Day 1Cambodians people's party
Bij het opstaan blijkt het klooster direct aan het water te liggen. Wauw! Ons ontbijt wordt mede gemaakt door de monniken. Rijst met pompoen die we nog over hebben. Hierna is het enkel een kleine 10km tot aan de grens, 1 auto is genoeg. We wandelen naar het loket voor onze exit stempel. Hier vinden we een gigantische groep toeristen die weigeren een extra $2 te betalen. Ook diegene zonder departure formuliertje moet nog een $5 betalen. Na een half uur discussieren is het probleem plots opgelost wanneer een van de toeristen dreigt hun foto publiek te maken. We wandelen tweehonderd meter en daar vullen we de formuliertjes in, alsook het papier voor een visa on arrival. Ook hier een elle lange discussie met de Cambodjanen deze keer. $5 extra voor het verkrijgen van de stempel. Maar de visafee op julie website is toch echt wel maar $30 dollar hoor! Onder druk van de buscompany betalen enkele de fee. De bus vertrekt! Maar vele houden voet bij stuk en onze extra $5 wordt dan plots door de bus campany betaald. Wij lifters hebben geluk ons mee in deze groep te kunnen voegen en staan mooi flink in de rij wanneer de machtslustige grenspostmannetjes ons schreeuwen in een rijtje te gaan staan. Hier zou je ook over deze grens kunnen gaan zinder enige stempel, want na de hastle is er nooit verdere controle. We wandelen een heel eind tot we auto's en trucks tegen komen en nemen een truck richting eerste dorp. We wandelen opnieuw wat door het dorp en worden opgepikt tot de volgende stad. We wisselen geld, eten een ontbijt van rijst, ei, soep, thee en brood voor een dollar. En plotskomen we terecht bij een bord. Cambodians People's party. Een echt feest is het hier wel. Het liften is hier extreem eenvoudig! Veel makkelijker dan in Laos waar ze eens zwaaien als je u duim opsteekt, dat we ze oroberen stoppen is hen vaak onduidelijk. Ook zijn de mensen hier extreem goed gezind en met grote glimlach! Party in Canbodja, het land van de gelukkige mens. We geraken uiteindelijk nog vlot 300km verder in Tbong Khmom (Suong), ondanks een grens oversteek die onze hele voormiddag heeft gekost. We kloppen aan bij een gigantisch klooster, alle kloosters lijken hier groot, maar even talrijk aanwezig. Mooie rijke en grote monastries hier in Cambodja. Voor het eerst staan we voor een gesloten poort. We lokken de kinderen naar de poort en worden door hen verder geholpen. Ze openen de poort en brengen ons naar hun leeraar. Die brengt ons naar de hoofdmonnik. En met toestemming worden we in de kamer van de leraar ontvangen. We krijgen een superzachte matras! Ooh! Zalige nacht! |
Day 2Alcohol, drugs en vele kilometers
We stappen naar de grote baan. Liften daar voor korte afstand gewoon omdathet hier zo gemakkelijk is. En dan gaan we een zandweg op met enkele dorpjes. Hier geen auto's zodus wandelen we op ons gemak de 6km zonder zak. We willen een bezoekje brengen aan een klooster omringd door een gracht. De dorpelingen verzamelen zich wanneer we ontbijt proberen te kopen. Krokant brood! We zijn een waar amuzement en attractie voor de locals. En worden warm onthaalt! Fijn volk! Na het bezoek drinken we sugar can, voor het eerst voor Oleg. Oleg helpt de dame met het zware labeur. Het is hier zoeter en heel anders dan in India. We wandelen dan terug de dorpjes in, weer 6km, en zijn op zoek naar een frisse pint. Die lijkt hier niet te vinden wanneer we bij de vele 'shopjes' stoppen en onze eerste woordjes Khmer uitproberen. De uitspraak van hallo -suesday- is ons nog niet volledig duidelijk en een gewoonte. Alsook oakun, dank u en hoeveel kost dit -tlay phon maan-. We zijn verbaasd bij het zien van een oranje drankje in plastiek zak met ijs. We vinden het shopje terug die dit verkoopt en genieten van het sapje. Ook het ijs houdt ons de rest van de weg terug nog bezig. Lekker koel in deze temperatuur. Tssss. Aaah. We zijn vandaag bijzonder goed gehumeurd en lijken wel aan de marijuana te zitten. Het is opnieuw eenvoudig liften op de baan en gaan voor een pintje en dan voor onze backpacks. Op naar Phnom Penh De ruitenwissers van ons eerste vervoer werken niet tijdens de moessonbui. Niet geheel zonder gevaar dus. Eens in de hoofdstad moeten we naar de luchthaven. Daar woont onze host. Het is al donker en moeten de stad doorkruisen. Liften is in een stad niet simpel en openbaar vervoer rijdt niet op dit uur. We zijn genoodzaakt een tuktuk te nemen om dan aan te komen aan het huis met blauwe poort. We worden verwelkomt door een zatte Amerikaan met een "Get out of here! I don't know about you guys!" Mop. Hij gijzelt ons nog tot 4uur in de ochtend en wil voordurend een nieuwe joint en rijstwijn. We zijn ondertussen zo een 22 u wakker en hebben iets van een 18km in totaal gestapt, waarvan 6km met rugzak. En geraken er eindelijk tussen uit bij de zatte man. De matras is oud en elke veer voel ik in mijn lijf. Tussen de veren in zit soms geen zacht materiaal meer omdat het is weg gezakt. Maar ik val als een blok in slaap. In een klooster zouden de monniken nu opstaan en op de bong slaan. |
Day 3Brunch en munchies
Na een beetje uit te slapen gaan we inkopen doen. Eieren, bloem, melk, tomaat. Een uitgebreide brunch met pannekoeken en roerei met tomaat. Dat smaakt! Andrii heeft er dus een boord bijgeleerd. Ik houdt me nog wat bezig met mijn website en schrijf me samen met Andrii in voor Peking express. We gaan ook de stad naar de centrale markt en doen opnieuw inkopen. Wanneer we terug zijn voor een avondmaal worden we uitgenodigd door Peter bij zijn vrienden. Elke 2min wordt er met de glazen geklonken en er komt meer en meer volk bij. En opnieuw worden we in de avond gegijzeld door Peter die weer wil drinken en smoren. "Oleg, make another Ukrainian rocket!" Wanneer Oleg met slaapogen van het smoren mij en Andrii vervoegd komt Peter af met de vraag of we honger hebben, ondertussen 2u in de ochtend. Munchies. Oleg wil slapen, Peter heeft munchies (boefkick na het smoren), ik kan eten maar koken duurt nog zo lang, en voor Andrii is het twijfelachtig. Peter geeft niet op endus gaat Oleg met Peter aan de kook. Pasta met aubergine en tomaat. Dat heeft eigenlijk wel gesmaakt! |
Day 4Kampot
De pasta van gisteren nacht heeft zo goed gesmaakt en dus als ontbijt wordt de overschot aan groenten opgewerkt. Rustig aan vertrekken we na lunch. Rijst met gebakken bananen met kaneel en nog wat eten dat door de vrouw des huizes al was klaargemaakt. Twee wagens later en 137km verder zijn we in Kampot. Het is etenstijd en ik en Andrii gaan opzoek. We belanden in een restaurant waar je een grilplaat aan tafel krijgt. We roosteren groenten gedrenkt in boter en bij het watertanden van de boter laten we de dame ook brood voor ons halen om ook dat op de plaat te leggen. Dit is en blijft droom die uitkomt. Krokant brood, met boter nog wel! Het regent en is ondertussen donker. We besluiten niet door te gaan naar de zee vanavond, maar een Boeddhistisch klooster op te zoeken. |
