|
|
![]()
|
Day 1Ademen
Vroeg opstaan en weer vertrekken. Na een jaar in Belgie te zijn is het nog eens tijd om te vertrekken. Vorig jaar op weg naar Ukraine in James (de wagen van Kristine), met een cover van Britney Spears door de Van Jets loeihard uit de boxen, was het beslist: volgend jaar gaan we naar Georgie. Ondertussen zijn we een een dik jaar verder en nemen we het vliegtuig richting Kiev om dan over te stappen en effectief te landen in Tbilisi. Met een rugzak van 7 kilo stappen we de vlieger af en belanden bij de toeristeninformatie in de aankomsthal. Geld afhalen en op naar bus 37. De busrit kost 1 lari voor 2p. Terug naar de aankomsthal om ons briefje van 100 te wisselen in 2 van 50, dan naar de volgende shop om 2 van 20 en 1 van 10 te krijgen. Bij de volgende shop halveren we ons briefje van 10, om dan bij de volgende aan muntjes te geraken. Eens op de bus is het op ons gezicht af te lezen. Geluk, opwinding en een zucht van opluchting. Ademen! Ik ben thuis. In mijn element. De rit naar het centrum gaat vlot, het vinden van Indie Mindie hostel is een "Sovjet avontuur". Grote straten, kleine straten en nog kleinere steegjes allemaal schijnbaar met hetzelfde adres. Met wat hulp raken we er toch vrij snel. Indie Mindie is inie mini tiny... maar gezellig met 6 bedden waarvan wij er 2 claimen. We hebben dus 33% van het hostel in gebruik. Aleko is de eigenaar samen met Mister Grey, zijn kat, runt dit kleine plekje. Wij hebben ondertussen wel honger en Aleko wijst ons de weg naar een local restaurant. De plek is leeg, maar on stage staat er iemand het beste van zichzelf te geven. Georgische schlagers, niet bepaald bevoordelijk voor de conversatie door de overvloed aan decibels. De overvloed aan lekker eten (Khachapuri, Frietjes, Championnekes, Aubergine) en home made wine maakten dat dan wel weer goed. |
Day 2De druivelaar houdt alles bij elkaar
11u als we wakker worden! Dat is zo goed als de klok rond geslapen. We staan op, zoeken een beetje een route voor de komende dagen uit. We hebben afgesproken om te lunchen met Tina, een couch surfster. Ze wil ons ontmoeten on 13u bij Wendy’s. Dus we gaan op pad, in de fast food van Wendy’s hebben we minder zin en dus gaan we naar een local plekje waar we lobiani eten. Plat brood gevuld met bonen, we bestellen 2 soorten, de standaard en smoked. Wat uiteraard veel te veel is! Georgische porties zijn om te delen. Na de lunch gaat Tina terug naar haar werk en wij gaan op verkenning in Tbilisi. We wandelen door de stad, door oud Tbilisi, naar de badhuizen, het standbeeld van Moeder Georgia (een iets andere versie van “the Tin Tits” in Kiev) langs het fort, kerken, ongelooflijk scheve gevels, balkonnetjes, gezellige straatjes,… Alles lijkt door druivelaars samen gehouden te worden. Het heeft iets oergezelligs! Tegen 18u gaan we naar “The public service hall” waar we afgesproken hebben met Alto, ook een couch surfer. Hij neemt ons mee in zijn auto, een aftandse BMW 316 met bijna 400.000km op de teller. Naar Mtatsminda amusement park, waar we een zicht hebben over de stad. Dan naar Mtskheta, de eerste hoofdstad van Georgie (niet ver van Tbilisi). Hier leidt Alto ons rond en toont hij ons de 10de eeuwse kerk waar de kledij van Jesus zou liggen, op dit uur natuurlijk niet te bezichtigen. Een van de straathonden volgt ons overal mee naartoe om ons te beschermen voor andere mensen en honden. En nu is het hoog tijd voor eten en neemt Alto ons mee op restaurant voor een uitgebreide Georgische maaltijd. Ook nu weer overvloed aan Georgische wijn en druivensap, Khatchapuri, Khinkali (een soort dumplings die met de handen gegeten worden), Georgian BBQ-ed vlees en brood. Het is allemaal heel smaakvol maar uiteraard veel te veel! Georgiers houden van eten, van hun keuken, van hun wijn en ze zijn er trots op. We proberen wat woordjes Georgisch te leren, wat heel moeilijk is. Zelf proberen wij hem wat Vlaams te leren, wat allemaal wel leidt tot grappige conversaties. Alto brengt ons nog helemaal terug tot voor de deur van ons hostel, we bedanken hem voor de plezante en gezellige avond! Dank u Alto! |
|
Day 3Gezegend
