Day 1Weinige km, maar een grens verder
De grens met Vietnam ligt 50km van Vieng Xai. De weg ernaartoe is ongelofelijk slecht gesteld, hier niet de bochten maar zeker de putten zorgen voor het indrukken van de rem. Er zijn kleine dorpjes onderweg die niet op mijn kaart stonden. Het duurt een uur en half voor we een eerste lift krijgen. Een klein rood wagentje dat best wat van zich moet geven op deze weg. Op 10km van de grens splitsen onze wegen en worden we gelukkig meteen weer mee genomen. Na Meo grensovergang is behoorlijk eenvoudig en wordt niet veel gebruik van gemaakt. Wel worden hier voor het eerst in Zuid Oost Azie onze baggages gecontroleerd. Opnieuw proberen we nog eventjes te liften. Maar als we dachten dat er weinig vervoer was naar de grens, is dat nog een pak erger er voorbij, ondanks het feit dat hier wel een dorp achter gelegen is die op mijn kaart staat. We worden een stoel aangeboden tijdens het wachten. Maar die staat aan de verkeerde kant van de baan dus besluiten we verder te gaan staan. Er zijn werken aan de zijkant van de weg en dat blijkt een lokale attractie. Waarbij ook wij worden opgemerkt en een attractie vormen. Een paar mensen komen ons in gebaren en onverstaanbare talen vragen stellen. Wanneer eentje ons lijkt te willen helpen belt hij een Engelssprekende vriend op. Die legt ons uit dat we bij hem thuis worden uitgenodigd en beter morgen verder gaan. In het kleine dorpje verderop worden we ontvangen in een kasteel in vergelijking met de Lao huisjes naar de weg. Er is TV, een bed, een kookplaat, badkamer en WC. We krijgen een uitgebreide maaltijd en praten en lachen nog wat met de buren en vader van de man. De eerste woordjes Vietnamees worden geoefend en er kan toch enig conversatie worden gevoerd met lichaamstaal. We zijn amper vooruit geraakt, en zullen morgen genoodzaakt zijn om dan toch die dure bus te nemen. |
Day 2Vietnamese vriendelijkheid
Tot zover had ik gehoord dat Vietnamezen onvriendelijk waren en steeds toeristen afrippen wanneer ze kunnen. Vietnamezen zouden namelijk vinden dat de farrang hen nog wat verschuldigd is van de vele oorlogen. Maar gisteren zijn we een bed aangeboden alsook een maaltijd. Vandaag nemen we de dure bus na een uur en half te proberen liften met enkel twee auto’s die ons passeren en toch liever niet mee namen. De bus gaat 250km verderop in de foute richting, een 150km van Hanoi vandaan. We hebben nog geen geld kunnen wisselen en zijn redelijk hongerig de bus opgegaan. Een van de Vietnamezen op de bus koopt voor elk van ons een pakje chips. Verder hebben we mandarijnen gekocht met een dollar. Eens in de stad aangekomen wisselen we geld en proberen we nog verder te liften naar Hanoi. Dit is een eindje stappen aangezien dit stadje toch redelijk groot is, ook ligt deze op de grote Highway 1 van Vietnam en is dus behoorlijk druk met meerdere rijvakken. Maar zoveel bussen en taxi’s. Hopeloos. Een man komt uit zijn winkeltje met alles wat hij in zich heeft ons uitleggen dat we de bus moeten nemen. Wanneer hij een taxi stopt en wij er maar niet in willen, communicatie was moeizaam, besluit de man onze taxi te betalen. Deze brengt ons naar een busstation waar we dan de bus naar Hanoi nemen. Nu is duidelijk wat hij ons uitleggen wou. De bus is een half sleeper. u benen kunnen plat, en u hoofd bijna. De highway is behoorlijk druk, maar vlak bij de kust en dus niet in de bergen. 150 km zijn dus in 3,5u afgelegd. Eens in het station wil een jongen ons een bike-taxilift geven. Dit is duur en we weigeren, waarop hij ons de weg wijst naar het busstation voor een goedkope busrit. Tussen de helmen door probeert onze bus een weg te banen, het blijkt spitsuur te zijn. Eens tussen de hotels, gaan we er enkele af en worden we naar de hotelstraat gestuurd wanneer we uitleggen dat we geen 20 dollar hebben om per nacht te spenderen. Ons ma haar eerste dormitory, meteen in een echt goedkoop backpackers hostel met nodige muziek, gratis beer, langharige mannen, sigaretten geur en balloons, lachgas, voor 35k. We worden ontvangen met gratis bier en de receptioniste is in haar nopjes met mijn ma als gast. Zeer wss de oudste. Funky Jungle… |
Day 3backpackers space world
Een gratis continentaal ontbijt zoals ze dit wel vaker noemen, ofwel vies goedkoop brood dat enkel eetbaar is wanneer getoost, boter een veel te zoete jam, een omelette, chemisch fruitsap, koffie, thee en een rijst en instant noedels bereidsel. Dan de stad in. Hao Lo gevangenis staat eerst op de lijst. Het museum is niet slecht, maar neutrale uitleg kan ik het niet noemen. En dan uiteraard voornamelijk in voordeel van de Vietnamezen en tegen de boosdoeners, de Fransen. Ook Amerikaanse hebben hier gevangen gezeten, maar dan wel in veel betere condities. De Vietnamezen waren minder gemeen dan die Fransen. Met het inkom ticket hebben we halve prijs voor het vrouwen museum, Vietnamese women’s museum. Dit is modern en uitgebreider dan verwacht. Er is een kleine tijdelijke expositie voor oudjes, maar dit is eerder depressief. Dan zijn er vele afdelingen in het museum en toont onder andere wat de gewoontes zijn bij een huwelijk en geboorte van een kind per bevolkingsgroep. hierna keren we terug naar planeet backpack. We poolen, drinken bier en hangen tussen de jongeren waar ook ik nog bij hoor zeker. Het is al zo lang geleden dat ik nog in een grootstad ben geweest en al helemaal in dit soort hostel. Praten is hier pijnlijk met het lawaai, kijken is wel amusant. Hier en daar een jongen die komt flirten, gillende meiden en enkele gesprekken die ik opvang; gesprekken die me met de seconde dommer lijken te maken. Maar hoe dan ook hilarisch zijn. Deze dynamiek die zich hier af speelt is onbeschrijfelijk grappig. Westerse ‘civilisatie’ komt hier mooi tot zijn recht. |
Day 4Meer van de 1000 dode vissen
Na een continentaal ontbijtje gaan we naar de oudste tempel van Hanoi. Mooi en klein Taoïstisch tempeltje, torentje, met overal Chinese lettertjes rondom heen. De wandeling ernaartoe was eindeloos. Doordat we het tempeltje niet hadden opgemerkt waren we een 4km uit de richting. We hebben wel kunnen genieten van dode vissen in het meer, honderden drijvend op het oppervlak, en een paar gated communities. Hopelijk komt de vis die hier in de stad wordt gegeten niet uit dit meer, behoorlijk verontreinigd zo blijkt. Hierna zijn we naar het Ho Chi Minh museum geweest en doodmoe en uitgedroogd terug in hostel beland. |
Day 5Impact
