Day 1Rivier
Nakhon Phanom. We parkeren ons aan de rivier en gaan de grensmarkt af. Om dan nog wat sea food te eten en dan naar het immigratiehuis. Dit blijkt enkel voor Thai en Lao mensen te zijn en ik kan de grens niet oversteken per boot. De friendships bridge over dus, een 15km verderop. lando brengt me tot aan de grenspost en daar nemen we afscheid. Ik wandel deze binnen en betaal een busticket, 70 bath, richting Tahkek. Daarna wordt ik naar een kotje gestuurd in een zijgebouw. De vele kotjes die er normaal voor dienen zijn leeg. Een stempeltje later mag ik tussen de kotjes door om dan mijn bagage te laten controleren. En dan de uitgelopen zonnecreme in mijn leren tas opkuisen terwijl ik op de bus wacht. Dit duurt niet zo lang en de effectieve busuren lijken niet te kloppen met de busuren in het loket, gelukkig. Een paar minuten later zijn we de vriendschapsbrug over en moet ik voor een visa on arrival gaan, dit kost me $35 en twee formuliertjes. Dan naar de vele kotjes waarvan er eentje ope n is. De man lijkt voor het moeilijk te hebben met een 'vreemd' paspoort en doet er even over, hij kan het ook niet laten om bij het nemen van een foto: "beatifull girl" te zeggen, en stempelt dan de datum van gisteren in mijn paspoort, zo ook meteen de verkeerde exit datum. Fijn! Hij zucht eens bij de eerste stempel en Ik zie hem twijfelen of hij nu met een pen erover moet kribbelen. Hij besluit de einddatum ook fout te zetten. Als ik klaag doet hij of hij me niet verstaat en mijn probleem niet snapt, hij haalt zijn schouders eens op en leest de datums alsof ze je juist zijn. Ik ben niet van plan om lang in Laos te blijven en een dag minder kan me niet veel geven. Maar ik hoop hier verder geen problemen mee bij exit. De datums op mijn formuliertje staan wel juist natuurlijk en komen dus niet overeen. De bus op richting Tahkek. Het busstation blijkt 5 km van het centrum en de plek waar ik heb afgesproken te zijn. Geen centrumbus en nog geen kip, lokale munteenheid, op zak. Ik besluit te wandelen met mijn camera in de hand. Laos is anders. En ik wandel door zandwegen en een kleine buurt richting hoofdweg. In een restaurant met wifi ontmoet ik Andrii opnieuw, hij heeft een Oekraiense vriend, Oleg, meegebracht. We fietsen richting huis: een groot leeg gebouw waar enkel 1 Frans meisje in woont. De inrichting is vreemd en de inkomdeur is een afsluiting die je voor een shop gebruikt. |
Day 2Lucky car
Wanneer we gedaan hebben met opstaan, ontbijten en een briefje achter laten voor de host kunnen we op pad. Een 4km wandelen. Het laatste eind rijden we mee op een lokaal vervoersmiddel voor agricultuur. Dan beginnen we elk om beurten met onze duim te zwaaien voor autostop. De tweede auto is onze geluksauto. Hij brengt ons verder dan de 100km dat we voor ogen hadden. 250km verder. Dit is fijn, maar wel in de gevaarlijke zon voor een vijf tal uur in de open laadbak. Wanneer we in Pakse zijn beland gaan we voor eten en dan een slaap plek. Zero budgetting zoals deze twee doen betekent normaal couchsurfen, in de tent of bij een klooster aankloppen. We komen een kerk tegen, dit kan er ook mee door. We vragen of we de tent onder een dak mogen zetten voor de hevige monsoenregen. We krijgen een bijgebouw ter beschikking. Waar we muziek beluisteren en ontspannen. Ook in de kerk wordt plots muziek gespeeld en gezongen. Dit tot redelijk laat! Slaap wel! |
Day 3Stappen
Voor 7uur moesten we weg zijn voor de zondagse viering of iets met een shop. Niet heel duidelijk. We gaan eerst geld wisselen, om eten voor de komende dagen en een simkaart. Het laatste duurt eindeloos lang omdat het shopmannetje een fout had gemaakt. Na veel gedoe geraken we er eindelijk buiten en is het al middag. We wandele weer naar de hoofdbaan en zijn in totaal in de ochtend weer een goei 4 km verder. Een oude Australier stopt voor ons, terwijl we eigenlijk niet met de duim stonden zwaaien, maar aan het smullen waren van wat street food, en vraagt of we aan het liften zijn. Hij brengt ons naar de splitsing, 20km verderop, halfweg van waar we willen geraken. Een kleine truck brengt ons de andere 20km. Die heeft in zijn open laadruimte meloenen, pompoenen en mais. Opgepropt geraken we tot bestemming. Weer twee km stappen om tot de waterval te geraken. Deze blijkt met inkom en een toeristische attractie te zijn. Geen fijne plek voor onze tent. Dus opnieuw 2km om dan een pintje te drinken en de lokale mannen te zien petanquen. Daarna een kleine kilometer tot aan de rivier waar een leegstaand hutje ons onderkomen wordt. Rust! Eten! Wassen in de rivier! |
Day 4Vis
Na een intensieve en zware dag als gisteren is het vandaag uitrustdag. We hangen wat rond ons hutje en koken een flink ontbijt. Muziek en af en toe een local rond onze hut die nieuwsgierig is. Als ook gisteren avond een man die stilzwijgend naast onze tent ging staan. Hij werd opgepikt door een paar mannen op een brommer en verdwijnt. Rond de middag staat er een man in militair uniform ons te ondervragen. Veel wordt er niet gevraagd aangezien we amper een woord kunnen communiceren. En ook tijdens ons middagdutje. Komen er twee politie mannen ons een bezoekje brengen. Het hele dorp weet ons wonen. In de late middag gaan we naar een kleine shop en kopen we een vis, die krijgen we levend mee in een plastiek zakje zonder water en nog wat groenten voor een salade. Andrii krijgt de minder fijne taak om de vis te doden. Maar we laten het ons smaken. Na wat uitrusten pakken we onze biezen en gaan we naar het Boedhistisch klooster en tempel enkele honderden meters verderop. Daar installeren we ons in de tempel en eten een salade als avondmaal en wat zoetigheden die we van de monnik toegestopt krijgen (offers van de bevolking). Als we de nacht willen vatten worden we meermaals gewekt door mannen die ons komen controleren en ons ondervragen. De monnik stelt ze gerust. |
Day 5Tempel
