Day 1Bagage controle
Om Delhi luchthaven binnen te komen moet je u vliegticket tonen aan de guards aan een van de vele inkomdeuren. En dat minder dan 6uur voor u vlucht. Ik moest om 12 uitchecken in mijn kamer en was Delhi zo beu dat ik besloot om naar de luchthaven te gaan met metro na uitcheck. Zodus kom ik te vroeg aan en wordt naar visitors lounge gestuurd achter inkom 8. Een meneer versperd me de weg en laat me wachten op een dame die mijn documenten moet checken, waarom hij dat niet kan is me onduidelijk. Na even wachten bekijkt ze grondig mijn gsm met booking en mijn paspoort. Ze vind enkel mijn boarding uur en niet mijn vlieguur, alsof ze niet weet dat het ene voor het andere komt. Achter mij komen nog mensen en ik moet wachten tot ze die geholpen heeft. Na veel gedoe mag ik binnen. Dan kan ik enkele uren wachten tot ik binnen mag. Een 10 keer zo dure samosa en thee en ik vraag aan de informatiebalie of ik extra moet betalen voor mijn bagage van minder dan 10kilo (net gewogen). Alhoewel die beweert dat het geen probleem zou mogen zijn kom ik bij het incecken van bagage tot de conclusie dat het me nu bijna €100 zou kosten omdat dit low cost maatschappij is en ik dit niet bij heb geboekt. De dame zegt me dat ik het als cabine bagage mag nemen omdat de afmetingen goed zijn, ondanks de meer dan 7kg. Maar dan moet ik messen en schaar, pillen en coconut oil weg gooien. Ik ga naar het post office om te vragen hoeveel opsturen kost. Die zegt dat messen verboden zijn en dat ik maar een uur moet wachten op de volgende want hij is te lui en is bijna off duty. Ik ga opnieuw naar de infobalie en die man gaat met me mee naar airasia. Dit haalt uiteraard niets uit en ik geef de messen en schaar aan de man van de infobalie als cadeau, vriendelijke jongen. Eens in bagage controle piept mijn bagage door mijn nagelknipper, die mag ik houden en van de medicatie en olie wordt niets gezegd. Heel mijn bagage is een puinhoop. Met vertraging vlieg ik op. Eens in Kuala Lumpur doe ik een dutje op de grond in een hoekje achter de filmzaal, een tapijt geeft meer slaapcomfort dan die stoeltjes en ik kom van India, niks is vreemd. Nog een 10tal keren bagage controles en bij de laatste moet ik ook mijn olie afgeven, die was enkele uren geleden uitgelopen en heb alles moeten uitkuisen voor niets. Ook deze vlucht vertrekt met vertraging. Een 10 wachten, wat is een uur vertraging nu? Twee uur later eindelijk in Bangkok. Een uur en half later een papier met stempel dat ik het land binnen mag verder kan ik eindelijk naar nonkel Orlando die me samen met Wan staat op te wachten. Een gegrilde eend voor de honger en dan kunnen we richting Bang Sare, pattaya, vertrekken. Slapen! |
Day 2Smoske
Na een nachtje in de properste kamer sinds eeuwen, gaan we voor een ontbijt bij de bakker. Een smos met Gouda kaas en mayonaise, alstublief. Op de terugweg is het tijd voor mijn brommer lessen. Voor het eerst op zo een ding als chauffeur. Daarna probeer ik een paar woordjes Thais te leren in de Trotter (reisgids). Om dan voor een ritje door Bangsaree te gaan, achterop deze keer. Een aantal tempels, uitzichten en een museum. Opweg naar de dokter in Pattaya een Hollandse 'stoemp me andaavie aen spek', het komt toch al dicht in de buurt van Belgische kost. Bij de dokter is het een routine bezoek na 4kilo afgevallen te zijn op 5 reismaanden tijd. Nog een gin tonic met politieke discussies als afsmaker, in het 'Vloms' nog wel. Ik ken mijn nonkel dan wel niet zo goed. Hij is zeker nen De Laet en komt me meer dan bekend voor in praten, houding en doen. |
Day 3Nen Belg
Vandaag rijden we naar Bangkok. Terwijl Wan en Lando zich inchecken bij Rambuttri hotel, ga ik opzoek naar een goedkope kamer op Khao San Road. Die heb ik snel gevonden. Een propere eenpersoonskamer voor 200 Bath. Nog eventjes iets drinken en dan is het bijna 6 uur, tijd om een Belgisch koppel te leren kennen. De man, een beenhouwer uit Brussel die niet te veel alcohol mag drinken, en zijn vrouw die van alles bang is en haarzelf dan ook de grootste bangerik van Belgie noemt zijn voor het eerst op reis buiten Europa en willen voor hun laatste dagen begeleiding, de reis opzich brengt immers al genoeg angsten los. Het koppel gaat morgen in de ochtend met eenmalige gids Lando naar Ayutthaya voor een tweedaagse uitstap. Ik blijf in Bangkok om de stad te ontdekken. Die plannen wijzigen echter wanneer Toi en Jut ons vergezellen na het eten en ik dus bij hen ga logeren. Mijn backpack halen en de auto in naar een buitenwijk van Bangkok. Een gigantische kamer en donzig zacht bed brengen me in dromenland. |
Day 4Bella
Ik wordt wakker en neem een fris doucheke. En dan hoor ik een geklop op de deur. 'Are you awake?' Arden wil weten of ik al wakker ben en echt besta. Toi en Jut, mijn nicht en haar man, hebben hun kinderen Arden en Austin namelijk wijsgemaakt dat Bella, een gewenst zusje dat niet meer kan komen, toch is gekomen met een tijdmachine. Na uitgekomen wensen kan ik aan een lange robuuste houten tafel aanschuiven voor ontbijt. Om dan een Thaise massage te nemen en dan de stad van Bangkok in te trekken. We gaan naar het paleis, een bloemenmarkt, de Chinese buurt, enz. samen met Toi , haar kindjes en twee dames die voor Toi werken en haar leventje vergemakkelijken. 'S avonds komt Jut ons vergezellen op restaurant . De dag wordt afgesloten met shoppen. |
Day 5Tati Tati
Vandaag naar Ayutthaya met het hele gezin. Mijn naam Tatiana blijkt ongelofelijk moeilijk te onthouden en uit te spreken. Hierbij zeg ik hen dat Tati ook goed is. Tati Tati wordt een hele dag herhaald en geoefend, ook dit blijkt nog moeilijk. We bezoeken een hele reeks tempels en eindigen in een German Brewery, dit blijkt een hippe tent te zijn die stamp vol geraakt met rijke mensen, inclusief maffia, genietend van duur eten, bier en live muziek. Austin lust graag kaviaar en eet dit alsof het een kom Corn Flakes is. Voor wie het nog niet door heeft: mijn nicht en haar man zijn geen armoedzaaiers. Het is me nog steeds onduidelijk hoeveel mensen er nu in hun net gebouwde villa met zwembad werken. Jut doet iets met auto's, voor zover mij uitgelegd is houdt dat alles in: Radio en tv zenders, challenges en races die op televisie worden uitgezonden, aan hoge snelheid in de bergen chasen, en verder heeft hij ook een positie in de regering. Alleszins wordt hij herkent op restaurant en wordt hij op de foto gevraagd. Ik kan na het low budget leven dus nu eventjes meegenieten van enige luxe. |
Day 61KG Sea food
Nog geen week in Thailand bij mijn familie en mijn 4 kilo die ik op reis, in 5 maanden tijd, stelselmatig heb achtergelaten is al maar 3 kilo niet meer. Eten dat ik hier al gedaan heb! Ik moet van alles proeven en genieten. Een goed en hoognodig teken om terug op een wat gezonder gewicht te komen. Vandaag komt nonkel Lando terug van zijn 2-daagse en keren we met zijn allen terug naar Bang Sare. Waar we met vrienden van Lando en ook met Toi en haar gezin uiteraard op restaurant gaan. Ik heb nog nooit in heel mijn leven zoveel Sea food gegeten als de afgelopen dagen, wetende dat ik dat ook lang niet lekker heb gevonden en voor het laatst met mijn vader heb geprobeerd, op vis en scampi na. Smaken veranderen en na al die jaren een nieuwe poging. Ik lust het wel degelijk allemaal! |
Day 7’t half kieke
Jut en Toi keren terug naar Bangkok rond de middag. En ik hou me de rest van de dag rustig bezig. ’S avonds gaan we voor een halve kip met frietjes bij den bakker. Die zou normaal gezien groter geweest moeten zijn - Het is niet meer wat het geweest is - maar ze was lekker. Het smaakt me zo om groenten en vlees gebakken of gegrild te krijgen en niet in een overvloedig sauzige curry. Daarna nog een pintje bij de Happy bar als happy afsluiter met mijn nonkel en zijn twee maten. |
Day 8Zatte nonkel
Een ritje achterop naar Sattahip, een klein vissersdorpje met een charmant tempeltje waar ook ons koninklijk paar ooit op bezoek is geweest. Als steun voor de tempel krijgt ze nog een dakpan met Tatiana & Orlando op geschreven. Wanneer we terug zijn spreek ik met nonkel af om straks steak te gaan eten. Wanneer het stilaan tijd is voor de steak is Lando nog eventjes in de puntjes aan het vliegen en vraagt Wan me wat ik ga eten. Ik zeg dat ik wel wacht, maar zo gaat dat niet in Thailand. Als ik verkies om de steak niet tot hier te laten brengen en alleen op te eten, vraag ik Wan om gewoon even te bellen. Uiteraard zegt ze aan de telefoon dat ik honger heb, wat niet meteen waar is. Maar dus ik ga hem opzoeken in de happy bar en vindt hem goed bezopen terug. Dat is voor het eerst. We gaan op restaurant, maar nog voor we ons eten krijgen vraagt Lando al de rekening, vergeten dat we nog aan het wachten waren. Hij eet zijn bordje niet op omdat hij er teveel zout op heeft gedaan en gaat dan op de motorcycle. Wel geteld twee minuten duurt het vooraleer hij het ding aan de praat krijgt en het klaarspeelt om zijn pinkers af te zetten en niet meer te claxonneren. Ik rij met Rudy achterop. Slaapwel nonkel! Tijd voor een helend dutje. |
Day 9Buxus
Vandaag word ik uitgenodigd door de vrienden van Lando om mee de tuinen van Nong Nooch te bezoeken. We gaan met het gezinsbusje naar daar en nemen daar een busje vol Indiërs om door de tuinen te worden geleid. Het staren kon al meteen weer beginnen, alsook de ongepaste foto’s van ons als vreemde blanke wezens. Om dan als Japanners overal foto’s van te nemen. En uit te stappen waar het busje stopt en exact dezelfde foto te nemen als de 30 anderen op de bus. Maar de tuinen zijn wel mooi. Hierna bezoeken we de iets minder goed verzorgde dieren, kan je op de foto met een half slapende en gedrogeerde tijger. En bezoeken we ook de Car Garden. Waar je prijzige auto’s kunt bezichtigen, hier is het geld voor de verzorging van de dieren dus naartoe gegaan. |
Day 10Goed en veel eten
Na een dagje shoppen voor de laatste souvenirs voor de wederkeer naar België is het motto van Rudy om eens goed en veel te eten. We gaan naar een restaurant dat iets met het leger heeft te maken, ik weet niet zo goed wat. Maar het heeft een prachtig uitzicht over de zee en de kust van Pattaya en Bang Sare en lekker eten. Hier wordt er me even doorgevraagd over hoe ik naar Laos vertrek morgen. Met als resultaat dat Lando, die zeer graag met de motto rond trekt, me naar de grens van Laos brengt in een twee daags tripje. En dan eventjes in het Oosten van Thailand verblijft en wederkeert naar zijn vrouwtje. Zeker beter dan een 11 uur durende bus rit. Leuk! |
Day 11High speed
Zo gezegd, zo gedaan. Vandaag zwaaien we Rudy en zijn familie uit, na een stevig ontbijt en vertrekken we om 8uur 's morgens met de motto richting Nakhon Phanom, 820km verderop aan de grens van Laos. Vandaag rijden we tot in Buri Ram, over de helft, aan een snelheid van 110km per uur. Daar gaan we voor steak en een paar pintjes. Het laatste pintje drinken we in een bar waar het personeel stuk voor stuk lady boys zijn. In de ochtend gaat wekker Lando af om 6:20 uur en zitten we om 7uur weer op de motto, nog een kleine 400km te gaan. Na de eerste 100km gaan we voor een ontbijt: een gebarbecuede kip met plakrijst en een salade. Als dessert neem ik ook nog een geroosterde maiskolf. Wat een stevig ontbijt! |
Day 1gemakkelijker kan niet