We wandelen tot aan een bushalte en stappen op de bus die ons juist lijkt. De dame achter ons wil haar Frans boven halen. De curieuze dame spreekt perfect Frans aangezien ze dat geleerd heeft tijdens de bezetting en wil graag weten wat we gaan doen en of ons ma mijn ma is. Ze overtuigd de ticketjesman ons de weg te wijzen naar de ticketbalie eens we in het station onze volgende bus moeten zoeken. Dat doet hij dan ook flink en we betalen ons busticket dat toch even duurder is dan op het internet, die site was verouderd? Een hele rit later worden we verzocht de bus te verlaten wegens gearriveerd. Dit is echter niet geheel war. We zijn in de eerste helft van de tweedelige, dubbele stad. Halong bay is de brug over. Maar wij willen naar Cat ba eiland, de ferry overzet is 10km terug. Dat merken we na een 3,5km stappen richting gesloten ferry dock. En dus tot de conclusie komen dat de nieuwe overzet een eind er vandaan is. We gaan dan maar opzoek in de lelijkste bay ter wereld naar een hostel. 3km voorbij de giga hotels met prijskaartjes van $45, overigens in de tegenovergestelde richting van de overzetplaats. Eens een goed dorm bed, ik de hoogslaper want ons ma heeft hoogtevrees en geraakt van zijn leven niet op dat trapje, gaan we een betaalbare burger eten. Het vloeken wordt gestaakt. De bus met de organisatie was dus toch even makkelijker geweest, omdat de locals getraind zijn om de toeristen af te zetten, letterlijk op de verkeerde plaats en figuurlijk. GELD moet het kosten. En dan wel voor een taxi voor een afstand van 10km die ongeveer evenveel kost als de 150km busrit. En dat terwijl enkel wij de bus worden afgezet en de Vietnamezen mooi verder rijden met de bus, geen idee naar waar. |
Day 6zicht op
Wanneer we in de kamer kwamen werden we begroet door een Engelsman, Henri, die in Cambodia werkt als kok, en net uit de douche lijkt te komen aangezien hij enkel een handdoek rond zijn lijf heeft. Deze dag wordt min of meer in de kamer gespendeerd. Slapen, snurken in het geval van ons ma, en babbelen en internetten. Bekomen. Voor het uitzicht van de bay moeten we niet naar buiten. De gehele bay is ofwel een werf, ofwel een attractiepark met een kabellift die u in het donker langs de bay voert waardoor ook dan geen UNESCO werelderfgoed te bezichtigen is met eilandjes en uitzicht, maar wel flikkerende lichtjes van de torenhoge hotels en de weinige schaarse sterren. Een achtbaan en een reeks nep-gebouwen die waarschijnlijk de Franse stijl moeten voorstellen en het attractiepark omsluiten en gevuld moeten geraken met smakeloze winkels. Ook hier een schoolvoorbeeld van wat toerisme teweeg brengt en de charme van de plek doet kwijt spelen op elk vlak, van natuur tot de integriteit van de locals. Zoals bij alles in het leven is goed en kwaad relatief. Wat geld op brengt verspreidt gelijk de pest, en overwoekert als onkruid. |
Day 7Njam
In de ochtend pakken we de bus in de tegenovergestelde richting als de overzet. De mama had info gevraagd over Halong bay en we zouden ook aan de vissersbootjes kunnen vragen ons naar het eiland te brengen. Eens aan de vissersbootjes lijkt ons dat toch niet te lukken. we nemen dezelfde bus terug en gaan zo ver als we kunnen met die bus mee tot we er beter uit stappen en dan de taxi moeten nemen voor op het eilandje waar de overzet is. Wachten op de ferry om dan opnieuw een bus te nemen tot bestemming. Daar kunnen we dan een hostel zoeken. Eens gedoucht trekken we er nat van het zweet weer op uit, omdat de kamer ons met zijn zwoele hitte opnieuw doet smelten, om naar eten te zoeken. We gaan voor een duur avondmaal dat SMAAKT. Een van onze betere. |
Day 8Van den boot af springen
We gaan voor een boot trip zodat we van dit eiland af kunnen. Het stadje is ook hier toeristisch en verlicht met smakeloze hotels en reclameborden. Hier is dan wel een zicht op de bay. Met de boot gaan we langs de mooie rotseilandjes en een drijvend vissersdorpje waar de huisjes op in elkaar geknutselde vlotjes van tonnen en hout gebouwd worden Met enkele balken om om te wandelen tussen de basins met vissen in. De voordeur uitwandelen en de vis uit u voortuin plukken. Dit dorp is gigantisch. honderden huisjes met honden en kinderen, ‘winkel aan huis’-bootjes die van voortuin tot voortuin gaan om hun waar te verkopen en dat tussen de rotseilandjes door. Onverwacht groot! Hier zou ik wel eens willen verblijven en mee leven van de vis. Hierna doen we vooral de typische boottocht dingen: kajakken, zwemmen voor die die van den boot durven springen, eten en vervelende medepassagiers afluisteren en hier en daar een fronsende blik toewerpen. De twee Poolse koppels zijn geen fijn sociaal gezelschap aan tafel en kunnen vooral klagen en eten. Die hun kaken zijn voortdurend in beweging. Een Hollands koppeltje gaat ons beter af. Een Ierse vrouw met kind, niet haar eigen kind, die wel fijn babbelen. Maar ons toch verbazen wanneer het meisje van ongeveer Alina’s leeftijd niet in het water durft te springen en voortdurend blijft herhalen: “It is tempting, but it is way, way, waaaay to deep for me.” want 5m diep of 2m diep maakt verschil wanneer je hoe dan ook toch niet aan de bodem kunt. Zelfs ons mama waagt de duik. De rest zit voornamelijk in de kabine en is zeker ook niet sociaal. Toeristen… Willen vriendelijk behandeld worden, maar weten zelf niet hoe je precies goedendag zegt in eenders welke taal. Boottochten hebben desondanks toch altijd iets rustgevend en brengen me snel in meditatietoestand wanneer we over de golven heen dobberen en het zonlicht op de golven reflecteert. Aan het einde van de tocht is de helft van de toeristen al wedergekeerd met een bootje; zeeziek, bus te halen en Het water is te diep om in te zwemmen en dus gaan we maar sneller terug. De highlight van de tour zou nog thans het bezoek zijn aan Monkey island waar we klimmen tot aan de top. De boot strand op het eiland en we kunnen aan de klim beginnen. Scherpe rotsen en smalle doorgangen waar je de tegenliggers moet laten passeren, alsook het tempo van diegene voor u moet aan houden. Het is meer een gewroet tussen de andere toeristen dan een trektocht. Het laatste deel is enorm stijl, nog smaller met nog meer ophoping van de toeristen. Mama is al wedergekeerd omdat een meter hoge rots opgebakken, en ook afdalen te moeilijk is, waarschijnlijk helemaal met al die wachtende. Het strandde op het eiland is wel fijn en het water is zalig. De apen zelf zijn maar enkelen en worden omringd door een zwerm toeristen. Monkey island, een echte highlight. |
Day 9Bus, boot, bus, bus, bus