Day 5Wild beach
Tot in Kep geraken is geen probleem. Kep is een toeristische plek, vooral ook voor de lokale bevolking. Maar we zijn opzoek naar een wild beach, 25km verderop. We worden opgepikt door een lokaal koppeltje dat op verlof is. In plaats van ons af te zetten in de richting hebben ze niet veel beter te doen dan ons volledig naar het strand te brengen. Ze kennen deze plek nog niet. Eens daar blijkt het strand zeer vervuild. Dit blijkt vanuit de zee te komen, zowel plastiek en afval als een hele boel zeewier, maar zou in de winter een mooi strand moeten zijn. Maar we besluiten toch te blijven en in een hangmat in een hutje te zitten. We betalen voor een kokosnoot. We overnachten in een van de hutjes. En het verschil met een gewoon strand is dat we hier gratis mogen verblijven, hun faciliteiten mogen gebruiken in hun huis achteraan en dat wanneer we eten willen koken in plaats van koken de nieuwsgierige grootmoeder ons nog helpt snijden en rijst geeft en ons helpen met het vuur aan te houden, niet eenvoudig met deze harde wind. Voordien hadden we nog lunch gekregen van de eigenaars ernaast. De hele nacht is er stevige regen en wind. In de ochtend maken we opnieuw een vuurtje. En na ons eigen ontbijt krijgen we ook nog vis en gratis kokosnoten erbij. Het teleurstellende strand is dan toch een mooie herinnering geworden. |
Day 6Wederkeer naar Kampot
Terug van het verlaten strand weg geraken is niet zo eenvoudig. Alle lokalen bewoners wijzen ons de weg. Tegenovergesteld aan hoe we gekomen zijn. Tijdens de zoektocht naar hier hadden we een zandweg tegen gekomen die niet op onze kaart staat. Die zoeken we dus op. Pas enkele kilometers verderop begint er een weg. De tocht ernaartoe is een wirwar over velden en paadjes met badende buffalos en een hoop watertjes die we moeten overbruggen. Eens op de straat gaan we nog eens duik nemen in de zee. Met zicht op de vissersbootjes. Om daarna in een dorpje te belanden waar we een attractie vormen en omringd worden door tientallen mensen en kinderen. Een biertje en een maiskolf later gaan we opzoek naar een weg naar de grote baan. Want deze weg gaat dan wel rechtstreeks naar Kep, we zien het zelf in de verte liggen, over het water heen en langs de kustlijn, die de straat volgt om bij dij de vele vissersbootjes te geraken, toch is het niet op wandelafstand en geen plek om te liften. We drinken nog een thee met gebak tijdens onze lange wandeltocht. Wanneer we eindelijk de grote baan vinden neemt het nog even voor we weg geraken. Het is al te laat om nog richting Kep te gaan voor een plons en dus keren we richting Kampot om morgen eenvoudiger onze weg naar Badambong te starten. |
Day 7Camera effect
Onze tocht van Kampot naar Badambong, waar we voor een Vipassana meditatiecursus gaan, duurt twee dagen en is een 500 km lang doorheen het hele land langs Phnom Penh. Kampot is zeer toeristisch en de auto's die we stoppen vragen ons vaak om geld. Verder is het een regenachtige dag. En gaan we onze tocht ook filmen als inzending voor het Tv programma Peking Express. Dit zorgt voor een vloek. We geraken maar niet uit Kampot. We geraken in gang door een Rus die ons naar een betere locatie brengt. Dan een taxi chauffeur die ons gratis meeneemt en water bezorgt, een andere wagen laten we achter omdat twee wagens tegelijkertijd nu eenmaal te veel is. Ook zijn er vele grote kruispunten op gemiddeld 40km afstand wat ons ook vertraagt. Telkens moeten we om de 40km een beetje stappen en een nieuwe auto stoppen. Lunch krijgen we gratis wanneer we in een shop om eten vragen. De man maakt eieren, die blijken voor het gezin te zijn. Hij haalt er dan ook bij wanneer zijn vrouw ons voed. Enkel het bier mogen we betalen en daarbovenop krijgen we weer water. Wanneer we terug proberen te liften staan we op een slechte locatie. Een gezin staat lang te treuzelen aan de shop en uit medelijden met ons nemen ze ons mee. 12 mensen in een wagen met ons inclusief, daarbovenop nog een hele lading bagage. We krijgen cola en snacks. Wanneer ze thuis komen op eindbestemming worden we bij hen uitgenodigd voor een avondmaal, rijst met inktvis. Het gezin is bereid ons geld te geven voor een taxi naar Phnom Penh. Dit weigeren we uiteraard. Eerder al hadden we 10 000 rial gekregen van een man op een motorcycle, terwaarde van $2,5 ofwel 5 pintjes. De hele dag lang krijgen we meer water dan we kunnen dragen en drinken en hebben we zoveel gullen mensen tegen gekomen! Om te vermijden dat we doorde stad Phnom Penh moeten liften, zeer moeilijk, gaan we vanuit het dorp van de mensen een kleinere weg op om zo tot de snelweg te geraken naar Battambang. We eindigen halfweg in een klein dorpje. Hier gaan we naar een klooster. En het gerucht spreidt zich over het dorp. 17 mensen komen naar ons kijken, waaronder een dronken politie man. Na een reeks vragen, vertaald door een jongentje die wat Engels kan, komt er nog een meisje dat trots is haar Engels met ons te oefenen. Ze is er gelukkig van geworden. Enkele fantastische dames koken ons nog een maaltijd waarbij iedereen geamuzeerd en met intrigerende blik ons dit ziet opsmullen. Maar dan komt er een andere politieman, met tolk (een leeraar van het dorp). Ook die wil een reeks vragen, paspoorten, foto's van ons en dan moeten we nog in een rijtje staan en dit en dat. Het eindigt met een selfie met ons. We krijgen nog een agent die ons moet bewaken vannacht en hier ook maar moet blijven. Na twee uur en half na aankomst in het klooster keert de rust terug. |
Day 8Battambang
Er wordt opnieuw ontbijt gemaakt voor ons door de lieve dame van gisteren. Hierna gaan we opnieuw liften richting Battambang waar morgen onze gratis 10-daagse meditatiecursus van start gaat. Vandaag is liften eenvoudiger omdat we minder grote kruispunten en splitsingen tegen komen. De eerste wagen die we tegenkomen en ook stoppen is een lokaal busje die ons gratis meepakt. De volgende is een pickup met drie jonge Chinezen. Chinees hitchhiking houdt ook in dat we worden gevoederd zodus stoppen we in een restaurant en worden we verwend met een grote lunch, inclusief gebakken mieren en beestjes met vleugels. Ook deze jongens zijn ongerust over hoe we nu verder geraken, maar we stellen ze gerust. De volgende auto keert terug na ons te snel voorbij te rijden. Twee jonge dames nemen ons mee tot in Battambang. Nog een laatste brengt ons vlakbij het meditatiecentrum waar we in een tempel met 22 nouris, jonge monniken van een jaar of 6-9, en nog 6 volwassen monniken. |
Day 20Afkick verschijnselen