We worden vroeg wakker door het gekraai van de vele hanen in de buurt die een orkest geven. Er zijn vele dieren: kippen, katten, honden en zelfs paarden die worden gevoederd door de monnik. Een 3tal dames hebben zich in de tempel gezet en een ritueel neemt zich plaats. De monniken ontbijten en even later worden wij door de dames ook uitgenodigd wanneer het hun heurt is om de overschot op te eten, nog zeer gevulde tafeltjes en een heleboel bamboe mandjes met plakrijst. Oleg is zowel bij de monnik als de dames, eentje in het bijzonder, zeer geliefd. Er wordt serieus wat afgelachen met ons. De oude hoofdmonnik raakt steeds het hoofd aan van Oleg. Ik daarentegen mag als vrouw door de monnik niet worden aangeraakt. Na ontbijt wordt de tempel verder gekuist en ook wij helpen een handje om de vloer vol kiekenstront op te kuisen. Er lijkt iets te gaan gebeuren. Maar dat blijkt uiteindelijk in n ander gebouwtje door te gaan. Hierna komen de dames ons vergezellen en wordt er opnieuw grondig gelachen en gepraat over onze uitrusting met de nodige sigaar/sigaretten; matjes en zware bagage. De sigaretten die ze hier zelf rollen met straffen toebak die al van ver te ruiken is zijn gerold met schrijfpapier en zeer zeker niet klein! We nemen ook deel aan de lunch/dinner, aangezien er in de avond niets meer wordt geconsumeerd. De rest van de dag blijft het regenen en houden we ons bezig in de tempel om opnieuw een nachtje hier te verblijven. Alsook de dames en enkele meer. Er staat iets te gebeuren. De nacht is koud door de regen. |
Day 6Offerfeest
We worden wakker van gibberende dames, gezang en getrommel door de oude monnik. Iedereen is al druk in de weer van vijf uur 's morgens. En wij liggen een beetje in de weg voor de voorbereidingen van de feestelijkheden. Traag geraken ook wij opgang. We ruimen ons boeltje wat aan de kant en gaan uiteindelijk achteraan op de pas uitgerolde matten zitten, wanneer de zaal gevuld geraakt en alles bijna lijkt te beginnen. Mannen blijken vooraan te zitten, Andrii en Oleg blijven toch maar bij het vrouwelijk gezelschap achteraan. Niet dat we daar minder opvallen. Bij het dorp ondertussen al gekend. De vrouwen zijn mooi opgedost in rok en een sjaaltje dat verbonden lijkt te moeten zijn met de offerande, de schaal wordt op het uiteinde geplaatst of het uiteinde in de schaal. De schaal is gevuld met chemische zoetigheid, water (of redbull lijkt ook een populair geschenk), geld en bloemen alsook plakrijst die voorlopig in bamboe mandje wordt bewaard. Een reeks gezang door de monniken wordt opgevolgd door het ophalen van de bloemen en geld en dan het vasthouden van het offer, de schaal, in de lucht voor ellelange minuten terwijl de monniken opnieuw zingen. Dit wordt afgesloten met meerdere buigingen en aanrakingen van het offer alsof ze hun dankbaarheid en aanbidding willen overbrengen in de schaal. Hierna worden de offers verzamelt aan een lange tafel die tussen de mannen en vrouwen instaat, en redelijk veel van het zicht belemmerde. Bij terugkeer naar de zitplaats wordt er bovenop de houder van de Bong (een soort trommel) een beetje plakrijst geplakt. De schaal is leeg op twee kaarsen na en wordt nu gevuld met water, of redbull, in buigbeweging en gezang. Dit wordt geoffert bij de bomen. Hierna volgt ontbijt, eerst de monniken en twee dames in wit en dan de rest van het dorp en wij. Er wordt weer gelachen met ons en de leider van het dorp zorgt dat we niets te kort komen, alsook de dames van voordien. Er wordt gekuist en na wat rondhangen vertrekt een deel van het volk. De dames die overblijven zijn druk in de weer met bananenbladeren en bloemetjes in elkaar te flansen voor verdere offering. Wij rusten wat uit en lunch volgt. De lunch is met een heleboel meer monniken die plots zijn aangespoeld. Een man met bril is steeds druk in de weer met roken en telt samen met de oude man het geld op zijn bed aan de linkerkant van het altaar, het lijkt wel een gebeuren uit een maffiafilm, al lijkt de bevolking hier weinig oog voor te hebben. Hierna werken de dames enkele uren verder voor dan de effectieve offering. Daarna keert de rust en wordt er verder opgeruimd. Wij blijven nog even voor een dutje en in de vroege avond vertrekken we naar een volgend klooster een 15km verderop, eerst nog een biertje onderweg en de rijst en kip die we hebben meegekregen van de oude man. We hebben te lang getreuzelt met de festiviteiten om verderdoor te gaan. Een duidelijk rijker klooster geeft ons onderdak, maar de monniken zelf zijn weinig van zeg en tonen weinig interesse. |
Day 74000 eilanden
Na de was en de plas en een salade ontbijt en thee wandelen we een eindje tot voorbij het kruispunt. Liften. Een 100km tot net voor de grens van Cambodja waar de Mekong rivier, die helemaal van China komt, verder doorloopt, zijn een hele hoop eilanden te vinden in de rivier. Ongeveer de helft verdwijnt bij hoog water van de moesson. Een reeks rapids, watervallen en andere bezienswaardigheden waar we ons mee kunnen bezighouden voor we effectief de grens oversteken. Een monnik en twee jongens pikken ons op, de monnik heeft wat business te regelen vooraleer hij terugkeert naar Pakse. De hoofdmonniken lijken soms wel ware zakenmannen. Maar we krijgen water en ook lunch bij een tussenstop van hem. Niet veel later worden de zaken uitgesteld. De band rechtsvooraan is gescheurd en geploft door het beschermend rubber dat zich in de verkeerde richting heeft geplooid en hierdoor heeft een stuk metaal de band opengescheurd. Het duurt wel even voor het opgelost geraakt aangezien de bouten niet los te krijgen zijn bij gebrek aan materiaal. Ondertussen ploft de monnik zich in een hangmat van een brommerworkhop aan de overkant van de baan en pleegt wat telefoontjes terwijl de jongens hun best doen de band te vervangen. Hoewel vriendelijk lijken de meeste monniken hier liefst bediend te worden en te genieten van hun status. Een vriendelijke voorbijganger, die toevallig ook een woordje Russisch kan, in pickup helpt een handje en brengt het juiste gereedschap. De band word vervangen en wij rijden verder met zijn pickup. We laten ons afzetten aan een kruispunt en wandelen richting Khone Phangheng watervallen. Daarna zoeken we een Boeddhistisch klooster op voor de nacht. Een eenvoudig klooster met een paar oude mannen, een hoop kinderen, in gewaad en kinderkleren, alsook een zwarte monnik. Ook de muggen houden ons vannacht gezelschap. |
Day 8Roken