Voor we aan de transportmarathon beginnen gaan we voor een strand, zon en zee ontspanning, op wandelafstand van het hostel. De stoelen zijn echter duur en niet zoals in de rest van Azie waar het voldoende is om een drankje te betalen en de stoel te nuttigen. We zwieren onze handdoek dan maar achter de stoelen. Niet direct heel gezellig aangezien het strand niet al te groot is en vol van deze stoelen staat. Daarna een douche en weer bezweet buiten komen om de bus op te stappen. Een bus naar de speedboot. De speedboot naar vaste land, de toeristenbus op. Weer een andere bus op, want die dat niet naar Hanoi gaan moeten een andere bus op. En dan eindelijk aan komen in Ninh Binh. Iets eten en wachten op onze slaapbus die te laat is. Deze brengt ons over nacht tot in Hue. Lichtjes hellende stoelen zodat de voeten in de holte onder de stoel van de voorganger kunnen. Verassend comfortabel omdat je op een normale manier op rug en zij kan slapen. ZzZz |
Day 10Onder de sterrenhemel
We komen ’s morgens aan en gaan opzoek naar een hostel. We werden afgezet in een ‘niet duur’ hostel met de bus, toeristenbussen zetten u af in een hostel waar ze mee samenwerken, maar besluiten toch verder te zoeken. Dit alleen al omdat we ondervraagd worden wat we gaan doen, als we nog maar even rond kijken. Bewegingsvrijheid, ‘No pressure’, maak zelf beslissingen… Deze zoektocht loont en we belanden in een goed hostel voor een goedkope prijs, met zeer uitgebreide ontbijt. Zoveel ontbijt hebben we nog nooit gehad en hebben al minder voor meer geld gehad. Hierna gaan we de stad in en doen we de Ancient City, van de tijd dat hue een hoofdstad was. We stappen behoorlijk wat af, maar kunnen daarna relaxen met brood, kaas, confituur en boter van uit de supermarkt dat we onder de sterrenhemel in een parkje aan het water consumeren. Dat smaakt. |
Day 11Bia Saigon en pompoensoep
Een fiets voor een dollar brengt ons tot aan DE pagode van de stad en we fietsen wat rond in het helse Vietnamese met brommers bezaaide verkeer. Opzoek naar een tombe aan de rand van de stad belanden we aan een tempel. Na een vluchtig bezoek worden we voor de inkom uitgenodigd voor Saigon beer door twee mannen en een vrouw. Die blijken geïnteresseerd in wat we hier komen doen en blijven ons maar bier geven terwijl ze een poging doen me te versieren met de twee enige Engelse zinnen die ze kennen: “You are beautiful.” en “Hot girl.” Verder communicatie gebeurt met lichaamstaal en google translate. Een geinige bedoeling. Lichtjes beschonken gaan we de fiets op met twee lotjes voor de lokale loterij die ons geschonken zijn. We schuilen hier en daar voor een moessonbui en eten wat local street food dat ook echt goedkoop is, we krijgen een redelijke prijs en zijn een rariteit in deze wijk. We brengen dan toch een glimlach bij die dat ons in een klein buitenrestaurantje zien zitten slurpend aan een kom dikke Vietnamese noedels. Om elkaar dan eventjes kwijt te spelen bij het oversteken van een druk kruispunt. Als afsluiter van de dag eet ik nog een pompoensoep. Kinkt gewoontjes, maar heeft zo goed gesmaakt. Dit is al een hele tijd geleden dat ik pompoensoep heb gegeten die niet gezoet is of brokken in water zonder smaak zijn. Gemixt en normaal. |
Day 12Parade ontvangst
We gaan een poging doen om te liften. Eerst een heel eindje wandelen om tot op de juiste baan te komen. We zitten echter nog niet geheel buiten de stad. Het is druk, taxi’s, bussen, brommertaxi’s en ellendig veel brommers die het onmogelijk maken om de auto’s op deze tweevak baan te doen stoppen voor ons. Een mooie wagen komt de hoek om en omdat deze nog aan een traag tempo op het rechterrijvak ons passeert krijgen we het klaar de man te stoppen. Er worden weinig woorden en gebaren gewisseld, maar we kunnen mee. Een dikke 10km verder wil hij afslaan voor de luchthaven, en stappen we uit. Hoewel de baan iets beter is, geven we toe aan een bus die stopt. Deze is redelijk goedkoop en de man zegt dat we naar Hoi An gaan met deze. Eens op de bus wordt duidelijk dat deze naar de grote stad 30km voor Hoi An stopt en we daar een volgende moeten nemen. Deze bus was aan normale prijs, de volgende zou aan 3x zoveel zijn dan de locals. Niet duur, maar het is dan ook niet zo ver. Liften zou redelijk moeilijk gaan aangezien iedereen naar Danang gaat, de grote stad. Deze moeten we dan kunnen passeren om dan tot in Hoi An te geraken. Er zijn redelijk wat splitsingen en veel gedoe om te passeren, dus die bus dan maar. Eens in Hoi An hoeven we maar een paar honderd meter te wandelen tot aan de hotelstraat. Nog geen 5m hebben we gewandeld of er komt een parade langs. Hier worden we welkom geheten. We belanden in een hostel bij ongelofelijk lieve mensen, enkel de vrouw spreekt Engels. De grootmoeder man en kinderen niet. We moeten 10 min wachten voor we aan de telefoon met de vrouw kunnen babbelen en onderhandelen in het Engels. 100.000 met ontbijt krijgen we klaargespeeld, een pak minder en ontbijt doet ze normaal niet. De prijzen van de andere hostels en hotels liggen hoger en ook niet altijd met ontbijt. De glimlach van de oude dame had het eigenlijk al verkocht. We gaan nog voor een wandeling in het stadje. Lampaderekes, lichtjes, een markt, water, bootjes en theelichtjes op de rivier, kortom romantisch. Als je de horde toeristen weg denkt. Het is ondenkbaar druk, slefferen als op de markt in Belgie waar een hoop oude mensen rustig alles ophouden en jij enkel voet voor voet vooruit geraakt, maar dan vervelende toeristen. Vrijwel onmiddellijk wordt ik onnozel van die drukte, de charme is weg, de prijzen voor streetfood zijn 3 of 4 keer zoveel, een hoop zagende restaurant- en boothouders em prulverkopers schreeuwen en trekken aan u voor uw geld. Een van de zijstraatjes naast de Japanse brug, brengt plots rust. Hier moeten ze precies niet zijn? |
Day 13Buienradar