Onze eerste hitch hike in Georgie. We wandelen een kilometer tot we op de juiste plaats staan en we schrijven Mtskheta in het Georgisch op ons bordje. Wanneer we het bordje tonen aan de mannen van het tankstation kunnen ze ons gekribbel meteen lezen. Dat doen we dus goed. Al snel kunnen we meerijden met Eduard (uitspreekbare versie), die naar daar gaat om te werken. De volgende naam op ons bordje is Uplistsikhe. Opnieuw gaat dit vlot. We worden opgepikt door twee mannen in een taxi, ze zouden naar een klooster in Kareli gaan. De communicatie is summier. Vrij snel vraagt Niko aan Temour om even te stoppen. Hij koopt voor ons allen een mini-cola en gefrituurde deegjes met rijst. Op weg hebben ze zoiets van misschien moeten we mee gaan naar Uplistsikhe want ook zij zijn er nog nooit geweest. We bellen ook even met een "Engels sprekende" voor wat verdere communicatie. Dingen worden telkens leuker en we komen meer en meer te weten. Zoals hun namen. Eens bij de mooie grottenstad neemt Niko ook eens gids voor ons, en vraagt zelf ook wat uitleg in het Georgisch. Ook kan hij ons nu net iets meer vragen stellen via Kathia, die spreekt wel met een heel dik accent. De mannen gaan ons ook Gori laten zien en dan meenemen naar het klooster in Kareli. Dat is er zo ongeveer afgesproken. Onderweg krijgen we nog een locale zoetigheid, churchkhela (nootjes op een touwtje met daar rond appelsiensap en bloem gemengd, dit dan in de zon gedroogd). Eens in Gori spreekt Niko enkele tieners aan om ons meer uitleg in Engels te geven over deze kasteelruine. Daarna moeten we even stoppen voor de beste katchapuri, sinds dat Niko weet dat we ook naar Armenie en Azerbeidzjan gaan (via Kathia) is het zijn missie geworden te tonen dat Georgie veel beter is en veel ouder. Gori heeft vele hotels, en Kareli maar een. We lijken dit uitgelegd te krijgen aan hen, maar toch moeten we gewoon weer instappen. Ze zullen ons na het bezoek terug brengen naar Gori, want ze moeten zelf terug naar Tbilisi en er weer langs. We kopen nog 5 broden (gelukkig niet voor ons), ook nog een gigantische zak fruit (wel voor ons zo blijkt) onderweg. De weg lijkt te stoppen en we gaan door de modder verder. Ze lachen eens dat we in Belgie zo geen wegen hebben waarschijnlijk. En dan stopt de auto. Geen klooster, maar wel een tent met mannen in lange gewaden en met lange baarden. Ons gesprek van eerder wordt nu duidelijk. Niko is een bouwvakker en enkel de fundering van een toekomstig kerkje ligt er al. Er is nog geen klooster. Een grote hond, 4 priesters en 2 katten en 3 kittens verwelkomen ons in hun vertrek met brood, home made wine, soep en heel veel malen een toost in het Duits (een van de priesters kan wat Duits). We mochten ook in het slaapvertrek aan de stoof tussen de kittens en slaapzakken. Wel bleven de priesters niet bij ons, ook hadden ze nog wat te bespreken met Niko. Heel gezellig allemaal en dan weer in het donker over het beekje via wat boomstammen en weer de auto in. We krijgen nog een icoontje mee en een knuffel van de "bitte Deutsch Sprechen" priester en zijn uiteraard ook nog eerst gezegend. En dan worden we mooi aan een hostel afgeleverd in Gori en mogen we zeker al het fruit niet vergeten. |
Day 4Op het gemak
Onze wekker loopt af om 10u, maar Marina, de eigenares van onze hostel is dan nog niet uit haar bed. Wij zijn ook niet van de rapsten ’s morgens dus we pakken onze bagage en de enorme zak fruit en zetten ons daarmee in de keuken voor een soort van ontbijt… Als we met 2 botte messen appels en Kaki’s te lijf gaan komt Marina er ook bij zitten. Ze maakt koffie en vraagt of Kristine's haar geverfd moet worden. "Graag, als ze er onmiddellijk aan begint!" We vragen wat het kost, 25 lari, dat is zowat 1/10de van de prijs bij ons. Kristine mag in de gammele bureaustoel in haar kapperszaak gaan zitten die een zakdoek groot is. Ze wil er de gekste kleuren opsmeren en als Kristine haar laat doen gaat ze hier met een volledig nieuwe coupe buiten, hoe zottter hoe beter… Maar gewoon het grijs weg is meer dan voldoende. En dus gaat ze aan het werk. Een uur later is ze ermee klaar en kunnen we op pad. We wandelen in de richting van de highway die naar Kutaisi leidt en beginnen te liften. Kutaisi is de eerste bestemming die we op ons bord schrijven. Kleine test om te zien of het leesbaar is, even tonen aan een mevrouw die ons meteen “Kutaisi” toeroept! Dat is dus leesbaar! Na een minuut of 5 en weinig succes, komt een andere vrouw naar ons toe, of we Russisch spreken, dat we helemaal verkeerd staan, dat we eerst de stad uit moeten, of we haar wel begrijpen,… We stappen dus wat verder en worden uiteindelijk opgepikt door een Mashrutka die ons naar het einde van zijn ronde meeneemt, vanwaar we dan onder de autostrade brug moeten, waarna we die moeten opklimmen langs een trap in de talud om boven op de brug in de juist richting te liften. Het is wat kijken wat de beste plek is, waar er plaats is om te stoppen na de invoegstrook van de oprit. Maar lang duurt het niet of er stopt een oudere man met een ford transit camionneke. Hij neemt ons helemaal mee naar Kutaisi. Het is zeker niet het snelste voertuig maar we worden voorzien van druiven, flesjes Borjomi water (de plaatselijke Spa), en een zoet brood wat een lokale rozijnenbroodvariant is. We slagen erin hem duidelijk te maken dat Kutaisi niet onze eindbestemming is maar dat we verder willen naar Zugdidi en dus zet hij ons bij de afslag