Day 1Aankomst Astana - moe (6;30 local time), -22°, gevoelstemp.; -33°
Gepakt en gezakt aangekomen in de luchthaven en geen idee hoe we naar ons hostel geraken. Een papiertje met het adres in de hand richting tourism information booth. De ene dame tikt de andere op de schouder zodat ze haar oortjes uitdoet. Een Engelstalige toerist... Vriendelijk en gedetailleerd biedt de jonge dame hulp, daarna nog een foto van die vreemde toeristen. "What is the purpose of your visit? Just visiting Astana as a tourist?" |
Day 2Na enkele uurtjes slapen (nacht overgeslagen door tijdsverschil) de stad in. Met camera in de hand als twee pinguins naar buiten. Eerst iets eten in een €€€ café/resto. Een aardappelsoep met brood later... Betalen. In belgische termen goedkoop. Maar wanneer je enkel 1000 tenge hebt afgehaald met het idee dat het veel geld is omdat je verteld is dat 90t voor de bus is... Tja. En dan beide onze visa card in hostel vergete! Goed bezig toerist kristine en tati! Verdere bedenkingen: kazachen zijn trotse mensen. Met hun hoofd geheven. Zonder bontjas naar buiten is volgens hen gelijk aan naakt rondlopen. En Ewngelstalige toeristen zijn hen vreemd.
|
Day 3Naar de immigratiedienst.
Na lang uitslapen binnenstappen in een restaurant met alles behalve een verwelkomende uitstraling van buiten af. Donker en zonder inkijk! Wat overigens de norm blijkt te zijn. Om de koude buiten te houden? De drempel om naar binnen te gaan is redelijk groot. Zeker wanneer je bij het binnenkomen in een grote hal met enkel een dame voor de vestiare tegenkomt en verder geen aanwijzing. De trap op wijst de dame ons aan. We belanden in een grote zaal met lokale bevolking, business volk. Het plafond is met hout ingelegd. Alles straalt iets van luxe en vakmanschap, ouderwets maar niet oud. Maar dat lijkt me eerder vast houden aan een andere tijd en luxe. Hierna stappen we bus 10 op richting immigratiedienst. Blijkt dat we al in orde zijn. We hadden namelijk onze twee nodige stempels al. Oppaaah! Zoals een meneer tegen ons zei bij het tonen van ons paspoort. En dan te voet terug richting 'water'. Op de heenweg waren we stom verbaasd dat de rivier Isjim bevroren Is. Hallucinant! We wandelen over een bevroren rivier! Dan opnieuw wachten op de bus richting station voor onze nachttrein naar Almaty. En de bus komt al glijdend aan in plaats van rijdend...! |
Day 4Trein richting Almaty. (Maar -3° en gevoelstemp.: -8°)
Weinig informatie in het station. We worden aangesproken door een Noor en zijn vriendin uit bishkek. Ze lijken nog meer toerist dan ons in hun felgekleurde skipakken. We stappen op in een ietswat oude muffe trein, in het donker zoekend naar ons bed. Een Russische schreeuwerige stem klinkt door de speakers. Hij schreeuwt het alsof we elk moment gedeporteerd kunnen worden. Pas wanneer de trein een tijdje later vertrekt springende lichten aan. Ondertussen had een goed voorzien koppeltje schuin over ons al een waar feestmaal verorberd. Zowel Kristine als ik hadden stillaan terug honger en vooral dorst! Uiteraard geen tijd gehad om nog iets onderweg te halen. Dus hebben we tot de volgende namiddag aan het teren geweest op een soepje met deeg en brood. Want aan boord van de trein is enkel warm water en enkele zakjes thee en koffie te verkrijgen en verder geen eerdere tussenstops! |
Day 5Almaty biedt heel wat meer leven. Meer volk, het is hier dan ook maar -3°.
