden. Wat staat die hier te doen? Het ticket is spot goedkoop, maar ze aanvaarden geen visa en we hebben niet genoeg cash. We parkeren ons aan het center en wandelen naar het dorpje. Aan de achterkant van het dorp vinden we een weg naar de grotten. De dame van het center beweerde dat we daar een ticket moesten kopen en het gecontroleerd zou worden aan de toeristeninformatie van het dorp en opnieuw aan de grotten, en ook aan de ruïnes als we die ook willen bezoeken. Bullshit. In het dorpje zijn allerlei guesthouses en er is geen enkele reden waarom een flik ons naar het centrum zou moeten sturen (gisterenavond was die er dan ook niet) en ons een boete kan geven of verbieden naar het dorp te gaan waar alle accommodatie ligt.. Waarschijnlijk wil het klooster ook geen ticketbalie aan de grotten en geven zij hun toestemming niet. Pure business dat die proberen te doen. We rijden verder richting grens, estimated time of arrival even voor 14u. We zullen van de wachttijd aan de grens gebruik maken om te lunchen. Onderweg kopen we met onze laatste Moldaavse Lei’s een worstje, het lijkt een moeilijke bevalling te worden maar de dame aan de charcuterie toog heeft meteen door dat wat we haar tonen alles is dat we hebben en dat ze dus de juiste hoeveelheid worst voor dat bedrag moet zien af te wegen. Het gaat verbazend vlot. We tanken de tank nog vol Moldaavse fuel en we zijn op pad richting EU. De grens duikt ineens bijna onaangekondigd op, ware het niet dat een grensdorp toch altijd heel specifiek is. En hier zijn de kotjes met Europese Groene kaarten voor de auto in aanbieding. De rij is niet erg lang, maar wachten duurt toch al snel enige tijd. Als we aan de beurt zijn, volgt eerst een customs controle. De douanes hier gaan heel grondig te werk en laten zich niet helemaal afschrikken door de rommel in de koffer, ze kloppen met een schroevendraaier op alle banden, deurpanelen, carrosserie delen… Maar wat nog het langste duurt is het beantwoorden van hun vragen: wat doen we hier? Gewoon toerist?? Met de auto? In Moldova??? Ja Ja Ja Ja… We mogen dan toch door. EU kant verloopt redelijk vlot, de chassis nr zoeken duurt hier nu weer het langste. Maar dan mogen we door, op de tonen van The Van Jets versie van ‘Hit me baby one more time’ rijden we Roemenie binnen. Mooi! We gaan nog op zoek naar avond eten en dan een slaap plaats en belanden, in een willekeurig dorpje, als party crashers op een verjaardagsfeestje van een jonge gast en zijn maten. Ze spreken redelijk Engels, laten ons lokale wijnen proeven, en nemen ons mee naar een view point aan de rand van het dorp met een groot verlicht kruis. Ze zingen er een lokaal volkslied en zetten ons weer af aan de tent. Het was een gezellige avond! |
Day 30In de shit
Het licht komt onze tent binnen, als ook de warmte. Ik doe de tent weer open, zoals altijd wanneer het te warm wordt. En dan kunnen we nog eventjes verder slapen. Ik lig nog goed te soezen wanneer Kristine eens een dringende grote boodschap moet doen. Een paar minuten later zegt ze dat ze de sleutels kwijt is. Ik ben nog niet goed wakker, maar na 10 minuten doe ik dan ook mijn broek maar aan om mee te zoeken. Het verhaal: Zon, hitte, een kramp!!! Shit en ik wil nog wat soezen…! Shit, broek aan, tent uit, auto open, waar is dat WC papier, shit kramp, spurt de boskes in,… ZAAAAALIG!!! Gat afkuisen, broek optrekken, auto terug sluiten en snel de tent terug in, soezen… Auto sluiten?! Auto sluiten??? Waar is die sleutel???? WAAR IS DE SLEUTEL???? Koffer uitkammen, van de auto naar de boskes,… WAAR IS DE SLEUTEL??? TATI, IK BEN DE AUTOSLEUTEL KWIJT!!!! 