Day 1Seks films?
Het is heel vroeg in de ochtend en dat na een korte nacht. De trein richting grens vertrekt om 6.30u en het is een rit van 4u tot aan de laatste stad in Oezbekistan. Vervoer naar de grens is snel geregeld, erover passeren heeft iets meer voeten in de aarde. Vooral de controle door de douane, alles willen ze zien en weten, inhoud van rugzak, toiletzak, broek- en jaszakken,… En inhoud van onze computer, iPad, fototoestellen en gsm’s. You have no seks-film? You sure? Because I will check… Stiekem verdenk ik haar ervan dat ze er graag 1 zou vinden… Religious books, religious signs, money, cash, dollars?... Alles wordt gecontroleerd en op het juiste moment crasht mijn telefoon. Een gelukkig toeval want wat het gevolg zou zijn als ze die ene (onschuldige) foto van de Afgaanse grens zouden vinden is maar een gok. Als alles weer ingepakt is wandelen we de grens over. Eens voorbij moeten we lang wachten voor onze (shared) taxi vol zit en we kunnen vertrekken richting Dushanbe waar we met Andrii bij coughsurfers (Nasrulloh and Mavsona) terecht kunnen. |
Day 2Europese keuken
Vandaag zijn we op pad met Andrii and Maina, een andere coughsurfster in Dushanbe, die ons een rondleiding in de stad geeft. De grote landmarks, vele megalomane projecten in opbouw, de grootste vlag ter wereld, die niet wappert owv het weer (regenbuien)… Wij smachten na al het lokale (eentonige) eten naar iets met veel groenten. We hebben beloofd te koken voor Andrii en ons gastgezin (Nasrulloh en Mavsona). Op zoek naar de juiste ingredienten drijven we Andrii net niet tot waanzin al blijft hij altijd zijn grappige zelve. We veranderen talloze keren van idee, afhankelijk van wat we vinden in de supermarkt maar uiteindelijk komen we tot een menu van pasta met championnen, courgetten en bloemkool in roomsaus met zalm. Koken blijkt de nodige organisatie te vereisen, er is 1 kookplaat die water net wel of niet niet aan de kook kan krijgen. Maar na 1.5u slagen we erin een voortreffelijke maaltijd te serveren! En dat het gesmaakt heeft, ook door onze tafelgasten. |
Day 3Dushanbe en omgeving
Zondag, Nasrulloh en Mavsona hebben een dag vrij en willen ons de omgeving laten zien. We gaan naar een fort in Gissar een 24km buiten Dushanbe en bezoeken een dorp waar ze vrienden hebben wonen. Bij die mensen is de ontvangst naar goede gewoonte weer heel hartelijk. We krijgen massa’s eten en chai geserveerd. Maken een korte wandeling (200m) en dan moeten we terug bij hen op de thee, met nog meer eten… Op de terug weg laten we ons afzetten in het centrum, wandelen door de botanische tuin wat eerder een ordinair park is waar al de trouwende koppels van Dushanbe verzamelen. We spreken opnieuw af met Maina en drinken nog iets. |
Day 4Regen en adminstratie
We staan op met gietende regen, niet erg. Vandaag moet er dringend aan onze administratie gewerkt worden, zowel voor ons als voor Andrii. Hij heeft geen visum voor Tadjikistan en heeft een registratie en een trekking permit nodig. Wij moeten ons bezighouden met verdere/return tickets, visumaanvraag, website, mails, verdere accomodatie… En dus vestigen we ons in een cafe met WiFi connectie. Die laat het met momenten afweten. |
Day 5Truck drivers
Doel van de dag, in Khujand geraken. En we gaan dit al liftend doen. Khujand is de 2de grootste stad na Dushanbe, dus tussen de 2 steden is er druk verkeer over 1 grote highway. Het zou dus een vrij gemakkelijke tocht moeten worden, zelfs al is het 301km. We nemen een trolleybus tot aan de stadsrand, dan een kwartiertje stappen tot na het tolhuisje van de highway en daar vatten we post. De eerste truck die passeert neemt ons mee. Een rustige, kalme mens, Ali, ondanks het feit dat wij met ons heel hebben en houden op zijn bed zitten. We rijden over een prachtige weg, langs bergpassen, door sneeuw,… We leggen de eerste 200km vlot af en belanden dan voor een door wegenwerken afgesloten tunnel. De wachttijd is ongeveer 2u, we kaarten om de tijd te doden. De 5km-lange tunnel is alsof we een mijn inrijden, geen zichtbaarheid door al het stof, werken langs beide kanten, geen markeringen of verlichting, tegenliggers en mensen die hiertussen onzichtbaar staan te zwaaien om aan te geven dat er een obstakel is. Onverantwoord gevaarlijk! Onderweg stoppen we in een truckerscafe voor dinner waar we eindeloos lang moeten wachten op plov, van schaap gemaakt en niet te eten… Achteraf blijkt dit slechts enkele km van Khojand te zijn. |
Day 6Gure wind en regen.