naar Kutaisi af. Dit blijkt niet de beste plek voor een volgende lift maar we worden redelijk snel opgepikt door een overjaarse Johnny die enkel HEEL LUID Russisch spreekt. Hij brengt ons naar de andere kant van Kutaisi waar ook de bussen richting Zugdidi vertrekken. Brult wat om een bus te vinden en dringt erop aan dat we dus naar het station gaan. We laten hem vertrekken en besluiten zelf nog 1 poging te doen voor het donker wordt. Een klein stukje verder over de brug richting Zugdidi stellen we ons op. Lang duurt het niet en we worden opgepikt door 2 jonge gasten, ook hier worden we weer voorzien van iets om te knabbelen, mandarijnen en churchkhelas (Georgian snickers) deze keer. In Zugdidi zetten ze ons af bij wat volgens onze kaart de Megobar zou moeten zijn waar we afgesproken hebben met onze couch surfing host. Er komt nog een kleine wandeling aan te pas voor we die ook effectief gevonden hebben en er volgt nog een plezante avond in de bar met Russische biljart, enkele biertjes en chacha (de lokale vodka). |
Day 5Leven in de bazaar
We zijn wakker rond 10u, zijn zoals gewoonlijk niet al te snel in de ochtend… Should we stay or should we go… Edo, onze host, is naar zijn werk, de nanny is met de baby bezig en spreekt niets dat wij kunnen verstaan. Zo vertrekken is misschien ook wel raar en dus treuzelen we wat, sturen nog een CS-verzoekje voor de volgende nacht en ondertussen is er weeral een uur gepasseerd. We besluiten nog maar een nachtje te blijven, een wandelingetje te doen in Zugdidi en wat te schrijven en te internetten. We bezoeken het Dadiani palace, het oudste museum van Georgie, de markt, eten nog maar eens khatchapuri en vinden een restaurantje waar ze ons gegrilde groenten en ‘Mexican patatoes’ serveren net als een goed glas rode wijn, en dat allemaal op het terras! Wat wil een mens nog meer? |
Day 6Top Gear
Op naar Mestia! Hoog in de bergen langs de Abchazische grens. Edo, onze host zet ons af op de (enige) weg naar Mestia. Daar moeten we niet lang wachten voor we opgepikt worden: een Toyota HiLux met vriendelijk lachende bestuurder. De achterbank moet wat gereorganiseerd worden en onze zakken gaan in de bak van achter. En dan vertrekken we! Al snel lijkt het alsof we in de aflevering van TopGear over de Toyota HiLux zitten. Alleen hebben we minder vertrouwen in onze chauffeur. Hij is bezig met telefoneren, of is dat meer brullen in de telefoon? Hoe meer hij zich opwindt, hoe harder hij vlamt. Je kon hem letterlijk lucht uit zijn longen zien persen. En dan moet het echte werk nog komen, de bergpassen. In plaats van een bocht aan te snijden door wat gas te minderen en met de bocht mee te sturen, gaat hij telkens vol in de remmen, snokt hij bij elke bocht abrupt aan het stuur, en trekt dan loeihard weer op… Speciale manier van rijden… In Topgear kan een HiLux van een afgrond stuiken en nog steeds starten en op de bodem van een kanaal liggen en nog steeds starten. Dus die HiLux is niet het probleem, maar of wij daartegen bestand zijn is maar de vraag. En dan komt de eerste totaal onverwachte slippartij! Een spekglad kompleet in ijs gecovered stukje brug dat plots op de schaduw plek van de berg opduikt. Wonderwel heeft hij de situatie meteen onder controle, al goed want de afgrond was close. Onze chauffeur was behoorlijk geschrokken en dus waren de volgende kilometers wat rustiger. Maar dat was van korte duur… En goed en wel weer op dreef duurde het niet langs of we gingen weer bijna dwars op de nu overal spekgladde weg. Er was ook een tegenligger deze keer. Er is nog een derde lange slippartij gevolgd, ook die kreeg hij weer mooi onder controle, ze zijn wel wat gewoon wat dat betreft. Maar we bedenken ons toch of we uberhaupt in dergelijke situatie zouden raken, met een iets “normalere” rijstijl. Mestia heeft iets van een klein ski resort resort zoals we dat kennen. Het is klein en gezellig maar voorlopig nog met heel weinig volk, het hike seizoen is afgelopen en de sneeuw om te skieen is er nog niet… We checken in in 1 van de vele guesthouses en gaan iets eten. Op restaurant spreken 2 mannen ons aan, ze zijn hier voor hun werk (de bouw van een stuwdam) en willen eventueel ’s avonds iets gaan drinken. Wanneer de zon valt is ons terras en kamer ijskoud en wij zien opportunities, aangezien we zelf op zoek zijn naar een lift naar het hoger en verder afgelegen Ushguli… |
Night 6De weg naar het onbekende