Almaty, afgeleid van Alma-Ata, betekent rijk aan appelen. (In het tsaristisch Rusland heette de stad Verny.) Deze stad lijkt minder neer gekatapulteerd van hoger hand maar eerder als stad gegroeid, natuurlijker. Daar waar Astana vooral van bovenaf is ontworpen met grote lijnen en stadsinplantingen met een vogel als vorm van een park enz. Geen futuristische landmarks die als een groot monument lijken te dienen, maar terug naar een menselijkere schaal. Welliswaar Sovjetstijl. We hebben Almaty’s stadstructuur al goed onder de knie na onze stevige stadwandeling van vandaag. Van koeienpoten in de green market, theaters, de meir van Almaty tot de aeroboksal (De verwachting ging van een neergestorte tupolev tot een luchtvaartmuseum en eindigde in werkelijkheid als een ticket office voor vluchten.). |
Day 6Day of luxury in Almaty
Vandaag permitteren we ons wat luxe. We beginnen met een het kopen van Opera tickets, de voorstelling blijkt een ballet te zijn. Dan richting station voor treintickets naar Shymkent, dat lukt vlekkeloos ook al wordt er geen Engels gesproken in het station. En dan zijn we helemaal klaar voor een uurtje wellness, uiteraard stonden we daar zonder handdoek, slippers of bikini’s maar we hadden wel onze fototoestellen mee: Een Finse sauna, een turks stoombad en een Russische sauna. In die laatste word je geslagen met een bussel bladeren en om ‘toeristen’ buiten te jagen gooien ze nog wat extra water op de kolen en zwieren ze hun doeken nog eens extra in het rond. Wij waren er toch net klaar mee. Dat was een naakte belevenis! Dan naar de Opera waar het ballet op muziek van Tsjaikovski bleek te zijn. We waren serieus underdressed en omringd door kinderen in prinsessenkleedjes en maatpakjes. Een goed orkest, een mooie zaal maar een loom gevoel na de saune, zeker tijdens deel 1, zorgden voor zware oogleden. De pauze kwam dan ook net op tijd. Bij deel 2 waren we onder de indruk, herkenden we de muziek maar de naam van het stuk was ons nog steeds onbekend… |
Day 7Cultuur deel 2 - Respublika Alany
Wandeling naar Respublika Alany een typisch Sovjet stijl plein waar van het hoogtepunt een museum zou zijn. Waren wij even in het foute gebouw binnen gestapt. De ‘bewaker’ werd door de afgaande alarmen wakker geschrikt. We stonden in een grote inkom hal van wat het ‘bescheiden’ stadhuis bleek te zijn. Het museum was iets verderop waar we met een stroom van kinderen zijn binnengeglipt en zonder het te beseffen ook de kassa waren gepasseerd. Goedkoop. En dan klaar voor een nieuwe platzkart nacht, incl de nodige huwelijksaanzoeken en geen hongersnood deze keer. |
Day 8Local vs. naakt; van -22° naar +22°
We zijn er al snel achter gekomen wat het verschil is tussen goedkope en spotgoedkope derde klas (platzkart) tickets: De trein is zo lang dat als hij in Antwerpen Centraal stopt, je met het spotgoedkope ticket tot het perron van Berchem moet wandelen om in te stappen, onderweg wissels moet oversteken en een meter hoog moet klauteren om in een stokoude afgedankte Sovjet wagon te belanden. Bij het instappen doet de Provodnik al een eerste huwelijksaanzoek en dit wordt overigens gedurende de rit meermaals herhaald. Het verhaal van 2 Belgische toeristen aan boord gaat ondertussen ook rond in Antwerpen Centraal. En dat alles is nog maar het begin van deze ‘onvergetelijke’ rit. Na aankomst in Shymkent hebben we genoten van het lente weertje met een fixe wandeling en een picknick naast het heilige water. Dat lente weertje met zon en een aangename 20 graden is Kristine niet voorzien. Waardoor ze er local uitziet in haar winterkleren. Ik ga weer voor de naakt (aangepaste kleding). Het balletstuk dat we eerder zagen bleek trouwens de notenkraker te zijn. Aaah vandaar dat het ons bekend in de oren klonk... |