Ontbijt in dit klooster blijkt niet mogelijk, maar lunch is lekker en veel. Er is heel wat aan de gang. Een aantal mannen hebben hier ook de nacht gespendeerd en in de ochtend zijn er vele blessings met water en gezang. Dit ritueel met wijwater zien we voor het eerst in de vele tempels. Ook zijn we geweten gekomen dat vrouwen hier geen monnik kunnen zijn. Enkel een soort priesters die wel een gezin hebben, Mae Chiis. De mensen die in het wit gekleed waren in Laos en samen met de monniken aten in ons eerste klooster waren dus Mae Chiis. Mannen in witte klederdracht hebben ook een gezin, als ook de man die voor ons zorgt in dit klooster. Hij schenkt ons nog een hele hoop fruit voor onderweg. We wandelen over de vriendschapsbrug en een pick up zet ons af aan de grens. Hier vullen we een formuliertje in en krijgen een stempeltje. Ik heb een 15 dagen gratis visa. De jongens hebben hun visa al eerder aangevraagd en kunnen geen gratis aantal dagen verblijven. Binnen de vijf minuten zijn we in een nieuw land, Thailand. Op een km van de grens zien we een watervalletje met een klein strandje, hier eet Oleg voor het eerst Mangostone, dragon fruit en nog een andere lychee-achtige vrucht die voor mij en Andrii ook onbekend is. Hier kunnen we naakt zwemmen! Na een zalige duik in ons geboortekostuum testen we voor het eerst hoe eenvoudig liften in Thailand is. Dit is naar horen zeggen het makkelijkste land om te liften, elke auto zou stoppen en geen geld vragen. Geen hastle met “we have no money”. Het gaat ons inderdaad goed af en een jonge gast neemt ons mee naar het volgende dorp. Hier zet hij ons af en laat ons 10 min wachten om een klein werkje te doen. Daarna brengt hij ons verder naar een volgend dorp. Hier gaan we voor wifi en een wandeling naar het strand. Dit blijkt geen strand te zijn , maar mangroves. We eten wat en leren nog wat enkele woordjes Thai. Op wandelafstand gaan we naar ons eerste Thai klooster. De architectuur is anders en meer complex en de tempel is de properste dat we ooit al hebben gezien. Na enkele uurtjes Thai te oefenen en vluchtig de enkele woordjes te herhalen die ik bij Lando in de Lonely Planet, een maand en half geleden, had geleerd kan ik verbazingwekkend veel communiceren met de monniken. Ik spreek al meer Thai dan dat ik in het Frans kan communiceren. En ik wordt nog verstaan ook desondanks de 5 tonen die de taal moeilijk maakt. Ons muskietennet hangt en de vloer is ons al vertrouwd. Zowel taal, grensovergang, een standje met propere zee waar we kunnen naaktzwemmen als hitchhiken en het vragen naar een slaapplek in een tempel kan niet eenvoudiger dan in Thailand. Een mooie eerste dag terug in Thailand. |
Day 2Betel nut
In de ochtend speelt zich een ceremonie af in de tempel. Zeer veel mensen, maar de ceremonie is eerder saai. En we zijn gebrand op het leren van wat meer Thai. Een local vraagt mijn Facebook en weet me te vertellen dat ik een mooie glimlach heb. Het communiceren in Thai samen met wat gebrekkig Engels is zeer leed vermakend. Wanneer we een hoop zoetigheden krijgen, niet Chinees en voorverpakt als in Laos en Cambodja, maar echt vers spul, vragen we rijst. Hierbij krijgen we een hele schotel geofferd aan Boeddha er als cadeau bij. Ongelofelijk lekker. Thai eten is zo veel beter dan Laos en Cambodja. Naast Italiaans, mijn favoriet. Onze maag word serieus gevuld en we smullen tot we niet meer kunnen. Allerlei vis en inktvis, scampi, vlees, omelet en hier en daar wat groenten. Met een hele reeks zoetigheden en bananen in een sausje. Hierna danken we de monniken en liften we richting strand enkele km verderop. Dit is een leeg strand, maar niet ver van de baan. Ondergoed en bikini dus. We eten wat fruit, zoetigheid en rijst met omelet en vlees dat we van het ontbijt hebben mee geschaard. Dit vullen we aan met enkele kokosnoten die Andrii op behendige wijze met een stok naar beneden laat storten. Maar we komen terug op ons plan om hier te overnachten aangezien regen op komst is en het hutje door de wind ons niet droog zal houden. Zo dus liften we terug richting grote baan om opzoek te gaan naar een tempel. We zijn wat klunzig en wanneer we op de grote baan een richting kiezen komen we erachter dat er op wandelafstand van het strand ook een klooster was. We liften richting volgend dorp en komen een zeer kleine tempel tegen. Dit blijkt geen klooster te hebben en het dorp lijkt nog een einde verder te zijn. We besluiten terug in de andere richting te liften en een paar mannen met vissersgerief nemen ons mee. Wanneer de mannen stoppen om hulp voor ons te vragen in een shop blijkt de dichtstbijzijnde tempel enkele sterftegevallen te hebben. Het is ons niet duidelijk waarom we er niet heen kunnen aangezien we al eerder in een tempel hebben overnacht met ceremonie voor een overledenen. Maar de bestuurder van de pick up nodig ons bij hem thuis uit na enkele woordjes Thai. We worden ontvangen door een heel gezin met 3 kinderen, een grootmoeder en enkele vrouwen en mannen die op de betel nut farm werken. Ook dit wordt met enkele woordjes Thai en extra hulp met google translate ons uitgelegd. Het hele proces van vrucht uit de groene harde schil tot het versnijden in schijfjes tot het drogen. Ook hoe het wordt gebruikt wordt ons getoond en Oleg en Andrii doen een poging. Betel nut wordt vooral ook veel in India gebruikt met rode tanden tot gevolg. Mannen en vrouwen kauwend en spugend, hun rode tanden ontbloot tijdens een gesprek. Hier is het spul echter minder roodkleurig. We krijgen een fantastische maaltijd en na het eten in Laos en Cambodja wordt nu heel duidelijk hoe lekker de Thaise keuken wel niet is! De maaltijd lijkt wel een bestelling in een restaurant, maar dan geserveerd op de grond. Een bidsprinkhaan komt ons vergezellen wanneer we ons muskietennet opstellen en de nacht in gaan. |
Day 3Brood en ijs
In de ochtend krijgen we weer lekker eten en worden we door de man des huizes gebracht naar de waterval, gemakkelijk is dat! Hier gaat Oleg voor een skinny-dip en Andrii en ik voor zwemgerief. Het water gutst alsof we in een jacuzzi zitten, maar dan iets minder warm. Hierna gaan we liftend richting strand. Een verlaten plekje waar we nog wat uitrusten tot de avond er staat aan te komen. We hebben een hongertje en het enige eetbare dat we tegenkomen is een klein roodkarretje met brood en ijs. We bestellen elk eentje. Het ijs wordt samen met rijst , chocoladesaus en andere vreemde dingen op het brood geserveerd. Eigenaardige structuur en combinatie, maar eetbaar. Een beetje later geraken we terug op de grote baan en belanden we in een klooster. Er is een man van kop tot teen getattoeeerd en met lange haarlokken. Die toont ons de weg naar onze slaapplek. We worden voorzien van een hoop zoetigheden als avondmaal en de monniken en de man blijven nog wat bij ons hangen voor een babbel. Ik test opnieuw mijn enkele zinnen Thai. Een van de monniken heeft een Sak Yant. Een gespreksonderwerp van ons drietjes voor de afgelopen dagen. Maar de tattoo is slecht gezet. Zo dus blijft het plan om naar Wat Bang Phra te gaan, voorbij Bangkok, waar overigens Jeff de zijne ook heeft laten zetten. |
Day 4Auto komt naar ons
In de ochtend gaan we naar de eetruimte. Een wagen brengt net het eten, waarvoor gebedeld is. Een berg plastiek zakjes met eten in. We worden uitgenodigd om te nemen wat we willen. We nemen ook extra mee voor de rest van de dag en krijgen nog meer mee van de monniken. Ook rijst, zoetigheden en fruit a volonte. We liften met een groep feestende jongeren die ons naar Chanthaburi brengen. Onderweg stoppen we voor een duik in het water waar een vriend van hen in het klooster verblijft. Ik besluit niet in het water te gaan aangezien ik niet in bikini mag in het bijzijn van de monnik. We snoepen van onze overige zoetigheden en trekken ons niets aan van de regen wanneer we in de laadruimte van de pick up zitten. Als die snel genoeg beweegt worden we zelfs niet nat. Hierna pikt een Thai ons op die vloeiend Engels spreekt omdat hij 15 jaar in Amerika heeft gewoond. Die zijn babbel staat niet stil en is volledig geïntrigeerd door onze reisstijl. Wanneer we in Chonburi aankomen besluiten we naar de tempel te wandelen, maar we worden uitgenodigd door een dame die ons aanspreekt. Ze gaat naar Bangkok en woont in dezelfde straat als mijn nicht, maar we gaan eerst naar Wat Bang Phra. De dame brengt ons naar de luchthaven en heeft de Thaise koppige behulpzaamheid. Ze luistert niet goed naar onze noden en onze weginstructies. We rijden dan ook een tijdje rond tot ze ons afzet bij de toeristen politie. Met een glimlach en een zorgzaam gebaar naar mij toe laten we de dame achter na een moeizame uitleg. Is het mogelijk om te overnachten in een tempel in Bangkok? We moeten nog 10 km liften in de stad. Want de dame heeft ons verder van onze bestemming afgezet, ondanks het feit dat we eerst dichterbij onze bestemming waren, koppige vriendelijkheid. Een man zit in zijn auto een spelletje te spelen aan de zijkant van de weg. Hij is nogal verwarrend en het neemt hem even om ons dan toch tot aan de spitsing te brengen, hij kan niet verder want hij moet de andere richting uit. Goed wanneer we een km verder stappen zien we enkele auto’s geparkeerd en wil ik hen vragen of ze rechtdoor rijden en ons mee willen nemen. We komen dezelfde man weer tegen, een spelletje spelend op de GSM. Hij durft niet naar huis? Is niet op zijn gemak thuis door een zagende mama? Het is niet eenvoudig om te liften in e stad. Vele taxi’s en korte afstanden vooraleer er weer een split is, alsook de wegen laten niet altijd toe om iemand te stoppen. Maar uiteindelijk brengt een taxi chauffeur ons gratis tot aan de tempel. Het kan, maar liever niet te vaak. Het is de man zijn bron van inkomsten. In de tempel mogen we slapen in een klein tempeltje dat nog niet af is. De tegels worden namelijk nog geplaatst. We plaatsen ons op vers gelegde tegels, niet goed voor de werkmannen later, maar dit is ons toegewezen. Een grappige man die deze plek heeft aangewezen brengt ons nog wat eten en zoetigheden en slaap als een beschermer naast ons. Zonder muskietennet en iets om op te slapen. Wat hebben wij toch een luxe. |
Day 5Stiekeme masseur
In de ochtend zijn we plat gestoken door de muggen die in ons net zijn geraakt en weet Oleg ons te vertellen dat hij een massage heeft gekregen van de man terwijl hij lag te slapen. In een vorig klooster was er een mentaal gehandicapte die Oleg ook steeds overal aanraakte. Als een tribe uit de jungle die voor het eerste een blanke huid ziet en stap voor stap dichterbij komt en vluchtig aanraakt, meer en meer. Als een dier dat traag en vaak wegspringend iets nieuws ontdekt. De man had zelfs gezicht en kont aangeraakt. Oleg is dan ook niet lelijk en is wel vaker populair om aan te raken, vooral dor mannen. We worden wakker aan de rand van Bangkok, in een tempel met een hele hoop varkens die vrij rondlopen en een rivier naast de tempel met huisjes aan de andere kant. Een mooie buurt. De Decathlon is de volgende bestemming. Ook hier liften we naartoe in de stad. Als we onze inkopen gedaan hebben is het tijd om te liften naar Wat Bang Phra. We geraken tot aan de express weg en wandelen een eind tot we een weg gevonden hebben naar een tolhuis. We wandelen zo stiekem als we kunnen en vragen enkele auto’s die geparkeerd staan aan de zijkant voor een plasbeurt of we met hen mee mogen. Dit terwijl een mannetje van de beveiliging ons ondervraagd, die wil niet dat we op de snelweg wandelen. We slagen erin om een gezin te overtuigen en gaan met hen mee. Een tijdje later moeten we weer wat stappen en af en toe schuilen voor de regen. Wanneer we al een tijdje met onze duim omhoog staan en besluiten ons te verplaatsen komt opnieuw een auto naar ons en vraagt ons waar we heen moeten. De twee jongen gasten nemen ons mee de juiste richting in en besluiten ons gewoonweg af te zetten aan de tempel, ook al is dat niet hun eindbestemming. Een gigantisch complex met een hele hoop gebouwen en tempels. Wanneer we een monnik zoeken om te vragen naar een slaapplek worden we doorverwezen naar een andere man die ons meteen een pakketje sigaretten, kaars en bloemen verkoopt. We gaan de tattoo vandaag al zetten en niet morgen? Niet eerst observeren? We worden een zijkamertje in geleid. We moeten nog een 100 bath doneren en wachten op onze beurt. (in totaal een 4 en halve euro voor een