De stilte is doorbroken. Sinds gisteren om 10u is praten terug toegestaan. De krop in mijn keel die mijn woorden en zinnen blokkeerde is stilaan weer weg. Ik douche en was mijn haar nog eens deftig. Hier heb ik namelijk een sproeier ter beschikking. Mijn zak inpakken en de locker met alle media wordt weer leeg gemaakt. Mijn GSM is leeg en dus niet bruikbaar. Bij het ontbijt probeer ik het rumoer te aanvaarden en te genieten van een gesprek. Er worden plannen gemaakt voor het vertrek en ik spreek aan de inkom af met de jongens. Oleg gaat met een van de meisjes mee naar Siem Reap* achterop op haar motorbike. Hoewel hij haar naam niet kent en geen woord met haar heeft gewisseld. Nuala, het meisje, kon baar gedachten en ogen niet van hem afhouden. Oleg gaat mee omdat hij geen reden heeft om een kans op een motorbike af te slaan. Waarom ook niet? Alhoewel ik overtuigd ben dat Oleg, een jongen met enorme zelfdiscipline op elk mogelijk vlak en niets geïnteresseerd is in casual seks, Nuala’s lust niet zal beantwoorden. Andrii en ik gaan alleen verder en hebben afgesproken met Nuala en Oleg om elkaar in Siem Reap weer tegen te komen. En dan zien we wel verder. Andrii neemt gelijk gewoonlijk eindeloos veel tijd om zijn backpack te pakken en daarna wandelen we richting baan. Andrii’s Engels lijkt achtergelaten, hij spreekt gebroken zin en een hoop onsamenhangende woorden is het enige dat hij zowat uit zijn strot krijgt. Verder kunnen we weinig concentreren op onze gewoonlijke reislogica en staan we maar wat te staren alsof we gedesoriënteerd zijn en niet weten wat we nu moeten doen. Andrei steekt zijn hand op en we beginnen te liften, ik pas terug beseffend dat we in Cambodja zijn. Een truck stopt en we lijken te zijn vergeten hoe we nu eigenlijk hitchhiken. Wat moeten we doen als een auto stopt? We weten het klaar te spelen en stappen in. Onderweg beseffen we dat er een toerist information center, meestal met gratis wifi, was daar waar we vandaan komen. Internet was namelijk het doel voor de moment. We stappen uit en gaan dan maar aan de andere kant van de baan staan. Terug naar waar we vandaan kwamen. Liften zonder opzoeken waar je moet zijn is niet de juiste tactiek. Het duurt een hele tijd voor we iemand stoppen en de mensen van het restaurant proberen ons te helpen. Ze stoppen mee een auto, maken ons een kartonnen bordje met onze bestemming in Kmer en Engels en geven ons een gratis rijst porridge met ingewanden. Na twee uur geraken we eindelijk terug in de goeie richting in een pick up met metalen constructie op het dak waar we ons op neerploffen. Het toeristen informatie center heeft geen internet, maar we klimmen naar de Bath cave en klooster op de top van de berg. Andrii’s benen trillen en hij voelt voortdurend een hele hoop sensaties en een “flow of vibrations” alsof hij nog zit te mediteren. Ondertussen hebben we weer helder gesprekken en een volgend ontbijt in het toeristen centrum in het gezelschap van een 4 tal aapjes. Hierna hitchhiken we terug in de richting van Battambang en passeren we dezelfde weg nog een derde keer. Zonder Oleg die plat zak is besluiten we een hostel te nemen met internet voor een dollar en half, ons eerste hostel in Zuid Oost Azie. We gaan voor nog meer eten in de lokale markt en daarna chat ik een hele avond met Jeff. Die heb ik namelijk heel veel te vertellen en heb sinds onze split een maand en half geleden niet deftig met hem kunnen chatten wegens tijd verschil en gebrek aan internet aan een van de twee kanten. Maar hij is in Amerika me goed internet en hoewel een halve dag tijdverschil komt het ons beiden goed uit. Een bizarre dag. |
Day 21Terug van weggeweest
Ik heb het zo laat gemaakt met Jeff dat wanneer ik in bed kruip om 2u in de nacht Andrii wakker wordt en zijn slaap niet meer kan hervatten. Het duurt een heel eind voor we beiden in slaap geraken. En alweer vroeg in de ochtend worden we wakker. Maar we nemen onze tijd en doen vandaag weinig. We wandelen wat rond, eten wat, slapen nog wat en internetten voor uren. En het internet is in de avond zo goed, net te doen dus, dat ik zelf kan videochatten met Jeff |
Day 22Siem Reap
Andrii en ik hangen nog eventjes rond in Battambong vooraleer we richting Siem Reap vertrekken. Pas redelijk laat stappen we richting grote baan. Het duurt niet zo lang om een eerste auto te stoppen, een familie neemt ons mee tot de grote splitsing. Eens deze gepasseerd is het duidelijk dat er regen op komst is. Wanneer we een auto laten stoppen die ons naar Siem Reap wil brengen begint de grote regen. Kletsnat geraken we de auto in. Deze man beweert een nieuwe auto te hebben gekocht en vraagt ons ondanks het kaartje met geen geld, toch of we een dollar willen geven. We besluiten er dan maar voor te betalen, we zijn nu al onderweg. Eens aangekomen in de stad is duidelijk dat dit de meest toeristische plek van Cambodja is. Ik waan me bijna in in India wanneer de vele tuktuk drivers ons een ritje aanbieden, met het verschil dat de Cambodjanen u niet overhoop rijden voor ze u vragen of je een tuk nodig hebt. Ook glimlachen ze wanneer je Oakun (dank u) zegt en zwaaien ze van aan de overkant van de straat of klappen ze in de handen voor aandacht en ze zijn ook iets minder volhardend dan de Indier die na 10x no thank you u nog een extra 100m volgt en u zijn tuk probeert aan te smeren. Eten is duur en we hebben ons duurste avondmaal van geheel ons verblijf in Cambodja: brood met kaas en salami voor $5. Het duurt niet lang voor de stad ons begint te ergeren. En we doen een poging om de meditatietechniek boven te halen om onze ergernis kwijt te spelen. Na ons dinner gaan we naar Nuala, een van de meisjes van Vipassana waar Oleg is mee meegereden. Haar plek is een kamer met tweepersoonsbed, een vuile badkamer met kakkerlak in de lavabo en kastenbak voor haar twee katten en een keuken met enkel een waterkoker voor haar bachelorette eten, instant havermout met honing, en koffie. |
Day 23Gevangenis
We vinden aan de rand van de stad een zeldzaam, maar goedkoop restaurantje dat goed zijn kost verdient aan de locals en ons. Op 10 min tijd is er voor $15 aan eten verkocht, die kan gemakkelijk per dag meer dan $50 verdienen (groot verschil met de tuks die een magere $7 verdienen na een bijdragen te geven aan hun pooier). Gefrituurde banaan, aardappel en pompoen. Even later komt Oleg in het appartement aan. Die blijkt een nacht in de gevangenis te hebben gezeten. Oleg wou graag een poging doen om illegaal Angkor Wat te bezoeken. Hij heeft er een avontuur bij en heeft uiteindelijk toch snel Angkor gezien zonder een dollar te spenderen, hij is namelijk ongeveer platzak met nog een $10 om tot in Thailand te geraken. Maar zoals hij voor dagen geen enkele centimeter bewogen heeft tijdens de meditaties voor 11u per dag, zo kan hij ook met weinig eten rondkomen en toch geen honger hebben. Niets voor mij! |
Day 24Oude routine