Er is heel wat lekkers te eten, speciaal Hoi An’s, maar verder is er niet ongelofelijk veel te doen in dit stadje, toch niet zonder beach. Vandaag doe we de stadswandeling. Enkele pagoda’s, town hall, museums em de Japanse brug. Het bezoeken van deze dingen kost echter een 6 euros. Duur voor wat het is! We kopen dan ook geen ticket. Overal hoor je je ticket te tonen, maar bijvoorbeeld in de Japanse brug moet je aan de andere kant van de tickethouder wandelen samen met een horde toeristen en je geraakt vlot binnen, ofwel over. Het is klein en je wil gewoon aan de andere kant geraken. Dan zijn er een aantal pagoda’s aan een huis, onderhouden door zijn bewoners. In sommige wordt het ticket gevraagd, in andere niet. Zo hebben we niet moeten betalen, omdat die mensen te druk bezig waren om ons richting hun souvenirshop te leiden, geheel vol oude spulletjes van de woning, hoewel dat twijfelachtig is. Van het museum hebben we de inkomhal bezichtigd. In sommige pagoda’s kan je via een andere weg, of gewoon binnen lopen. De toonhal is iets moeilijker. Maar op de moment dat we er binnen wouden waren er zoveel toeristen dan mijn benen er bijna van begonnen te knikken. In de stad zie je fietstaxi’s, waarbij je gelijk een prinses zit en de bestuurder al zijn kracht moet gebruiken om u voort te fietsen, een eeuwen oude manier in geheel Azie van India tot hier om toeristen rond te trekken, voel u gelijk een Franse bourgeoisie die zich graag wat beter voelt en zij ego wil strelen, te lui om te wandelen in dit kleine stadje. Het is duidelijk niet een snel transportmiddel, het dient om afstanden te doen die je met gemak te voet kan. Zeer populair bij Japanse en Chinese toeristen, die zie je dan ook zelden een lange wandeling maken. Het regent regelmatig en we doen de wandeling op een moment van droogte. Wanneer we honger krijgen gaan we naar een foodstandje naast een school. Dit hebben we al heel druk gezien met schoolgangers. We wachten tot we kunnen zien wat er betaald wordt. De vrouw is klaar met een grote bestelling, wanneer een man op brommer het komt oppikken. Deze is blijkbaar al eerder betaald. Dan zijn de meisjes naast ons aan de beurt. Het meisje besteld deegjes met iets voor ons ongekend in. 5 deegjes, maar wanneer het meisje haar briefje van 5000 wil geven wordt ze iets geschreeuwd in het Vietnamees en houdt ze haar in. Wij stonden al een tijdje te kijken en het meisje had haar briefje al een 10 min mooi in de hand, zoals elk kind dat een kleinigheid gaat kopen en wat, waarschijnlijk gepast, zakgeld heeft meegekregen. We wandelen weg. Afzetters. Ongelofelijk hoeveel lef ze hebben. We zouden een worstje 15000 moeten betalen, terwijl je al in andere toeristische plaatsen voor 20000 een worstje met brood en groenten krijgt. Het worstje zou misschien maximum 5000 mogen zijn. Uiteindelijk is die 20000 al het dubbelen van de juiste prijs, maar onvermijdelijk. Het lag er allemaal zo dik op en toch doen ze het zonder enige schaamte. Hun integriteit en gelukkige smakelijke glimlach zijn verdwenen, waarschijnlijk met de komst van hordes toeristen. Zoals al eerder gehoord is ook deze plaats in Vietnam veranderd de laatste 15 jaar. |
Day 14Gekluisterd aan het bed
Ook vannacht is het regenen niet gestopt en in de ochtend krijgen we een omelette met brood van de onzekere lieve dame. De koffie is niet te drinken zonder een heel glas heet water aan toe te voegen. Het eitje is goed, maar in Azie weten ze vaak niet goed wat toeristen naast eieren eten, en in plaats van Vietnamees te geven krijg je zo ongeveer elke dag een ei op u bord. De dame vraagt of we alles goed is en of we haar zaak willen promoten. Alleen heeft ze geen Engelstalige website of facebookpage waar we dat kunnen doen. Ze kent niets van internet en Facebook. Ik help haar een pagina op te zetten en leg haar stap voor stap uit hoe ze dat doet, tot haar pagina geraakt, foto’s moet posten. Ze is zo onzeker dat ze zelfs bij elke foto vraagt of hij goed is en of dat toeristen een foto van dit of dat willen. Ook wat ze dan hier en daar moet schrijven. Ik zeg haar dat ze beter geen foto’s van de kamers van het resort van haar vriendin erop zet. Ook al zijn de kamers naar voorbeeld hiervan gemaakt. Dit geeft weer waarom al deze hotels toch altijd gigantische kamers hebben met twee tweepersoonsbedden. Dit heeft niks met de gewoonte in Vietnam te maken, maar gewoonweg omdat de Vietnamezen waarschijnlijk niet weten wat de toeristen willen en de resorts maar nadoen. Als je nooit een Europees land en hotel hebt bezocht, ken je niks van de Europese normen, die ze hier proberen te volgen. In mijn ogen moet dat ook niet en kan het op zijn Vietnamees, maar dat is waarschijnlijk niet zo voor de toeristen die liever in exotische landen zijn met de Westerse luxe, inclusief eten aangezien ze niet goed tegen dat lokaal eten kunnen en geen rijst willen, al helemaal niet als ontbijt. De dame vraagt zelfs of ze haar kleurrijk beddengoed moet vervangen voor wit beddengoed zoals op die foto. Ik geef haar tips over het ontbijt, dat ze als een homestay foto's van het gezin kan gebruiken enz. Hoe dan ook de rest van de dag gaan we een beetje shoppen in de vele Hoi An’se winkels die kleding op maat maken aan een hogere prijs, zelfs al lijkt het soms op de goedkope confectie die wij in grootketens kunnen kopen, eten en slapen, tussen de regen door. |
Day 15Niet gegund
Telkens worden we al dagen gewekt met kabaal, van gezang en gebabbel uit luidspreker tot borende machines. Ons bed is hard, en soms begint het kabaal al om 5 uur in de ochtend en dat een uur aan een stuk. De luidspreker staat vlak voor onze deur en lijkt een gewoonte in Vietnam. Iets met die boeddhistische tempels die een ceremonie doen. Moesten ze het eens houden bij een chanting die u in spirituele slaapmodus brengen.. Nee, het is een geschreeuw en gepraat die als donder lijkt in te slaan op mijn trommelvlies. Het regent en is ongelofelijk winderig. Ons ma wil toch geen dag meer in de kamer zitten wegens te zielig. We gaan wandelen naar het strand, in plaats van fietsen tegen de wind in. Het is een eindje, 12km lange wandeling. Maar de regengoden zijn ons goed gezind en houden het droog voor de gehele wandeling. We gaan naar een miserabel uitziende tombe, een kruidendorpje op een eiland waarvan je niet door hebt dat het een eiland is aangezien de rivier een overstroomd rijstveld lijkt te zijn net zoals de rest van de velden die dit seizoen lijken te dienen om te vissen en slakken te vangen, en dan het strand zelf. Rustig, winderig, vliegend zeeschuim en een zandpeeling voor de benen. Tegen de late middag geraken we terug in de stad voor een lunch, we zijn namelijk platzak en moeten geld wisselen vooraleer we eten kunnen veroorloven. |
Day 16Eendennek
