|
|
Day 1Free walking tour
Gyumri kan ons niet echt bekoren. Overdag ziet het er wel al helemaal anders uit maar toch. Gyumri is “the black city”, alle gebouwen zijn uit zwarte steen opgetrokken wat niet bijdraagt aan een gezellige sfeer. Aan de rand van de stad staat het standbeeld van “Mother Armenia” en het “Black fortress”. We checken uit, wandelen naar de stadsrand en komen voor de gesloten deur van het black fortress. De bewaker doet een telefoontje en we mogen toch binnen. Aan de deur van het fort staat iemand ons al op te wachten. Het fort blijkt omgetoverd tot een concert hall met een klein museumpje binnenin. Er is een traditionele groep aan het repeteren en we mogen even mee volgen. Dit hadden we niet verwacht. Na ons blitsbezoek aan de “belangrijkste” sights van Gyumri vinden wij het welletjes geweest en vertrekken we richting Yerevan. Als we hier om 16u geraken zijn we net op tijd voor de “free walking tour”. Dat lukt als bij wonder, om 15.55u worden we afgezet in Yerevan, een gigantische stad waar de helft van de Armeense bevolking woont. Aan een stevige tred komen we om 16.10u aan voor het museum waar de walking tour start. Even rondkijken en al snel blijkt dat er buiten ons nog 1 persoon is komen opdagen: Oliver uit Slovakije. Net als onze gids wil vertrekken komt ook Alessandro nog aan, een in Bolivie geboren en getogen Rus die sinds 7 jaar in Moskou woont. We zijn dus met 4. De wandeling is interessant, we krijgen heel wat info. En na 2 uur sluiten we af bovenaan de cascade met zicht over Yerevan. Tegen dan hebben we razende honger! De gids moet ervandoor en Oliver en Alessandro lusten ook wel een hapje en dus gaan we samen op restaurant. Het is een behoorlijk ‘fancy’ restaurant en ook een stuk duurder dan wij gewoon zijn, maar alles wat we bestellen smaakt voortreffelijk! Ook de WiFi werkt goed genoeg om te zien dat er toch niet zoveel couch surfers in Yerevan beschikbaar zijn en dus eindigen we in het hostel waar Oliver verblijft. We checken in net na middernacht, waardoor we er eigenlijk nog een gratis overnachting en ontbijt aan overhouden. Eindelijk die backpack af doen. |
Day 2Avtostop eta skolka?
Als er iets gezegd moet worden over het “Welcome friends hostel” in Yerevan, dan is het wel dat het de beste bedden heeft! Perfecte matras, kopkussen, heerlijke dons! Verder wordt het wel heel professioneel gerund en ook het ontbijt mag er zijn al verontschuldigt Oliver zich tegenover ons dat het ontbijt toch niet helemaal is zoals de voorgaande dagen. We internetten een beetje en kijken wat er zoal te zien is. Oliver wil graag naar Garni gaan, en ook Alessandro wil ons wel vergezellen maar die moet eerst zichzelf nog verhuizen. Tegen de middag is iedereen verzameld en Alessandro regelt een taxi die ons tot Garni brengt. De tempel die daar te bezoeken is, stelt op zich niet veel voor, oud is hij wel, maar of het nu zijn entree-geld waard is, dat is maar de vraag. In minder dan een kwartier hebben we het gezien. Een wandeling dan maar, want het is wel een mooie streek. Voor de terugweg besluiten we opnieuw te hitch hiken, we hebben de taxi immers terug gestuurd. De jongens zijn dit echter niet gewoon en zijn nog druk aan het bespreken hoe we het gaan aanpakken als wij de eerste auto al doen stoppen. “How much?” is de eerste vraag van Alessandro maar wij stappen gewoon in en de chauffeur begint te rijden. Hij is wijnhandelaar, stopt nog aan een view point op Ararat, de heilige berg (die nu in Turkije ligt). We worden afgezet in een buitenwijk van Yerevan waar we een bus naar het centrum kunnen nemen. Ook hier is er een behulpzame man die de bus voor ons betaalt en ons geld niet wil aannemen en zo hebben we dus eigenlijk ook met de bus gelift. Tijd om te gaan eten en Oliver heeft er zo mogelijk nog een “fancier” restaurant uit gepikt dan gisteren. De rekening is navenant en dus zoeken we een alternatief om nog wat te drinken. We kopen 2 flessen wijn (de wijn die de handelaar verkoopt) in de supermarkt en baklava als dessert. We vragen een kurkentrekker en openen de flessen ter plekke, kopen nog plastieken bekertjes en gaan aan de cascade met zicht over Yerevan genieten van dessert. Als onze flessen leeg zijn, gaan we opnieuw langs de supermarkt en gaan we naar Alessandro’s appartement om nog wat te drinken. Het is opnieuw een super gezellige avond. |