Oleg is terug bij ons en we keren vandaag terug naar de monastries. We zijn een dikke 100km van de grens met Thailand en hebben nog een week op onze visa. We gaan dus nog enkele dagen hier verblijven vooraleer we de grens oversteken en stilaan richting Bangkok gaan waar ik mijn mama oppik om verder te reizen voor enkele weken. We hitchhiken enkele keren tot we aan de splitsing met Battambang zijn waar we naar een zeer lokale markt gaan voor eten en dat opeten met zicht op de zumba-dansers, voetbal en pluimsjotten (een pluim wordt gesjot naar de volgende en zo voort, vergt enige coördinatie aangezien het niet rolt en dus meteen juist moet getrapt worden of het valt op de grond). We eindigen in een gigantisch klooster met zeer nieuwsgierige jonge monniken. Ik voer een lange conversatie met hen met behulp van een local die redelijk goed Engels kan. Dit voelt weer heel normaal, een wederkeer naar onze routine. |
Day 25Banan
Vandaag hitchhiken we verder tot aan Banan. Hier is een tempel die we zouden kunnen bezoeken, maar deze kost geld. En het is al redelijk laat wanneer we er aankomen. Misschien doen we deze stiekem in de ochtend. Enkele meters verderop is een tempel. Zouden we vlak naast een toeristische attractie ook welkom zijn? In de tempel horen we enkele stemmen samen zingen, chanting. We plaatsen ons achteraan in de tempel, maar toch zorgen we voor enige afleiding bij de jongere monniken. Een van de oudere monniken laat ons achter zijn kamer verblijven, een hutje vlak naast het water onder een vruchtenboom. Een idyllische plek, en vrij van muggen met ons muskietennet. Maar de vruchtenboom zorgt zo nu en dan voor een schrikwekkend lawaai, alsof er een bom op ons inslaat. Het dak is dan ook gemaakt uit metaal. We gaan nog even op verkenning in de buurt voor eten en proberen daarna de slaap te vatten, zonder te paniekerige oogjes of hartaanvallen wanneer de bom weer inslaat |
Day 26Wedding crashers
In de ochtend zijn we alle drie redelijk moe en halen we het niet voor openingstijd van de tempel. In plaats daarvan doen we het rustig aan en probeert Andrii jam te maken van de vruchten. Enkele kinderen klimmen in de bomen en verzamelen een hele hoop gele vruchten, voor hun eigen gebruik weliswaar. Ik ga om brood en gebakken bananen en aardappelen. Het brood roosteren we op ons kampvuurtje wanneer de thee klaar is. Een zalig ontbijt. Om dan aan onze gewaagde hitchhike uitdaging te beginnen. We willen naar de kust van Cambodja om daar de grens over te steken. De weg er naartoe is echter een zigzag weg op de kaart en lijkt ons redelijk onbezocht te zijn door toeristen. Er is namelijk maar 1 groot dorp, al de rest is vaag en onduidelijk. We verwachten ons aan dorpen die niet op de kaart staan. Richting dorp Veal Veng dus. Na enkele km blijkt de asfaltweg al te stoppen en gaat het over op een zandweg/modderweg. Maar elke auto die we tegenkomen en stoppen, ook al zijn het er zeer weinig, neemt ons mee. Zo geraken we uiteindelijk op een splitsing in een klein dorpje. Wanneer we nog maar net de hoek om zijn zijn we dat er een feest aan de gang is. Bij het voorbij wandelen worden we uitgenodigd om te eten. Dit doen we dan ook. We worden als eregasten ontvangen en hebben vandaag enorm veel gegeten! Hierna vinden we een leegstaand huisje op de weg waar we onze nacht spenderen. |
Day 27off road hitchhike
Als we dachten dat gisteren rural Cambodja was, dan is het vandaag nog een grens verder. Op nuchtere maag wandelen we richting volgende dorp. Onze eerste ride is een tractor, niet een zoals wij het kennen maar wel een ineengeflanst ding. Deze komen we tegen wanneer we uitgedroogd water vragen in een huisje. We geraken enkele km verder. Hierna stappen we weer enkele km om dan een pick up tegen te komen. Het volgende vervoersmiddel is een inklaar geflanste truck, met bewegende delen onder de balken waar de lading op wordt geplaceerd, wij voor de moment. Ongelofelijke natuur en kleine dorpjes. We geraken uiteindelijk een heel eind verder met een man en twee jongetjes die ons door jungle voert. Tot we op een splitsing komen. Op heel onze tocht hebben we nog nooit zo weinig kloosters gezien en de volgende blijkt 6 km verderop te liggen. Aangezien we al veel gestapt hebben vandaag, ‘kloppen we aan’ bij verschillende huizen en winkeltjes. Er zijn niet direct veel deuren en winkeltjes zijn buitenruimtes met een dak boven. Bij een winkeltje besluit een van de shoppers ons mee naar haar thuis te nemen. Hier slapen we in de keuken (een ruimte met geen vloer, maar zand, en het vuur is een vuur dat wordt aangestoken met hout) op een verhoog. We krijgen nog een maaltijd aangeboden en kijken mee Cambodian Idol op TV. |
Day 28Koh Kong
We krijgen nog een ontbijt met vis, groenten en rijst en pakken onze spullen. In hele dorp lijkt wel een grote bananenboerderij. We lijken in de jungle te wandelen. Het liften gaat moeizaam omdat er gewoon geen vervoersmiddelen zijn op brommers na, en andere zijn te vol geladen om ons mee te nemen. Opnieuw is de tractor ons eerste vervoersmiddel. Daarna opnieuw een tractor, om te eindigen met een truck. Die neemt ons de hele weg door de jungle en berglandschappen met nergens dorpjes te zien. Van een verschrikkelijke weg tot een betonnen weg die steile hellingen en scherpe bochten heeft, glooiend door de dicht beboste vegetatie. Dit is niet rural Cambodja, maar gewoonweg jungle. In Koh Kong eten we uitgebreid en gaan dan naar een klooster, voor de verandering. |
Day 29Gewaterd
De honden in het klooster hebben ervoor gezorgd dat Ik met veel lawaai en geblaf een plasje ben gaan doen en dat Oleg enkele leggen flesjes heeft gevuld met een geel doorschijnende substantie. De toiletten zijn naast de slaapplaatsen van de monniken, ongestoord plassen en wassen is dus een moeilijke. Geen ontbijt in dit klooster. Maar we worden uitgenodigd voor lunch en krijgen noodles en warm water in de tussentijd. Vandaag gaan we opzoek naar wifi en de hoofdstad van deze provincie bezoeken. Er zijn enkele stranden. Oleg blijft hangen in een restaurantje voor wifi en ik en Andrii gaan naar het park. Dit is echter een vrij miserabel park met weinig groen dat effectief groen staat. Een beetje als off season Centraal Azië en zijn parken. Een vijvertje op de kaart is een kaal plein geworden. Het strand is een eindje weg en er is geen short cut door de moslim wijk waar we probeerde een weg te vinden. De andere stranden zijn verder weg en moeten we liften, maar er is regen op komst. Modus keren we gewoon terug richting tempel. Hier is een zekere drukte en enkele mannen doen van alles en stellen daarna ook hun slaapplaats op naast ons. Morgen staat er iets te gebeuren? Er is een jonge monnik die de rol opzicht neemt om met ons regelmatig te praten en ons te voorzien van onze noden. Verder is er ook een Anagarika, in het wit geklede man die de 8 voorschriften volgt (ook een vrouw kan dit zijn, in Thailand kan de vrouw enkel dit zijn, Mae Chiis is de Thaise benaming. 8 voorschriften: niet doden, stelen, geen seksueel gedrag, geen wrong speech of liegen en onwaarheid spreken, geen intoxicants, en 3 extra strengere regels: niet eten op foute tijd ofwel van middag tot ochtendgloren, geen activiteiten puur voor leedvermaak en ook geen versieringen of parfums en geen hoge of comfortabele slaapplaats gebruiken.), die voor ons een zorgt en de tempel opent en sluit zodat de jonge kinderen geen rijst kunnen stelen, of andere dingen. Dit is de eerste tempel waar we voortdurend een ritueel zien met het besprenkelen van mensen met water en dan een soort spreek of mantra wordt opgezegd als zegening. |