2u zoeken later, ja ik heb zelfs mijn drol omgewoeld… geen sleutel te vinden, alles uitgeladen, ingeladen, uitgeladen,…. NIETS, NERGENS!!! Dan maar naar de buren om internet, stroom om batterijen te laden, de dichtste Landrover dealer, de reserve sleutel laten opsturen, maar hoe leg ik die Roemeense jongen die geen woord Engels kan dat uit? Lang leve google translate… In Peer city zijn ze ondertussen in actie geschoten om een reserve sleutel te laten bijmaken. Zelf zitten we ook niet echt stil, of toch weer wel, we mankeren inspiratie om nog verder te zoeken. Waarschijnlijk komt die stomme sleutel weer boven als het alweer niet meer nodig is. Als dat ding met een 24u koerier kan opgestuurd worden, ALS… We gaan er ondertussen al van uit dat we hier 48u vast zitten. Letterlijk aan de auto gekluisterd, we kunnen hem niet meer afsluiten, het stuurslot staat op, dus we kunnen hem ook niet bij mensen op de hof duwen… OK memory spelen dan maar (mijn boek kaarten heb ik weg gegooid wanneer ik op bagage moest sparen voor mijn low cost vlucht, maar Sienna heeft me een zelfgemaakt memory spel gemaakt voor mijn verjaardag.), even op de computer, maar ook daar gaan de batterijen op reserve, geen muziek, geen licht, batterijen sparen, eten raakt op, koekjes raken op, kortom alles moet op rantsoen… en dan breekt de hel pas echt los, onweer, bliksem, donder die zelfs uit de grond lijkt op te woelen, alles davert op zijn grondvesten, en daar zitten wij, in de koffer van de auto…? Is dat nu vakantie?? Al enkele keren hebben we gelachen wanneer we in de auto zaten als het onweerde en achterin ons eten opaten. Telkens lachen we dat een ander dit niet tof zou vinden, maar dat wij dat alles behalve erg vinden. Maar deze keer, wetende dat we hier nu misschien wel twee dagen of langer vast zouden zitten. Gekluisterd aan den James. Want we kunnen hem niet op slot doen. Om de beurt naar de winkel, naar de wifi, enz. Hier zeg ik dat al lachende. Is dit nu verlof? Deze keer moeten we toch nee zeggen. Neen, dit is het niet. Kristine kijkt wanhopig of de sleutel niet op het dak ligt. Hij lag ook niet tussen hare drol en ik had ook al eerder eens in de pizzadoos gekeken. Er moet wel een ekster of een kraai mee aan de haal zijn… De regen stopt, ik heb me ondertussen al wat comfortabeler gelegd en plots komt er een wagen aan gereden. Een of andere eigenaar van dit stukje land die komt lastig doen? Het blijkt onze ‘buurman’ wiens zoon ons al WiFi heeft gegeven en zijn adres om de sleutels naar te verzenden. Wat is er aan de hand? De sleutels kwijt? Dat kan niet… Sleutels verdwijnen niet, die moeten hier liggen… Ja we weten het, het klinkt te gek voor woorden maar ze zijn in rook opgegaan… De man zegt zijn zoon een hark te halen en ze gaan verwoed tekeer in de buurt van de drol… En dan plots!!! De sleutel is gevonden: in een meter hoge bos vol netels!! Hoe zijn die daar gekomen? Daar heb ik met mijn gat niet ingezeten, en daar ben ik ook niet doorgelopen… Het zal een mysterie blijven maar ik ben bijna even opgelucht als toen de drol mijn darmen net verlaten had. Alleen is de opluchting nu iets minder vluchtig… Ondertussen is het 16u en nemen we de vlucht anders is de dag helemaal verloren. We gaan de zoutmijn die ons gisterenavond is aangeraden nog proberen te bezoeken. Maar eerst eten vinden want we hebben honger… Dat lukt, de zoutmijn vinden ook! We zijn zelfs nog op tijd om ze te bezoeken en dalen af. Die mijn is goed voorzien, een kapel, zoals overal in Roemenie wel te vinden is, maar ook een balzaal en een voetbalveld. Dan nog avondeten, we vinden een restaurant waar ze VISA accepteren en eten redelijk uitgebreid, dat hebben we wel verdiend! We bekijken de route voor de komende dagen nog en als er opnieuw een onweer uitbreekt gaan we op pad om een nieuwe slaapplaats te vinden. Wat een dag. We zijn er van overtuigd dat er koppels al voor minder de scheiding hebben aangevraagd. |
Day 31Een koe in onze tent