Gisteren zouden we al iets anders dan ei gekregen hebben als ontbijt, maar omdat mama zei dat we vroeg op pad gingen was dat nog niet gebeurd. Zo dus krijgen we vandaag afwisseling. Een kom fletse rijstsoep met overgekookte taaie eendennek in schijfjes gehakt zodat je de wervel ziet zitten. Rond het schijfje zit een dikke vetlaag. Ik heb al vele soepen met ingewanden gekregen, maar deze krijg ik niet binnen. Ik eet een kom havermout om iets in de maag te hebben vooraleer we de bus opstappen richting Quy Nhon. Een ongekend plekje voor de toeristenmassa. We hebben gisteren een open bus ticket gekocht, een ticket van Hoi An tot in Saigon met enkele stops ertussen. We krijgen een minivan inplaats van een slaapbus, maar gelukkig hebben we internet op de bus. We kunnen couchsurfen bij een gezin vanavond om wat geld te compenseren voor het busticket. De minivan stopt niet voor lunch en we kunnen ons dus gelukkig prijzen dat we in de ochtend al een paar 3x te dure broodjes hadden gekocht en besmeerd met confituur. Eens aangekomen moeten we eruit, we zijn niet afgezet aan de agency zoals hoort. Het regent dat het giet. En niet enkel wij en het enige andere blanke meisje zijn verbaasd dat we hier uit moeten, maar ook de locals willen eerst niet uitstappen. Die lijken er ook niet mee gediend. Daarboven komt dat we zijn beloofd dat we zouden worden afgezet daar waar we willen zijn als we een adres zouden tonen. De ticketjesman lijkt ook geïrriteerd en de chauffeur trapt het af zonder hem. We zijn vier kilometer van bestemming en willen niet in deze regen wandelen of zoeken naar een bus. We slaan het aanbod af van de brommertaxi’s om onder hun regenhoes vervoerd te worden en meer te moeten betalen dan een taxi met meter. De taxi dus. Eens in het mooie huis van onze host krijgen we fruit en water. De moeder en haar zoon zijn de hele avond druk in de weer en een gezellige babbel is beperkt. Iedereen blijkt al gegeten te hebben en dus gaan we nog voor een broodje om de hoek. Deze zijn 10000 elk, in plaats van het dubbele in toeristische oorden. We verorberen er elk twee en zijn een dollar kwijt aan Vietnamese dong. |
Day 17Normaal
We laten onze spullen achter in de gang om eerst een bezoek te brengen aan de Champa torens. Indiërs die hier ook een empire hadden en hun Hindoeïsme hebben overgebracht. Nu een Etnische minderheid die deels uitgemoord is geweest en ongelijkwaardige kansen heeft in Vietnam. Daarna halen we onze spullen op, schrijven nog een briefje voor onze host die al gaan werken zijn en de deur wagenwijd open hebben gelaten, en gaan op zoek naar een hotel. We konden namelijk maar een nachtje hier verblijven. Na een heel eind stappen vraagt een taxibrommer aan een shopeigenaar hem te helpen met de vertaling. Wij willen geen taxibrommer, maar komen zo wel te weten war een goedkoop hotel zou zijn. De taxibrommer heeft het kaartje, maar gelukkig heb ik de naam van de plek gezien en onthouden. Niet veel verder komen we aan het hotel. 400000 vragen ze ons, het zoontje van het gezin vertaalt in het Engels. Wij kunnen maximum de helft veroorloven. Ik krijg de kamers te zien, weer zo een dubbele kamer voor 4 personen in plaats van twee en een normale kamer die ik uiteindelijk voor 200000 dong kan krijgen. De mensen hier blijken heel aardig en de kamer is behoorlijk luxueus. Zelfs de tv heeft goed beeld, geen ruis. We doen nog een stadswandeling naar de tempels en kerk en komen erachter dat het museum verhuisd is, maar de nieuwe bestemming vinden we niet direct. Onderweg drinken we nog koffie en thee, thee is gratis. De mannen van hier spelen kaarten en een bordspel voor geld. Zowat overal zitten ze hier spelletjes te spelen. Wij proberen de spelregels te achterhalen van het bordspel. Om te eindigen met een luxe seafood soepje. Dezelfde prijs als in Hoi An, maar dan meer waar voor u geld. Dat is zalig! Het eten is hier eindelijk goedkoper, mensen zien er gelukkiger uit en zijn vriendelijk en geamuseerd ons te zien. De plek is redelijk normaal, er wordt geleefd. Een echte plek die ons wel bevalt. |
Day 18Achterdochtig
We wandelen weer naar het busstation waar we waren afgezet. de agency zou in de buurt zijn. We willen klagen en onze volgende bus vastleggen. We komen echter niet aan klagen toe. Wanneer we ons ticket tonen kijken de dames verrast op en gaan massaal aan het telefoneren, twee GSM’s in de hand en tussendoor op de toetsenborden tokkelend. Is er iets mis? Na een uur telefoneren en af en toe uitleggen dat we naar Dalat willen en al betaald hebben, krijgen we eindelijk een briefje mee waarop staat dat we morgen avond de nachtbus nemen. Goed. Ik dacht da er geen enkele nachtbus zou zijn? Mooi, want hier besparen we een hotelovernachting mee. Maar vind het toch allemaal maar vreemd. De dames hebben hun best gedaan ons te helpen, alleen begrijp ik niet wat het probleem was. Hopelijk loopt alles goed af tot in Saigon, nog twee bussen te gaan na deze. Hierna gaan we voor een volwaardige lunch voor een dollar. In deze stad kan je voor een normale prijs echt een gevulde maag krijgen. op de toeristische plaatsen vindt je amper iets voor het dubbelen van de prijs, maar is de portie maar nipt. De regen is een beetje weggetrokken en we doen een strandwandeling op blote voeten, nodig ook aangezien onze voeten pijnlijke wondjes hebben van de schoenen met al dat watertrappelen. |
Day 20Rrrrelax
Het is mooi weeeeeer vandaag. Laat de zon nu maar schijnen. We gaan voor eten en komen toevallig uit op een klein marktje. Hier kopen wat eten en krijgen we plots een patat en vreemde groenten toegestopt wanneer een dame die uitdeelt aan de andere marktkramers. Voor we het weten zitten we samen rond een geïmproviseerd tafeltje te eten met de marktkramers. Het eten is lekker! Een van de dames blijft ons maar eten toe stoppen en krijgen een stukje Quy Nhon en pre-toeristisch Vietnam te zien. We waren al fan van het stadje ondanks de regen, maar met mooi weer is de stad het beste Vietnam tot nu toe! Eindelijk krijgen we de kans van de toeristische paden weg te geraken, niet eenvoudig zonder hitchhiken en dus vast te zitten met bussen en busroutes. Deze stad ligt niet op de toeristenroute en heeft ons iets meer geld gekost, maar dat is het waard. We wandelen nog wat af en gaan naar het museum, we zijn de enige bezoekers. De lichten worden voor ons aangestoken en het museum is zijn kleine fee waardig. Nog een strandwandeling en duik om dan na de werkuren het volk te zien toestromen. De locals komen hier ook genieten van de eerste dag geen regen, kinderen spelen, mannen joggen, vrouwen relaxen, jongeren spelen volleybal. Dit stadje heeft uitgaanstoerisme en lekker eten, siestas in de middag, vele plekjes om gezelschapspelletjes te spelen voor geld, maar ook een lokaal beach leven. Dit is mooi om gewoon middenin te zitten en te bewonderen. Niemand die je lastig valt voor wat geld uit u zakken te krijgen, enkel een stiekeme poging om met ons op de foto te kunnen of een local die zijn Engels eens komt uit testen en een babbeltje doet. Of een oude meneer die in het zand tekenend ons land van herkomst probeert te raden. Wanneer de avond valt gaan we richting bus. We hebben nog tijd en passeren een shopping mall. Nog een halfuurtje relaxen in de mmaasssaaage zetelll. |