Het klooster is net naast de rivier gelegen zodus gaan we ons in de ochtend daar wassen. Een van de jonge monniken is aan het roken, misschien 11 jaar oud. Roken is in dit klooster een veel voorkomende bezigheid door jong en oud. Elke monnik in Zuid Oost Azie lijkt wel te roken. Het terrevada Boeddhisme hier is niet hoe ik het ervaren heb in India of Nepal! Daar roken ze chillum met hasj of weed om te kunnen mediteren en dit wordt ook steeds gedeeld en wordt ook effectief gecombineerd met mediteren en chanting. Ook heeft het woord bedelmonnik hier een andere betekenis, alsook het leren van filosofie en andere vakken en het uren langen mediteren lijken achterwegen te worden gelaten. Bedelen wordt hier letterlijk genomen. De monniken van verschillende kloosters gaan in de ochtend rond het dorp om voedsel op te halen, ook het offeren van voedsel, voornamelijk junk food, en geld speelt hier een grotere rol. Het actief rondselen is dan ook nodig om de vele monden van de vele kloosters te kunnen voeden. In minder dan 10km kan je hier soms 4 kloosters tegen komen! Ook zijn er verschillende vormen van bijgeloof die je hier kan afkopen, waarbij de monnik meer als een heilig persoon wordt gezien met magische krachten. Zo kan je bevoorbeeld betalen voor het voorspellen van je toekomst. We krijgen ontbijt nadat de jonge rokende monnik in een van de foto's, die Andrii toont op zijn gsm, ons ziet eten in een ander klooster. Het eten is best afschuwelijk hier, niet zo vers en verdoezeld met pikante chillies. We spenderen een dagje in het klooster en aan het water en gaan af en toe opzoek naar eten in het dorp, hoewel dat met weinig keuze is de kleine shops. Voornamelijk noedels, rijst, junk food, komkommer, tomaat, ajuin, chilli en look. |
Day 9Brood
We gaan in de ochtend opnieuw opzoek naar eten. Met enkele stukjes vlees zal ik het moeten doen. Een markt blijkt 8km verderop te zijn. We pakken ons boeltje en gaan weer liften. Per ongeluk stoppen we een Mashroutka, een busje. Ik en Andrii wijzen hem zwaaiend af terwijl we terug stappen van een winkeltje richting Oleg. Maar het busje stopt bij Oleg en dus vragen we toch of we mogen meerijden. De man vooraan in de passagierszetel blijkt goed Engels te kunnen en het busje afgehuurd te hebben om te gaan kijken naar de vissers. We kunnen dus gratis mee. In plaats van rechtdoor naar de markt besluiten we bij een splitsing mee te gaan met de man. Waar hij naar toe blijkt te gaan is naar de eilanden waar ook wij morgen naartoe wouden. Hij zet ons af bij een andere markt. Tof! Dit blijkt naast een klooster te zijn. Handig voor vanavond. En dat op wandelafstand van de rivier waar we naar de eilanden kunnen. Perfect. Donkhon eiland blijkt zo toeristisch te zijn dat hele bussen toeristen hier worden afgezet om een boot te nemen, waar een ticketkotje is gemaakt voor de toerist (de lokale bevolking betaalt op de boten). Misschien doen we dat dan toch maar niet morgen. De markt heeft meer variatie dan we tot nu toe hebben gezien, kikkers, vlees, meer groenten (ook al hebben we geen idee hoe we die moeten klaarmaken), maar ook aardappelen waar we over aan het dromen waren, enz. Naast de aardappelen die we naar wens hebben gevonden dromen we van brood! We hebben een heel eind terug in de straat brood gezien en plannen morgen achter brood te gaan om dit te roosteren. |
Day 10Uitgekomen wensen
De nacht is beter verlopen dan vorige nachten, hoewel kort. De vele monniken maakten gisteren avond tot redelijk laat, 10u, veel kabaal alsook gedurende de hele nacht van alles en nog wat en de ochtend begon voor hen om 3u 's morgens met gezang, gepraat en gespeel, ook met heel veel kabaal. Om 6:30 staan ook wij op. Na goed karma voor het kuisen van de tempel, die voor ons te vuil was om te slapen, staan we op en krijgen we brood. Dit besluiten we opzij te leggen voor straks, een lange wandeling en geld uitgespaard. We krijgen een zeer lekker en uitgebreid ontbijt. Tijdens de middag roosteren we het brood samen met de gekregen bananen. Zalig! Krokant brood en zoete geroosterde banaan! Als dessert gaan we wandelen in de nabijgelegen dorpjes aan de rand van de rivier. Zeer mooie, vaak houten met of zonder bamboo geweven of andere materialen als muur in plaats van de houtenwand, huisjes op pilaren, de gekijkvloers is open en wordt gebruikt om in de dag te vertoeven in de schaduw in een hangmat. In zuid oost azie wordt er voornamelijk buiten geleefd en de huisjes worden gecombineerd met een klein shopje of bar of restaurant. Dit is soms zo onduidelijk dat je niet weet wat het nu is en of je er nu effectief iets kan krijgen of dat het gewoon privaat domein is. We wandelen langs meerdere dorpjes en komen vriendelijke gezichten tegen en een hoop kinderen, waarvan enkelen zich amuzeren met een groen blinkend vliegend kevertje aan een koordje, een huisdiertje dat hopelijk tegen de kinderbehandeling kan. Verder wordt er uiteraard gevist. Ook door kinderen. En wordt er gespeeld en gewassen in de Mekong. |
Day 11Een dag extra
In plaats van vandaag naar de grens te gaan hebben we besloten nog een dag te spenderen om naar het klooster met groot Boeddha beeld te gaan voor een nachtje. Dit hadden we tijdens het liften enkele dagen geleden opgemerkt. Maar we geraken zo traag op gang en genieten van het relaxen na de korte nachten en vroege ochtenden in dit klooster. Na wat lezen enz is het plots 16u en moeten we nog inpakken. Tegen dat we goed vertrokken zijn voor de tocht richting de grote baan, 3km verderop, is de zon aan het onder gaan. Het is volledig donker als we aankomen op die baan. Of er een klooster is bij het grote beeld is ook niet zeker. En het is een aantal kilometer liften in de tegengestelde richting van de grens, en dit in het donker. We besluiten dan toch maar richting grens te wandelen. Een dikke 4 km terug is zeer zeker een klooster. We wandelen. We krijgen toestemming om te overnachten. Maar een man komt ons wegsturen. Wanneer een van de jonge monniken de man richting hoofdmonnik stuurt lijkt het probleem te zijn op gelost. Maar dan komt het hoofd van het dorp met die man opdagen voor papieren, controlen en een babbeltje. We lijken geen dreiging of probleem en mogen blijven. Daarna gaan we moe van de wandeling slapen. Maar nu worden we gewekt door de hoofdmonnik voor toch ook wat meer vragen. Om dan uiteindelijk de slaap niet te kunnen vatten door de warmte, vuiligheid en zweet in de tent (zonder buitentent), en door een mug die in de tent is geraakt! |
Day 1Bestemming gewijzigd