Day 30Vertraging
Vandaag weer geen ontbijt, maar wel lunch. En dit met een heelhoop mensen die hier druk in de weer zijn in de tempel. Een hele resem zegeningen later horen we een trompet-geluid van buiten. Er is blijkbaar iemand overleden. Maar het gebeuren komt niet echt dichterbij. We laten de drukte passeren en ik wil vandaag ook wat gebruik maken van de wifi voor we de grens oversteken en naar een paar wild beachen gaan zonder internet. De tijd vliegt en het wordt al te laat om vandaag nog de grens over te steken. Ik en Oleg kopen een ananas en een kool met onze laatste riel. Dit is dan ook ons avondmaal. met rijst en geconserveerde vis. |
Day 1Bestemming gewijzigd
We take a bus to the city center. We change money in the market, the place to be if you want to change your dong to dollars. A walk to the busstation south of the park, we already know where to look for the bus and just wait a few minutes before our bus 703 arrives. It takes an other half an hour before it actually leaves, but it is only 40k, or two dollars. We arrive later then hoped. The bus drops us at the Moc Bai border of Vietnam. Everybody points us the way since the place is a big mess without any proper signs. in a big warehouse we see a couple of waiting lines. The first one is from a big group of tourists who came with tourist bus directly to Phnom Penh. We go in the other line, but since this one does not shorten I go to the other one when I notice some guys without tourbus also can pass. I pass without any hassle, I see the Vietnamese pay 10000 dong as a standerd, but the guy does not complain when I do not. When my mom tries to do the same she is sent back to other row. Where people all of the sudden want money from her. After a scene she joins me again and we walk to the Cambodian border. Here everything is organized again. We get a form to fill in for the visa and are told that we should pay $35. I notice that on my last Cambodian visa I only payed $30 as I remembered. I give $60 (for both of us) to the guy together with form, passport and our photos. This guy does not complain either since I can read above his head the actual tourist fee of $30. A stamp later we walk into a new country. Cambodian people’s party! We walk a couple of km and try to hitchhike on the way, but we have only 3 hitchhike hours left. The road is full of buses, trucks who want to drop of some stuff and go back to Vietnam, ,taxi’s and tuktuks,.. Plenty of ways for a tourist to go to their destination. Two hours later we take our chance to get in a bus to Phnom Penh since that is where everybody assume we want to go to. The road goes directly to Phnom Penh and nobody heard about Kratie, not an easy destination from this border. The bus drops us where the hostels are, a Cambodian on the bus helped us out, and we find a $5 room ( half the price of a room in Vietnam). We get some street food and go to bed. |
Day 2Khmer rouge
After getting some information and food in the central market we head to the genocide museum, Tuol Sleng, in the middle of the city. We take our time since we actually did not want to come to Phnom Penh and only want to visit this place. It is a school that turned into a prison during Khmer rouge regime and is now a museum and monument for the killings during their 3 year rule. This is actually a really good museum that left all it’s visitors in silence. It did make an impression on me! Read more It is one of those moment you shake your head and think this is humanity, this is what we do to each other. Phnom Penh is one of those places that every single Cambodian calls a dangerous city, everything is gated and closed off, dirty and real. Full of tuks trying yelling at you to make you pay one dollar for a km distance. Apart from that we get lots of smiles as well, and tuks appreciate if you treat them human: Say “Hello” and “No, thank you”. I remember again why I liked Cambodians. We talk with one of the tuk drivers about politics and family, including the necessary pictures. |
Day 3Rivierdolfijnen
We gaan naar het busstation om 7uur ’s morgens om daar een bus te zoeken naar Kratie. De Sorya bussen kosten $8. Online hadden we gezien dat een bus $5 kost. Een mannetje spreekt me aan om een minibus te pakken voor $7,5 wanneer ik zeg dat ik geen $10 betaal als ik de grote bussen voor 8 kan nemen. We gaan mee om eens te horen. Nog geen twee stappen vooruit en een troep drivers komen ons tegemoet. Een voor een vechten ze om ons mee te krijgen terwijl het mannetje onze prijs onderhandeld en hen doorverteld wat hij ons wil laten betalen. Eentje zegt plots $5 en we gaan met deze mee. Het mannetje is echter kwaad en roept tegen de hele bende dat we meer moeten betalen omdat we blank zijn. Zo versta ik het althans. Niemand durft zijn prijs te zeggen en hij blijft onze prijs onderhandelen. Uiteindelijk betalen we $6,5 terwijl de locals de gewone $5 betalen. Dit had ik hoe dan ook verkeerd aangepakt, aangezien de meeste van de bijstaanders bereid waren ons voor de normale prijs te vervoeren, maar toch maar zwegen. Had ik onze chauffeur maar gewoon $10 gegeven dan was de kous af. Tegen de middag komen we aan en gaan we hard onderhandelen voor een bed, ik heb wat geld te recupereren van de busrit en kan een serieus verschil maken als we hier 5 dagen blijven. Modus ben ik vast beraden enkel $1,5 te betalen. Dit is haalbaar aangezien ik dat voordien in Battambang ook heb klaar gespeeld. We worden aangesproken en naar een hostel gebracht. Deze is het meteen ook geworden. Een Indier en Nederlander vergezellen ons in de dormitory. We gaan samen Dolfijnen spotten om de prijs van de tuk en boot te drukken. Deze dolfijnen, Irrawaddy, zijn de hoofdattractie in Kratie en leven in de Mekong Rivier en in Burma. Dit is de beste plek ter wereld om dit zeldzaam dier, met uitsterven bedreigd, te observeren. Ze leven zowel in zoet als zout water. Het zijn kleine lelijke dolfijntjes die weinig van zich laten zien en enkel boven komen om te ademen. Veel meer dan een grijze streep valt dan ook niet te fotograferen. Maar telkens ze adem happen hoor je een specifiek geluid dat mij gaat bij blijven. Daarna gaan we nog samen streetfood eten op de markt, een luide bedoeling met slechte muziek en een paar dansertjes die weinig kleding om het lijf hebben en redelijk uitdagend dansen. Was Cambodia niet conservatief (los van sekstoerisme)? De hoofddoeken van sommige dames geven toch enig contrast. Ps: De twee mannen betalen elk $3 voor hun bed, wat wij voor ons samen betalen. |