Day 21Dalat
De bus komt aan buiten de stad, maar een gratis minivan brengt ons de stad in. Hier stappen we uit en gan op zoek naar een hostel. Het is nog maar 7 uur in de ochtend en blijkbaar nog te vroeg de meeste deuren zijn gesloten. Een mannetje met brommer spreekt ons aan en wil ons naar een hostel brengen. Mooi want de meeste dingen zijn hotels, en veel op ons eigen kunnen we niet doen zonder iemand wakker te maken. Het rock Dalat hostel wordt het. We krijgen een kamer met 3 tweepersoonsbedden voor ons alleen voor dezelfde prijs als een dormbed. De kamer met dormitory stonk te veel naar vocht. Na een dutje gaan we de stad in, we proberen te achterhalen wat er hier te zien valt voor welke prijs. De stad heeft lekker eten en het restaurant op de hoek met de naam Masterchef is zijn naam waardig. Hier komen we meermaals, niet goedkoop, maar lekker eten. Eens spaghetti met seafood heeft een echt vers tomatensausje waar smaak aan zit! |
Day 22Easy rider
On the back of a motorcycle. Op 57 jarige leeftijd is ons mama met trillende beentjes opgestaan om zich te wagen aan tochtje achterop met wind in de haren aan hoge snelheid. De machines zijn indrukwekkend en ongelofelijk comfortabel. Maar de twee mannen die de machines besturen rijden veilig en de snelheid gaat niet hoger dan 70km per uur. De hele rit is fijn, ik hoef mijn tanden niet te ontbloten aan die vele toeristen in Dalat. We bezoeken een aantal dingen, maar vooral de tocht zelf is de highlight. We bezoeken champignons-, koffie-, krekel- en bloemenboerderij, de olifanten waterval, zijdefabriek, een lokaal dorpje, … Dalat ia een bergdorpje waar de Fransen afkoeling zochten. Nu is het een grote stad met vele hotels. Ook hier is het vooral de afgelopen 15 jaar veranderd. Er zijn buiten de stad vele boerderijen te vinden met serres en eenzijdige teelt. Het lijkt op onze boerderijen, maar dan in een berglandschap. In de stad zelf is het duidelijk at er veel bloemen in de buurt worden gekweekt, ook kan je hier exotische fruit en groenten vinden zoals aardbeien. De gids is een lollige vent die ons wat dingen weet te vertellen. Onder andere dat ook hier de impact van overbevolking veranderingen heeft teweeg gebracht. Zo wordt er overal in Zuid oost Azie tegenwoordig pesticides gebruikt, zelfs in laag bevolkt Laos, voor een betere oogst. Zoals ik al zei, de teelt is eenzijdig. Waardoor de voedingsstoffen uit de bodem worden gehaald en er geen natuurlijke bescherming is tegen vijanden. Verder zijn ook alle beesten volgestopt met injecties om meer vlees te krijgen. Er zijn dus chemische en niet chemische producten op de Vietnamese markt. Gezond eten is dus duurder. Onze gids eet nu enkel groenten en vis om gezond te blijven. |
Day 23Gij weet de weg?
Ons mama wakker, dus moet ik dat ook maar. Ze heeft alles uitgedokterd. We moeten naar die kathedraal gaan, die gebaseerd is op de Notre dame, want omweg naar daar is er een ATM die goedkoop is en maestro aanpakt. De crazy house is daar ook in de buurt. Goe, gij weet de weg dan? Euhm? Hoelang wil je onderweg zijn? Ik leidt dan toch maar de weg. We gaan naar de kerk, omweg haalt ze geld af om dan vijf meter verder diegene te zien die zo goedkoop zou zijn, de verkeerde gebruikt dus. Dan gaan we naar de kerk die belangen niet lijkt op de Notre Dame, die dat erop lijkt staat in Ho Chi Minh. Om dan naar de crazy house te gaan. Spijtig genoeg zijn we er iets te laat aangekomen. Het is wel geteld 5 min rustig en dan komen de bussen met Polen aangereden. De hele site is bezaait met Polen die veel in uwen weg lopen, maar u in het Pools aanspreken om te klagen dat je in hun weg staat. Ik loop zo krikkel dat die gevaarlijke zwevende padjes met veel te lage leuningen me veel te veel in verleiding brengt. Ondanks die vele mensen, de onverantwoord gevaarlijke weggetjes en de onafgewerkte delen van het huis vind ik het toch interessant. De paden en trapjes doen me denken aan een schoolopdracht rond de trap en circulatiewegen. De nep organische bekleding staat in contrast met de onafgewerkte delen waar je de lelijke waarheid krijgt van kitsch. De circulatie wegen geven enorm mooie uitzichten over de stad en het hele ding is enorm fotogeniek met een vloeiende overgang tussen tuin en architectuur. Het feit dat het juist niet perfect is, maakt het voor mij persoonlijk het bezichtigen waard. Mensen die moeten bukken omdat een tak van een boom u circulatie in de weg gaat, een vreemde stap vooraleer je tot de deur geraakt, elkaar voorbij wurmen tussen de betonnen takken door die je beschermen tegen het naar beneden storten. Lichtknopjes en schakelaars die op belachelijke wijze zijn geïntegreerd. Hierna komen we een lokale toerist tegen die ons plots helpt met het straat oversteken en meewandelt. We gaan opnieuw naar een shopping mall, om daarna in het park weg te dommelen in het gras. |
Day 24Zeevrucht
In de ochtend is ons mama gestresseerd omdat we de bus moeten hebben. Ik ben op 10 minuten klaar en kom naar beneden voor het ontbijt. Ontbijt gaat blijkbaar nog niet, maar ik ga niet klagen aangezien de jongen die ons de kamer laat afreken een nacht vergeet aan te rekenen (ondanks het feit dat we hem er op wijzen is hij ervan overtuigd dat we minder moeten betalen). We snijden onze mango aan en wachten op de bus. Niet veel later is die er dan, te laat wel eens waar. Uiteraard is er geen wifi zoals beloofd. Een arriveren een uurtje te laat in Mui Ne. Een goedkoop guesthouse vinden gaat ons snel af, ook een goedkoop lokaal restaurantje. We hebben honger. Veel waar voor ons geld. Dan het strand op. Zoals verwacht vol kitesurfers en moeilijk te bereiken, zonder door een restaurant of resort te wandelen geraak je niet tot aan het strand. Het strand zelf is redelijk smal doordat het te kampen heeft met erosie. Maar met dit mooie weertje dat we misten in Quy Nhon weten we er toch van te genieten! We placeren ons op een ligstoel in een resort en doen of we ervoor hebben betaald. Eigenlijk doen we vooral onze ogen dicht wanneer er volk passeert. Wij slapen hoor… Hierna worden we meermaals in het Russisch aangesproken en bekijken we de Russische/Engelse menukaarten. Wanneer we een hoop zeevruchten, slangen, krabben, kreeften, schildpadden en haaien bewonderen komen we langs een goede verkoper. Die overtuigd ons om al die zeevruchten eens te proberen. We krijgen 1,5 kilo zeevruchten en scampi’s en een grote slak, gebarbecued. We betalen 125.000k, komt overeen met 5 euros voor 2 personen, het koken van die beesten doet hij gratis. Ik heb al moeite met die poten van een scampi aan te raken, van mossels moet ik overgeven, maar na zoveel vis en zeevruchten te hebben gegeten op reis, eet ik ondertussen met gemak kleine visjes met kop, ontleed ik krabben en kreeften, heb ik geen moeite meer met een naar mij starende vissenkop en kan ik deze schelpjes ook wel aan. Zolang ze niet naar mossel smaken. De slak was wel al redelijk groot en lelijk, maar vooral een te taai beest. Dit met een biertje en de avond kan niet meer stuk! |