Day 9Turkestan daytrip
Opnieuw in lenteweertje. Een twee uur en half durend mashrutka ritje (minibus) richting Turkestan om daar dan wat cultuur op te snuiven, te picknicken en wat rond te dwarrelen in het mooie weertje. De moeite om te zien, twee mausoleums en enkele moskee-en. Niet te vergelijken met de Taj Mahal, maar toch behoorlijk indrukwekkend en een van de enige historische gebouwen die in Kazachstan nog te vinden zijn. |
Day 10Platzkart - drie dagen, twee nachten
Kristine loopt haar eerste Kazachs tourtje. Daarna starten we met het pakken van onze zakken voor onze eerste echte grote treinrit wanneer een vreemde type voor de deur staat. We zouden samen boodschappen gaan doen, maar konden niets afsluiten en we wilden onze spullen ook niet achterlaten bij diene type. Zodus splitsen we op, ik blijf nog wat internetten en Kristine doet de boodschappen. Ready to board, Platzkart. |
Day 11Platzkart - killing time
Wat doe je zoal op een trein met 50 mensen in uw wagon waarmee je niet of nauwelijks kunt communiceren en die maar al te graag interactie willen? We leren ze kaarten (en zij ons). Wanneer wij telkens winnen zijn we per definitie maffia. Na telkens de zelfde eenvoudige spelletjes, halen we jungle speed (Tati's afscheidscadeautje van de collega's van AC) boven. Voor wie de spelregels kent, kreten als aiaiai, oeioeioei en olala gaan algauw door onze wagon! Gevolgd door de namen Kristina en Tatiana zijn dit de meest weerklinkende woorden die de ronde doen. |
Day 12Platzkart - aankomst
Tot nu toe - vooral na drie dagen platzkart - hebben we overleefd op brood, kaas, af en toe een worstje, patat en deegjes of soep met deegjes, granaatappels en appels voor de dorst in plaats van ertegen, Beshbarmak, ongedefinieerd vlees, frieten en bubliks (ronde koekjes). Dit deels omdat we er niet in slagen een menu te lezen en dus verkiezen om 'veilig' te spelen anderzijds omdat het laatste dat we hier willen meemaken 'schijterij in de trein' is. Bij aankomst kijken we dus uit naar groenten en kip. Dat vinden in een compleet verlaten restaurant, vlak aan de Kaspische zee. Lekker dat dat was! Tati gelukkig ;-) |
Day 13Aktau en het verloren paspoort
Ons hotel ligt vlak aan de Kaspische zee, bijna op het strand, ideaal voor een ochtend run. Tatiana begint ondertussen al de nodige updates voor te bereiden, kwestie van het thuisfront op de hoogte te houden. Ons doel van de dag is het regelen van treintickets richting Oezbekistan. Bij het vragen van een ticket office staan we even met de mond vol tanden wanneer we bij onze standaard eerste zin "Do you speak English?" yes als antwoord krijgen. Waarbij we met onze Russische woorden klaar moesten zoeken naar de Engelse. Even een spannend moment als bij het bij het uitschrijven van de tickets Tati's paspoort 'verdwenen' is. Gelukkig was dat snel terecht, het lag nog in het hotel. En dan zijn we klaar voor een lange verkenning van de stad, die doet denken aan een Westers kuststadje zeker met de vele joggers en voorzieningen maar in een Sovjet kader. Aangename stad waar we nog wel wat langer zaten we niet met een immigratie-deadline. |
Day 14Mangistau-Aktobe?
Inkopen en op tijd een taxi in naar het station. We trekken richting Kungrad (Oezbekistan), gepakt en gezakt staan we op het perron. Op de trein staat: Mangistau-Aktobe. Niet onze trein dus. En we wachten. De trein vertrekt op het uur dat onze trein zou vertrekken. We staan erbij en kijken ernaar tot de voorlaatste 2 wagons passeren: Mangistau-Kungrad lezen we plots…… Trein gemist… Geen traantjes, geen boos geroep en geen paniek, wel gelach! Kiekens! Een dure grap? Maar toch op een trein geraakt en we kunnen aan ons feestmaal (we zijn goed voorbereid tegenwoordig maar wel nonchalant geworden) beginnen. |