Day 4Nattigheid
Vandaag is weer zo een van die dagen waarbij je herinnerd wordt dat je in de tropen zit. Een regenbui die kan tellen. Als je niet wakker blijft door al het lawaai dat zo een festival maakt in de late uurtjes en opnieuw in de vroege uurtjes, dan is het wel een regenbui die tegen de muren heen klettert. Onze plannen om naar het eiland te gaan zijn in het water gevallen. We blijven dan maar thuis en hangen wat rond met de jongens. |
Day 5Eilandmensen
Een goedkope boot later zijn we op het eiland Koh Trong. Zowel toeristen als locals werden op het bootje vervoerd aan gelijke prijs. Op de boot zelf is een blond manneke met blauwe ogen de attractie. De locals spelen met de jongen en houden hem de gehele 15 min durende rit bezig. Eens op het eiland nemen de toeristen, Fransen, de fiets, twee van hen gaan per paard omdat er geen meer zijn. Wij kiezen samen met de Indier ervoor om gewoon te wandelen. Een 9km lang padje gaat het gehele eiland rond. Het pad is op vele plaatsen een meter breed, soms een zandweg en anders een gegoten beton. Onderweg zijn eindeloos veel bloemen die ook de huizen mooi versieren, die zijn echter zeer eenvoudig. Hoewel de bewoners waarschijnlijk dagelijks een hoop mensen op bezoek hebben die hun wat komen bezichtigen door hun lens, zijn ze zeer vriendelijk naar ons toe. Misschien ook omdat we de enige zijn die dit te voet willen doen. Onderweg vele spelende kinderen, brommers, fietsen en enkele paarden die wat moeten vooruit trekken. We passeren het enige resort op het eiland om het zwembad en de prijzen eens te bezichtigen. Daarna gaan we verder. Sommige kinderen snellen ons voorbij en zijn nog zo klein, helemaal tegenover hun fiets, dat ze niet eens op het zadel kunnen zitten. |
Day 6Pai Ley
We nemen de fiets en trekken erop uit. Er is niet zo heel veel te zien rondom Kratie, op enkele tempels en de dolfijnen na. Maar wat deze plek andere maakt is dat het minder toeristisch is en de kleine dorpjes vlakbij zijn. Onmiddellijk zijn de kinderen niet meer aan het bedelen en smeken, maar roepen ze je na om gedag te zeggen. Hello! De glimlachjes komen te voorschijn! helemaal als je de moeite doet om ze een high five te geven terwijl ze je kruisen na een halve dag school. Mooi weer, jong en oud is blij je te zien en je hebt niets beter te doen dan wat rond te kuieren. We gaan richting te tempel en laten daar onze fiets onbeveiligd achter. Puffend de trappen op om daar verwelkomt te worden door een 68 jarige vinnige dame in het Frans. Ons mama moet bekomen, maar de dame lijkt ongelofelijk goed te been. Ze is hier op bezoek en is een Mae Chi, een vrouwelijke non. Wanneer we hier rustig onze lunch willen verorberen is een aap met onze bananen weg. Hij laat het zich rustig smaken en gaat dan opnieuw in positie staan om iets te stelen. Dit laat is niet toe en we maken dan maar dat we weg zijn. Op de terugweg ontmoeten we een jongetje dat ons de weg wijst. Hij volgt ons en we belanden in een tempel, een speelplaats voor de lokale kinderen. Ze spelen met een veertje waarmee ik eerder al volwassen mee had zien voetballen terwijl dames aan het dansen waren voor in conditie te blijven. De kinderen vragen ons “Ley. Ley..” Wij verstaan niet wat ze bedoelen. We krijgen het door dat ze graag willen spelen en als ik play zeg knikken ze ja. Het veertje wordt in het rond geslagene wij doen gezellig mee. Een van de meisjes wil me Pai laten zeggen. Zo noemt het veertje. Ley is spelen. Pai Ley. Play! |
Day 7Bijschrijven
We spenderen de dag puffend in bed om mijn website bij te werken. Einde verhaal. |
Day 8Terug op weg
Om 7 uur ging onze wekker al af. Aangezien het festival afgelopen is verwacht ik dat er nog enkele wagens onze richting uitgaan in de vroege ochtend. Misschien willen die ons wel meenemen voor een eindje. De meesten blijken echter gisteren avond al vertrokken te zijn. Tot in Siem Reap is 330km, dat is al een afstand. Het duurt zeker een uur voor we een auto kunnen stoppen. Deze lieve man moet ook naar Kratie en brengt ons all the way. Dat is geluk hebben. De man is een aannemer of zoiets dergelijk en werkt in Kratie, Phnom Penh en Siem Reap. Wanneer we ergens stoppen aan het water neemt hij nogal zijn tijd. Een pauze van een half uur? Voor een koffie en geen lunch, daar is het nog wat vroeg voor? We kopen wat fruit bij de moslimas en bieden hem wat aan. Hij had ons dan ook al water en een koekje aangeboden onderweg. Hij toont ons met een fiere glimlach enkele foto’s van zijn werk. Plots gaat hij weer de wagen in en wij snellen hem achterna. Wij zijn eerder verbaasd wanneer hij achtruit rijdt, meer dan nodig om terug op de weg te geraken. Het duurt even voor we alles door hebben. Hij bestuurd behendig de wagen op de ferry. Ah, geen omweg rijden, maar de boot op. Weer op weg tot het stilaan lunchtijd wordt. Ik moet nodig plassen, wanneer dat gebeurd is zoeken we onze Cambodiaan terug in het restaurant. Waar zit hem nu? De menu is prijzig en we kiezen een dessert van banaan en rijst, eigenlijk street food. We hebben ook nog lunch in de auto liggen. De rekening wordt uiteindelijk betaald door de man. Vriendelijk! Rond 3 uur geraken we in de meest toeristische plek van Cambodia, Siem Reap. Het hostel is dan ook duurder dan in de hoofdstad Phnom Penh. Maar na lang zoeken komen we bij een Turkse familie terecht die een bed aanbied voor $2. |
Day 9Markten
Ons hostel ligt vlak aan de night market. Er zijn een hele hoop toeristen en BBQ restaurants. Shoppen en eten staat op de menu. We gaan prijzen af en vergelijken om dan ook zelf een stuk sate en ribbekes te eten. Dat heeft ons zo gesmaakt! Verder besluiten we dat we een tuktuk nemen. De immens vriendelijke Turkse hosteldame heeft voor ons een goed prijsje onderhandeld en we kunnen voor morgen voor 17$ van zonsopgang tot ondergang Angkor wat en de andere tempels bezoeken. Hier hebben we echter ook nog een ticket voor nodig. 20$ kost dat! Expensive! Dat voor een dag, de andere meerdagen passen zijn nog wat extra. Maar na Nieuwjaar slaagt dat nog zo een derde op! We stappen 4km tot aan de inkom, waar tot acht maanden geleden de tickets werden verkocht. De nieuwe locatie was ons ongekend en we zijn voor niets to hier gewandeld. Nog 3 km verder stappen om dan 5km van ons hostel verwijderd te zijn is ons toch wat te veel. Een tuk brengt ons tot aan de ticketbalie. Hier mogen we nog een uur wachten vooraleer we ons ticket kunnen bemachtigen. Pas om 16:45 kan je een ticket voor de volgende dag kopen, anders is die namelijk nog voor vandaag geldig. Want anders kunnen ze niet weten wanneer wij dat hebben aangekocht, ook niet met de foto en datum op het ticket? |