Day 25Dorpsplezier
We nemen de bus naar Mui Ne. De bus zet je namelijk af in het toeristische dorpje tussen Mui Ne en Phan Thiet. Het echte Mui Ne is daarentegen een klein en fijn vissersdorpje met kleine straatjes en een drukke markt. Ook is er een strand dat niet te kampen heeft met erosie en is er daar maar weinig volk. We wandelen telkens de kleine straatjes in om tot aan de vissersboten te geraken. De mensen en kinderen die we onderweg telkens komen zijn vrolijk en roepen ons gedag. De kleine bamboe bootjes worden tot aan huis gesleurd. Hoewel het zalig zwemmen is blijven we niet te lang zonnen omdat de wind het zand als een natuurlijke scrub over ons lichaam blaast. Hierna wandelen we tot aan de red dunes. Een mooi landschap met prachtig zicht over Mui Ne als je op de hoogste duin staat. |
Day 26Natte voeten
Een serieuze wandeling over het strand richting Fairy stream. Een gratis toeristische attractie, kom dat tegen. Het licht echter vier km van ons hotel en het strand heeft last van erosie en is op sommige plaatsen verdwenen. Verder is het beetje strand dat er is redelijk stijl en nat omdat het water volledig tot de rand kan komen en dus is het moeilijk stappen in de vlakke zon. Eens aan de stream stap je letterlijk is de ondiepe stroom en ga je stroomopwaarts. Er zijn enkele souvenirtafeltjes in de stroom geplaatst en er zijn redelijk wat toeristen. Maar de mooie rode en witte wanden en natuur maakt veel goed. Ook is het gewoon grappig om al die toeristen in het water te zien ploeteren. De groepen Chinezen en Japanners zijn voortdurend selfies aan het trekken. Een twee km tot aan het einde. De terugweg is heel wat rustiger en heeft net iets meer van sprookjesachtig. De terugweg doen we voor een heel deel langs de weg. |
Day 27Tijd zat
In de ochtend nemen we onze tijd om op te staan en klaar te maken en komen niet buiten vooraleer we moeten uitchecken. Want vandaag wordt een lange dag. We nemen om 1 uur ’s nachts de bus naar Saigon (Ho Chi Minh). We pakken de bus richting Phan Thiet om daar vannacht de bus te nemen. Zo hebben we ook nog even tijd om dat stadje te ontdekken. Eens op de bus maakt de ticketsdame em mijn ma een scene omdat ze weigert extra te betalen voor onze backpacks. Waneer ze dat net klaar speelt en haar geld wegsteekt merkt ze dat we onze paspoorten nog niet hebben terug gekregen. Shit! Net betaalt en dan moeten we er al weer uit. Die dame vond dat wel grappig. We zijn 4 km van ons hotel ondertussen en zouden dus weer moeten betalen als we bus terug nemen. Ons mama dent dat ze in dit toeristisch stadje vol taxibrommers iemand gaat vinden die een van ons gratis heen en weer wil voeren. Dat werkt uiteraard niet en we gaan uiteindelijk aan de overkant staan voor de bus terug. Na een kwartier is er nog geen bus gepasseerd, alleszins geen lokale, want resortbussen genoeg. Uiteindelijk liften we terug met een paar mannen die onderweg zijn voor een feestje in Mui Ne. Fijne Vietnamezen. Het hostel binnen en buiten en weer wachten op de bus. Deze is nog voller als voordien en een van die vervelende toeristen blijft maar vieze blikken geven en mijn rugzakken wegduwen omdat ze er last van heeft. Iedereen zit opgepropt. Bitch! We geraken amper uit de bus en moeten heel wat duwen en bijna op een gehandicapte kruipende dame stappen die de bus op wilt. Nu hebben we nog maar 11 uur de tijd om de stad te ontdekken, niet vergetende dat alles om te bezoeken binnen 3 uur al sluit. We zetten onze zakken bij de agency en gaan op pad. Kopen iets om te eten en wandelen naar de tempel met een skelet van een potvin. Grot maar duur voor het bezoekje. Daarna genieten we van het stadsleventje en de vele glimlachen die we veroorzaken bij de lokalen volwassen en vooral kinderen. Het is juist einde van de schooldag en extra druk en fijn. We wandelen op gevoel en belanden in de de haven vol visindustrie. Overal afval, en de kleine bamboebootjes liggen op een berg afval naast het water. Om hun bootje in het water te trekken ploeter je dus in het afval. Vele fabrieken en een er van had skeletten te drogen, stinken dat dat doet. In de avond houden we ons bezig door wat eten te zoeken en dan wat te gaan shoppen in de mall. Eens we daar klaar mee zijn gaan we naar de agency en spelen nog wat kaarten. |
Day 28Ochtendgymnastiek
Om 5 uur in de ochtend komen we al aan na minder dan 4 uurtjes slaap. We proberen ons in het park te leggen waar de bus ons heeft afgezet. Maar er zijn een hoop joggers en yoga-achtige sporters die vervelende en luide muziek spelen. We wandelen twee km naar een ander park en passeren onderweg even de Mc Donalds voor een plasje. Het andere park blijkt niet veel beter en het is ondertussen licht. We wachten eventjes op een bankje en gaan dan naar de Kathedraal die gebaseerd is op de Notre Dame. Het postkantoor is ernaast, maar deze is nog niet geopend. Dunkin donuts dan maar om nog wat langer te wachten. Ik doe een dutje op hun bank en kreeg enkel verwarde blikken. Als het eindelijk half 8 is ga ik mijn tanden poetsen en me een beetje opfrissen, de stank is echter niet zonder douche weg te krijgen. Na het postkantoor gaan we naar de opera, langs de hoogste skyscraper, town hall, en enkele toeristeninformatiekantoors, die willen onze spullen helaas niet in bewaring nemen. Het zijn dan ook geen echte informatie centers voor backpackers, maar chique volk en willen het risico niet dragen voor onze spullen. We stappen helemaal terug naar de backpackers area om daar ons gerief achter te laten in een agency, voor een dollar. Hierna gaan we voor wat markten en dan naar het museum van schone kunsten. Gelukkig is het allemaal niet ver van elkaar, maar ondertussen hebben toch wel zeker 15km gestapt, waarvan de helft met backpack. Als het 4 uur is gaan we onze zakken terug halen zodat we tegen 5 uur exact aan onze host haar deur staan zoals afgesproken. We gaan voor een goedkope