Er is al veel beweging rond onze tent. Geen passerende auto’s of blaffende honden. Maar enkele koeien die loeien. We ritsen de tent open en beginnen aan ons ochtendrituelen. Kristine zit nog in de tent en plots steekt een van die koeien zijn kop erbij in. Tijd om op te staan en te vertrekken. Eerste halte: Humor. Niet om te lachen. Hier staat een oud monastery dat het bezoeken waard zou zijn, werelderfgoed. We parkeren en ontbijten en dan gaan we op pad. De inkom wandelen we voorbij, geen haan die ernaar kraait. Het monastery is eigenlijk een kerkje binnen en buiten volledig versierd met fresco’s. Er is een mis aan de gang en we kijken even binnen. Op elke fresco wordt er wel iemand onthoofd, gevaarlijke tijden waarin die Christus leefde… Volgende halte: Voronet. Opnieuw een monastery. Wanneer we aangereden komen, staan er al bussen klaar op een daarvoor voorziene parkeerplaats. Ook een grote parking voor auto’s vandaar leidt een weggetje met souvenirshopkes de kijklustigen tot aan de inkom. Wij passeren het allemaal en parkeren even verder gewoon langs de weg en de rivier en nemen een binnendoor naar de inkom. Binnenglippen lukt hier niet, we worden terug gestuurd voor een ticketje. Ook hier is het monastery een kerkje versierd met fresco’s eigenlijk helemaal gelijkaardig aan het vorige maar aan de buitenkant is nog iets van de fresco’s bewaard gebleven. Dan vertrekken we voor een lange rit richting Sighisoara. De rit verloopt over geweldige bergweggetjes die er als biljart lakens bij liggen, prachtige dorpjes, mooie uitzichten. We rijden Transylvania binnen, herkenbaar aan zijn kleurrijke geveltjes, kleine vrijstaande huisjes en schattige daken en dakpannen. Sighisoara is een plezant dorpje, de geboorteplaats van Dracula, Vlad Tepes, prins van Wallachia, zoon van Dragon. Toeristisch wel maar gezellig en voor het eerst in Roemenie behoorlijk wat pleintjes met terrasjes. We hebben hier geen couchsurfer gevonden die ons kan hosten maar willen graag een douche en al onze batterijen zijn plat. En dus komen we terecht in een B&B bij Maria en haar man. Een gezellig oud koppel. |
Day 32Blitsbezoeken
Na ons ontbijten keren we weer naar onze James. We hebben beslist on naar Sibiu te gaan vandaag. Onderweg hier naartoe zijn we ook het bordje met Biertan, aangeraden door onze gezellige bompa van den B&B. Er is een gefortifieerde kerk, maar het dorpje zelf is heel schattig en fotogeniek. Opnieuw met kleurtjes, en dakpannetjes en allerlei dakconstructies. Het is vredig en kalm. Enkel op het dorpsplein is er volk te bespeuren. De meeste huisjes zijn van rond 1800. Hierna piept James, hij heeft dorst. Goedele heeft haar route herberekend en stuurt ons niet terug naar de snelweg, maar laat ons kleine wegen nemen. Berg op en af, slechte smalle weggetjes. Dat James pas piept na 610km is op zich al een record, maar hoe lang duurt het nog voor we hier een pomp tegenkomen? Uitzoomen op de GPS toont alvast niets. Op een hobbelig stuk weg houden we een tegenligger staande en vragen het. Ze kunnen een woordje Duits, het zou nog zo een 10km zijn 5km tot een T en daarna nog eens 5km naar links. Ondertussen zijn we de 615km al gepasseerd. Die T bereiken we effectief na 5km, er zitten wat mannen aan een tafeltje en we vragen het nog eens. Ze bevestigen, naar links maar dat zou nog 14km zijn. Ondertussen is de meter gezakt tot de bodem. De spannendste 14km van Kristine tot dusver, maar we raken er. James zijn dorst wordt gelest maar Kristine haar credit card wordt geweigerd? Straf… Gelukkig werkt plastic nr 2 wel en kunnen we weer voort. Eens in Sibiu parkeren we ons, gratis op zondag. In de verte leek het een industrieterrein met woonblokken om de werknemers dicht bij hun werkplaats te houden. Eens we door de stad rijden doet het ons denken aan Sovjetwijken met een likje verf. Maar wanneer we in het oude