tattoo) De hygiene is wat ik verwachte, geen tattoo shop. Gewoon een metalen stok met twee puntjes die met de hand worden gezet. Twee mannen helpen de huid te spreiden terwijl de monnik zijn werk doet. Hierna wordt nog een zegening gegeven waarbij de man over de tattoo blaast en dan is het gebeurd. Een Sak Yant. Andrii gaat eerst, dan Oleg en dan ik. Geen monnik, onze master is een Mae Chiis, volgt de 8 voorschriften. Een dame heeft net geweend aan de andere zijde van de ruimte wanneer ik me op het houten bankje zet en naar voren buig. Er wordt nog wat nagelachen door de mannen die mijn huid gaan spannen en de Mae Chiis voor de tranen van de dame. Ik heb me voorgenomen dit gewoon te doorstaan en de gevolgen gewoon te dragen. De niet zo Hygiënische situatie, de pijn, de tattoo die ik niet zelf kan bepalen (de monnik bepaald), enz. Het leven is tijdelijk en ik plaats een magische tattoo ontstaan voor ‘Ghost’ soldaten die het land moesten beschermen enkele duizenden jaren gelden. Het is een traditie, een bijgeloof, geen puur boeddhisme waar rituelen en bijgeloof alsook magische krachten niet passen. Ontstaan door soldaten die de vijand wouden afschrikken met hun magische beschermende yantra’s op hun huid getatoeëerd door Boeddhistische monniken. De pijn is zeer eenvoudig te dragen en geen tranen maar een glimlach op mijn gezicht terwijl mijn huid wordt doorboord door de twee puntjes aan het uiteinde van de stok. Vipassana meditatie maakt de pijn een lachertje. Ik voel de pijn als een sensatie die snel weer gaat verdwijnen. De tattoo zal er wel een tijdje blijven. Een litteken op mijn huid, maar met intentie. Geen verschil met een ander litteken. Een verhaal, een herinnering aan een moment wanneer het litteken is ontstaan. Geen reden om er spijt van te krijgen, het is wat het is. Een litteken van een moment in mijn leven, een fase. Een herinnering aan de vele nachten die ik in een klooster heb gespendeerd met deze twee jongens waar ik morgen afscheid van neem om op mijn mama te wachten die me komt bezoeken en een tijdje meereist. |
Day 6Sak Yant
De tattoo van gisteren is al zo goed als genezen, deze traditionele methode zorgt voor minder schade aan de huid. Doorboringen in plaats van het scheuren van de huid wanneer je een machine gebruikt. Ook heb ik geen bloed zoals de jongens. Vooraleer ik naar Bangkok lift ze ik er nog een tweede, de jongens nog 2. Ook hier wordt er een traan of schreeuw of geklaag verwacht. De pijn is niet erger dan een prik van een spuit, maar dan vele malen herhaald. Ook gisteren waren de mannen stom verbaasd en konden ze het niet laten om er een opmerking van bewondering over te geven. Een knuffel en kus voor Oleg. Andrii wil met me mee. Liften tot aan de grote baan die rechtstreeks naar Bangkok leid. Ook moet ik hem een sms sturen als ik veilig ben aangekomen. Hij lift halverwege de totaal afstand met andere woorden en wacht met mij tot ik een lift heb en me in de auto heb geplaatst. Een Thai die richting Pattaya moet. Hij veranderd zijn koers en besluit me rechtstreeks naar mijn nicht t brengen. Eenvoudig, dan hoef ik niet meer te liften, een taxi te nemen of een tuk eens in de stad. Dwars door Bangkok centrum want mijn nicht woont aan de andere zijde. Eindeloze file en een vriendelijke koppige bestuurder die maar blijft fout rijden en U-turns moet maken. Uren rijdt ik in de stad met hem vooraleer ik er geraak. Ik wou bijna schreeuwen en roepen. De rit zou enkel een uur, max een uur en half mogen duren voor 50km. Maar nee ik rijd er meer dan dubbel zolang op. Het adres van Toi is ook nog eens ingewikkeld en enkel met een paar telefoontjes vinden we de weg. Want ze woont in Kubon straat, met daar een zijstraat van, nummer 39 straat die ook een naam heeft naast een nummer, die op een stuk van Kubon straat ligt die moeilijk te vinden is aangezien we aan het einde van de straat geraken en dan een wegwijzering ons steeds toertjes in de file doet maken, maar bij het negeren van de wegwijzering een nieuw stuk Kubon straat bestaat. De wegen in Bangkok zijn zowizo redelijk ingewikkeld aan gezien er een betaalende expresweg ligt boven het gewone netwerk, met allerlei op- en afritten, ook kan je soms enkel een kruispunt oversteken door een U-turn te maken omwille van beton blokken of door het verkeer. Maar wanneer ik er geraak wordt ik ontvangen door de drie dames die voor Toi werken. Toffe dames die me nog kennen van vorige keer. Ik krijg een lekkere maaltijd waar ik enorm hongerig naar ben. |
Day 7De mama
In een luxueus bed en zalige douche. In de ochtend wakker worden en lamsboutjes met varkensribbekes en rijst als ontbijt krijgen. Heerlijk… Laat die boterhammen maar achterwegen. Ons ma komt enkele uurtjes later aan, uiteraard met tranende oogjes, samen met nonkel Lando en Wan. De valies wordt uitgeladen en de gevraagde kaas, bier, salami en chocolade is meegekomen met de speculaas en nootjes. WOOOOHOOOO! Veel Belgischer kan niet want ook Lando had zijn verlanglijst gestuurd en heeft er nog witloof bij. Een puur Belgische groente. Ik pak mijn backpack opnieuw in en Ma doet een dutje. Toi onze gastvrouw komt pas later thuis en in de avond is het weer tijd voor een chique diner, na het aperitieven, voor mij da biertje A.U.B. Om dan na te aperitieven en de zachte dons in te kruipen. |
Day 8Krab ontbijt
Als ontbijt prutsen we wat met krab, wetende dat ik dit voor Thailand nog maar een keer in mijn leven had gegeten en dat met mijn vader wanneer ik geen enkele vis lusten. En nu zit ik die poten van da lijf te rukken en er aan te sabbelen als ontbijt. Hierna worden we door Jut en Lek naar het station gebracht waarna we zonder afscheid onmiddellijk de trein n moeten springen na het kopen van ons biljet. 130 bath voor twee personen naar Phitsanulok. De rest van de dag brengen we dus door met een vriendelijk praatgraag dametje op de trein. Samen proberen we het gesprek verstaanbaar te maken voor beide partijen. Boekje lezen en kaarten en snoepen van al dat Belgisch lekkers tot we net voor avondval aankomen. Vak bij het station is een avondmarkt en de hotels zijn ook op wandelafstand. Toch enigszins grappig en anders om met de mama op stap te zijn en rond te reizen. Maar fijn. |
Day 9Sukhothai
In de ochtend gaan we de tempels in de stad bezoeken alsook enkele benodigdheden zoals een mes en muggennet aanschaffen. hierna wandelen we een twee km om te liften. Wanneer er eindelijk een redelijk plaatsje is om te liften stopt er een bus voor ons. We besluiten deze te nemen naar Sukhothai. Vanwaaruit stappen we weer een eindje en liften we met en koppeltje richting oud Sukhothai waar de Ruinies zijn. Bagage is gedropt bij een hostel en we kunnen genieten van de avondzon tussen de oude stadsruinies. Een ceremonie neemt plaats bij het Boeddhabeeld waar een hele hoop monniken samen zingen en bidden. Wanneer de avond valt en de buik weer rond is babbelen we nog enkele uurtjes over hoe het er thuis aan toe gaat/ging. Hoewel een halfjaartje weg kan ik een heleboel gebeurtenissen zo meemaken bij het vertellen ervan. Alles is zo vertrouwd en visueel. |
Day 10Mama on the road
Vandaag zijn we nog eventjes naar een paar kleine overblijfselen, stupas, gaan kijken aan de kant van de weg voor we voor het eerst echt aan een serieuze hitchhike tocht beginnen, 250km naar Lampang. De eerste auto die ons oppikt wilt ons al meteen naar de bushalte brengen in tegenovergestelde richting van waar we naartoe willen. We krijgen uitgelegd dat we gewoon rechtdoor willen en uitstappen wanneer zij thuis gekomen zijn. Enkele wagens verder brengt ons naar Tak. Juist om 12 uur komen we eraan en dus gaan we lunchen. Kip met rijst voor 40 bath en een foto omdat we Farrang, een vreemdeling of alien. Enkele dames nemen ons een eind je mee. We belanden aan een restaurantje aan de rand van de weg. Veel mensen blijken terug naar Tak te keren en een dame die ons eerst niet wou meepakken besluit ons naar een bushalte te nemen. Want liften is niet goed. Uiteraard nemen we de bus niet eens we aan de halte staan. We liften opnieuw en de dame komt ons weer voorbij en neemt ons dan toch maar opnieuw mee tot ze moet afslagen voor haar huis. Een koffietje later in heet tankstation en we beginnen er weer aan. Ons laatste volgende en laatste vervoermiddel tot in Lampeng is een truck. Eens in Lampeng brengt een koppeltje ons in het centrum. Deze staat is verbazend toeristisch, voor niet blanken dan toch, en heeft iets van een artsy fratsy vintage dorpje met de nodige vintage-prijzen. Een gezellig stadje met een mooie kamer om de verjaardag van de mama te vieren met een biertje vanuit Belgie, La chouffe, en een chaume kaazeke. My favorite! |
Day 11Kolossaal groot
We nemen een mini-bus om de stad uit te geraken en liften dan gelijk verzopen kiekens in de regen. Een paar jongens nemen ons mee en zetten ons af aan een olifantenreservaat en hospitaal. Weinig spectaculair in mijn ogen en bedenkelijk hoe ook hier met de dieren wordt omgegaan. Ze worden niet meteen heel slecht behandeld, maar had het trainen met stok zonder haak verwacht aangezien dit kamp op het internet als niet al te slecht stond aangeschreven. Maar olifanten zijn ongelofelijk fascinerende beesten voor mij en ik heb van dichtbij elk haartje en rimpeltje kunnen bewonderen. Ook zijn het slimme beesten en is het fijn om deze giganten sierlijk te zien buigen en hun kolos van een lijf te zien neerzetten, alsook het bewegen van hun slurf en het gebruiken als een arm die naar het eten rijkt of iets opraapt. Die slurf met aan het uiteinden de vingers kunnen zelfs een vlag hijsen of een hoed oprapen en op hun trainers hoofd plaatsen. Na het reservaat zijn we verder gelift met een koppeltje die ons rechtstreeks naar Chiang Mai brengen tot aan een cheap hotel voor 220 baht, ofwel 5,5 euros voor twee personen. Als afsluiter hebben we wat rond gedwarreld op de zondagse avondmarkt in het ommuurde centrum van de stad. Een aantal proeverijen samen hebben dan een avondmaal gevormd. |
Day 12Van de fiets afgestapt
Ons mama wou me komen bezoeken en wat rondreizen met de fiets door Thailand, Laos, Vietnam en Cambodja. Vandaag konden we eens testen of dat wat zou zijn. We huren een fiets en gaan naar de tempels in het stadscentrum. Om daarna naar de zoo te fietsen en naar Wat Doi Sutep een 8km buiten de stad. Hoewel in de bergen zijn de steden zelf telkens plat. Maar vanaf de zoo is het laatste stuk naar de tempel redelijk stijl bergop. Hier was dus duidelijk dat rondfietsen dus geen optie is. We zijn naar de zoo gegaan en het Aquarium met tunnels waar je de vissen boven je kan zien zwemmen. De inkomprijs is al meteen dik boven mijn dagbudget. Maar de dieren kosten veel onderhoud en zijn niet ondervoed en redelijk goed verzorgd. Het aquarium was fascinerend en vooral de roggen van een 60 cm groot boven mijn hoofd zien ‘zwemmen’ is memorabel. Verder is het voordeel van een zoo te bezoeken in landen als dit dat je de dieren kan voederen en dus zelfs de minder aaibare hippo’s kan aanraken als je wil. Niet aan te raden natuurlijk aangezien die beesten behoorlijk veel doden per jaar opleveren in het wild. Maar het beest komt met zijn bek open tot aan de rand van zijn kooi en je kan elk detail van dit vreemd wezen bestuderen. Levensgevaarlijk met kinderen en domme gasten die het gevaar er niet van inzien, maar ze zien het hier niet zo nauw met de veiligheidsregels. Al bij al een bezigheid voor uren om de dieren te bewonderen op aan raakafstand, terwijl de dieren er niet al te slecht behandeld worden. Eten is dan uiteraard een afzetterij, maar met een grote mond krijg je toch iets of wat waar voor je geld. En het staat in contrast met de vriendelijke Thaise bezoekers die ons zelfs geroosterde bonen en water geven uit vrijgevigheid. Of omdat ons ma er zo bezweet en uitgedroogd bij loopt. |
Day 13Kop Khun Kah!