noedelsoep. Daarna zijn we uitgenodigd door onze gastvrouw om enkele studenten te ontvangen die in het gebouw Engelse les volgen. Het gebouw is grotendeels leegstaand en wordt beneden gebruikt als kantoor en bovenaan woont onze gastvrouw en zijn ook enkele leslokalen. We krijgen een eigen kamer met een dik matje om op te slapen. De jongeren zijn verlegen. Een van hen spreekt met een gek Brits accent en doet zijn best voor een juiste uitspraak van de woorden. Achteraf hebben we dus door waarom, hij is de leraar. Hij is redelijk jong en grapt graag. Hij nodig ons uit zijn les bij te wonen die vooral focust op de uitspraak van woorden. We doen enkele spelletjes zoals het onthouden van alle namen van de groep. Onmogelijk voor ons als het hun Vietnamese namen zijn, maar elk van hen heeft een Engelse naam. Wij slagen er dus in, maar diegene die na Tatiana en Patricia komen zijn gedoemd. Wij verliest moet een liedje zingen. We zijn het lesonderwerp voor vandaag en alle vragen zijn naar ons gericht. Na een uurtje is het dan eindelijk slapenstijd. |
Day 29Naslapen
Aangezien we gisteren zo een lange dag hadden waarin we veel gezien hebben en veel hebben afgestapt en dan al twee nachten weinig hadden geslapen, willen we nu een rustdag. We gaan opzoek naar wat eten en koken ons een maaltijd. Spaghetti met champignons, aubergine en tomaat. De rest van de dag hangen we voor de ventilator, want de kamer is puffen op dit verdiep. In de avond vraagt Phoung ons of we weer wat studentjes willen ontvangen en eentje wil ons wel naar de nachtmarkt brengen. Hij is verlegen, maar probeert een gesprek aan te knopen. Hij is heel voorzichtig en krijgt een hoop stress met al het verkeer en brommers die ons in gevaar brengen. “Be careful”. |
Day 30Chu chi
In de ochtend nemen we de bus naar de stad. We staan aan de tegenovergestelde richting staan als toen we de bus naar onze host hadden genomen. Het klinkt logisch dat je gewoonweg de tegenovergestelde richting neemt. De dame op de bus rekent ons het bedrag aan om tot in het stadscentrum te geraken. Maar al snel merk ik dat we een andere weg nemen en een kilometer verder stopt de bus. We moeten er uit, eindhalte. Ze stuurt ons op een andere bus met zelfde busnr. Ik wil niet betalen tot ik zeker ben dat we de juiste richting uitgaan. De bus rijdt namelijk dezelfde weg terug als daar juist en ik had al betaald, maar da ticket blijkt niet geldig te zijn. De bus rijdt zoals verwacht volledig terug naar waar wij vandaan kwamen en weer niet de straat in die wij in moeten naar het centrum. We stappen uit en ik betaal niet. We wandelen de straat in waar we in willen aangezien die twee bushaltes om de hoek ons in problemen brachten. Opnieuw stappen we in hetzelfde busnummer, maar de juiste straat al in. Het is dezelfde bus waar we net een scene hebben gemaakt en niet wilden betalen. Shit! We zijn nu alleszins in de juiste richting, dat de bus een klein ommetje ging maken wisten we niet en werd ons niet uitgelegd. Een dik half uur tot aan het centrum, dan een stukje stappen richting andere opstapplaats om onze tweede bus te nemen voor een uur en half, eigenlijk ongeveer in dezelfde richting als waar we vandaan kwamen, maar dat kon blijkbaar niet anders. Hierna nog een busrit van 45min tot aan de Chu Chi tunnels, Ben Duoc, de minder toeristische en verste van de twee. Vanop de bus was alles mooi aangegeven, maar eens voorbij de inkom moeten we de weg vragen. Twee verschillende tickets zijn er nodig voor de tunnels. We moeten een mannetje volgen en plots zegt hij wacht hier op uw gids. Een man met twee meisjes passeert en zegt ons gedag terwijl hij verder wandelt. Hij geeft ons verder geen gebaar en waren in de war of we nu mee moesten of niet. Wanneer we worden geroepen wordt het eindelijk duidelijk. De gids vraagt welk land we vandaan komen en neemt ons naar de eerste tunnel. Zoals op voorhand gelezen wordt het afgeraden om te doen als je hart of longziekte hebt of claustrofobie. Mama wacht buiten tot we terug boven komen, het stelde niks voor en had het mee kunnen doen. Deze tunnels werden gebruikt door het Vietnamees leger om tegen de Amerikanen te vechten en hebben door deze verrassingsaanvallen van onder de grond de strijd en oorlog gewonnen. Er waren meer dan 250km aan tunnels, maar enkel een klein deeltje is open voor toeristen. Amper 20m tunnel aan een stuk, in totaal vier. NIKS aan. Leuk voor kinderen. Bovendien zijn de tunnels speciaal verbreed voor toeristen en zijn ze zo kort en kan je gewoon er gebukt door dat je weinig ervan echt kunt ervaren. Enkel de tweede tunnel was spannend, vooral omdat ik door het lezen over deze tunnels en de overdreven meertalige waarschuwing bij hart en longziektes of claustrofobie dacht ik nog wat erger te krijgen, maar ook omdat de twee meisjes niet durfde en ons mama niet door het gat paste en dus helemaal allen in de tunnel kroop. De inkom is een deksel met de originele afmetingen en is enkel voor magere mensen mogelijk. Eens in de tunnel hoorde ik gezuig van de ventilatie en zag weinig, tot er een kamertje was waar je door een sleep naar buiten kan kijken en kan schieten. Ik spurt tot de andere zijde en kwam snel weer naar boven. Angst zit vooral in het hoofd, en kan gecreëerd worden door overdrijven van andere. Verder ging de gids er als een kogel vandoor. We waren al snel tot aan de keuken, hier zie je hoe ze de rook kanaliseerde om te vermijden dat de vijand het kon zien. We kregen een soort wortel dat gekookt was met een suiker, zout en pindanoten mengsel om in te doppen. We hadden nog niet de kans gehad om te lunchen en aten het bord gretig leeg. Hier komen we te weten dat de meisjes van Holland komen. Hallo! Zeg dat dan, eh trutjes. Hierna worden we al naar de souvenirshops geleid. We hebben het gezien, waar te nieuwsgierig gebleven als we het niet hadden gedaan, maar nooit meer. Het toonde zeer weinig van hoe het leven in zulke tunnels moet geweest zijn en hebben geen enkel gevoel van angst, oorlog en strijd meegekregen. Er is geen verdere uitleg over de oorlog gegeven en waarom er precies oorlog werd gevoerd, ook niks van het leven in de tunnel is weergegeven op dan de keuken en die maaltijd na. Teleurstellend. We eten in het centrum en komen tegen 10 uur terug naar onze host. Die blijkt naar de cinema en de mensen die in het gebouw werken hebben het al afgesloten. We geraken niet binnen en roepen naar onze buurman. Na een tijdje hoort hij ons dan toch, maar kan de poort niet openen. Hij kan Phoung verwittigen en uiteindelijk geraken we binnen. PECHdag. |