Een blitzbezoek aan het centrum van Khojand omwille van het slechte weer. We gaan vooral inkopen doen in de bazaar om nog eens een avondmaal te koken waar wij zin in hebben: Worst met appelmoes en gebakken patatjes. Opnieuw op 1 kookplaat en voor 7 personen deze keer. We laten Andrii dus maar appels en patatten schillen want er komt precies geen eind aan. Tijdens het kokkerellen krijgen we te horen dat na onze maaltijd we ook nog eens een maaltijd van de mama van onze gastheer komt… Waar is dat voor nodig? In elk geval onze Belgische kost heeft ons weer gesmaakt! |
Day 7Kurpachi
Ons appartement heeft een wasmachine en dus hebben we al onze was gedaan, geen handwas deze keer. Een droogmachine is er echter niet waardoor onze kleren balanceren op een gammel rekje. Helemaal droog raken ze niet als onze rugzakken weer geladen worden. We vertrekken vanavond richting Gulakandoz / Proletarsk. Een dorp niet zo ver van Khujand, we mogen meerijden met onze nieuwe gastheer die in Khojand werkt. We komen terecht in een groot complex met verschillende gebouwtjes waar de familie van 7 woont, de grootouders en 3 kinderen. We krijgen een eigen kamer met traditionele Kurpachi (in heel centraal Azie) om op te slapen. De vrouw des huizes maakt er als een ware specialist een heel ritueel van om ze te installeren. Er volgt nog een uitgebreid avondmaal. |
Day 8Lazy day
Koud en regenachtig. We blijven in ons geprivatiseerd kamertje vandaag. We zijn al niet te vroeg wakker, het ontbijt wordt eerder brunch. We zijn de koude niet meer gewoon en ons kamer is ook eerder kil, opgewarmd raakt het niet echt. We wringen ons in allerlei bochten boven, op en onder elkaar om het toch maar warm te krijgen. We gebruiken onze laatste MB's internet. En dan krijgen we een gigantische schotel plov geserveerd. |
Day 9Samalak
We worden afgezet in het centrum van Proletarsk. We spenderen onze laatste 14 soumoni op de bazaar, houden een picknick en wandelen terug richting ons huisje. Voor we het goed en wel beseffen geraken we verloren en hebben we andere locaties gepinned op onze gps. We dwalen wat rond wetende dat het niet ver kan zijn. Een 15-jarig meisje haalt met trots haar beste Engels boven en spreekt ons aan. We wandelen verder starend naar onze gsm zoekend naar de juiste weg. Het meisje komt ons achterna gerend om ons te helpen. Waarbij ze ons bij haar thuis uitnodigd. We weten ondertussen onze weg, maar besluiten met haar mee te gaan. We belanden bij haar buren en worden plots omringd door eten, thee en een heleboel mensen die voor ons zijn opgetrommeld. Het buurmeisje probeert in haar beste Engels vragen te stellen waarbij de rest ongeduldig het antwoord afwacht. We krijgen Samalak, een traditionele maaltijd en worden dan verder uitgenodigd om het bereiden ervan te bekijken. Dit blijkt een waar feest een eindje verderop waarbij muziek loei hard wordt gespeeld en de jeugd danst alsof ze in een discotheek staan, terwijl de ouderen gehypnotiseerd in de grote pot roeren. De legende wil dat uw wensen uitkomen tijdens het roeren. |