Tijd om naar Chiang Rai te gaan. Chiang Mai is vooral een grootstad, maar niet al te gezellig. We brengen onze fietsen terug en stappen een eindje tot aan de hoofdweg in de goede richting. Maar we zijn nog steeds binnen de stad omdat de afstand om te wandelen te groot is. Een oude pick up stopt en de vriendelijke man kan enkele woordjes Engels. We laden onze bagage los bovenop de vracht die hij vervoerd en plaatsen ons op de passagiersstoel. Deze is er maar een, dus zet ik me nog eens op de schoot van mijn moeder. Dat was toch al wat jaren geleden. De man zet ons af aan de rand van de stad en geeft ons nog twee grote sappige appelen mee. De volgende wagen die stopt is een dame die op de luchthaven werkt en een U-turn wil maken richting de stad. Door een vergissing stappen we niet wetende dat ze terug wil keren. Wanneer we duidelijk maken dat we dat niet willen en ze ons terug aan de zijkant kan afzetten stopt ze aan de rand van de baan een mini-bus tegenhoudend om de bestuurder ervan te overtuigen ons gratis mee te nemen. Wanneer die dat niet wil laat ze ons terug instappen en belt ze naar haar man. Als ik vraag waar we naartoe gaan lacht ze eens geheimzinnig en daar moet ik het mee doen. Als ik zeg dat we een andere auto zullen nemen zegt ze nee en grinnikt. De dame is ongelofelijk grappig en brengt ons een 80 km verder naar een bushalte. Een klein omweggetje. Dan koopt ze ons nog wat water en probeert ons op de bus te zetten, maar die rijdt pas enkele uren later. Zouden nemen we afscheid en sturen we haar terug met een buiging en Kop Khun Kah! Dank u wel gekke dame! we wandelen tot we een goed plaatsje vinden. Twee jonge dames stoppen, die blijken voor ons zijn terug gekeerd en brengen ons meteen naar Chiang Rai. De bestuurder woont in Australie, maar komt op familiebezoek voor overleden grootvader. Op 15 km van de stad bezoeken we de witte tempel. Die is een modern stukje kunst, gratis en zeker het bezoeken waard. De tempel is binnenin beschilderd met een gouden Boeddha en allerlei moderne cartoonfiguren en iconen zoals spiderman, Michael Jackson, Elvis, Pikachu, … Daarna lunchen we met de dames en zijn tegen 14u al in een hostel. Vlotte lift van 180 km met enkel 3 lifts. |
Day 14(on)teleurstelend museum
Vandaag doen we alle bezienswaardigheden die er in de stad zelf te zien zijn, die zijn niet zo talrijk. Wanneer we naar het hilltribe museum gaan krijgen we te horen dat er enkel twee zalen zijn en dat de inkom 50 bath is. Na enige aarzeling gaan we het er dan toch op wagen. De eerste indruk in de zal is teleurstellend. Enkele kostuums en een paar attributen. Maar onverwacht staat er heel wat uitleg bij, in het Engels nog wel. Deze uitleg is behoorlijk goed en plaats de attributen, de tribes en de drugshandel in context, en dit op internationaal vlak. Zo wordt opium en andere drugs gekoppeld aan de koloniserende landen en het inzetten van de stammen door de overheid om opium te verhandelen en dus zo goedkoper opium te verkrijgen in Thailand zonder de dure opium van de concurrentie te moeten betalen. Alsook de latere acties om de opiumproductie stop te zetten. Verder wordt de wereldoorlog en andere oorlogen mede in context geplaatst. De uitleg wordt op krullende print-papiertjes gedrukt. Maar het is meer de inhoud die telt. Een van de weinige museums die zo een goede uitleg geven. Had ik zo maar mijn geschiedenis gekregen op school vroeger. |
Day 1Cambodjaanse politie en Thaise bestuurders die het concept wandelen vreemd zijn
Tegen 7 uur zijn we al aan het wandelen naar de snelweg. De wandeling is meer dan 3km, maar een brommertje neemt ons mee. We geven onze laatste centjes aan de jongen, ook al hadden we eerder uitgelegd dat we geen geld meer hebben en hem niets kunnen betalen. Hij is vastberaden ons toch te helpen, met ons drietjes en onze lading rugzakken op dat kleine brommertje. De laatste metertjes wandelen we. Onderweg nog een drankenhandelaar die ons een papiertje en stukje karton meegeeft, inclusief de nodige tekst om te kunnen liften. De precieze tekst is ons ongekend gebleven. Het duurt niet heel lang vooraleer onze eerste wagen stopt. Ik geef hem het papiertje en het stuk karton en hij lijkt te begrijpen wat we nodig hebben. Ik achterin in de laadruimte, de mama vooraan. Terwijl mama en de chauffeur een manier vonden om te communiceren, ben ik volledig aan het genieten van de landschappen, verraste glimlachende gezichten en de wind in mijn haren. Ik mag dan wel geen geld geven aan de reeks chauffeurs die me meenemen, ik tover wel een heleboel glimlachen op mensen hun gezicht, vooral de kinderen en volwassenen op brommers, auto’s, trucks of halve trucks waar het dak van is weggehaald, maar ook de mensen aan de rand van de weg moeten er eens mee lachen wanneer ze een farrang breed glimlachend vanachter in een pick up zien passeren. Er zijn slechtere manieren om grote afstanden te doen! Vrijheid en zonder zorgen voor zolang de rit duurt. De man stopt aan zijn woning en wisselt een pak geld uit met zijn vrouw. Daarna brengt hij ons een eindje verder tot aan de politiecontrole. Hier worden we afgezet en in de handen van de politie gelegd. We worden een stoel aan gereikt en worden verzocht niet verder te liften. De politie u vriend. Ze moeten er eens mee lachen en zwaaien met hun stok wanneer ze denken dat de volgende wagen wel naar de grens rijdt. Het duurt eventjes, maar ze regelen onze volgende rit. Papiercontrole is niet nodig, neem deze twee mensen mee tot aan de grens. Een koppel op ronde om medicijnen te leveren zet ons af in het stadje voor de grens. Nog 10km te gaan. Een zeer trage rit met een goed geladen pick up neemt ons mee. Het ding jankt zo luid wanneer de jonge man er de laatste krachten uitperst. Eens aan de grens is het enkel formuliertjes invullen en stempeltjes krijgen. Voorbij de grens wandelen we weer. Twee km tot aan een normale weg richting Chantaburi. Een wagen stopt ons en vraagt of we een lift willen, geen 2km stappen dus. Aan de grotere weg geen wij de andere kant uit. Het duurt geen minuut vooraleer we weer worden opgepikt. De ene na de andere neemt ons mee, geen minuut wachten en nog geen kans om onze zakken neer te ploffen. 3 wagens later zijn we in Chantaburi en we zijn nog maar net de middag gepasseerd. De volgende wagen is meteen de laatste voor vandaag, een man met slapend zoontje brengt ons volledig tot in Sattahip, 160km. Onze langste rit over de volledige 330km. Eens daar nemen we het busje 10km verderop tot in Bang Sarey. Ons geheugen verfrissen en Lando’s huis terug vinden terwijl de vervelende blaffende honden ons verwelkomen. Bestemming bereikt. Niet slecht voor een 330 km met grensovergang. |
Day 2Belgian breakfast
Kleertjes wassen, slapen, en een Belgisch ontbijt. Familie. Welkom thuis. |
Day 3Where am I?
Terwijl ons mama nog wat vakantie neemt na het low budget reizen met mij en wat tijd neemt voor broer en zus tijd, ga ik richting Bangkok om met Jeff af te spreken. Ik kom alvast terug naar Bang Sarey voor Kerstmis met de familie, inclusief de mama. Ik neem de bus naar Bangkok en heb daar afgesproken met Jeff in het BTS station Ekkamai. Het is al weer een half jaartje geleden dat we elkaar gezien hebben. Tijd vliegt. We gaan naar het appartement van Jeff’s vrienden. Een Engelse en een Duitser. We gaan voor wat voedsel en een biertje en eindigen met iets zwaardere alcohol. Na een liftmarathon en te verblijven bij mijn familie ben ik weer in Bangkok. En dit zonder het goed te beseffen. Ik verbaas me dat er zoveel leven is ’s avonds laat en bedenk me dan dat ik in de drukke hoofdstad zit. BANGKOK |
Day 4Een ticket uit Bangkok, als het kan
Tegen de middag gaan we richting treinstation en kunnen een uurtje en maaltijd later de trein al op. Bangkok, tot de volgende. Hat Yai, jou zie ik morgenvroeg wel. De treinen zijn hypermodern en zonder overbodige luxe, eenvoudig, maar nieuw. De bedden zijn bijna dubbel zo breed als die van in India of Kazachstan. De airco staat uiteraard veel te koud en de wagon is niet volledig vol. Er zijn veel bedden vrij en we hebben dus massas plaats. We hebben wel niet te kiezen wanneer de bedden worden gemaakt, dat beslist de conducteur of een Thaise vrouw die er tegen zaagt. Het restaurant heeft wifi, maar is nog kouder dan de cabines. Ondraagbaar. Het eten is overigens van dat verschrikkelijk microwave soort. Weinig en vooral uitgedroogde harde rijst die door de stralen nog viezer is geworden. De scampi’s die er bij horen zijn eerder drie miserabele garnalen die in hun eigen staartje weg gekrompen te lijken zijn. |
Day 5Hat Yai
De nacht was koud en ongenadig. De uren gingen voorbij terwijl ik voortdurend wakker werd van het felle licht dat blijkbaar niet wordt uitgedaan op deze trein! Maar ook de airco en krijsende kinderen hielpen niet. Als het gejank niet uit hun vervelende frozen poppen komt met enkel het ene deuntje dan komt het wel uit hun eigen strot. De Thaise dames kunnen er zelf anders ook wat van, om 5 uur ’s morgens. Wanneer we aankomen in Hat Yai in de vroege ochtend zijn we echter doodop. Liften zit er niet in voor de moment. Een ontbijt. Daarna gaan we naar een Chinees hotel en kruipen enkele uurtjes een bed in. Opnieuw zoeken we eten op en een biertje. De stad heeft weinig te bieden en lijkt wel half te zijn over genomen door Chinezen. We gaan naar de shoppingmall en spelen wat games. De bars zijn oersaai ondanks het feit dat er live muziek wordt gespeeld. |
Day 1Kilometers
Opnieuw in Hat Yai. We zijn vroeg in de ochtend gearriveerd na de lange grensovergang met onze bus van Kuala Lumpur. Tot aan de grens rijden duurde maar enkele uurtjes, voor 4 uur in de nacht aangekomen. Maar dan 3,5 uur wachten tot we eindelijk effectief de grens oversteken. Die mensen op de bus kunnen hun papiertjes niet zelf invullen waarschijnlijk. Waardoor we moeten wachten tot de mannen van de grenscontrole het voor ons deden. Eens over de grens is het niet ver rijden meer. We gaan eerst voor een trein horen, maar dat vinden we nog te lang wachten. Als we voor een minivan gaan horen vraagt de agency vlak buiten het station meer dan $30. Dit wil ik liever niet betalen en ga eens horen bij de concurrentie. Die halveert de prijs. Na een ontbijtje vertrekken we richting Bangkok, 12 uur rijden ofwel een kleine 1000km. De van doet zijn ronde om volk op te pikken en we stoppen ook bij de dure agency. Dubbele prijs voor dezelfde service? Enkele mensen blijken er ingetrapt te zijn. De rit duurt eindeloos lang en we komen aan met meer dan 2 uur vertraging. Het openbaar vervoer rijdt niet meer en we moeten een taxi nemen. Tot in Khao San road dan maar. We gaan voor een 100 bath dormbed en een biertje. |
Day 2Chinese visa
Na een korte nacht gaan we richting Chinese visa application center. We vullen ons formulier in en boeken een overnachting via booking.com, laten pasfoto’s maken, kopie van ons paspoort en stellen enkele brieven op alsook een reisschema omdat we geen vlucht willen boeken en overland willen gaan. Dit neemt ons uiteindelijk 4 uur om telkens over-en-weer te lopen naar de printer op het tweede verdiep, zeker 10x op en neer, tot er wordt gezegd dat we voldoende papiertjes hebben. De man die eerder onze papieren controleerde blijkt in lunchpauze te zijn. De nieuwe dame lijkt onzeker en laat ons nog enkele dingen doen. Uiteindelijk krijgen we te horen dat ze het naar de ambassade gaan sturen, omdat ze niet zeker weten of we het mogen krijgen. De ambassade zou nog verdere documenten kunnen opvragen via mail. We moeten al deze dingen opstellen om dan te horen dat we het misschien niet gaan krijgen? zei ons dan meteen dat we een vlucht moeten boeken, die we dan later annuleren! We horen het wel? Afwachten. Hoe dan ook moeten we betalen vooraleer we onze paspoort terug krijgen. Visa geweigerd of niet maakt geen verschil. Hierna een Belgisch kwak biertje om te ontspannen. Wat een dag. We eindigen met een busrit naar Bang Sarey. Mijn mama al bijna gereed om te gaan slapen. Maar we gaan toch nog een biertje drinken met ons drietjes. |