De bus op. Liften is redelijk moeilijk doordat de weg vooral veel splitsingen heeft en te veel tijd zo nemen. Op de bus leren we twee Hollandse dames en een Frans koppeltje kennen. Een drie km van de grens worden we afgezet door de bus. Hier liften ik en mama naar de grens, de andere betalen een tuktukje. We komen gelijktijdig aan. De grens gaat vlot. Het is te zeggen ons mama moet nog wennen aan de vragen die ze zoal stellen in die formuliertjes. Eens in Laos willen wij en het Franse koppel de taxi niet betalen naar de stad. We wandelen verder en ik introduceer het liften. Een paar keer een duim opsteken en we hebben een lift van een Chinees die van Thailand naar China keert. Het koppel wil naar het noorden, Luang Namtha, en de Chinees gaat naar daar. Wij waren eerst van plan om rustig naar de stad te liften, maar maken van deze gelegenheid gebruik om mee te gaan. Op 10km van de bestemming gaan we tanken. De cadillac waar we met meerijden kan echter deze vervuilde benzine niet verdragen en we geraken dus gestrand, de auto geeft het op. Na een hele hoop Laotianen die komen kijken en ‘helpen’ besluiten we de nacht te spenderen in een hostel 3km verderop. De chinees leidt ons de weg met de GPS, maar we vinden het hostel niet. Uiteindelijk zeg ik dat we ook in de tempel kunnen slapen. Dit is dan ook wat we doen. Wanneer de Chinees met zijn beste Thais, gelijkaardig aan Lao, een lokaaltje van het school wordt aangewezen wanneer hij de weg naar het hostel vraagt is het mij echter duidelijk dat de monniken ons een slaapplaats aanbieden in het lokaaltje, in plaats van de weg wijzen. Het Franse koppel ziet dit als een unieke ervaring, ik ben niet anders gewoon en ons mama wil vooral niet meer stappen. Een matje op de grond en ons mama krijgt een slaapzak van het koppel om onder haar te leggen. Het muggennet wordt over ons gespannen en voila. Nog een kleine maaltijd van de dingen die de Chinees ons heeft achtergelaten. Die wou immers absoluut niet hier overnachten en moest de ouders verwittigen dat hij niet tot thuis geraakt vandaag. |
Day 2Pas aujourd'hui
In de ochtend vroeg opstaan om de laatste 7km te overbruggen richting stadscentrum. We nemen een tuk, de auto’s vragen geld bij het liften. Eens in de stad zoeken we een hostel. We gaan er enkele af. Ondanks dat het land een van de armste landen, en ook meest corrupte landen, is vragen ze vooral veel geld voor alles. Alles is amper goedkoper of zelfs duurder dan in Thailand. Vooral eten is duur op restaurant en weinig gelegenheid in dit stadje om van streetfood te genieten. Maar we eten een dan maar een smoske. Alles kost minsten 1,5 euro tot 3 euro, wetende dat vele Laotianen een dagbudget hebben van 1,25 dollar! Die restaurants zijn dan ook enkel voor de toeristen. Ook de prijs voor flessenwater is hoger dan in buurlanden China en Thailand. Locals drinken dan ook geen flessenwater. De rest van de dag is luieren in ons hostel. Want al de rest is vooral: ‘Pas aujourd'hui!’ Na aan sneltempo te reizen in Thailand omwille van mijn visa die ik niet wou betalen en dan de intensieve dag met bus, grensovergang en lift die in panne valt, alsook de harde grond en korte nacht hebben ons redelijk lui gemaakt. |
Day 3Gespierde benen
Na een stevig ontbijtje gaan we een mountainbike huren. Ook Jessica en Igor vinden onze plannen en manier van reizen interessant en we gaan dus met ons vier. De vele versnelling op die fietsles zijn zo slecht en vervelend. Wanneer ik deze aan de linkerkant van mijn stuur wil verzetten moet ik alle fors gebruiken en het ding bena verwringen. De tocht wordt door deze verschrikkelijke fietsen lood zwaar. We rijden langs de rijstvelden en naar de Stoepa, om dan naar een kleiner dorpje te rijde waar we denken in de rivier te kunnen zwemmen. We doen zowat het tegenovergestelde van wat de fietsroutes in de Travel agencies doen. Het dorpje is ongelofelijk gezellig en de rivier is veel gebruikt door de kinderen en locals. De kinderen spelen in de rivier en gebruikten een plastiek zak om een stukje zand te bemodderen als glijbaan. De 9jarigen rijden dan weer weg op hun moterbikes. Ook volwassen komen hier water halen, zichzelf en hun kinderen wassen. En de motorbikes van de kinderen worden spin en span geschrobd. Op een gegeven moment zijn we met een 20 tal kinderen aan het spetteren in het wateren en van de verfrissing te genieten. |
Day 4Gespierde armen
Opnieuw gaan we met het koppel omweg vandaag. Een van de agencies heeft ons overtuigd om een Kayak tour te doen. Het is onmogelijk om dit zelf te organiseren omdat de kayaks rechtstreeks door de agencies worden mee gegeven, en dus niet naast de rivier te huren zijn. Zowel ons ma als Jessica hebben dit nooit eerder gedaan. Igor heeft al vele km achter de rug, waarschijnlijk tijdens zijn legerdienst in het Frans vreemdelingen legioen, hij is van oorsprong Oekraïner. Die wil namelijk voor de moment er terug uitstappen, maar daar blijken advocaten voor nodig. Hoe dan ook ga ik met de gids en ons mama, die zit in het midden en kan vooral van de scenery genieten zonder te peddelen. We stoppen in een dorpje van een tribe uit China afkomstig. Hoewel we dit georganiseerd doen is het weinig een toeristische attractie. Maar echt een eenvoudig bezoekje waar de gids ons veel uitlegt geeft bij onze vele vragen. Wanneer we binnen in een woning gaan is er een oude dame opium aan het smoren, aan haar gezicht te zien is dat een belangrijke dag bezigheid. Er wordt geleefd van de dieren in de jungle en de gedomesticeerde dieren worden enkel met gelegenheden opgepeuzeld. De rivier is veel te rustig naar mijn goesting en ook die van de ma. Maar dit stukje is al een beetje ‘wilder’. Op het einde komen we aan en wij die hadden gevraagd om te vissen zijn dit nog niet vergeten. De gids vraagt een net en Igor en de gids gaan het water in. Dit doen ze twee keer zonder resultaat. De gids lijkt dan ook weinig te kennen over hoe je zo een net moet gebruiken. Weinig visvangst dus. |
Day 5Labeur op leeftijd
Jessica en Igor willen wel graag met ons liften en dit nog eens proberen. We zijn vlak aan de grens en moeten enkele kruispunten passeren om via Oudamxai naar Nong Khiauw te geraken. Ook is de weg net als met de Chinees extreem kronkelig. Mijn app zegt dan ook dat 37 km een uur en 10 min zou duren. In totaal is de afstand echter 120 km tot in Oudamxai. Heel wat uurtjes nodig dus. Onze eerste lift gaat vlot tot de rand van de stad. Deze stad heeft twee grote splitsingen die uitkomen op de grote baan richting Oudomxai. We hebben de kortste weg genomen. Dit betekent echter dat we eens op de grote baan langs het kruispunt met de andere weg alsnog moeten passeren. Uren later en vele km verder stappen zonder stoppende auto zijn we uiteindelijk 10 km gestapt naar deze kruising. De toch nog vele auto’s die passeren stopte immers niet voor ons. Eens voorbij de kruising liften we mee met een tractor, samen met de vele locals die hier ook gebruik van maken, voor een dikke 20km. Hierna eventjes wandelen en dan eindelijk een auto die ons mee pakt. Deze gaat direct naar Oudomxai. Het landschap is echter een van de mooiste die ik tot nu toe heb mogen meemaken. Ook waren er wel 10 regenbogen waarvan je zelfs het einde en het begin effectief kon zien, zo dichtbij en heldere kleuren! Dit heb ik nog nooit gezien. De bogen lijken uit de bergen te komen als een eruptie van een vulkaan, maar dan in mooie fel heldere kleuren. Eens aangekomen zoeken we een hostel en verblijven we daar. Te laat om nog een 100 km verder te geraken met deze mooi geasfalteerde maar te golvende en heuvelachtige weg om snelheid te maken. Rust na een dagje van een 15km wandelen met backpack. Moeizame lift met adembenemende landschappen en wandeltocht. PS: Happy birthday Zusje!!!!! |