stadscentrum zijn is het wel wat anders. Een paar pleintjes en kerken met verschillende variaties op interpretaties van den bijbel. Evangelische, Orthodox, Calvinistisch, … Opnieuw zijn de daken en dakpannetjes intrigerend. Bij vele huizen is het dak even hoog, twee verdiepen, als de bakstenen wanden. Er lijkt ook weinig wetgeving te zijn geweest om een uniformiteit te behouden. Wel zijn het rijhuisjes, maar de daken hebben verschillende hellingen en hoogtes en de huizen zelf vormen ook geen mooie rij. Er zijn kleine verluchtingsgaten in voorzien, maar hier in de stad zijn vele wel gedicht met een raampje ondertussen. We gaan weer voor een combinatie van plassen en daarna eten en kiezen ons een terrasje uit. Er zijn ook hier vele terrasjes doorheen de stad, of dan toch het oude deel. Het is verder wel ontoeristisch. Hierna rijden we door tot in Brasov. Onderweg zouden we mooi uitzicht hebben op de Faragaz bergen, maar dit stelt ferm teleur. Eens in Brasov gaan we voor een korte wandeling door de stad en weer een terrasje. Ook hier in overvloed aanwezig, maar dit is wel de meest toeristische stad van Romania. Ik vond Sibiu en Sighisoara veel mooier en fijner. We rijden James nog tot aan de rand van een bos en smijten onze tent weer in de lucht. |
Day 33Kerken en kastelen
Alles weer inpakken en dan rijden we naar Bran, een van de meest toeritische plaatsen van Romenia. Het is niet zo ver dus hebben besloten er snel even langs te rijden. Eens in het dorp is het duidelijk: vol toeristen die verblijven in nepkastelen die in hun naam iets van dracula vermelden. Bran ligt op de Dracula trail, maar het gros van de toeristen die hier stoppen weten zelfs niet dat Dracula (de echte) niets met dit dorp te maken heeft. Het hele dorp functioneert op toeristen. Geen enkele inwoner heeft nog een job buiten deze sector. We trekken snel een foto en maken dat we hier weg zijn. Betalen om binnen te gaan waren we toch niet van plan. En dan rijden we een 418km richting Sighetu Marmatiei. Vlak voordat we daar aankomen stoppen we enkele keren om de houten kerkjes te bezoeken, die zijn inmiddels werelderfgoed. Elke 5 km is er zeker wel eentje, in elk klein dorpje. Er zou inkom betaald moeten worden, maar zo dicht bij zonsondergang zijn de loketjes gesloten, de poortjes naar de kerkjes zijn wel nog open. De laatste die we willen bezoeken, Barsana, is plots een groot complex, een heel klooster met nonnetjes. De parking is nu niet meer te betalen en er is ook geen inkom. Wel kunnen we hier toch nog eventjes een kijkje nemen in zo een kerkje. Niet slecht om alles gratis, maar ook met minder toeristen en mooier licht te bezoeken! De zon is bijna onder en we zoeken weer een plek voor de tent. |
Day 34Lachen waar de doden bij zijn
Na een warme plakkerige nacht in de tent, doet de ochtend zon er nog een schepje bovenop. ’t Is te warm om te soezen, we zijn dus vroeg op de been. Om half 9 zijn we al op weg voor de laatste km’s richting Sighetui Marmatiei waar we de Sighetu prison gaan bezoeken. Die is omgevormd tot een memoral aan de slachtoffers van het communisme in Roemenie en bij uitbreiding Oost Europa. Het museum (voormalige gevangenis) bevat massa’s informatie en dan vooral informatie in de vorm van tekst. In het Roemeens, wij kregen er een boek bij waarin alles in het Engels vertaald was. Maar het lezen van het boek maakt dat de kamers vol tekst documenten weinig zeggen… Enfin, het museum is een goeie poging en wel netjes, maar er had zeker meer in gezeten. We zijn nog maar goed halfweg als onze (betaalde) parkeertijd om is. De rest van het museum doen we heel vlug, we lezen de uitleg wel eens op ’t internet… We gaan terug naar de auto waarin het ondertussen bloedheet is geworden. We vragen de weg naar een laatste kerkhof dat we nog willen bezoeken, dat blijkt 