Day 3Kerst op het strand
Wanneer we klaar zijn met ontbijten gaan we eens een wandeling maken naar het strand. Geen een van ons heeft zich willen omkleden en dus gaan we met kleren aan het water in. Geeft minder beziens dan de bikini. Terug omgekleed en opgefrist is het tijd om naar diezelfde plek te keren voor kerstavond. Eerst nog het huwelijkscadeau aan Lando en Wan. Mama legt trots de bedoeling uit. Een typisch Thai beeld is hun nieuwste aanwinst. Iedereen wordt naar de verschillende auto’s gestuurd en de rest rijdt met motorcycle. Dit is op zijn Thais. 1km wandelen doen ze niet. We hebben letterlijke en plaatsje op het strand met een hele bende. Uiteraard zijn de mannen Belgisch en de vrouwen Thais, op enkelingen zoals mijn ma, Jeff en ik na. Eten a vollende en een vegetarisch schoteltje voor Jeff. Na een tijdje plaatsen Jeff en ik ons bij de mannen tafel, die hebben overigens ook stoelen want geraken niet meer recht op hun leeftijd als ze op de grond zitten. Hier en daar wat vunzige praat. Niet laat, maar wel gezellig. Op de terugweg worden we vanachter in de pick up vervoerd. Toch eens iets anders allemaal dan in Belgenland, hoewel voor een groot deel omringd door Belgen. Fijn dat je er bij was mama! |
Day 4ontbijt, nog net optijd
In de late ochtend klopt mijn ma op de deur om te horen of we willen ontbijten. We gaan met ons drietjes naar beneden en voor we het goed beseffen gaat de hele troep ook mee. En dat uiteraard met de auto ook al is het nog geen km ver. De auto’s vol geladen en ons ontbijt is omgetoverd tot een hallucinant tafereel. Hilarisch. Iedereen aan tafel, op Lando na want die heeft het in zijn hoofd gekregen dat er letters op zijn muur moeten worden geschilderd en wil dus liever al beginnen met de stelling plaatsen. Familie zeker? Geen geduld? Met ons drietjes gaan we hierna shoppen in de macro. Er blijken winkels te zijn op de grote baan, maar mama moet muskietennetten hebben in de macro. Op naar Pattaya met het busje dus. De winkel in en elk gangpad bestuderen. Alsof ik met men ma in de Albert Heyn sta in het weekend. We komen buiten met cottage cheese voor Jeff, salami voor mij en brood. Ons mama kont enkel buiten met een fles platwater want ze had dorst. Onze dag meteen gevuld. |
Day 5Op cafe
We gaan wat poolen op cafe en een babbeltje slaan. We zijn er achter gekomen dat onze Chinese visums afgekeurd zijn. Of we moeten betalen is onzeker. Maar we moeten onze paspoorten weer gaan ophalen. Plannen door het slijk. |
Day 6Belgenland
In de ochtend is het tijd voor afscheid van mijn mama. Die keert weder naar Belgenland. Ik zet haar samen met Lando af aan de bus rechtstreeks naar de luchthaven. De rest van de dag help ik Lando met letters op de buitenwand van het gebouw te schilderen zodat voorbijgangers weten dat ze hier een appartement kunnen huren, of hier enkele nachtjes een kamer kunnen boeken. Mijn nonkel weet niet goed hoe hij de letters moet verschalen dus doe ik het rekenwerk en help bij het plaatsen. Als dit eindelijk klaar geraakt ga ik met Jeff naar Pattaya. Bang Sarey zit vol oude mensen en naast poolen valt er weinig te doen of beleven. Pattaya heeft meer te bieden? Op de songtheaw* worden we voor de helft vergezelt door Russen. Die zijn dan ook in grote aantallen aanwezig in de stad. Het is niet voor niets dat zelfs producten Russische etikettering hebben. Eens daar gaan we naar de beroemde walking street. En drinken iets op een bar die op een ronddraaiende plaat staat. Gevaarlijk voor mensen met al een glaasje meer binnen. Maar zo hebben we zicht op de Go Go clubs. Fijn. Als de deur opengaat zie ik een glimp van vrouwen in lingerie en naakte billen, terwijl mijn kont schuurt tegen iemand die aan de rond draaiende bar achter mij zit. Verder heb ik ook een uitzicht op oude mannen die op de kont van hun Thais gezelschap slaagt, ook aan die andere rond draaiende bar. Nog een beetje rondwandelen en we keren terug naar ons bed. |
Day 7Chinese papierrompslomp uitgevoerd door Thai
Een van die dingen dat samenwerken als water en vuur en olie drijvend op water zijn Thaise mensen die officieel papieren moeten afhandelen op een correcte manier, zonder corrupte bureaucratie. Met andere woorden, de regels moeten ook echt worden nageleefd en worden gecontroleerd. We nemen een minivan richting Bangkok en stappen op de BTS en MRT eens in de stad. We zijn net op tijd om onze paspoorten op te halen in het Chinese visa application center. Dit is waar je in Bangkok moet zijn voor een Chinees visa want de Ambassade handelt het niet meer rechtstreeks af. Onze visa is afgekeurd door een persoon in de ambassade, maar het proces is tot daar gratis, als een tweede check voor de echte aanvraag. We krijgen te horen dat we alsnog een vliegticket nodig hebben en de andere papierrompslomp van vorige keer ongeldig zijn. Fijn Waarom werd ons vorige keer vertelt dat het kan en wel op die manier?! Kom morgen terug met een vluchtticket. |
Day 8Deel2 (of 3 als je het van in begin bekijkt)
We gaan naar een booking agency in de buurt van Khao San road, daar zijn de goedkope hostels, en nemen een taxi naar de ambassade. Er is namelijk geen openbaar vervoer in de buurt van Khao San en een taxi naar openbaar vervoer en verder gaan met openbaar vervoer komt weer duurder uit dan een taxi voor de gehele rit. Plots is onze hostelbooking niet meer voldoende, die is namelijk maar voor een overnachting (de eerste nacht) en we gaan 30 dagen in China blijven. We moeten ook een boeking hebben voor de laatste nacht. Ook heb ik onze nep-terugvlucht en dagje verkeerd gezet. Ik moet ook tegen de dames uitleggen dat ze geen papier uit mijn bundel mogen halen want dat ik het papier met mijn bank inquiry nodig heb aangezien ik unemployed heb aangevinkt in het formulier. Terug steken! Het was een ander kieken dat me vorige keer vertelt heeft dat ik dit nodig heb? Verder moeten we uitleggen aan diegene dat onze papieren verder controleert hoe ze zo een blad moet bekijken. Ik heb twee rekeningen (spaar- en normale) en dus twee nummertjes die je optelt om tot een eindbedrag te kunnen komen. HELP! Morgen moeten we terug komen met de PLOTS nodige documenten. Hierna gaan we ontspannen in China town en eten ik voor het eerst sinds lange tijd kastanjes! |
Day 9Deel 3
Opnieuw een nep-vliegticket kopen, enkel ik want Jeff mag als Amerikaan wel 31 dagen in China verblijven bij de eerste aanvraag voor een visa. Daar weer de taxi in en de gebruikelijke routine naar het 2de verdiep voor prints en een lach wanneer ze ons weer zien afkomen daar, en dan naar het 5de verdiep voor het center. daar roddelen ze duidelijk ook over hoe ze het beu zijn ons te moeten helpen. Ze bakken er dan ook niks van. Goed getraind en als experts doen we wat we moeten doen. We geven onze papierrommel en het meisje houdt haar bezig met letter per letter een streep te markeren om te zien of onze naam op de bevestiging van onze vlucht overeen komt. Als ze dat heeft gedaan telt ze het aantel letters nog eens om zeker te zijn. Opnieuw leggen we een hoop vanzelfsprekende dingen uit, lichtjes geïrriteerd bij de domme vraag. Bent u Amerikaan tegen Jeff. Waarbij Jeff niets anders kan uitkramen op vriendelijke toon: “You have my passport, what does it say?” Uiteindelijk heeft ze alles zorgvuldig gecontroleerd en geeft ze ons een bevestigingspapiertje met de afhaaldatum op. 6 januari. Meisje je hebt een uur gestaard naar onze papierrommel en hebt niet opgemerkt dat onze aanvraag zou starten op 5 januari? Net als onze vlucht? Lettertjes zijn belangrijk, maar cijfertjes niet? Hoewel nieuwjaar niet een lokale feestdag is en dit jaar in een weekend valt, blijken ze toch twee verlofdagen te nemen op maandag en dinsdag. Ze zegt ons express aan te vragen. Maar we zijn een uurtje te laat om dat vandaag te doen, kom de 4de januari terug. Hoelang neemt express? Het antwoord is twee dagen. Dus dan is het nog steeds niet mogelijk he! Haal u manager maar. We komen hier al twee weken en krijgen altijd maar nieuwe dingen die we moeten doen en hadden de nepvlucht geboekt als julie ons meteen hadden gezegd dat al die andere rommel niet mogelijk is. Het zijn niet wij, maar julie gingen in de fout en nu willen ze ons liever kwijt dan rijk en vragen ons letterlijk om weg te gaan. Zonder Chinese visa? We krijgen de manager niet te zien en moeten een half uur wachten voor ze weer tevoorschijn komen. Plots zegt het meisje dat we de 5de alles mogen komen ophalen. Wat betekent dat? Haar baas is onderweg naar de Chinese ambassade. Opnieuw: wat betekent dat? Ze beweert dat onze documenten met express naar de Chinese ambassade gaan en dat we terug kunnen komen tegen 12 uur, 5 januari. de dag dat ik het land uit moet. Wanneer we een bevestiging vragen zoals vorige keer wil ze dat niet. Onze paspoorten achter laten zonder enig bewijs dat julie ze hebben? Klinkt onzin. We krijgen uiteindelijk een bewijs mee, maar zonder afhaal datum. Special! Wordt vervolgd. Hangt toch maar een geurtje aan. |
Day 10Weekend
Het is niet alleen Nieuwjaar vanavond, het is weekend en we zijn voor even bevrijd van de visa-run. Na telkens ontspanning te zoeken na de absurde visa heisa op cafe met enkele biertjes, gaan we voor een volledig uitgebreid gezond ontbijt (brunch). Vegie. Na zoveel eten heb ik een dutje nodig. In de avond doe ik het tegenovergesteld en eet enkel vlees en scampi samen met enkele mannen in het hostel naast ons. De uitbaters geven gratis BBQ. We trekken erop uit met een Duitser van in onze kamer en twee Thaise dames die hij kent. Khao San road gaat een drukke bedoeling worden aangezien de plaats waar de Thaise mensen telkens vieren is gesloten na de dood van de koning. Iedereen gaat dus naar deze straat komen. We zoeken naar de Schotse mannen waar we net not met aan het BBQ waren, die gingen eerst een voetbalwedstrijd kijken op cafe. We vinden hen niet en eindigen in een bar. Twee andere Duitsers vergezellen ons, vrienden van hem. We bestellen buckets. Ik wil een toilet met een hose omdat het de tijd van de maand is en keer weer naar ons hostel. Daar kom ik twee dames van onze kamer tegen die naar ons opzoek waren. Een van de filipijnen en eentje van NY. Eens terug en iedereen zijn bucket heeft gaan we er volledig voor. Stoelen aan de kant en dansen. Mijn maag was al onrustig in Bang Sarey, maar na deze toiletbeurt en dat dutje van eerder voel ik me goed! Ik ben extreem goed gehumeurd en volledig in de moed om te dansen. Dat heb ik nog niet deftig gedaan sinds Belgie. Jeff danst African American style en dus met veel humping en schuren en al snel is iedereen van de groep tegen elkaar aan het springen en schuren. Ik met de dames en Jeff. De Thaise dames gaan voor hun Duitse vriend en mij en de andere Duitsers gaan voor de meisjes van de kamer. Jeff sleurt iedereen tegen mij aan zodat ik en de andere meisjes worden gesandwicht. Ook andere mensen buiten de groep moeten eraan geloven en iedereen doet gek. |
Day 11Is het Nieuwjaar?