We zitten gezellig en warm in het populairste restaurantje van Mestia. De twee mannen hebben ons wijn, kaas en een fruitschotel aangeboden. De kwaliteit van de wijn is volgens de ene niet de beste. De andere is vaak aan de telefoon voor problemen die blijven komen op de werf van de stuwdam, die ze 10 km verderop aan het leiden zijn. Vele telefoontjes en mopjes over problemen op het werk later, grapt hij over de grote baas, de andere kerel aan onze tafel. Ze hebben nog een belangrijke meeting en vragen ons om te blijven zitten in het restaurant tot ze terug komen. Ze willen ook onze rekening die volgt betalen. Uiteraard hoeven ze onze rekening niet te betalen en weten we nog niet zeker of we wel de hele tijd blijven zitten. Die kans is groot omdat het koud is buiten en in ons hostel, maar wij willen geen loze beloftes maken. Van zodra de mannen naar hun meeting vertrekken komt de kerel van het tafeltje naast ons op ons af gewandeld. “You are Kristine and Tatiana.” Verbaasd nodigen we hem uit aan onze tafel en ook zijn vriend komt erbij zitten. Een 20 min geleden had ik al opgemerkt dat ze naar ons aan het kijken waren en Kristine had ook een berichtje gekregen van couch surfing. Nariman, de kerel met baardje, blijkt actief te zijn op couch surfing en ons eerder gecontacteerd te hebben. We hebben nog meer wijn en plezier. Zowel Nariman als Zura zijn in Mestia geboren, ongeveer 27 jaar en werken in het mountain rescue team. De mannen van eerder keren terug en zijn niet blij met ons nieuw gezelschap. Wij zijn niet blij met het hele gedoe en vinden dat ze maar gewoon moeten aansluiten. Dat doen deze Turken uiteraard niet (blijkbaar zijn ze Turken die er niet zo uitzien als bij ons). Wij wensen ze nog een goede vlucht morgen. Nari en Zura willen ons het stadje laten zien en rijden wat rond met ons. We krijgen verschillende mooie zichten op Mestia te zien en gaan ook naar de skiliften in de bergen (er is nog geen sneeuw). Veel muziek, home made wine, zingen, dansen en lachen onder de sterrenhemel. Rond 1 uur vraagt Nari wat we nu willen doen waarop Kristine al lachende zegt: “We can drive to Ushguli.” De jongens moeten morgen om 10 uur terug zijn om te werken, maar Nari zegt dat we nu kunnen gaan en ’s morgens terug rijden. Wij kijken elkaar eens aan.. Sure, why not. Ik heb GPS en we zijn ons beiden bewust van het risico dat we nemen. We gaan nog wat extra sokken halen en vertrekken tegen 10km/u naar Ushguli. Een 45km lange off road weg naar het afgelegen dorpje met maar weinig leven onderweg. Met ons 4 maken we er een echt rijdend feestje van. Tussen 5 en 6u ’s morgens rijden we Ushguli binnen, en voorbij en op een bergflank parkeren we. De auto, een 4x4 (dat is hier wel nodig) heeft 2 achterbanken. We pikken er elk 1 in en zo heeft iedereen ‘plaats’ om nog een dutje te doen alvorens de zon opkomt over de bergen van de Kaukasus. Het is adembenemend mooi, stil, vredig, koud,…! We kijken naar de bergen, de vele kleuren in dit vroege ochtend licht, wandelen wat rond, warmen ons weer in de auto,… Tot het tijd wordt om de terug tocht aan te vatten. Bij het riviertje stoppen we om ons wat op te frissen in het ijskoude water en een snel ontbijt te eten alvorens aan de rit terug te beginnen. Nu zien we in het dag licht hoe de weg van vannacht er echt uitziet. |
|
Day 7Ochtendstond
Na een 2 uurtjes slapen worden we wakker en is het licht. De hoogste berg van Georgie aan onze rechterkant krijgt al een straaltje zonlicht. De zon zit nog achter de andere bergen. Stilletjes aan krijgt de kerk aan de linkerkant mooie kleuren. Muziek en een warme auto. Snel in en uit om wat foto's en frisse lucht. Pure stilte op ons geluid na. Hierna is het tijd voor de jongens om te gaan werken. Onze tocht terug begint. Het dorpje slaapt, op enkele honden na. We eten lobliani (bonen) met brood en kaas als ontbijt en geven ook wat aan de magere en dikke hond. De magere volgt onze auto nog tot halverwege Mestia. Eens in ons hostel wisselen we wat contactgegevens en gaan ik en Kristine aan ons laat ontbijt beginnen dat we hadden besteld. In de zon op ons terras is het zalig en we lummelen nog wat tot de avond valt en het koud wordt. Opnieuw spreken we af met de jongens en gaan deze keer naar een ander uitkijkpunt en na wat muziek en wijn gaan we naar het emergency management rescue office om daar wat rond te hangen. |
Day 8Pruillip
We worden wakker in het emergency office, er staat namelijk een stapelbed dat we met zijn allen hebben gedeeld. We rijden wat rond voor ons uit te checken en ontbijt. Kristine en ik nemen kaas, chocolade en brood. Zura doet ook wat inkopen. Eens terug mogen we nog niet beginnen aan het ontbijt. Nari gaat koken. Eens alles klaar is word ons duidelijk dat Zura worstjes en mosterd heeft gekocht en we eindigen met hotdogs die me wel smaken. Is weer eens iets anders dan khatchapuri. Wij willen vandaag vertrekken naar Jvari, maar Nari overtuigd ons om nog een nacht te blijven. We hebben ook veel getreuzeld en het is slecht weer, wetende dat het morgen ook slecht hitch hike weer zal zijn. Na ons laat ontbijt wil Nari dat ik mee ga om een Russisch meisje op te halen. Ze zijn