Day 10Tempelen
Om 4:15 gaat de wekker, nog 45 minuten vooraleer de tuk er staat. De jonge sympathieke man die ons zou brengen wordt vervangend oor zijn broer. Zijn tuk stond in panne. Ook goed. We gaan naar Angkor wat en volgen de instructies van de toeristeninformatie. Een massa toeristen komen aan en gaan naar het linker meertje voor de foto. Wij gaan dus naar de rechterkant. Hier zou het meertje leeg staan, blijkt toch water te hebben. Fijn. Ook is hier een beter zicht doordat de zon exact achter de tempel terecht komt. Veel toeristen, maar net niet vervelend. Als we verder de tempel ingaan, wanneer de zon is verschenen, zien we hoe een grote massa het andere meer verkoos. Hoe kunnen die een foto nemen zonder die mensen massa in beeld? We doen verder de kleine ronde en gaan als tweede tempel meteen voor de populaire zonsondergang berg, Phnom Bakheng. Weinig volk en een prachtig uitzicht et de ochtendgloed en de Angkor wat in de verte! Hier zou ik niet willen staan met honderden toeristen als de avond valt! Het zal weg schoon zijn, maar er is weinig plaats en er zijn ook nog werken. Daarnaast is het zeer mooi met de ochtendmist. Hierna gan we voor Bayon. Hier vluchten we echter vandaan omdat er een zwerm Chinezen lijken te zijn gedropt met enkele bussen. Maken dat we weg zijn voor we iemand ergens van af duwen. Per ongeluk… De kleine tempels achter Bayon hebben hun charme omdat er geen volk is en door de natuur overwoekerd worden. Naast de tempels zijn de bomen hier ook een fototje waard. Hierna zijn we de trappen beklimmen al een beetje moe. Die zijn zo stijl en hoog dat je er met handen en voeten op moet klimmen. Voor de voornamelijkste routes zijn er houten ‘normale’ trappen overgeplaatst. Na Banteay Kdei zijn we moe! We hebben al een klein dutje in de tuk gedaan. Eigenlijk had zonsondergang voor mij niet meer gemoeten. We zijn te moe om nog veel van de grote toer te doen en doen enkel Pre Rup voor zonsondergang erbij. We smullen van onze watermeloen en wonder boven wonder gaat de overige tijd vlot voorbij. Als de zon is gedaald en het kleurenspel is verschenen zijn we weer onderweg richting hostel. Douche! Eten! Bed! |
Day 11Met meer buiten
Een rustig dagje. Uitslapen, was doen en een bhtje van mijn versleten broek naaien omdat we kleren hebben gekregen van de Turkse dame. Die mensen hier zijn ongelofelijk! Het Russisch meisje heeft gratis ontbijt gekregen, anders eet ze niet genoeg. En ik heb schoenen en een broekpakje gekregen samen met een topje waar ik liever een bhtje onder draag. Eerder al had ik besloten dat ik mijn broek officieel versleten vind en dus niet meer opnieuw het gapend gat ga dichten. Ik mak dan maar een bhtje van dat versleten ding. Een tijd later is het feest. De Turkse kloeke dame is 59 jaar geworden. |
Day 12Movie time
Ons ontbijt bestaat uit cornflakes en muesli met sojamelk. Maar als ik gisteren al gewaarschuwd had is deze melk niet dagen lang houdbaar in de kamer aan deze temperaturen. Hij is dikker dan anders, maar mama beweert dat hij nog lekker is. Ik eet er echter amper van. Enkele uren later is de mama ziek. De rest van de dag spenderen we op de kamer. |
Day 13Goedaardig tukmannetje
Alles ingepakt en geladen weer de baan op. Ondertussen zijn er enkele cadeautjes verzamelt voor het thuisfront. Dit weegt stilaan een beetje door, letterlijk. De baan richting Battambang is 3km verderop. Ergens halverwege besluit een tukdriver ons gratis te brengen want de mama ziet er moe uit. Hoewel soms vervelender dan een zoemende mug in de nacht bestaan er dus ook goedaardige en vriendelijke tukmannetjes. Ze willen hun brood verdienen terwijl de concurrentie groot is. Eens op de baan hebben we onze rugzak nog niet neergezet en we stoppen al een wagen, meteen naar eindbestemming. Rond 1u gearriveerd en een tuk overtuigd ons om tot ons hotel te brengen. Niet duur, maar ook niet ver. want na 2 min herken ik de buurt en weet ik weer waar het hostel van vorige keer was. Tomato guesthouse. Een kamer voor $3 ofwel elk $1,5. |
Day 14Highway of bats
In de namiddag wandelen we een eindje om weer te liften, 15 km. Een auto verder, aan de ticketoffice proberen ze ons weer het dubbelen aan te rekenen, waar iedereen die we daarna tegenkomen ook is ingetrapt. Wanneer ik zeg dat het maar $1 is en dat enkele keren herhaal zegt de man plots: “ooh, sorry! You are right it is $2 for two person not for one. I forgot.” If that if what you call a lie.. Een motorcycle overtuigd mijn mama om ons naar boven te brengen aangezien het te vermoeiend is met haar ademhaling. De killing cave is slecht onderhouden en met weinig respect voor de overgebleven beenderen die hier achtergelaten zijn door de Kmer Rouge. Elk koppeltje toeristen wordt vergezeld door 1 of twee kinderen die onsmakelijk uitleggen vanwaar de mensen naar beneden zijn geduwd, wijzen naar enkele skeletten: “Bones, bones!” en met wegwerpend gebaar en woorden uitleggen hoe ze de babies naar beneden storten. Dit gevolgd met gelach en gegibber. Het is een kleine mini-industrie, de kinderen proberen een centje te verdienen. Nog een liedje over educatie die ze willen terwijl het letterlijk tijd is voor aan de schoolbanken te zitten. De tempels had ik al eerder bezocht met Andrii, maar toen waren we nog high van Vipassana en moesten we nog moeite doen om weer helder na te denken en woorden uit ons strot te rammen na 10 dagen stilte. We hadden de site amper bezocht zonder het te beseffen en geen enkele grot bezocht. De Nature cave is prachtig en stil. Iedereen lijkt er voorbij te wandelen zonder te beseffen wat een prachtige grot er onder die tempels ligt, enkel een trap verwijderd. daarna worden we door een mentaal gehandicapte tiener begeleid. Veel meer dan wijzen en ons voorgaan kon hij niet, maar hij deed dat goed. We hebben hem wel getrakteerd, met een energiedrankje. Als dat zijn keuze is. De jongen was dolgelukkig, helemaal wanneer we tante met hem deden. Iedereen moest er getuigen van zijn. Dan probeert hij ons uit te leggen dat hij op de foto wilt. Zowel hij als een kleine broer en zus komen poseren en lachen luidkeels wanneer ze zichzelf op beeld zien. We worden met een feestauto weer daarbeneden gebracht samen met enkele Duitsers die met dezelfde man hadden afgesproken en naar boven zijn gebracht. De vleermuizen krijsen al vo spanning. Even later komen ze er met 2.800 000 uit. Een half uur later zijn ze er nog steeds met honderden aan het uitstromen aan hoge snelheid. De nacht is gevallen, de vleermuizen op pad en wij gaan weer richting stad. |
Day 15Crocs