We besluiten de straat op te gaan en te zien wat er daar valt te beleven. We wurmen ons een weg door de massa die zich op straat begeeft en keren terug naar het cafe van ons hostel. Dit is in een soort restruimte verbonden met de twee grotere wegen door twee steegjes. Onderweg wordt iedereen door ons allen gehumped en gaat het feest gewoon door, alhoewel alle bars hun luide muziek hier door elkaar spelen. Eens in ons steegje staat plots Ohm achter ons. We proberen al weken met hem af te spreken, maar is ons telkens niet gelukt. Ohm is diegene die het project, bouwen van een school na de aardbeving in Bachek, in Nepal leidt. Hij zou nog in Chiang Mai zijn en staat plots voor onze neus. Het feest barst nu helemaal los en we keren terug naar de straat voor count down. Wanneer we eens op onze klok kijken is het net 12 uur en geen count down. Maar dat geeft niet. Ohm is HIER! Jeff, ik en Ohm zijn in een knuffel stemming en beginnen iedereen rondom ons te knuffelen. Spread the love. ONE LOVE! Bachek slogan. De twee Thaise dames zijn met de Duitser verdwenen, de andere twee zijn druk in de weer met onze roommates te kussen. En na onze knuffel- en one love roes keren ik en Jeff naar de kamer tegen 1 uur. Genoeg gedanst. Goedkoopste nieuwjaar ooit. 1 shot en een bucket. Na wat slaap blijkt dat de Duitsers niets meer hebben gescoord dan enkele tongzoenen en de andere Duitser is in een ander hotel wakker geworden met een van de Thaise meisjes, hij beweert geen seks gehad te hebben. Het NYse meisje zou nochtans een boyfriend hebben in de States. Een Belg heeft een ander meisje in de kamer gebracht, zij in zijn bed en hij in het bed erboven. We gaan weer voor een ultra realty brunch. De rest van de dag verloopt rustig en Ohm komt ons weer opzoeken in ons steegje. |
Day 12Routine
Iedereen komt en gaat in hostel, maar dan dezelfde personen. De belg slaapt in het appartement van zijn vrienden en geraakt niet terug in het hostel tot tegen de namiddag. Iedereen gaat drinken en zijn ding doen en komt weer terug en gaat met elkaar om wanneer het past. Lang slapen, Brunch. Rondhangen in de kamer, beneden in de bar,… |
Day 13-14Khao San
In de buurt van Khao San zijn de restanten van de pas overleden koning opgeborgen. Van de moment je buiten DE toeristenstraat gaat zie je Thaise mensen toestromen in zwarte kledij. Allemaal willen ze een laatste groet brengen aan hun geliefde koning. Ongelofelijk hoeveel die man wordt aanbeden. De Thaise mensen lijken extra droevig want de volgende koning is niet geliefd en zelfs vervloekt. Het rijk zal geen 10de koning hebben. Binnen de toeristen grenzen gaat alles zijn gewone gang. Kersverse reizigers die voor het eerst een verre bestemming bereizen hebben nog zo een bleke huid dat het pijn doet aan de ogen. Iedereen feest en wordt bezopen in de latere uurtjes. De Thaise uitbaters weten de westerse beesten te temmen en houden hen in het gareel. Af en toe worden er rellen geschopt en wordt er iemand vriendelijk verzocht hun etablissement te verlaten. Zo nu en dan wordt dat niet geapprecieerd door de westerling en gaan er enkelingen op de vuist. Zo gaan Jeff en ik poolen in een bar en is er een jonge man die telkens een biljartbal van de speeltafel haalt. Voor serieuze spelers is dit uiterst irritant en er wordt geklaagd. De man wil de bar niet verlaten en geeft een van de werknemers een klap in het gezicht. De Thaise werknemers sleuren hem naar buiten en plots breekt er een gevecht uit en krijgt de jonge man heel wat klappen terug en dit in het publiek. Een van de moedige brede Westerlingen haalt hem uit het gevecht en brengt hem om de hoek. Bloed over het hele gezicht en een zwarte dame klaagt over hoe de jongen werd behandeld. Dit doet ze wel een uur tegen een hele hoop klanten en werknemers. De jongen wordt verzorgt door de dame en de moedige man. Dit is toch niet kunnen? Jeff kan het ook niet laten om zich te moeien hier en daar en zegt dat het de jongen zijn eigen schuld is en dat niemand zich moet moeien met de Thai. Een paar dagen later zien we de jongen iets minder gedrogeerd aan de ontbijttafel met de zwarte dame en de moedige man. Vriendjes. Hoe dan ook gebeuren er gevaarlijke dingen in deze straat en worden toeristen afgeript of in een val gelokt. Ons hostel is vlak naast het ladyboy hostel. Daar gebeuren zeer zeker louche zaken. Gedrogeerde of bezopen mannen komen naar daar met en ladyboy en god weet wat doen ze daar met die mannen. Hun geld stelen? Het is alleszins gerelateerd aan de maffia die we er een voorbij zagen komen op controle met zijn vrouw en politie als hun bodyguards. Een Belg had zich gemoeid met een man die erg oder invloed was en dus in hun val werd gelokt. Dit zorgde voor serieuze bezorgdheid bij de locals aangezien het gevaarlijk is om je daar even mee te moeien als je eigenlijk niet weet wat er achterzit. Dit leiden de volgende dag voor dit eigenaardig bezoekje en vertoon van de maffia/leger/politie. We hebben ons gewoon wat bezig gehouden tot we eindelijk dit corrupt landje met al zijn eigenaardigheden kunnen verlaten. We nemen nog afscheid van onze bende in de kamer, iedereen blijkt Bangkok te verlaten. |
Day 15Einde in zicht
Vandaag zou ik mijn visa kunnen ophalen. Het lang verwachte moment. Ophalen kan pas in de namiddag. We nemen onze tijd om uit te slapen en in te pakken voor check out time. Wanneer Jeff zijn mails checks zegt hij plots dat ik langs moet komen naar de ambassade voor een interview en dat voor de middag! Rustig klaarmaken zit er niet meer in. Ik smijt alles in mijn backpack en Jeff zoekt het adres op, het is enkele km van het visa center. De mail is nog maar net verzonden en nooit naar mijn mailadres, terwijl enkel ik voor op interview moet, Jeff’s visa is goedgekeurd. Eens daar blijkt dat we niet in de echte ambassade moeten zijn, maar enkele gebouwen verder, een visa center voor Chinees sprekende. Het duurt een tijd vooraleer het mijn beurt is. Ik ga naar een van de lokketjes. Een dame wordt erbij geroepen en plots is het interview begonnen. Wat is je naam, welk land van origine, wat is je reden voor een bezoek aan China. En dan komt de aap uit de mouw. Je hebt centraal Azie bezocht. Waarom? Als toerist? Welke plaatsen heb je bezocht? Wat denk je van Oezbekistan? Ik moest op interview omdat ik deze landen heb bezocht en hadden het meeste interesse in Oezbekistan. Maar ik herinner me ook nog wel dat China in Tajikistan elektriciteit produceert en voornamelijk de vrouwen in Kazachstan zien er heel Aziatisch of Mongools uit. Deze landen zijn ooit veroverd door de Mongols (en Turkic en Russia natuurlijk). Hoe dan ook de dame lijkt redelijk tevreden na het interview en zegt me dat ik het kan ophalen in het visa center waar ik het heb aangevraagd en dat vanaf 1u. We wandelen naar het center en gaan voor onze lunch, ontbijt. Eens in het center zijn we weer opgescheept met die Thaise mensen, ipv de Chinezen daarnet. Het is weer hetzelfde riedeltje. Jeff kan de zijne ophalen, ik niet. Maar omdat we samen zijn kan Jeff nog niet voor zijn visa betalen. Waarom niet? We hebben aparte visaophaalbriefjes en dat wel omdat julie ons zeiden dat het niet 1 briefje kan zijn omdat we een andere nationaliteit hebben. Dit is onzin. Onze nep vlucht verrekt in enkele uren en Jeff zou perfect zijn vlucht kunnen nemen en ik de mijne herboeken… Na een scene kan hij de zijne betalen en zijn paspoort terug in zijn bezit krijgen. De mijne is nog niet gearriveerd want het moet wel 2km afstand afleggen van ginder naar hier. Het is lunchbreak, kom terug binnen een uur. Een uur later sta ik er weer. Het duurt een eeuwigheid voor ze uit lunchbreak komen. Kom terug om 3uur. Paar uur later staan we er weer. Wacht nog een uur. Een hele dag in dit stom gebouw. Kunnen die niet gewoon zeggen wanneer het er gaat zijn? Ze verkiezen mij liever opnieuw en opnieuw terug te zien met een minder en minder vriendelijke blik! Ik moet vandaag het land uit voor mijn Thaise visa en dit stom center sluit om 4uur. Ik kan niet eens een vlucht boeken naar China en met zekerheid weten dat ik er op tijd geraak. Mijn visa is geaccepteerd. Geef mijn paspoort terug! Om vier uur is er een hoop volk aan het wachten. Allemaal op hun paspoort. Als ze dat van in het begin weten waarom zeggen ze dat niet? Dan moet ik niet telkens elk uur terug komen, maar kan iets plezanter doen dan wachten. Ik ben het kots beu en ga naar hun desk en roep dat ik onmiddellijk mijn paspoort terug wil. Julie hebben me hier een hele dag laten wachten. Julie hebben me eindeloos veel taxi’s gekost en kopies en een vlucht die ik niet had moeten nemen als ik op tijd mijn visa kreeg en over land kon en ik moet een dag te laat het land verlaten wat me een boete gaat kosten! Met trillende handjes laat dat mens me voor en zorgt ervoor dat haar collega mijn paspoort geeft. Terug de taxi in en een extra nacht in Khao San road. Morgen de vlieger op. |
Day 1Full Moon
Wanneer ik toekom in de luchthaven heb ik een hilarische babbel met de baas van de immigratie-loketjes. Ik heb uiteraard totaal niks voorbereid omdat ik lui ben, en het Thailand is. Hoe moeilijk kan het zijn om een bed te zoeken? Ik moet een adres opgeven voor mijn stempel. Ik heb dat niet, had het snel aan een andere toerist kunnen vragen, maar zelfs daar was ik te lui voor, het was wel mijn gedachten gepasseerd. Het immigratie-mannetje vraagt zijn baas wat hij moet doen. Ik zeg dat ik niet weet waar ik verblijf en de baas moet er eens mee lachen. Ik vertel hem dat ik al in Thailand ben geweest en dat ik het wel zal regelen. Hij zegt me dat ik geen taxi moet nemen op dit uur en best hier overnacht. Hij vraagt me om gewoon een plaats op te noemen. Hij is verbaasd dat ik alleen ben en aangezien ik eerder moet lachen met de situatie en ik niet kan inzoomen op mijn kaart om een random hostel te vinden (ik was ook te lui om mijn kaart te downloaden), vraag ik of hij geen plaats kan opnoemen. Ik zeg dat ik nog niet in Phuket ben geweest en dat Thais moeilijk is. Uiteindelijk vult hij het dan maar zelf in en is hij eerder aan het flirten in plaats van strict de regeltjes te volgen. Een van de mannetjes die ook instaat om de orde te handhaven zegt dat ik wel bij hem thuis kan slapen. Ik hoopte een paar uurtjes in de luchthaven te slapen, maar het is hier zo klein en er zijn geen bankjes. Ik besluit de straat op te gaan en naar een hostel te zoeken. Er is weinig keuze en vraag enkele mannen waar er een goedkope plek is. Het is 1 uur in de ochtend. We gaan naar het hostel hiernaast. Een bed kost 400 baht. Een 10 euros, duur voor Thailand. In Bangkok kan ik voor 200, en zelfs gemakkelijk 150 baht slapen. Ik wil tenslotte gewoon wachten tot de ochtend, een 5 uur later. Ik vraag aan de politie-mannetjes, die in een bosje aan het wroeten zijn voor god weet wat, of ze een plek weten. Een van hen met een zacht stemmetje en een smal politiepakje rijdt me rond en vraagt naar de prijzen. Ik vraag hem wat de politie aan het doen was en hij antwoord erop dat het en mooie boom is. Thailand is zo grappig. Thai zijn veel donkerder van huidkleur dan wat ik de afgelopen 4,5 maand heb gezien. Was al vergeten hoe Thai eruit zien. De politie is schattig, niks is moeilijk, de regels zijn buigbaar en om 1 uur ’s nachts kan je 5 politiemannen met een lamp in een bosje zien schijnen en wroeten. Een mooi bosje? Tuurlijk. Uiteindelijk beland ik toch nog in dat bed voor 400 baht, blijkt het goedkoopste te zijn. De dame is heeeeel vriendelijk en zegt me dat ze me morgenvroeg naar de snelweg zal brengen voor de bus. Na enkele uren slaap wordt ik na een koffietje naar de bus gebracht. Ik heb de kat al zien spelen met een kikker die langzaam en pijnlijk moest sterven. Ik ben klaar voor de full moon party in Koh Pha Ngan. Ik laat de dames van Matsumoto (Japan) weten dat ik op weg ben en er ga proberen geraken vandaag, zodat we samen kunnen feesten. Heb met hen het nachtleven van Tokyo verkent. Ze zijn op feestvakantie in Thailand. Van “I told her that, but in a nicer way.” naar “I did not pass out last night.”. De gesprekken van Farrang zijn zeer zeker anders in Thailand dan in Hong Kong. Van bitchy business men naar wasted party people. Let’s do some ugly tourism! |