net aangekomen en Nari blijkt eens wat meer te doen met zijn couch surfing profiel. Eens daar worden we geconfronteerd met wel 3 Russische dames ipv 1. In een volle auto keren we terug naar het office. Ondertussen ben ik er al achter dat het voor 2 meisjes hun eerste keer is dat ze buiten Rusland reizen. De couch surfster en de andere die wel al gereisd hebben zijn tegenpolen van elkaar, maar toch vrienden. De 3de die ook onervaren was hebben ze gisteren pas leren kennen. Kristine en ik vinden de hele situatie hilarisch en zijn meteen geamuseerd. De couch surfster kunnen we vanaf nu pruillip noemen. Morgen is haar verjaardag, en ze willen naar Batumi en hebben daarom enkel vandaag in Mestia. Zo dus wil ze dat Nari haar naar Ushguli brengt, maar Nari moet werken en komt er net vandaan. Ook is het slecht weer en zal er weinig te zien zijn. Ze wil ook naar een specifieke berg, maar Nari maakt haar duidelijk dat dat nu niet mooi is. Zo heeft ze een hele lijst van dingen die ze wil. Nari zegt dat hij hen wil brengen naar mooie plekken, maar andere plaatsen dan ze wil. Verder willen ze meteen weten waar ze overnachten enz, Nari lacht en zegt: "I dont know, dont worry", "Here or somewhere else, in the mountains, in Zura's house", "We will see later". Dit zorgt voor grote bezorgdheid bij pruillip en madam onervaren. Madam dreads die wel ervaring heeft slaagt zowat alles aan dat ze kan (koffie, chocolade) en is vrij van zorgen. Kristine en ik lachen en praten over de situatie in het Nederlands. Pruillip staat op het punt van wenen, maar houdt zich sterk. We gaan naar de bergen om haar wat tevreden te stellen. Nari en Zura laten ons in Zura's wagen instappen. En de andere dames krijgen een escorte van een vriend van Nari. Dat hebben ze slim aangepakt om van het gezaag af te geraken. Weer een mooi plaatsje, deze keer een hut die van hen is en een schommel in een boom. Pruillip en madam onervaren zijn plots kleine kinderen die naar de schommel rennen. Er kan een glimlach af. Daarna gaat het gezaag verder en gaat het over naar traantjes. Ze wil die berg zien, maar wil er geen chauffeur voor betalen. Nari zegt ons dat ze plaatsen wil zien waar niks is. Een of ander google maps dingetje dat niks betekent. Ze heeft een foto van een berg gezien en wil die absoluut zien, maar Nari is geen regengod die plots zon tevoorschijn kan toveren. Het zal hoe dan ook niet op de foto lijken. Dreads knuffelt haar vriendin en zegt 'kijk wat een mooie plek'. Maar ze zondert zich af met madam onervaren en lopen in een of andere koedrol. We keren terug naar het office en het trio vertrekt naar Batumi. Wij maken er uiteraard nog een leuke avond van. |
Day 9Hiken
Na 3 dagen zijn we klaar om te vertrekken… Wij wel, Nari en Zura nog niet echt. We treuzelen en dus gaat er hitch hike tijd verloren. Ze vragen of we nog blijven want ze hebben vrijaf en het is hier wel plezant. Maar er is ook nog zoveel meer te doen en we willen wel blijven maar we willen dan ook echt iets doen. Desnoods offline de site updates al wat voorbereiden,… Er wordt nog wat heen en weer gekeken en uiteindelijk stellen Nari en Zura voor om naar de nabij gelegen gletsjer te hiken. Een tocht die we zelf ook al hadden willen doen maar die er niet van gekomen was omdat onze paden eerder gekruist zijn en we andere leuke dingen gedaan hebben. En dus halen we onze extra warme laag kleren boven en gaan voor een stevige lunch waar ze nog wat lokale zeer smaakvolle gerechten bestellen. Verder Cognac en Chacha om te toasten en dan kunnen we op pad. Mestia uitrijden is een tocht over een totaal kapot gereden weg, kapot gereden door zware trucks, rupsbanden en bulldozers die in groten getale aanwezig zijn om pijpleidingen aan te leggen voor de terug voer van water naar het stuwmeer dat in aanbouw is. Er is hier wel wat protest tegen geweest en we begrijpen nu ook waarom die 2 van enkele dagen geleden, aanwezig voor hun werk, geen graag geziene gasten zijn. We moeten over een kilometers lange werf en als de werken klaar zijn zal Mestia niet meer hetzelfde zijn. Voor de rest is het wel eens interessant om zo’n werf van zo dichtbij te bekijken. En dan komen we bij de start van de trail omhoog. Het is een hele aangename wandeling. De frisse lucht doet goed, de beweging ook, de stilte van de natuur en het stromende water zijn rustgevend. En we krijgen zelfs een heel klein streepje blauwe lucht te zien! We eindigen nog op een viewpoint over Mestia en krijgen nog een goeie kijk op de start- en landingsbaan van het kleine luchthaventje. En dan gaan we naar Zura’s huis waar we shwarma eten, de Georgische versie van Belgisch bier drinken en een spelletje “Truth or Dare” spelen wat omwille van de taalbarriere uitdraait op een “Dare”-spelletje met de zotste opdrachten. Met momenten hilarisch grappig! |