Day 6We zijn er nog niet
Na een zoektocht naar ontbijt, ik eet een gebakken rijst, wandelen we een eindje tot er een plaatsje in de schaduw is waar ook auto’s kunnen stoppen. Opnieuw is het niet eenvoudig omdat we niet tot buiten het stadscentrum willen stappen wegens te ver, 5km. Een vreemd gebouw naast ons trekt vele auto’s aan die naar de parking rijden. Als we denken dat de auto’s voor ons gaan stoppen slaan ze hier dus de weg naar de parking in. Na een heel tijdje stopt een auto, deze zet ons af aan de bushalte, voorbij zijn woning. Dit is goed want het busstation ligt net voorbij de splitsing en buiten het centrum. We wandelen van het busstation tot aan een benzinestation en proberen hier te liften. De weg is opnieuw zeer hellend en golvend en smal. Verder dan het benzinestation liften is gevaarlijk voor ons en het passerend transport, maar er is een beperkte stopgelegenheid en zicht om tijd te krijgen om een beslissing te maken om ons al dan niet mee te nemen. Niet ideaal dus. Het duurt weer even voor we een lift kunnen regelen. Opnieuw is het een Chinees die ons meeneemt, die stoppen wel in tegenstelling tot de Lao bevolking die eerder achterdochtig blijft en minder vaak dit onderneemt. Deze Chinees is druk in de weer met bellen voor zijn business en maakt niet genoeg gebruik van zijn claxon om aankomend verkeer voorbij de bochten te waarschuwen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er een accident gebeurt. Een andere Chinees op een motorcycle botst op onze wagen in. Die reed immers in het midden van de baan. De gevallen bestuurder springt meteen weer recht en lijkt naast enkele schrammen weinig te mankeren, maar toch met enige stress wanneer dee merkt dat onze bestuurder ook Chinees is en zich zorgen maakt over de kosten die hij zal moeten dekken voor de blikschade aan de wagen. Als je diep genoeg door de aarde graaft kom je aan de andere kant van de/omgekeerde wereld, China, met omgekeerde regels in verband met zwakke weggebruikers en wie wie hoort te betalen na een accident. Geen doden bij dit accident, maar een paar km verder zien ze een camion naar beneden gedonderd. En een beetje later nog een camion die omgekanteld tegen de berg aan ligt. Het wordt ons wel duidelijk dat deze wegen inderdaad velen dodelijke slachtoffers per jaar opleveren, mede omdat de wegen nu mooi geasfalteerd zijn en dus aan hogere snelheden worden getrotseerd. Eens in Pakmong is er een splitsing, wij nemen de hobbelige zandweg die niet naar Luang Prabang gaat. Ook hier niet een ideale plek om te liften en uit luiheid nemen we de minibus die ons passeert. Hoewel de chauffeur lijkt te gebaren dat we gratis mee mogen wanneer we dit vragen, blijf ik achterdochtig en ga ik er vanuit dat we toch wel iets moeten betalen. Miscommunicatie hieromtrent is niet men eerste keer, maar ik heb deze keer geen zinnetje in Lao vertaald dat ik als bewijsstuk kan tonen aan het einde van de rit. Eens aangekomen in een busstation, 27km verderop, worden we verzocht uit te stappen. De lokalen blijven echter zitten en worden waarschijnlijk wel in het stadje afgezet in plaats van aan de rand. Elk van ons hoort 25000 kip te betalen, wetende dat het 45000 kosten van het busstation in Oudomxai deze ochtend tot hier, 111km ipv 27. De prijs is echter aangegeven op het bord in het station en we hebben geen keuze en moeten de som dus betalen en ons laten afrippen. Eens aangekomen gaan we voor een goedkoper hostel en zoeken we eten. Eten is hier duur en weinig keuze, we stappen een klein restaurantje binnen en betalen de dure Lao-prijzen. Maar krijgen weinig waar voor ons geld. Igor die vandaag nog niet veel heeft gegeten, krijgt een klein broodje met een paar korreltjes bestelde kip, een paar frietjes voor een euro en half en nog een kookbrood waarbij een oranje boterachtige substantie wordt aangevuld met rauwe look die zelfs nog niet is gepeld. Hongerig en platzak eindigen we onze pechdag. |
Day 7Lao prices
Het land heeft heel wat mogen doorstaan wat betreft oorlogen. Bombarderend Amerika, grensoorlog met Vietnam, communistisch China, koloniserend Frankrijk en hun eigen communistische burgeroorlogen hebben hier hun sporen na gelaten. In het noorden zijn vele immigranten-bergstammen te vinden die ook hun rol spelen in de oorlogen, zij aan zij met Amerika. De bevolking heeft nog niet zoveel jaren geleden, en dus in de ogen van de oudere bevolking nog te lezen, moeten schuilen in grotten en veel farang zien passeren. Het is hun dan ook niet kwalijk genomen wanneer ze eerder schuw en voorzichtig handelen. Laos is een van de meest corrupte en armste landen, al helemaal in vergelijking met buurlanden, vele leven met een dollar en een half per dag. Maar desondanks is het voor de tourist in Lao duurder dan in de buurlanden. Vele producten worden geïmporteerd, onder andere ook benzine dat mede de prijs van import nog duurder maakt bij het transporten van goederen naar Laos. Voor mijn low budget niet eenvoudig! Rijst kweken gebeurt lokaal, maar kan minder aantal keren per jaar gedaan worden wegens gebrek aan water dat rijst zo nodig heeft. Hoewel locals het dus klaarspelen met een dollar en een half door te leven van wat er te vinden valt in de jungle, moet ik het dus doen met een duur restaurant, als ik niet met mijn mama in de tempels kan slapen en dus ook voor hostels moet gaan. Een corrupt land met een bevolking die wanhopig geld wil bij verdienen op kosten van de toerist. We gaan naar een grot waar ook hier mensen hebben geschuild en geleefd voor jaren. De inkom is 5000 kip. Een paar jongens dicht bij de inkom vragen ons zonder ticket booth of biljetje 10000 inkomgeld. Een gezin heeft zijn huis voor de grot gebouwd en vraagt ons het dubbele van wat de jongens vragen. Maar wanneer we duidelijk maken dat we hier niet mee gediend zijn betalen we elk 5000 kip. |