Day 2Self service
Tijdens het wachten op de ferry ontmoet ik een groepje Thai, twee jongens en een meisje van ongeveer mijn leeftijd. We zetten ons samen op de ferry en gaan daarna ook samen opzoek naar een hostel voor een nachtje, aangezien ze terugkeren naar Phuket de volgende dag. We bekladden ons met fluoricerende verf en gaan feesten. Er wordt muziek gespeeld op verschillende plaatsen, maar toch is de muziek niet geheel mijn genre. Alle Thai, maar vooral het meisje zijn bezig met Facebook: live filmen waar je bent en wat je doet. Ik prefereer om me gewoon te amuseren, maar net iets vervelender als mijn gezelschap met andere dingen bezig is. Een hele tijd later lukt het me eindelijk om met Sao Ri af te spreken. Het feestje kan nu beginnen. Ze blijkt ruzie te hebben met haar vriendin van Japan. Dus feesten we met ons tweetjes. Het Thais meisje keerde al terug, een van de jongens bracht haar terug. Ik vind hen niet meer terug. Maar geen probleem. Het feestje is gek, maar niet mijn beste feestje. Ik had gehoopt op een beach-feest waar iedereen ook in het water gaat en er shisha, zetels, volleyball enz zijn. In het water gaan zit er niet echt in aangezien er meer dan 1000 man op het strand is en waarvan elke man niet betaald voor zijn plasbeurt, maar in plaats daarvan in de zee watert en dat wel meerdere keren met die hoeveelheden alcohol. Het is eerder een gewoon zuipfeest. Een paar mannen spreken me aan en Sao dans achter mij. Wanneer ik het gesprek beëindig, kijk ik rond me, maar vind Sao niet meer terug. Achteraf gezien was ze waarschijnlijk gewoon aan dat balkonnetje aan het roken, waar ik haar niet ben gaan zoeken. Maar ik wandel rond en probeer haar te vinden. Ik wacht een tijdje aan de uitgang van dit stukje terras dat weer op het strand uitkomt. Maar na eventjes ben ik het beu en besluit terug te keren. Ik heb geen wifi en geen goesting meer. Eens terug hoor ik dat Sao hetzelfde gedaan heeft. Na een dutje ga ik naar het zwembad en hang daar wat rond. Ik wou afspreken met Sao, maar door een tekort aan wifi is dat er niet van gekomen en geraak ik niet zonder motorcycle tot haar hostel. Ze is veranderd van hostel, weg van haar vriendin en bij een Duitser die ze gehost had voor mij, in Matsumoto. Wanneer ik eindelijk besluit in te checken in de dormitory ipv de kamer die ik deelde met de Thai die al wedergekeerd zijn, blijkt de receptie al gesloten. Het is dan ook al laat. Ik praat met enkele jongens van een dorm die buiten rond hangen en die beweren een vrij bed te hebben in de kamer. Ik kruip dan maar in dat bed en regel de rest morgen wel. |
Day 3Sao Ri
Vandaag spreek ik wel af met Sao Ri. We gaan met de motorcycle naar de mooiste waterval van Koh Pha Ngan, samen met die Duitser. we zijn lichtjes gehaast omdat Sao Ri ook haar ferry neemt vandaag en wederkeert naar Japan. Zwemmen in de niet al te mooie waterval, die niet de mooiste blijkt te zijn, dan rijden we naar de mooiste, die vooral een goede zwemplaats is omdat er een diep en groot waterbasin is. Maar niet perse super indrukwekkend. Het is dan ook niet de mooiste van Thailand of SEA, maar van Koh Pha Ngan. Of dat is wat ze Sao hebben verteld. Sao is zoals alle Japanners gefocust op het zien van de mooiste, de beste, de dit en dat. Hierna gaan we nog eventjes naar het strand en dan is onze tijd om. Als avond eten wordt ik uitgenodigd door een Thaise oude dame, die me al enkele keren voor het hostel had zien zitten, om mee te eten, dit zonder Engelse woorden. Zij, een vriendin en de Thaise hoogzwangere dame die het hostel runt eten in de receptie. Ik krijg pikante vleesmix om mijn sticky rijst in te soppen. Ook nog een pikant soepje en vis. De oude dame, Papaya, heeft Lao Khao en een zelf gebrouwen alcohol mee en geeft me voortdurend shots. Lao Khao is een rijstalcohol die je in de 711 kan kopen, maar ook vaak zelf gebrouwen wordt. Als je dit vraagt aan de kassa dan lachen de Thai je gegarandeerd uit. Dit is een berucht drankje dat je 100% kans geeft op hoofdpijn de dag erna. Om Papaya haar aandacht wat te verdelen nodig is twee gasten in de receptie uit om ook te proeven. Papaya is ondertussen al bezopen en in een grappige wereld. Ze blijft de twee jongens maar meer shots geven en zegt dat ze moeten drinken als een tijger door met een tijgerspeelgoedje in de lucht te zwaaien. Hierna wordt ik ook uitgenodigd om bij Papaya te slapen en elke avond met hen te eten. Spicy Thai food. In de avond spreek ik af met de Duitser en een Israeli om naar een beach party te gaan, een verborgen strandfeest. Je geraakt er niet echt zonder een bootje te nemen. De boot is echter heel duur voor de 5min durende rit. En de muziek op het feest is niet mijn ding. Trance muziek, en geen meerdere dj’s tegelijkertijd. Ik val in slaap wanneer het feest nog niet op gang is. En daarna heb ik zo een moeite om in de stemming te geraken, door de mensen en muziek, dat wij drietjes veel slapen. Uiteindelijk geraken de andere in de moed en blijf ik gewoon wat slapen en wakker worden en dit herhalen. In de ochtend krijg ik wel een mooie zonsopgang en na ontbijt en een beter dutje zonder lawaai en mensen gaan we naar een strand in de buurt. Dit is dan weer heel rustig en goed! Een dure bedoeling voor een feestje dat me helemaal niet bevalt, maar ok. De mensen waren volledige hippies die high op de muziek bewegen alsof ze bepaalde spirits oproepen, of er door bezeten zijn. |
Day 4-6I like your smile
Elke dag opnieuw denk ik, morgen neem ik de ferry. Maar ben dan weer lui of maak plannen met Oleg, zijn vriendin en vrienden voor sushi en Ukraine’s eten, of ga naar het zwembad en hang rond met verschillende mensen daar. Of met de Wales guy in mijn kamer, de enige die niet weg is vlak na de Full moon party. Pool, zwemmen, drinken en eten. En dan verschillende jongens die elk om beurt komen flirten. Ik was benieuwd of Oleg een beetje veranderd zou zijn, aangezien hij geen plek had op de grond voor mij in het huis van zijn vrienden, maar anders altijd wel met mij in tempels en vloeren heeft geslapen. Hoezo geen plaats? Ook heeft hij wat geld gemaakt en nu dus al meerdere malen gevlogen heeft op korte tijd, terwijl hij voordien nog nooit in zijn leven had gevlogen. Verder spendeert hij wel geld aan weed, iets wat hij niet nodig had vlak na de meditatie. Want hij beweerde dat meditatie die drang wegnam en dat hij “happy” is. Hij had niet slecht geld verdiend, maar dat is ondertussen weeral opgebruikt, hij is opnieuw platzak. Al bij al is alles gewoon nog hetzelfde en is het fijn weerzien. Binnenkort vliegen ze naar Ukraine samen. Kom hen daar wel opnieuw tegen, of nog eerst in Bangkok. |
Day 7Als walvishaaien in het water
Vroeg opstaan. Ik ontmoet een Amerikaan tijdens het wachten voor onze lift naar de boot. Verder zijn er de Amerikaanse dames die ik gisteren heb leren kennen en enkele Zweden. Iedereen heeft al geduikt, scuba diving, en wanneer ik zeg dat ik ook naar dezelfde plek ga, is een van de Amerikaanse meisjes verbaasd dat ik meteen in open water zou gaan voor mijn eerste duik. Nochtans zou dat mogelijk moeten zijn, dat is me verteld en dat hoop ik! Ik krijg een duikinstructeur samen met twee Indiers, eentje van Antwerpen en het meisje van Duitsland. Een koppeltje dat geen ervaring heeft met de zee. Niet gezwommen of gesnorkeld of een keertje van een boot gesprongen heeft, enkel een zwembad. Dat is behoorlijk ambitieus! Op de boot krijgen we eten en kunnen we wat babbelen. De boot is vol Belgen, van een groepsreis! Zogoed als iedereen hier op de boot spreekt Nederlands, op de instructeurs na en die ene Amerikaan van deze ochtend. Die is bezig met zijn duikers-certificaat. We krijgen onze uitleg op de boot en dan krijgen we al ons duikspul rond ons gesnoerd. Vlak voor dat dat gebeurd moet ik even overgeven. Normaal nooit zeeziek, maar nu met die stress! We springen in het water en horen gewoon te relaxen op onze rug, niet te spartelen, de lucht in ons pak houdt ons boven. Ik drijf al meteen een eindje weg en krijg al water in mijn bril en mond. Fijn. Ik geraak in de war. De twee andere klimmen weer de boot in. Blijkbaar ga ik privé les krijgen, want het koppel heeft al schrik opgelopen. Ik moet toegeven dat ik dat alles behalve erg vind, alles geheel op mijn ritme. Luke, de instructeur, is een goede instructeur (Achteraf blijken andere het hier mee eens te zijn, hij duikt hier al het langst en iedereen wil hem als instructeur, lucky me.) die me pushed dingen te proberen op de juiste moment. Een keer met de bril naar beneden kijken, wat ademen met dat ding en relaxen. Ik kan al vissen zien en andere duikers onder water. Daarna een halve meter onderwater en wat ademhaling trucjes doen. Mondstuk eruit halen en terug instoppen en het water eruit blazen, dit herhalen en dan een knopje duwen om het water eruit te krijgen in plaats van blazen met de mond. Een trucje dat ik meteen onder de knie heb is water uit mijn bril krijgen. Dat moet ik voortdurend doen omdat ik nog veel door mijn neus adem. Het duurt een hele tijd vooraleer ik comfortabel ben om dieper dan een halve meter te gaan. Scary, but amazing! Wat een verjaardagscadeau voor mijzelf! Genieten en proberen relaxen. Zo moeilijk om niet door de neus te ademen en niet met de benen te spartelen als reflex. Luke neemt me mee tot 8m diep en we lossen ons touw. Hij gaat arm in arm met mij wat rondzwemmen en ik heb al een walvishaai gezien! Ervaren duikers en instructeurs hebben vaak lang moeten wachten om een walvishaai voor het eerst te kunnen bewonderen. De laatste tijd zijn er elke dag een paar hier gespot en daarom heb ik deze duik gewaagd! Wauw, wat een beest. Ik wil terug naar boven om te weten wat dat doet en hoe het voelt. Om te zien of ik niet panikeer. Eens boven legt Luke me uit dat we niet telkens naar beneden en boven kunnen gaan. Er is genoeg zuurstof om het nog een keer te doen. Ik wil de walvishaaien wel beter zien. We gaan weer naar beneden en spotten er drie van super dichtbij. Eentje naast ons, boven ons en onder ons. Dit heeft Luke zelfs nog nooit gehad. Cool! Het water is niet super helder, maar de beesten zijn op 2m van ons. Er zwemmen kleine visjes mee met de walvishaai, die smullen van de dingen op zijn huid. Ik ben voortdurend bezig met mijn duikspullen en ben nog niet gewoon om volledig te ontspannen, maar kan ze tussendoor toch snel bewonderen. Eens op de boot moet ik meteen weer overgeven, het water is wild! Dit voel je enkel in de boot of op het oppervlak van het water. Eten zit er voor mij nog even niet in. Ik heb betaald voor maar een duik en de meeste doen een tweede. Ik probeer te slapen en niet te moeten overgeven. Er komt een storm aan en we moeten weer snel terugkeren. De Amerikaan wil samen iets eten in de avond en dat doen we da ook. Wanneer ik terug keer is de jongen van Wales nog weg, maar vind ik een briefje op mijn bed. “You are beautiful.”, “I like your smile.” Cute. Ben geen tiener meer, maar schattig. Hoe dan ook een toffe kerel. Op een eiland als koh Pha Ngan denk ik dat een meisje alleen als een makkelijke prooi lijkt om te verleiden. |
Day 8Zot ver