Day 10Geen ontbijt
Vandaag willen we toch echt eens verder rijden. Jvari laten we vallen deze keer. We schrijven Zugdidi op ons bordje en zeggen tegen de jongens dat we niet gaan ontbijten, anders komt er weer niks van. Volgens Zura zijn er vandaag geen machina's. Ze zetten ons af bij het laatste tankstation aan het einde van het dorpje. We steken net het bordje op en er wordt meteen gestopt. Een truck met twee Turkmenen. Nog eens knuffel en dan instappen. De mannen zetten ons af aan de grens met Abchazie. Hier mogen we zeker niet mee. Dit is Russisch bezet grondgebied. We nemen de andere splitsing en wachten daar voor een volgende auto. Er zijn zeer zeker weinig auto's op de baan. Een koppeltje brengt ons naar Khaishi, een willekeurig dorpje naast de weg. Er is niet echt iets eetbaars te vinden op snacks na en dus gaan we weer verder. Hierna geraken we helemaal tot in Zugdidi. We kopen ons brood, chocolade en een bus granaatappelsap en stappen weer verder naar het einde van de stad. Volgende bestemming op het bord 'Poti'. Een gezapige chauffeur in kostuum brengt ons 30km verder tot aan de splitsing van Kutaisi en Poti. Dan een truckchauffeur tot in Poti, twee mannen tot in Kobuleti en nog een snelheidsduivel in een Lexus tot in Batumi. 7 voertuigen en 270km verder zijn we geraakt waar we wilden zijn. Batumi ligt aan de grens met Turkije en is een resort stad aan de zwarte zee. Het flashy Las Vegas van Georgie, maar dan aan de zee. We stappen een Turks restaurant binnen en gaan voor çay en baklava. We contacteren nog een couch surfer en spenderen de avond bij Imeda, een wiskunde leraar en prive leraar voor algemene kennis. |
|
Day 11Batumi
Imeda vertrekt naar zijn werk en laat ons achter met de sleutel, een boiler die we maar niet in gang krijgen en internet. Van dit laatste maken we dus gebruik om wat bij te schrijven en foto’s te uploaden. Tegen 14u is Imeda terug met barstende hoofdpijn. Wij vertrekken dan maar voor een wandeling door Batumi, over de boulevard aan de Zwarte Zee kust helemaal tot aan de ‘moving statues’ van Ali en Nino. Vanavond is er een Couch surfing meeting in een cafe en we gaan hier naartoe met Imeda, maar eerst gaan we al iets kleins eten, we hebben immers pas om 20u afgesproken. Uiteindelijk raakt Imeda er helemaal niet omdat hij nog steeds ziek is en wij vinden de plaats van afspraak en vinden daar een gezellig klein cafe-tje met jong volk en Tekla die een maand in Gent gewoond heeft toen ze psychologie studeerde. Het is een hele plezante avond met redelijk wat lokaal bier en tegen 1u sluipen we zo stil mogelijk Imeda’s appartement weer in. |
Day 12to akhalsikhe
Vandaag trekken we richting Alkhaltsikhe, uiteraard al liftend maar er zijn 2 opties: de highway, een pak verder maar ook een pak vlotter. Of de oude weg door de bergen. Gisteren in het cafe verklaarde iedereen ons gek om de oude weg te nemen, maar niemand kon zeggen waarom. “Not safe” was het enige argument maar op de vraag wat er dan precies niet veilig was kwam geen antwoord. Enkel dat er zeer weinig verkeer is en dat het dus moeilijk is een lift te vinden… Wij hebben echter verlof en dus tijd. We vragen voor vertrek ook Imeda zijn mening nog eens en hij zegt dat het mogelijk is, alleen is het een slechte weg en er is weinig verkeer. Dus we zijn gemotiveerd! We veranderen de bestemming op ons bordje naar Khulo en gaan voor de oude weg. We wandelen Batumi uit, een lift vinden gaat ook redelijk vlot. Een Turk met een pick up neemt ons mee. De communicatie is echter zeer moeizaam, we verstaan hem niet, hij ons niet, geen Russisch, Duits, Engels of welke mix van talen die wij kennen dan ook… Maar we zijn op weg. Hij neemt ons een heel eind mee. Tot 20km van Khulo daar stopt hij bij een hotel/restaurant. Hij kent de eigenaar goed, we worden uitgenodigd voor koffie en lunch uiteraard met Khatchapuri en rode wijn. Zoon des huises Giorgi moet erbij komen zitten om te vertalen, mee eten en drinken mag hij niet… We willen weer verder, maar ze raden ons aan te blijven en morgen vroeg verder te liften want dan is er opnieuw verkeer richting Alkhaltsikhe. Ondertussen is het 14u, en wij hebben het moeilijkste stuk nog te gaan. Dus geen tijd te verliezen en we vertrekken weer… We worden opgepikt door een truck chauffeur, tot Khulo, en nog door 2 andere voertuigen alvorens we in een VW Touareg belanden met 2 jonge gasten. Ze leggen ons uit dat ze niet helemaal tot Alkhaltsikhe moeten en dat we de bergen niet over kunnen want dat alles dicht gesneeuwd is. Althans dat begrijpen we uit de moeilijke communicatie. Maar hoe verder we raken hoe beter en de rest zien we dan later wel. Ze bellen iemand die ons in zogenaamd Engels nog even wat moet uitleggen maar dat is ook onbegrijpbaar en ondertussen