Day 3Gas geven
Om 10u spreken we af met Alessandro, hij wil met ons nog naar een markt. Wij willen nog langs de blue mosque en dan via de markt op weg naar de high way, weg uit Yerevan. Oliver vertrekt vandaag naar Sevan. Het is een stevige wandeling zo met onze bagage, de blue mosque is niet zo heel groot maar tof om eens gezien te hebben. Bij het binnenkomen van de markt moeten we meteen vanalles proeven. Zoetigheid, zoals gedroogd fruit, en allerlei snoep hiervan afgeleid. Niet echt onze dada, ’t is allemaal een beetje te zoet. Maar een stukje verder zijn er nootjes! Dat lijkt er al meer op, en nog wat verder de beenhouwers met lokale charcuterie. Ook daar zitten best wel lekkere dingen tussen. En dan is het tijd om verder te reizen. We nemen afscheid van Alessandro en stappen richting high way… Het is niet zo eenvoudig om uit Yerevan weg te raken, maar uiteindelijk lukt het toch. Eerst een vriendelijke mevrouw, nadien een vriendelijke man die beiden goed Engels spreken, zetten ons een eind op weg en zo schieten we telkens met kleine stukken op. We krijgen nog een lift van een Iraanse trucker, David, die onderweg stopt om in zijn ge-improviseerd keukentje lunch voor ons te koken. We vragen afgezet te worden aan de afslag naar Noravank. Ook hier is nog een grot, waar de oudste schoen ooit gevonden is bovengehaald en in Noravank is er een monastery op de berg. Na de grot beginnen we aan de klim bergop naar het monastry en krijgen een lift van een klein lada-tje in perfecte staat met 4 jonge gasten erin. Ze nemen ons mee tot aan het monastery, dat op een prachtige locatie ligt, en even later kunnen we met hen ook weer terug naar beneden. We raken nog tot Yechegnadzor en het is nog niet donker. Als we nu nog een lift vinden raken we misschien zelfs nog tot Goris. En we hebben geluk want er stopt een camionneke, boven op het dak nog een matras en daarop nog een tafel gebonden. Naast de bestuurder moet er nog een kast deurtje herschikt worden en dan kunnen we er ook bij, en hij rijdt helemaal tot Goris. De bestuurder is echter niet veel van zeggens, het camionneke (van Russische makelij) maakt een hels kabaal… We krijgen onderweg een ice coffee en als het duister valt, blijkt dat het nog een stevig rit door de bergen is tot Goris. Onze chauffeur zijn aandacht is er echter niet echt meer bij en hij stopt onderweg om gas te tanken. Net als overal in de regio moet iedereen het voertuig verlaten als er gas getankt wordt en dus stappen wij uit. We staan te kijken terwijl onze chauffeur manouvreert, en zien we dat nu goed?! Is hij niet te hoog?! In elk geval… de tafel op het dak ramt de gasleiding! De centrale massieve poten zijn helemaal gebroken… De leiding is gelukkig nog heel! En zo komen we uiteindelijk rond 20u aan in Goris. |
Day 4Tatev wings
In de regio rond Goris is vanalles te zien en Tatev monastry is een belangrijke trekpleister. Hier is toerisme met veel buitenlandse sponsoring terug ontwikkeld en een belangrijk onderdeel is “the Tatev wings”. De langste kabelbaan ter wereld, bijna 6km lang. Er zijn 2 karretjes die elk 30 personen kunnen vervoeren en het duurt 12 min om het volledige traject af te leggen. Zowiezo willen wij naar het monastry, dus we vertrekken onze tocht vanuit Goris. De eerste 3 auto’s nemen ons meteen een eind mee en zo komen we vlot aan de kabelbaan. 