Day 8Bloedverlies
In de ochtend gaan we naar het agency waar we een tour geboekt hebben. Ik ben stilaan die dure tours beu die me het gevoel geven of ik niets op eigen houtje kan bezichtigen. Maar opnieuw is dit dorp enkel te bereiken met boot en is het pad naar de waterval niet vindbaar zonder gids, ook is het zelf organiseren van een boot en gids niet veel goedkoper. Dit is alvast het laatste dat ik nog georganiseerd doe want hier wordt ik toch een geïrriteerd mens van. We nemen de boot, een handgemaakt bootje met autozetels in geïnstalleerd, een klein uurtje tot aan het dorp. Hier wacht een lokale gids op ons, want de gids van de agency is niet voldoende. Hier ben ik niet geheel ongelukkig voor aangezien de tweede gids wat voor ons mama kan zorgen. Het eerste half uurtje is door de velden en jungle. We stoppen dan eventjes voor de bloedzuigers van onze voeten te plukken. Jessica is niet gevrijwaard ondanks de sokken en gesloten schoenen. Ook ik heb er eentje op mijn voet, deze liet een onstilbaar bloedspoor na. Telkens als ik controleerde zat er een nieuwe op diezelfde plek. Hierna zetten we de tocht verder in enkele waterweggetjes, hier geen bloedzuigers maar wel boven het hoofd bengelende elektriciteitskabeltjes die hun beste tijd gehad hebben, en modder tot aan het begin van de watervallen. De eerste die op haar gat ligt is ons mama. De modderstukken zijn uiteraard glibberig, maar het beklimmen van de watervalletjes is verbazend eenvoudig en leuk. Verfrissing, geen bloedzuigers en geen bladeren en takken die je voortdurend doen opspringen met het idee dat je verschillende spinnen op u lijf hebt. Ons mama heeft het uiterste uit haar lijf moeten halen om de 2 uur durende klim te doorstaan, en vooral een paar blauwplekken op haar gat bij de glibberige afdaling langs de jungle. Een hilarisch gezicht en veel gelach van ons allen. Nog een paar bloedzuigers weg halen en het bootje in. |
Day 9Muang Ngoy
Met een bootje richting Muang Ngoy. Een volgend klein dorpje aan de rand van de rivier. Aangezien er te veel toeristen de boot op willen en niet meer in de boot met de locals passen, krijgen we een aparte boot. Een paar oudere mannen die we in Luang Namtha hadden ontmoet komen we opnieuw tegen in de boot. Ook de twee Franse koppels komen met ons mee. Eens aangespoeld worden we ontvangen door een reeks hoteleigenaars die aan de pier stonden te wachten voor de eerst volgende lading toeristen, wij dus. De concurrentie blijkt groot en we overnachten hier aan de halve prijs van Nong Khiauw, een 30000 kip of een dikke 3 euros voor twee personen. De hoofdbaan is nog niet geasfalteerd en het dorpje is behoorlijk gezellig. Ook het eten is net iets goedkoper en pakken beter hier en dat zelfs met meerdere import producten van het Westen. De impact van het toerisme is duidelijk te merken en de helft van het dorp bestaat uit guesthouses en restaurants. Ook wij zijn de toeristen aan het uit hangen en participeren mee in de daad. Het is dan ook geen charmant en authentiek dorpje meer te noemen maar een toeristische trekpleister, een kleine weliswaar want het dorp is zo klein dat het meteen gevuld geraakt. Hoe dan ook is het een aangenaam plaatje om wat te luieren. |
Day 11Visverkoop
We huren 3 hengels om vandaag te gaan vissen aan een samenkomst van twee rivieren. Mijn eerste keer vissen. Het duurt dus even voor ik het werpen van de lijn onder de knie krijg. Enkele uren later is er nog weinig vis gevangen, niets eigenlijk. De eerste vis wordt door Jessica gevangen en de tweede door Igor. Maar daar stopt het dan voor ons. De jongetjes daar en tegen proberen ons te helpen met aas vangen en behendig op onze haak te prikken en hebben zelf ook eentje gevangen. Een dikker jongetje heeft een eigen hengel en vist na zijn eerste worp en binnen de twee minuten een klein visje op. Dit blijft hij herhalen en na een uur en half heeft hij er een 12 tal gevangen. Jessica en ik willen met een local mee gaan die ons uitnodigt voor te gaan vissen met kleinere vis op de grote vis in zijn bootje. Er is weinig plaats dus enkel wij gaan met ons tweetjes. Leh, de man, brengt ons net voorbij ons hostel en de pier waar we met het bootje van Nong Khiauw zijn toe gekomen. Hij zet ons af op een eilandje in de rivier terwijl hij zijn visvallen hier rondom plaatst. Hierna worden we uitgenodigd door een man aan de overkant voor Lao Lao, een straf zelfgebrouwen alcoholdrankje op basis van rijst. We gaan mee en zijn ons niet bewust hoe dicht bij we zitten van het hostel. Lah, Khen en Leh drinken samen met Jessica. Ik kan de geur nog niet harden en wil dus liever niets drinken. Wanneer de fles leeg is en de mannen een wat beschonken adem verspreiden willen Yess en ik terug keren. De benzine van de boot is echter leeg en we peddelen dus terug. Dit blijkt echter maar 100m verderop te zijn. We zijn terug aan wal, donker en tijd voor eten, dit is alvast geen zelfgezangen vis of met enig geld van de opbrengst van de visvangst. |
Day 12Liften zit in de lift
Deze domme zinspeling is niet van mij. Hoe dan ook gaan we vandaag weer liften nadat we gewekt worden door mensen van nabijgelegen dorpen die hier om de 10 dagen komen markten. Dit al behoorlijk vroeg uiteraard. Gisteren zagen we marktkramers toestromen en installeren, die hebben in hun standje overnacht. We gaan dus eerst ontbijten op de markt, zo min mogelijk aan toerist prijs. Die prijs ligt 2 tot 4 keer hoger dan de lokale prijs. Eerst een local hetzelfde zijn kopen en betalen is de enige manier om erachter te komen. Daarna de boot op. Eens toegestroomd met de toeristenboot, en de vele toeristen, (Iets anders is niet mogelijk, wegsturende vingers als je iets anders probeert.) staan de taks al klaar om u twee km verderop aan het busstation af te zetten voor de toeristenbus. We wandelen en nemen een gratis tractor-rit. De bus is duur en ook hier ben ik overtuigd dat de toeristenprijs anders ligt dan voor de locals. We gaan net voorbij de bushakte aan de splitsing aan de rand van Nong Khiauw. Een uurtje later geraken we hier weg met een pick up. Tot zolang de tuks ons kwamen lastig vallen en de toeristenbus daar stond was het niet eenvoudig. De pick up brengt ons tot in Pakmong. Daar eten we onze lunch samen met het gezinnetje die ons wat te eten biedt. Twee minuten na onze vinger op te steken hebben we een lift tot in Luang Prabang. We komen er tegen half vier aan. Tijd zat om een hostel te zoeken aan redelijke prijs en van het goedkope markt eten te profiteren. Buffet voor een euro en half. |