5 dorpen verder in Sapanta, kopen een brood en we zijn op weg. In Sapanta is het een (toeristische) overrompeling, lawaaierig selfie makend volk op een kerkhof, kinderen die voor al de doden “SMILE” roepen om dezelfde foto 20x ter herhalen… Dat krijg je dan… We lopen er even rond, de graven zijn wel heel mooi! En dan vertrekken we, na nog een kleine picknickstop, voor een lange rit huiswaarts. We willen de grens over naar Hongarije, dat vandaag nog doorkruisten, Slovakije in en ook dat misschien zelfs nog door. Maar om een of andere reden vlot het niet. In de laatste stad voor de grens tanken we onze laatste Lei’s op, en doen de bak nog eens goed vol. Diesel kost hier iets minder dan een euro en we rijden systematisch 20% verder met 1 tank hier. We kunnen dus weer een eindje verder. Maar na die laatste stad komt de grens maar niet…?! Tijd om de GPS eens te checken met de kaart en inderdaad wij zijn te ver voor de dichtstbij zijnde grensovergang. Goedele had wel ergens vermeld dat we links over een rondpunt moesten maar er was geen rondpunt en ook geen weg… We stellen de GPS opnieuw in naar een stad vlak over de grens, en een goeie 20km later zijn we er. Dit zou vlekkeloos moeten gaan aangezien we in de EU zijn, maar een overijverige ambtenaar strooit ook hier roet in het eten. Kristine moet blazen, documenten en kofferinhoud moet worden gecheckt en dan moeten we om een bizarre en ongekende reden aan de kant gaan staan terwijl anderen gewoon verder mogen… Het vlot echt niet… Uiteindelijk krijgen we even later toch onze documenten terug en mogen we verder. Hongarije is saai, 1 rechte baan, wel mooie zonnebloem velden. 2 steden die we door moeten en verder weer altijd rechtdoor tot de grens met Slovakije. Die gaat wel vlekkeloos en vanaf dan vlot ook het rijden. We stoppen nog om te eten, de klok is ook een uur terug gezet, dus ook hier winnen we nu een uur. En dan zoeken we een plekje om te kamperen. |
Day 35-36Thuis geraken
We zijn op een goeie 150km van Trencin. De zon staat weer volle bak op de tent en het is direct heel warm maar we zijn nog lui. Vanavond hebben we een host in Brno en dat is niet gek ver. We luieren dus nog wat buiten de tent op een dekentje en even later in de schaduw van James. Ondertussen ruimen we de tent op en ontbijten we. We rijden tot Trencin waar we mooi ’s middags aankomen. Tijd voor een korte wandeling naar het fort/kasteel. Maar 5 euro inkom is toch wel een stevig tarief en dus blijft het bij een vluchtige blik en wandelen we terug naar beneden om te lunchen. ’t Is even rondkijken voor een restaurantje want het hele centrum is opengebroken maar we vinden een kebabzaak en dan kunnen we er weer tegen. Het is bloedheet buiten en dus ook in de auto, nog een 3u rijden tot Brno waar we rond 17.30 aankomen bij het appartement van Martin. We hebben dringend behoefte aan een douche. Martin heeft eten voorzien en lokale biertjes die fris staan. We babbelen de hele avond en gaan niet te laat slapen want we moeten er vroeg uit omdat Martin moet gaan werken en wij een lange rit voor de boeg hebben. Op de tonen van de verbeterde versie Britney’s Hit me baby one more time door the Van Jets bollen we door Tjechie naar Pilzen. We stoppen om te lunchen en de regen valt met bakken uit de lucht. De wind is fris, veel zin om rond te wandelen hebben we niet. Als we vertrekken willen we zo ver mogelijk in Duitsland geraken. De eerste schatting is echter 22.00u in Mechelen. Wij zijn trager dan wat de GPS berekend maar we gaan op pad. Tegen 20u zijn we al ter hoogte van Frankfurt, het schiet goed op en de spits is ondertussen gedaan, wij eten en rijden verder… Om middernacht komen we aan bij het dichtstbijzijnde bed op Belgische bodem waar een fles cava wordt gekraakt. Dit valt zo blijkt nadien samen met mijn 500ste reisdag… |