100% stop-rate. We informeren en een return ticketje is goedkoper maar we willen eigenlijk maar in 1 richting en dat is omgekeerd van waar we zijn. En dus wandelen we verder bergop… Van 100% zakt het aantal auto’s dat stopt nu dramatisch… Er zijn er al maar heel weinig en degene die passeren stoppen in het volgende dorpje… Wij keren dus maar terug naar de kabelbaan en nemen toch maar dat retour ticket. We kunnen onmiddellijk vertrekken. We hebben het bakje helemaal voor ons zelf en het is wat wennen, het fluiten van de wind, de diepte onder ons, maar dat is nog niets. Halfweg is er een bergtop, vandaar neemt het bakje een duikvlucht naar beneden wat leidt tot enkele gilletjes van onze kant… Waarom hebben we weer gekozen om die kabelbaan te nemen?! En dan moet het diepste punt nog komen… We zijn blij als we aan het eindstation zijn en de voetjes weer op de begane grond hebben. Naar goede gewoonte is het eerste dat we zoeken eten, ook hier geen uitzondering… Al zijn 2 van de 3 restaurants gesloten. In het laatste dat we aandoen, kunnen we wel eten maar bijna de hele menu is niet voorradig. Dat is echter geen probleem, als we groenten willen, gaan ze die wel halen. We geven op wat we allemaal willen: patatten, champions, een aubergine, een paprika en een tomaat, allemaal gegrild. Daar kunnen we wel weer mee voort. En terwijl dat alles voor ons wordt gehaald en klaar gemaakt bezoeken wij het monastry. Als we daarmee rond zijn hebben we toch echt wel een hongerke! Die groenten gaan vlotjes binnen, het dessert nadien (appelkoekjes) ook. We krijgen nog een citroencakeje, waarschijnlijk om het schuldgevoel dat ze ons nogal dure championnen geserveerd hebben de kop in te drukken. En dan volgt de vraag: opnieuw die kabelbaan? Of te voet? Gezien het hele weinige verkeer hier besluiten we toch maar de kabelbaan te nemen, want het stuk tot Goris kan ook nog altijd uitdraaien op een lange wandeling. Het lijkt erg winderig geworden en zien niet al te veel uit naar de kabelbaan. De terugweg met de kabelbaan is dan toch minder akelig, de wind is wat gaan liggen en de duikvlucht is nu een steile klim omhoog. Ook de terug tocht naar Goris gaat buiten verwachting vlot, zo krijgen we een lift van een madam die in Spanje woont en maar liefst 10 talen spreekt en van 3 studenten op weg van Yerevan naar Goris. We zijn dus snel terug en zetten ons in ons guest house in de zetel, waar we even later uitgenodigd worden door een soldaat om beneden in de keuken te komen zitten met nog een andere soldaat en de eigenaar van het Guest house, Arthur. Als de soldaten vertrekken volgt er nog een plezante avond met Arthur, home made vodka (52%) en home made wine, een rit in een lada’tje naar een viewpoint met wijn en muziek en dan is het bedtijd! |
Day 5Sevansee
Trage ochtend, Arthur wacht ons al op om 8.30u omdat we gisteren gezegd hadden dat dat ons vertrek uur ging zijn. Hij geeft het snel op als hij door heeft dat dat er niet van zal komen. Tegen 11u komt de kuisvrouw om de centen vragen en de kamer ontruimen dat is een beter uur voor ons. Het is een lange wandeling Goris uit en we worden opgepikt door een eerste auto die ons aan een kruispunt afzet. Daarna volgt een busje met 3 mensen. Giorgi aan het stuur en nog 2 vrouwen, ze zijn dokters in een kliniek in Goris en zijn op weg naar Yerevan. Terwijl Giorgi ons bij momenten net niet het luchtruim in lanceert door de hoge snelheid op de slechte weg, hanteert 1 van de dokteressen handig een mes om appels voor ons in stukken te snijden, terwijl de andere ons van koekjes en snoep voorziet. We zien er duidelijk ondervoed uit, want het blijft maar komen. Voor ons is het goed, want dat is ontbijt en lunch in 1 wat we anders onderweg nog moeten zoeken. Even voorbij Yeghegnadzor zetten ze ons af bij de splitsing. We hebben snel een volgende auto naar Martumi: ook nu weer appels en snoepjes en een leuke rit door de bergen met momenten gehuld in dikke mist of met lichte sneeuwval. Martumi raken we ook vlot voorbij en de weg langs Sevan lake is mooi. We raken al bij al vlot in Sevan en gaan op zoek naar een hotel. Volgens MapsMe zijn er wel enkele te vinden maar niets is minder waar. Hoe snel we ook in Sevan zijn geraakt, dat is allemaal teniet gedaan door het druilerige weer in een volstrekt doodse stad waar niets te vinden is. Uiteindelijk vinden we een taxi chauffeur die de telefoonnr heeft van het enige operationele hotel in Sevan centrum, hij belt, we moeten even wachten en dan toont hij ons de weg. Ons welkomstcomitee arriveert gelijk met ons. Het lijkt erop of ze speciaal voor ons open gedaan hebben. De kamer is OK, er is zelfs WiFi, wij gaan nog iets eten en kruipen vroeg in bed. |
Day 6Tbilisi, we are back!