Day 13 - 19Authentiek
Luang Prabang is de hoofdstad geweest van een van de drie delen waar Laos was in onderverdeeld. Dit stadje zou een must see zijn van Laos, maar voor een hoofdstad heeft het weinig weg. Het is een klein vissersstadje aan de Mekong. Er zijn een paar dingen te doen zoals watervallen en tempels bezoeken, als ook een grot, omliggende dorpjes en enkele markten. De twee Franse koppels die we eerder hadden leren kennen en ook Jessica en Igor zijn hier. Jess en Igor komen we tegen wanneer we de stad wat wouden verkennen. We helpen hen echter aan een hostel en gaan daarna eten, zij blijken echter uitgehongerd nadat ook zij al liftend hier zijn geraakt. Dit was hun eerste keer zonder ons, het gaat hun blijkbaar af. In de avond drinken we ene met de gehele bende. Parlez vous Francais? De rest van de dagen bezoeken we nog twee watervallen en een reeks tempels. Verder regelen we onze visa voor Vietnam, die kan namelijk niet on arrival omdat we het dure prijskaartje van de vlieger liever niet betalen. Ook staan we eens voor de achtenglorie op om de bewonderen hoe de helft van de mensen die aan de monniken plakrijst offeren toeristen zijn die hun wel heel bijzonder en Boeddhistisch voelen in de vroege uurtjes, tussen de flitsende met camera’s zwermende varkens die vooral deze vredige ceremonie in ere houden. Maar had ook niets anders verwacht, dit is een van de must do’s in Luang Prabang, Jess had me overtuigd mede omdat dit de plaats is waar zoveel monniken dicht op elkaar leven en dus vele monden en beddel-kommen gevuld moeten worden elke ochtend. Eens sereen meegaan met de monniken na een overnachting in een tempel lijkt mij een betere manier. Ook de eerste waterval, de grote, is een misser. Samen met Jess, Igor, een van de Franse koppels en twee Duitse dames die een goedkope tuk willen worden we gebracht. Halverwege wil de tuk niet mee verder en vraagt meer geld. Wanneer duidelijk is dat deze schandalige poging geen extra geld gaat opleveren rijdt hij verder. We hebben namelijk de terugweg nog niet betaald en heeft dus nog wat geld te verliezen/winnen. Eens daar hebben we maar 3 uur om het grote domein te bezoeken. In deze grote groep geraken we stilaan in kleinere groepen en ik samen met het Franse koppel en de twee dames geraken ver uit de richting en niet op tijd terug bij de tuk. Het is een mooie waterval, maar hebben geen tijd meer om er in te zwemmen. De tuk vraagt uiteindelijk maar een klein bedrag extra, maar veel fun heeft deze uitstap niet echt opgeleverd. In zo een grote groep konden we niet liften en waren we dus niet vrij om te kiezen hoe lang we konden ‘genieten’. De kleine waterval was onder ons vier. Liften ging ons niet af omdat de waterval zo dichtbij de stad lag en wij dus nog in de stad probeerde te liften. 7km hebben we gestapt in de HITTE. Eens daar was het een fijne waterval om te zwemmen met kleine rapids, helder water en veel zitgelegenheid in het water. De waterval is als een lange wild waterglijbaan. Belonend! We betalen ook geen inkom omdat we het domein betreden langs de achterkant. Dit bespaart ons genoeg geld om een tuk te kunnen betalen… Weinig authentiek, maar een klein rustig stadje dat weinig weg heeft van een vroegere hoofdstad. |
Day 20Can I practiks my English with you?
We gaan onze paspoorten ophalen in de Vietnamese ambassade en nemen een tuk naar de rand van de stad, ofwel het busstation omdat de tuk ons weer wil afrippen. Twee jonge Chinezen nemen ons mee, het is de moeite op toch de duim op te steken voor een chique bak die aan hoge snelheid rijdt aangezien deze Chinezen zijn die vaker stoppen dan een Laotiaan, tot aan de splitsing. Deze jongens gaan morgen naar Vang Vieng, maar vandaag tot aan de splitsing. De volgende wagen brengt ons een eindje verder, alsook de 2 volgende. En dan belanden we in een dorpje dat Laotianen, Hmong en Khmu samenbrengt. Het is te zeggen, elke bevolkingsgroep klit samen en leven eerder naast elkaar dan met. Aan het einde van het dorp staan we te liften naast een Khmu huisje. De oudste zoon van het gezin komt net van school en gaat met ons aan de babbel. Hij is fier zijn Engels te kunnen gebruiken en weet te vertellen dat hij Engelse les geeft elke avond aan enkele kinderen. Het wordt ons duidelijk dat de jongen graag zou hebben dat we een les bijwonen zodat zijn leerlingen kunnen oefenen met een Foreigner. Het is al 3u en nog enkele uurtjes voor het donker hebben we nog 140km te gaan. Onmogelijk met deze wegen. Ondanks de vier wagens die ons meenamen zijn we maar een schamele 90km vooruit geraakt. We overnachten bij het gezin in hun schuur waar ook wordt gekookt op een open vuur tussen de spinnenwebben en ongedierte. Gelukkig met muskietennet, samen met de oudste dochter onder de lakens. Dit alles pakt toch wel op onze adem… |
Day 21Ugly tourism
Voor mij persoonlijk bestaat er geen goed toerisme en zorgt elk hostel voor verderf op termijn, maar Vang Vieng is het summum, het voorbeeld waar de meest toeristen door hebben wat toerisme als gevolgen heeft. Happy endings en ook Happy pizza’s voor de bezopen toerist die hier op een tube de rivier afgaat van bar tot bar, maar ook de hongerige toerist die hier zijn lust wil botvieren op de vrouwen komt het hier in Laos zoeken. Hoeveel van dit alles nog overschiet ben ik niet bepaald gaan opzoeken. De overheid heeft hier namelijk iets of wat opgekuist wanneer er in 2015 alleen 27 doden zijn gevallen bij het tuben. Alcohol en drugs, bij voornamelijk tieners die misschien voor het eerst naar een verre bestemming afreizen, gaan niet samen met op een rivier met hevige onderstroom dobberen in een rubberen band? Wij komen hier in de late middag aan om te luieren tussen de kussens in het restaurant van ons hostel om naar oude Friends afleveringen te kijken. Moe, van de gerookte nacht in het Khmu dorpje. |
Day 22Gepast
Zoals het hoort in dit oord van drugs, feesten, vrouwen, happy endings, verderf gaan we vandaag luieren. We kijken net zoals iedereen een hele dag naar alle oude afleveringen van Friends, placeren ons in een hangmat en kijken naar de rivier. Ongelofelijk hoe een hangmat uren bezigheid en amusement kan leveren. Eens de avond valt en de dronken jongeren met hun tube aankomen aan dit enige strandje druipen ook wij af richting hostel om nog mer afleveringen te zien. |
Day 23zweten en plonsen