Wanneer de GSM weer is opgeladen, dat kan enkel in de gang terwijl we wakker zijn voor de veiligheid, want in de kamer hebben we enkel 1 stopcontact dat we nodig hebben voor de ventilator als we niet willen wegsmelten, gaan we op pad. Een wandeling langs het water tot aan de krokodillenboerderij, 3km. Er zijn 3 baby-krokodillen en een iets grotere zonder staart, al de rest zit in verschillende basins met honderden. De Vietnamezen eten de babies, de Chinezen maken er medicijnen van en de grote worden omgetoverd tot een sjakosse in Thailand. Ze worden gekweekt voor consumptie, uiteraard niet in de mooiste omstandigheden. Er zijn blijkbaar 200 van deze boerderijen in Battambang en de eigenaar is er nog een nieuwe aan het bijzetten. De boerderij is nochtans interessant om te bezoeken. Een kans om deze vreemde wezens van dichtbij te kunnen bekijken en een baby vast te houden. |
Day 1Cambodjaanse politie en Thaise bestuurders die het concept wandelen vreemd zijn
Tegen 7 uur zijn we al aan het wandelen naar de snelweg. De wandeling is meer dan 3km, maar een brommertje neemt ons mee. We geven onze laatste centjes aan de jongen, ook al hadden we eerder uitgelegd dat we geen geld meer hebben en hem niets kunnen betalen. Hij is vastberaden ons toch te helpen, met ons drietjes en onze lading rugzakken op dat kleine brommertje. De laatste metertjes wandelen we. Onderweg nog een drankenhandelaar die ons een papiertje en stukje karton meegeeft, inclusief de nodige tekst om te kunnen liften. De precieze tekst is ons ongekend gebleven. Het duurt niet heel lang vooraleer onze eerste wagen stopt. Ik geef hem het papiertje en het stuk karton en hij lijkt te begrijpen wat we nodig hebben. Ik achterin in de laadruimte, de mama vooraan. Terwijl mama en de chauffeur een manier vonden om te communiceren, ben ik volledig aan het genieten van de landschappen, verraste glimlachende gezichten en de wind in mijn haren. Ik mag dan wel geen geld geven aan de reeks chauffeurs die me meenemen, ik tover wel een heleboel glimlachen op mensen hun gezicht, vooral de kinderen en volwassenen op brommers, auto’s, trucks of halve trucks waar het dak van is weggehaald, maar ook de mensen aan de rand van de weg moeten er eens mee lachen wanneer ze een farrang breed glimlachend vanachter in een pick up zien passeren. Er zijn slechtere manieren om grote afstanden te doen! Vrijheid en zonder zorgen voor zolang de rit duurt. De man stopt aan zijn woning en wisselt een pak geld uit met zijn vrouw. Daarna brengt hij ons een eindje verder tot aan de politiecontrole. Hier worden we afgezet en in de handen van de politie gelegd. We worden een stoel aan gereikt en worden verzocht niet verder te liften. De politie u vriend. Ze moeten er eens mee lachen en zwaaien met hun stok wanneer ze denken dat de volgende wagen wel naar de grens rijdt. Het duurt eventjes, maar ze regelen onze volgende rit. Papiercontrole is niet nodig, neem deze twee mensen mee tot aan de grens. Een koppel op ronde om medicijnen te leveren zet ons af in het stadje voor de grens. Nog 10km te gaan. Een zeer trage rit met een goed geladen pick up neemt ons mee. Het ding jankt zo luid wanneer de jonge man er de laatste krachten uitperst. Eens aan de grens is het enkel formuliertjes invullen en stempeltjes krijgen. Voorbij de grens wandelen we weer. Twee km tot aan een normale weg richting Chantaburi. Een wagen stopt ons en vraagt of we een lift willen, geen 2km stappen dus. Aan de grotere weg geen wij de andere kant uit. Het duurt geen minuut vooraleer we weer worden opgepikt. De ene na de andere neemt ons mee, geen minuut wachten en nog geen kans om onze zakken neer te ploffen. 3 wagens later zijn we in Chantaburi en we zijn nog maar net de middag gepasseerd. De volgende wagen is meteen de laatste voor vandaag, een man met slapend zoontje brengt ons volledig tot in Sattahip, 160km. Onze langste rit over de volledige 330km. Eens daar nemen we het busje 10km verderop tot in Bang Sarey. Ons geheugen verfrissen en Lando’s huis terug vinden terwijl de vervelende blaffende honden ons verwelkomen. Bestemming bereikt. Niet slecht voor een 330 km met grensovergang. |
Day 2Belgian breakfast
Kleertjes wassen, slapen, en een Belgisch ontbijt. Familie. Welkom thuis. |
Day 3Where am I?
Terwijl ons mama nog wat vakantie neemt na het low budget reizen met mij en wat tijd neemt voor broer en zus tijd, ga ik richting Bangkok om met Jeff af te spreken. Ik kom alvast terug naar Bang Sarey voor Kerstmis met de familie, inclusief de mama. Ik neem de bus naar Bangkok en heb daar afgesproken met Jeff in het BTS station Ekkamai. Het is al weer een half jaartje geleden dat we elkaar gezien hebben. Tijd vliegt. We gaan naar het appartement van Jeff’s vrienden. Een Engelse en een Duitser. We gaan voor wat voedsel en een biertje en eindigen met iets zwaardere alcohol. Na een liftmarathon en te verblijven bij mijn familie ben ik weer in Bangkok. En dit zonder het goed te beseffen. Ik verbaas me dat er zoveel leven is ’s avonds laat en bedenk me dan dat ik in de drukke hoofdstad zit. BANGKOK |
Day 4Een ticket voor buiten Bangkok, als het kan
Tegen de middag gaan we richting treinstation en kunnen een uurtje en maaltijd later de trein al op. Bangkok, tot de volgende. Hat Yai, jou zie ik morgenvroeg wel. De treinen zijn hypermodern en zonder overbodige luxe, eenvoudig, maar nieuw. De bedden zijn bijna dubbel zo breed als die van in India of Kazachstan. De airco staat uiteraard veel te koud en de wagon is niet volledig vol. Er zijn veel bedden vrij en we hebben dus massas plaats. We hebben wel niet te kiezen wanneer de bedden worden gemaakt, dat beslist de conducteur of een Thaise vrouw die er tegen zaagt. Het restaurant heeft wifi, maar is nog kouder dan de cabines. Ondraagbaar. Het eten is overigens van dat verschrikkelijk microwave soort. Weinig en vooral uitgedroogde harde rijst die door de stralen nog viezer is geworden. De scampi’s die er bij horen zijn eerder drie miserabele garnalen die in hun eigen staartje weg gekrompen te lijken zijn. |
Day 5Hat Yai
De nacht was koud en ongenadig. De uren gingen voorbij terwijl ik voortdurend wakker werd van het felle licht dat blijkbaar niet wordt uitgedaan op deze trein! Maar ook de airco en krijsende kinderen hielpen niet. Als het gejank niet uit hun vervelende frozen poppen komt met enkel het ene deuntje dan komt het wel uit hun eigen strot. De Thaise dames kunnen er zelf anders ook wat van, om 5 uur ’s morgens. Wanneer we aankomen in Hat Yai in de vroege ochtend zijn we echter doodop. Liften zit er niet in voor de moment. Een ontbijt. Daarna gaan we naar een Chinees hotel en kruipen enkele uurtjes een bed in. Opnieuw zoeken we eten op en een biertje. De stad heeft weinig te bieden en lijkt wel half te zijn over genomen door Chinezen. We gaan naar de shoppingmall en spelen wat games. De bars zijn oersaai ondanks het feit dat er live muziek wordt gespeeld. |