We zijn dus snel klaar met Sevan en ‘s morgens blijkt dat Zura nog heeft proberen bellen. Hij en Nari zijn ook in Tbilisi. Een andere optie is eerst de Georgische grens en nadien die met Azerbeidjan oversteken en richting Baku gaan. Maar 2 grenzen dat kan ook tegenvallen en het zal sowieso al een lange dag worden. Dus we gaan naar Tbilisi, maar niet zonder toch ook Lake Sevan nog even van dichtbij gezien te hebben. We vertrekken al wat vlotter dan gisteren en gaan op weg naar Sevan penincula waar een monastry ligt voor een kort bezoekje. Op de terugweg van dat bezoekje worden we aangesproken door een Zwitserse, Myriam, ze is ook aan rondreizen en het liften en blijft zowat rond ons hangen. Als er een auto stopt stapt ze mee in. De bestuurder rijdt helemaal naar Dilijan waar wij ook moeten zijn. Dilijan zou het “klein Zwitserland” van Armenie zijn en nu gaan we dat bezoeken uitgerekend met een Zwitserse. Dat “klein Zwitserland” blijkt echt wel klein en als we op zoek zijn naar een restaurant komt de chauffeur die ons net heeft afgezet voorbij en vraagt wat we daar doen. Het is immers de foute richting om verder te liften, dus leggen we uit dat we willen gaan eten. Hij zegt dat we weer moeten instappen, dat er daar geen restaurant is en zegt dat hij ons naar zijn huis zal brengen. Tegenstribbelen heeft geen zin, we zijn al op weg. We belanden in een piepklein groenten- en fruit winkeltje van zijn broer en diens vrouw. We moeten naar het kamertje erachter waar een bed staat en nog een klein kamertje ernaast met een 2de bed en een tafel en een fornuis. Er wordt vanalles bovengehaald: van pickels tot compote, verse groenten en patatten en de vrouw des huis gaat aan de slag. Er wordt een enorme maaltijd bereid en we eten met z’n allen met enkele toosts met granaatappelwijn. En dan is het toch wel stilaan tijd om verder te trekken want we hebben nog een lange weg te gaan. Myriam wil gaan hiken in de bergen, wij moeten richting Tbilisi. De broer zet ons allemaal in de auto en begint te rijden, volgens ons de foute richting uit, op deze manier komen we op een highway die we volgens de reisadviezen moeten vermijden. Maar de man weet duidelijk wat hij doet, hij slaagt erin de 2 Georgische trucks die achter ons rijden te laten stoppen. Ze horen samen maar de eerste wil ons niet meenemen. In de 2de is maar plaats voor 1 van ons dus moeten we elk in 1 truck. Wij zien dat niet zo zitten en dus belanden we uiteindelijk beiden toch in de eerste truck. De chauffeur kan een mondje Engels en dus valt de communicatie redelijk goed mee. Aan de grens moeten we eruit en we wandelen die over. Dat gaat vlot en na de grens is het dus opnieuw een kwestie van een lift te vinden, het is ondertussen valavond, maar het lukt vlot. Helaas gaat de auto niet helemaal tot Tbilisi en moeten we aan een pompstation nog eens overstappen. Dit lukt ook vlot en even voor 20u zijn we in een buitenwijk van Tbilisi. Nu WiFi zoeken en Nari en Zura contacteren, wat snel lukt in een vlakbij gelegen hotel. We spreken af aan Metro station Varekili. Als ze er alle 2 zijn is het een plezant weerzien, we eten snel wat en bekijken wat we kunnen doen op een zaterdagavond in Tbilisi. Dat worden de “sulpher baths”, maar het is ondertussen badhuis spitsuur blijkbaar… Uiteindelijk vinden we er 1 en krijgen een “sulpher bath” voor ons voor een uurtje, zalig ontspannend! Slapen doen we bij de neven van Nari in hun appartement. Zij spreken een woordje Duits en Frans en zo wordt het nog een plezante en lange nacht. |