rijden we verder. Het laatst dorp is inmiddels gepasseerd, alles is dicht gesneeuwd. De landschappen zijn adembenemend mooi! We stoppen boven op de berg, lopen door de sneeuw, nemen wat foto’s. Zalig mooi!!! Wij hebben geen seconde spijt dat we deze weg gekozen hebben. Dit is zoveel beter dan de autostrade, echt genieten! Op 30km van Alkhaltsikhe stoppen ze bij een pompstation, het is ondertussen donker. Ze vragen of wij de tankbeurt betalen, dat kunnen we wel doen na deze prachtige rit! De discussie die volgt over het wisselgeld is minder leuk, ze willen dit houden omdat we hen zogezegd als taxi hebben gebruikt enz… Ze hebben ineens ook pen en papier om ons dit duidelijk te maken. Wij gaan uiteraard niet akkoord, eisen ons wisselgeld terug en stappen uit. Dat hadden ze niet verwacht. En zo staan wij na een fantastische rit in de pikkedonker op 30km van Alkhaltsikhe, vanwaar we uiteindelijk door enkele behulpzame mensen en een auto met 2 Georgische politici en 2 Russen toch nog op onze bestemming geraken. En dat is bij Nanuka, onze host voor de komende 2 nachten. |
Day 13Abastumani
Vanmorgen is Nanuka al druk in de weer in de keuken. Ze heeft een stevig ontbijt gemaakt en we eten samen waarna zij gaat werken. Wij gaan voor een uitstapje naar Abastumani. Naar ginder liften gaat vlot en we hopen daar een spa te vinden en misschien een beetje wellness te doen. Abastumani is echter een klein slaperig dorpje uitgestrekt langs de hoofdweg. We wandelen een beetje, vinden de spa niet direct maar zijn wel bergop aan het stappen. En zo passeert ons een auto met 2 oude mannen in. Ze stoppen en vragen of we naar het “observatory” willen, dus ja waarom niet? We springen in de auto en rijden mee tot op de top. Daar vinden we dus een observatorium uit de sovjet tijd, in 'rehabilitatie'. Het blijkt 1 van de belangrijkste obeservatoria te zijn (geweest) en hier zijn enkele hemellichamen ontdekt. Maar buiten de gebouwen in renovatie is er op de berg niet veel te zien en we keren terug naar beneden. Onderweg worden we voorbij gereden door een kraanwagen. Ook deze chauffeur stopt en neemt ons mee. Blijkt dat hij helemaal tot Alkhaltsikhe moet, dus die lift slaan we niet af. En zo zijn we zonder wellness snel terug van waar we gekomen zijn. Dus dan maar een bezoek brengen aan Alkhalsikhe fortress. Helemaal gerestaureerd is hier ondertussen ook een hotel en restaurant in gevestigd. En dit hotel blijkt ook een wellness te hebben. De prijs valt goed mee, op de vraag of we zwemgerief nodig hebben volgt eerst een niet begrijpende blik, dan een “no, not needed”… Waarop wij antwoorden: “Good, because we don’t have any”… We krijgen handdoeken en sloefkes, de lichten worden aangestoken en we hebben het complex voor ons alleen. Zalig….! Tot na een half uurtje de eerste andere gasten binnenkomen, allemaal in zwemkledij… Maar ze blijven allemaal niet lang, en zodoende hebben we toch een deugddoende wellness in een complex dat we bijna voor onszelf hebben. |
Day 14Zwarte stad
Ook vanmorgen heeft Nanuka weer een stevig ontbijt klaar gemaakt. We eten samen, praten nog wat en vertrekken gelijk. Wij willen vandaag de grens met Armenia oversteken en als het even kan op weg nog Zvardia bezoeken. Dat wordt een stevige hitch hike dag, beginnend met een stevige wandeling om Alkhaltsikhe uit te raken. Eens voorbij het centrum worden we opgepikt door 2 gasten in een Opel Vectra die stinkt naar vis. De bestuurder heeft een nogal vreemde rijstijl en legt op volle snelheid de motor stil om dan opnieuw te starten. De auto heeft ook talloze foutmeldingen in het Nederlands, zoals “Oliepeil controleren” “koelvloeistof niveau controleren” “remvloeistof controleren” Waarschijnlijk dus geimporteerd uit Nederland. De bestuurder vraagt ons enkele keren wat het betekend, maar voor die uitleg is ons Russisch te ontoereikend. Tot we uiteindelijk langs de kant van de weg belanden en de motorkap open gaat. Wij schrijven de foutcodes op een briefje en leggen de briefjes op de juiste plek… Al snel wordt ook het probleem met de auto duidelijk: een gigantisch lek! En daardoor geen koppeling niet meer, vandaar dat die motor dus telkens stil gelegd wordt. Alleen zo kan hij terug schakelen… Maar we staan dus in panne, tijd voor ons om een nieuwe lift te vinden. Dat lukt vlot en we worden helemaal in Vardzia afgezet. We bezoeken de grotten daar, een enorm complex met binnen in een monastery en een hele diepe stijle trap door de rotsen. Super cool! Vanuit Vardzia moeten we dan weer op de hoofdweg raken. Het is ondertussen een stuk in de namiddag, we zullen blij zijn als we de grens nog bereiken vandaag. Maar alles verloopt verbazend vlot! We kunnen auto in, auto uit en een stuk voor de grens komen we terecht in een Armeense auto. Die neemt ons mee door