Ik sta redelijk vroeg op en ga een stokbrood halen dat ik onderweg zou kunnen opeten. De eigenaar van het hostel is nog niet daar en ik wacht een tijdje om mijn nacht nog te betalen en haar de sleutel terug te geven. Uiteindelijk komt iemand van een beetje verder me helpen. Ik ben al wat tijd verloren en weet niet wanneer mijn ferry is. Ik wandel naar de pier en koop mijn ticketje naar Donsak, het goedkoopste. Een uurtje wachten op het strand voor vertrek. Een jongen duikt telkens met een stok onder water en schept zo een zee-egel op. Hij heeft een heel isomo box vol. Er is een storm onderweg en de rit duurt een uurtje langer. Ik kom aan in Donsak, ten zuiden van Surat Thani tegen 14u. Het liften tot aan de snelweg voorbij Surat Thani neemt me 3 uurtjes. Het was dan wel niet ver, maar het regende en ik heb 3 verschillende wagens moeten stoppen en daartussen stukjes wandelen. Ik was ook vergeten dat ze me hier in Thailand altijd naar een busstop proberen brengen en dit gebeurde me dan ook 2 keer. De laatste wagen brengt me tot aan de luchthaven, aan de autostrade die rechtstreeks naar Bangkok gaat. Surat Thani stad is niet meer op wandelafstand en hier zal ik niet echt een hostel vinden, maar ik kan altijd op een bankje in de luchthaven of in een tempel slapen. Het is 5 uur en mijn hoop om Chumphon te bereiken is klein. Maar ik probeer het toch eventjes. Een wagen stopt en kan me er toch naartoe brengen. Hij werkt in de luchthaven en vervoert medicijnen. Twee trucks zijn zijn vrienden en rijden samen tot voorbij Bangkok. Mijn koers is dus gewijzigd en ik rijd met hem mee tot in Bangkok. Of eigenlijk, 70 km buiten Bangkok is nog een plaatsje dat ik wil bezoeken, Samut Songkhram, ik laat me daar afzetten. Maar de rit duurt wel uren met deze afstand en ik kom om 2 uur ’s nachts aan. Hij zet me af aan het hostel aangezien het 3km van de autostrade is. Een heel mooi hostel met industriele stijl, beton uitgewerkte lavabo’s en douches, OSB platen vloeren en deuren. Het hostel is wel 350 baht per nacht, maar was het goedkoopste dat ik online kon vinden. Het is inclusief ontbijt en ik hoef me geen zorgen te maken over de uitcheck-tijd. De moeder en haar dochter die samen de zaak runnen zijn ongelofelijk vriendelijk. Ik heb hen gewekt in het midden van de nacht. 625 km achter de rug (de ferry niet meegerekend). Zot ver als je erbij neemt dat ik pas om 14u begonnen ben met liften. |
Day 9Zwart betekent geen geld hebben
Na een paar uurtjes slaap ga ik naar de befaamde markt waar de trein door rijdt. Ik vind het geweldig om te zien hoe alle kraampjes dichtklappen en open vouwen net voor en achter de passerende trein. 4 keer per dag gebeurd dit. De drukte en toeristen vallen goed mee. Hierna wandel ik enkele km tot aan een tempel. Ik ben een beetje moe en wil me eventjes zetten. Ik zie een groepje Thai en vraag of ik me erbij kan zetten. Iedereen moet er om lachen en bewondert elke beweging die ik maak. Ik bied hen mijn gebakken zoete wortel aan. Als ik een paar woordjes Thai spreek lijkt iedereen betoverd. Ze leggen met gebaren uit dat ik wit ben en zij een donkere huidkleur hebben. “Black, no money.” Ik leg hen uit dat in Europa bruine huidkleur geld betekent. Wie zich kan veroorloven om te reizen heeft geld. Al grappend zegt ze me dat we samen naar Europa gaan. Daarna biedt ze me een ritje achterop aan richting de floating market. Het was enkele km stappen, dus ja zeker! Eens daar stap ik in een toeristen bootje om enkele tempels aan de oever te bezoeken, 50 baht voor een uurtje. Bespaard me mooi wat km stappen. Ik zet me volledig vooraan en heb een luxe uitzicht. De 4 eerste tempels die we bezoeken zijn weinig interessant. Maar het is dan ook vooral de verste en laatste die ik wil bezoeken. Als we aanmeren, zijn er een hoop exotische dieren in hun verblijf. Het lijkt wel een zoo. Paarden, Kamelen, dromedaris, lama’s, schapen, honden, noem maar op. Dan zijn er een hele hoop klein, maar echte vliegtuigjes uitgestald in alle uithoeken. Er zijn ook eindeloos veel beelden van Thai box en als laatste een klein tempeltje dat volledig wordt begroeid door een boom. De wortels kruipen in, op en door het gebouwtje. Mini Angkor Wat. Hierna keren we terug naar de floating market, de beste en grootste. Er zijn vooral veel bootjes om toeristen rond te leiden, gelukkig niet te veel toeristen op de moment. De bootjes die aan de markt meedoen is mager. Ze koken, grillen en verkopen vanuit hun bootje, jij zit aan de oever om het op te smullen. Eten wordt door enkele dames geserveerd die het eten soms via een mandje aangegeven krijgen van de bootdames. Het gaat bijna donker worden dus keer ik snel terug. Ik bezoek de tempel die een mooi oud tempeltje zou hebben, uit de Ayutthaya periode, dat er vanbinnen heel mooi uitziet. Het is spijtig genoeg al gesloten, maar er is opnieuw een tempeltje dat wordt aangetast door een boom. Onderweg zijn enkele blaffende honden. Ik wandel voorbij enkele wrakken van voertuigen en heb plots 5 honden wakker gemaakt die me al blaffend en grollend tegemoet komen. Deze weg is een snelweg en heeft geen woningen, waardoor ik dus effectief de honden hun persoonlijk territorium betreed en geen eigenaars heb die hun hond terug roepen. Ik probeer hen duidelijk te maken dat ik ook sterk ben, maar ze blijven me achtervolgen, hoe vaak ik me ook naar hen omdraai. Ik zet het op een rennen en draai me telkens om om hen te doen stoppen en aarzelen. Een wagen stopt voor me en zag dat ik wat problemen heb. Mijn hart bonkt tegen mijn borstkast aan en ik ben blij dat ik de overige km niet meer hoef te stappen! De jongen brengt me naar mijn duur hostel waar ik mijn bagage oppik. Ik had hem gevraagd of hij een goedkoper hostel wist. Hij brengt me naar een Love hotel waarvan hij de eigenaar kent en ik krijg een gratis kamer. We gaan eentje drinken in een bar met live muziek. En dan slapen, want ik zou vroeg op moeten staan. |
Day 10Be aware of trains
Heel vroeg opstaan was me niet gelukt en dus neem ik de latere trein van 9 uur. De trein rijdt door de markt heen en deze keer kan ik het spektakel, of dagelijkse sleur voor de locals, vanop de trein bekijken. De trein rijd naar Samut Sakhon, halverwege naar Bangkok voor een schamele 10 baht. Ik ben ingestapt op het eindstation en zal uitstappen het het eindstation. Onderweg stoppen we vaak in niemandsland waar amper huizen rond het station te zien zijn. Gewoon boeren die vissen, zout en andere dingen kweken. Er is dan ook geen echt station, maar gewoon een bordje met naam van de halte als aanduiding. Onderweg zie ik een bordje met: “Be aware of trains”, alsof die beesten uit de bosjes gaan komen en dan mijn weg versperren. Om mijn volgende trein te nemen richting Bangkok, moet ik eerst een ferry nemen naar een ander station dat gewoon aan de andere oever van de stad ligt. Rondom dit station is opnieuw een markt, de grootste vismarkt van Thailand weliswaar. Ik ben redelijk laat voor de visverkoop aan het water, maar zie er nog net een beetje van. Maar de rest van de markt is gigantisch en er wordt ook van alles op de sporen en rond de sporen verkocht. Maar er passeren hier meer dan 4 treinen per dag en is niet hetzelfde. Geen systemen om hun kraam dicht te klappen wanneer de trein gaat passeren. De volgende trein kost opnieuw 10 baht en de eindhalte ligt in het zuiden van de stadsrand. Hierna neem ik de overvolle ferry tot aan mijn bestemming. Nog minder dan een Km stappen en ik ben aangekomen in het gratis hostel waar ook Oleg en zijn vriendin verblijven. |
Day 11Hero’s house
Vele Russen en Russisch sprekende in het huis. Vele van deze mensen weten via via hoe, wat, waar het gratis is, via vrienden, forums en chats. Hero, een Thai, bied dit huis aan om te helpen en mensen van andere culturen te leren kennen. Wanneer ik hem net ontmoet legt hij me uit dat hier soms 50 mensen slapen, en dat hij iedereen kent en overal is geweest, omdat hij iedereen kent. Hij weet ook alles. Ik begrijp waar hij naartoe wilt. Het doet hem goed voelen om met buitenlanders om te gaan. Spijtig genoeg word hier wel misbruik van gemaakt. Op de moment ben enkel ik, Tyler (A brother of England) en Oleg’s vriendin niet Russisch sprekend. Als ik het huis binnenstap wordt ik niet gegroet door hen, wanneer ik de kamer word ingeleid, zegt enkel Tyler hallo. Naast Oleg, de enige waar ik mee omga. Enkele van hen spreken me aan, ik krijg fruit van hen. Maar wat Hero ervoor terug krijgt is bitter weinig. Hij wil gewoon wat rond hangen, er zou samen gezongen kunnen worden, met de gitaar die enkele bij hebben, het huis zou onderhouden kunnen worden als iedereen achter zich opkuist, er zou een samenhorige sfeer kunnen hangen, samen gekookt kunnen worden, we zouden Karaoke kunnen doen op youtube. Maar in plaats daarvan is iedereen met zichzelf bezig en krijgt Hero zelfs geen gezelschap mee als hij zegt dat hij betaald voor het eten, of wat dan ook. Ik hoor dan wel niet graag zinnen als ik ben overal geweest en ken iedereen, ik behandel Hero als een couchsurfer-host waarbij je uit beleefdheid samen dingen doet en praat en elkaar wat leert kennen. Het mag dan wel een gratis hostel wezen, iemand hier doet dat uit liefdadigheid en wil enkel wat gezelschap terug. Dat mensen hier naartoe komen met weinig geld is begrijpelijk, alleen jammer dat ze ook komen met weinig respect. Als ontbijt gaan we naar een Sikh tempel, hier kunnen we gratis eten. Niet enkel Oleg, zijn vriendin en ik komen hier. Er zijn nog wel andere van het hostel. Hierna gaan we naar China town, voor nog wat inkopen te doen voor souvenirs voor Ukraine. Ik heb spijtig genoeg al te veel bagage voor in het vliegtuig en kan dus echt geen gewicht aan souvenirs veroorloven. Ik koop een kleinigheid. Daarna keer ik alleen terug. In de avond ga ik met Hero en Tyler eentje drinken aan de rivier. Twee van Hero’s vrienden wachten hier. Iemand van Krabi die op bezoek is en een Thai die een grote borstkast en een bling-halsnoer heeft. |
Day 12Pool party
Vandaag doe ik niet al te veel, maar baad me in de avond in luxe. De zus van Hero, de eigenaar van het gratis hostel, heeft een mooie condo in Onut. Haar man, een Japanner, Hero, Tyler en ik komen hier om te zwemmen op het dakterras van dit gebouw. Het is avond, het water is ideaal. Het luxe zwembad voor ons alleen, in Bangkok, op een dakterras, met uitzicht. Een zalige manier om de avond te spenderen! Hero vroeg van in begin om samen te gaan zwemmen aan iedereen. We komen terug en plots zijn mensen geïnteresseerd omdat het goed was en gratis. Alleen is het heel ver en kan je niet zomaar binnen gaan zonder batch van een resident. Mensen toch. |
Day 14Opweg naar een cultuurshock
De bus op, dan de trein en dan de vlieger. Lang geleden dat ik nog zo een lange vlucht gedaan heb, jaren zelfs. Meer dan 12 uur vliegen. Duitsland, Europa, mijn familie, ik ben onderweg. Eens in de luchthaven zoek ik me een bankje waar ik later comfortabel kan maffen. De luchthaven is heel klein, maar er is onbeperkt gratis internet en de bankjes hebben geen gevormde zitjes en armleuningen, minder pijnlijk om op te liggen. Wel is er geen echte lounge area en zijn er dus enkel harde bankjes en dan de betere bankjes in een cafe of restaurant. Ik spendeer de avond in het observatorium op het internet en ga in de avond voor een bankje waar het warmer is. Er zijn zoveel blonde en rosse Duitsers. Vele van hen zijn jong en worden opgehaald door de mama. Stoere jongens met brede schouders en een macho manier van wandelen, maar toch allemaal mama-boys. Grappig om te zien hoe het macho-gehalte in Europa aanwezig is. In het merendeel van Azie zijn de schoonheidsstandaard en projecties geheel anders. In Japan zijn de mannen mager, jong en in maatpak met weinig gezichtshaar en eerder vrouwelijk trekken. In Thailand zijn er heel wat lady boys en dan een hele hoop jongens die als verwijfd of gay bestempeld zouden worden voor hun gedrag en kledij. Een dotje in het haar, korte t-shirts, handjes die wapperen, noem maar op. Er zijn maar weinig Aziaten met grote borstkast, baarden en dat macho-loopje... |