We wandelen een 4km, vooraleer de hitte toeslaat, richting Lom cave. Deze is minder toeristisch in het fantastisch verschrikkelijke Vang Vieng. Er komen zelfs zo weinig toeristen op af dat we de enige zijn. Eens de brug over, een steile wandeling over rotsen en kramikkelige laddertjes. Om dan de grote donkere grot te bewonderen met trillende benen. De grot is eerder akelig en donker en gaat diep naar beneden op een steile glibberige ladder en babykopjes van rotsen met een glibberige vies laagje. We doen er dan ook een indrukwekkende 45 min over op de grot volledig te bezichtigen, stap voor stap aan een oudmemekes tempo. Maar eens volledig beneden en de donkere gangen bewandeld is de angst overwonnen. Echte avonturiers dat we zijn. Toch behoorlijk impressionant en niet te vatten dat ook hier mensen in geleefd hebben voor jaren tijdens de geheime Vietnamese oorlog en de bombardementen van USA, die mensen waarschijnlijk iets meer bang voor wat er zich buiten afspeelt en vooral zorgen makend over hoe ze aan eten moeten geraken dan wij die met onze fobien kampen. Hoogtevrees en spinnen-angst overwonnen. |
Day 24We made it
In de ochtend vertrekken we vroeg op al liftend een 240km te overbruggen, maar dit op de wegen van Laos. Deze wegen zijn een van de gevaarlijkste door de korte scherpe bochten met geen enkel zicht op de tegenliggers en dit met tribe dorpjes vlak naast de weg waar zowel de volwassenen als kinderen en kippen aan de kant van de weg of af en toe zelfs op de weg zijn terug te vinden. De eerste wagen is een pick up die ons 200m verderop laat wachten. Na een telefoontje met een Engelstalige spreker blijkt dat we een uur moeten wachten vooraleer ze ons naar Kasi kunnen brengen. De eerst volgende pick up brengt ons dan wel naar Kasi, een grotere stad op de weg aan de splitsing van Luang Prabang. Dit is echter maar 60km verder op. Na Kasi is er nog een 40km te gaan naar de eerste en laatste echte splitsing, maar hier zijn maar weinig auto’s. Na eventjes besluiten we de bus te nemen die voor ons stopt. Deze is niet duur en bespaart ons veel tijd. Het is nog een heel eind en we moeten aankomen voor het donker. Eens op de splitsing hebben we nog geen tijd om een plasje te doen of er is een kleine truck die ons wil meenemen, naar Phonsavan. Eindbestemming! Is dat geluk hebben! Het duurt wel nog uren voor we er effectief zijn in dit wonderlijk schoon landschap, niet al te comfortabel, maar we gaan vooruit. |
Day 25Plain of jars
In de ochtend pakken we onze biezen en stappen 2,5 km tot aan het toerist information center. Onze spullen kunnen we hier niet achter laten omdat ze vroeger sluiten voor de feestdag. We liften tot aan plain of jars site 1. Een eeuwenoud mysterie waar van men niet zeker weet wat er de bedoeling van is. Grote jars, potten, verspreidt over het landschap van een ongekende bevolking. Onder andere ook terug te vinden in Indonesie en India. Men vermoedt dat ze werden gebruikt door deze beschaving om lijken te laten ontbinden tot er enkel beenderen over blijven. Deze beenderen werden dan ergens anders begraven. We liften en een eerste auto neemt ons een schamele* 500m, opgepropt met 5 op de achterbank incl. bagage, mee tot aan het busstation. Enkele minuten later neemt de volgende ons al mee. Deze zet ons af aan de plain of jars. Bedankt! Er is geen informatie te vinden op de site, op enkele te volgen regels na. Maar in het ticket loket is ook een klein museum met wat woordjes Engels. Ook de locals komen dit mysterie bewonderen, op luidruchtige wijze alsof ze voor het eerst een uitstapje doen. Wat anders is dan deze in India en Indonesie is dat er nog een vleugje terreur en horror is aan toegevoegd door de hoeveelheid bommen die USA tijdens de Vietnamese oorlog op dit meest gebombardeerde land ter wereld heeft laten vallen. Dit zorgt voor een iets meer gespannen sfeer bij het bezoeken aangezien je dus zeker niet van de paden mag gaan voor het risico op onontplofte bombie, zoals de locals het noemen. USA heeft meer bommen laten vallen op Laos dan tijdens de gehele wereldoorlog 2 op Japan en Duitsland. Dit komt zo ongeveer neer op elke 8min een vliegtuiglading aan bommen, dit 24 uur op een dag voor 9 jaar op een rij. 270 miljoen bommen op een land met een populatie van 6,5 miljoen, toen een 3miljoen, dat kan tellen per kop. |
Day 26Lucky car(s)
In de ochtend gaan we naar de rand van de stad waar een oudere dame ons iets probeert wijs te maken wanneer we met onze duimen staan te zwaaien. Wanneer we een auto gestopt krijgen gaan wij achterin, de oude dame en haar vriendin gaan voorin, die wouden blijkbaar met ons mee. De pick up brengt ons een dorp verder. Ook de dames stappen uit en lopen voorop. Wanneer ze een andere richting uitgaan dan wij, nodigt ze ons uit bij haar thuis. Maar met ons strak schema vandaag slaan we dat af. Nog twee wagens volgen, en het is van de ene in de andere. Uit en weer in. Wanneer we aan de splitsing komen stoppen we onze lucky car(s). Nog 250km te gan op Lao wegen is dat nog UREN, 7 om precies te zijn. Op en neer, links en rechts, hobbelde bobbel, met een ijlere lucht de bergen in. Niet goed voor mijn maag. Maar we gaan niet klagen wanneer we niet een, maar 3 wagens stoppen. Expats op vakantie met de kids, direct richting Vieng Xai. In de avond hebben we weinig keuze wat hostels betreft, 2 en nog een 2 hotels met een prijskaartje. we gaan voor een hotel “met” wifi. Ondanks de prijs is er enkel af en toe wifi op specifieke plaatsen buiten de kamer, is de kamer niet al te schoon en geen handdoek, water of enig anders op oorstokjes na. De douche is ook maar fris. Het kan me weinig geven, maar voor de volle 10 euros mag het toch wel! Haha.. |
Day 27Pathet Lao
De Pathet Lao is een communistische partij die zich vestigde in de grotten van Vieng Xai, city of victory, wanneer Amerika zijn geheime oorlog voerde. De grotten waren een natuurlijke bescherming van de bommenregen. Zowel de partij als de gewone bevolking heeft zich moeten schuilen. De grotten die we vandaag bezoeken zijn de hoofdkwartier geweest van de partij. Van hieruit is de oorlog bestuurd. De Amerikanen zouden de oorlog verloren hebben omdat de vijand uit onverwachte hoeken, grotten en tunnels, kwamen gekropen. Het gewone leven ging door in de nacht, trouwen, eten produceren en koken, les geven, gewonden verzorgen, alles gebeurde in deze mooie rotsen. Enkel te bezoeken met gids en nog niet zolang open voor publiek. We deden dit met nog twee Franse jongens waar we daarna nog mee uit eten gaan. Njam. |