een adembenemend landschap, hele slechte weg wel, maar alles is wit en bevroren. We rijden tussen de besneeuwde bergen in het avondlicht en dat zorgt voor spectaculaire kleuren. We passeren meren, koeien, dorpjes… Allemaal even mooi. We zijn het erover eens: dit is toch wel de mooiste grensovergang die we tot nu to gezien hebben. Even voor de grens is onze chauffeur aan het bellen en het gaat over ons. We vermoeden dat hij even wat info vraagt over het meenemen van vreemdelingen over de grens en dat we gaan moeten uitstappen en de grenspost zelf moeten over wandelen. Maar niets is minder waar. Onze chauffeur neemt ons netjes mee voorbij de checkpoints. Alleen voor de Armeense stempel moeten we even een kantoortje binnen en dan zijn we er voorbij. Blijkt dat onze chauffeur naar Gyumri gaat, Armenia’s 2de grootste stad en dat dat ook is waar wij graag nog hadden aangekomen. Gyumri blijkt een hele vreemde doodse stad te zijn wanneer we er in het donker binnenrijden. Er is precies geen leven op straat en ook maar heel weinig licht. We laten ons in het centrum afzetten en gaan op zoek naar een hostel. Dat lukt vlot en als we internet hebben, blijkt dat ook een couch surfster heeft gereageerd. Maar we hebben een bed en dus spreken we af om uit te gaan eten want honger hebben we ondertussen ook! Kasia is Pools, ze woont in Gyumri voor haar werk en ze neemt ons mee naar een lokaal restaurant. Het eten is goed en als iedereen voldaan is, is het tijd om ons bed op te zoeken. We zijn best wel moe. |
Day 1Ook hier zonder cash
In Lagodekhi hebben we hetzelfde probleem als gisteren: we hebben niet veel Georgische Lari cash meer en we willen niet nog eens een klein bedrag afhalen (tegen een hoge transactiekost) voor de laatste dagen. We moeten Leila, onze hosteleigenares 30 Lari (10 euro) betalen, dat hebben we niet meer in cash. Waar we wel nog veel van hebben, is de Armeense currency en dat zou voldoende moeten zijn tot we naar huis gaan. Die Armeense currency gewisseld krijgen blijkt echter een heel groot probleem in Lagodekhi. De enige die ze wil aannemen, doet dat aan zo een slechte rate dat we er 30% op verliezen, daar zijn we dus niet mee akkoord. Uiteindelijk wisselen we dus 10 euro en betalen Leila, nadat we er uitgebreid gedouchet hebben en ook nog gebruik gemaakt hebben van haar keuken om een stevige lunch te maken. En dan kunnen we er weer tegen. We zijn van plan naar Telavi te gaan. We zouden hier graag nog wat meer rondkijken in de regio maar het weer is echt niet te doen vandaag: 2 graden en het regent hard en onafgebroken. Geen weer om een hond door te jagen maar wij gaan op pad. Liften verloopt vlot en we worden afgezet in Signaghi. We waren van plan dit over te slaan omdat het weer toch te slecht is. Maar nu we hier afgezet zijn, kunnen we even goed wat rondkijken… We hebben daar echter snel genoeg van en duiken het eerste cafe-tje binnen dat we tegen komen en bestellen een karafke wijn. Dit is immers DE wijnregio van Georgie. Tegen een uur of 4 is het tijd om door te gaan, door het slechte weer zal de avond hier snel vallen. We kunnen hier wel nog onze Armeense Dram wisselen en we gaan op pad. Alles gaat vlot tot onze lift ons afzet op 27km van Telavi. Dat is nog niet wandelafstand en het is ondertussen pikke donker en het regent nog steeds… Gelukkig raken we toch snel opnieuw op pad en als we in het centrum van Telavi uitstappen worden we bijna onmiddellijk nageroepen. He! Roept die bestuurder onze naam?! Het blijkt Tengo te zijn, onze couch surfing host voor vanavond. Hij pikt ons op en brengt ons naar zijn huis: een hostel met 10 andere gasten die er allemaal gratis verblijven. Het is een proefprojectje van Tengo. Hij bouwt zo vrij snel een naam en reputatie uit voor zijn hostel, mensen blijven komen, komen terug of sturen anderen… En zo start hij langzaam zijn zaakje op. Verder is Tengo Rugby speler en coach. Bij de gasten zijn enkele Duitsers, een Frans Belgische, een Maleisier en een Amerikaan. Het wordt een gezellige avond die uitloopt tot de vroege uurtjes met heel veel home made wine. |
Day 2Suffen
Vandaag is het na het ‘feestje’ van gisteren wat suffen… Buiten is het ook nog steeds heel slecht weer en het blijft maar regenen. We gaan enkel naar de bazaar, kopen verse groenten: een witte kool, ajuin, rode paprika, een courgette en een tomaat en witte rijst. Vandaag koken we zelf: vegetable fried rice! Het is makkelijk en eens wat anders. Een deel van de gasten vertrekt en na ons eten komt Tengo ons halen, we gaan naar zijn Rugby stadion. Het is spik splinter nieuw, Tengo is hier concierge en aangezien hij vandaag hier moet blijven zijn we mee uitgenodigd. Het wordt opnieuw een gezellige avond met muziek en home made wine en tegen 23u zijn we doodmoe en kruipen we in bed. |