Day 1Security met staf, zonder mijter
We nemen de trein richting luchthaven. Aan het toeristenloket voor de treintickets krijgen we te horen dat de trein vertraging gaat hebben en dat we een bus of taxi nemen. Welke bus en wanneer weet ze echter niet. Ook weigert ze een eenduidig antwoord te geven over hoeveel vertraging de trein heeft. We hebben uren de tijd en ze weet niet eens om wat uur onze vlucht vertrekt. We kopen uiteindelijk toch het ticket en gaan naar het juiste perron. Hier blijkt onze trein een half uur op voorhand toch al klaar te staan. Conclusie: Thaise mensen werken niet graag, hebben geen verantwoordelijkheidszin en doen vooral graag alsof ze werken. Liever de toerist wegjagen dan effectief helpen, ook al is dat wat mijn job inhoud. De trein vertrekt stipt op tijd. Door de visa-heisa verlaat ik Thailand een dag te laat en kan me aan een boete verwachten bij het uitstempelen. We checken in en gaan naar de controle. De man lijkt het effectief op te merken en een dame komt naar ons toe om me te vertellen dat ik een dag te laat ben. Ze kribbelt iets onder mijn stempel en ik mag verder, geen boete. De vlucht verloopt vlotjes en we arriveren om 23u in Guangzhou, China. Een land waar lettertjes, regeltjes en efficiëntie belangrijker zijn dan geld, niet geheel waar uiteraard (Maar vele regeltjes creëren achterpoortjes, Belgen kennen daar ook wat van.) Maar op z’n minst voor de dag dagelijkse normale zaken tellen de regels. Thailand is soms zo van de pot gerukt. Wanneer we de luchthaven willen verlaten passeren we enkele luchthavenwachters met staf, zonder mijter. Soort van security-mannen met een lange stok met aan het ene uiteinde een handvat, aan het andere een gebogen metaal dat perfect rond iemands middel past, om mensen in toom te kunnen houden vanop 2m afstand. Het is al laat en we nemen de bus richting hostel. Het is een eindje wandelen, 2 Malaisian guys helpen ons op weg, maar de adressen zijn een beetje vreemd. De stad is de derde grootste stad in het land en de gebouwen zijn allemaal skyscrapers. Een blok heeft meerdere nummers en het kan dus zijn dat je aan de achterzijde hoort te zijn op een of ander verdiep. Zonder informatie typt Jeff lukraak 4x0 in als toegangscode en dat lijkt te werken. Maar het juiste verdiep is ons vreemd. We keren terug naar buiten en vragen in de bar waar we moeten zijn. Hij belt het hostel en vertelt ons dat we naar het 9de moeten. Opnieuw 4x0 en dan de lift. Het is ondertussen na 1u en we hebben honger en gaan voor een dure maaltijd in de Wunderbar.. |
Day 2Rattenvlees
Mijn kamer is piepklein met 6 bedden in. Enkele Italiaanse dames zijn op vakantie van hun Erasmus. Ik ben blij een bed te zien, ook al is het duur en enkel een matje op houten planken. Ik kan het nog zonder die grote dons doen en ben verder te lui om mijn bed deftig op te maken, het is al 3uur in de ochtend en mijn nachtrust moet nog beginnen. In de late namiddag gaan we voor een maaltijd. China is anders en al helemaal deze buurt. We zitten in een zakendistrict dat evengoed in Europa of Amerika zou kunnen zijn. De gebouwen zijn haast allemaal na 2000 gebouwd en gaan toch enkele verdiepingen de lucht in. Iedereen loopt in zaken kledij en geen motorcycles te bespeuren. Enkel fietsen die je met een QR-code overal kunt nemen en achterlaten zonder enige verdere beveiliging of rek. Vele auto’s, maar toch ook wat fietsen en voetgangers die niet te lui zijn om fysieke inspanning te doen zoals in ZOA, waar mensen nog liever geen 500m wandelen. Communiceren verloopt een pak moeizamer en in dit district is niet overal streetfood of restaurantjes. De straten zijn zo breed en de blokken zo groot dat het toch snel een eindje wandelen is voor we iets te eten vinden. Ik neem een broodje met vlees en Jeff een heerlijke noedelsoep. Waarom zag dat van mij er smakelijk uit op de kaart? Het is niet heel vies, maar na al die verhalen en filmpjes over Chinezen die ratten in heet water koken om de haren er gemakkelijk af te plukken en er dan voedsel van maken en verkopen als een ander vlees, helpen niet echt met het visuele aspect van mijn broodje. Waarom bestelde ik dit? Zouden ze die ratten kweken of zijn het straatratten in die filmpjes? Veel meer spectaculairs gebeurd er niet, we moeten nog even wennen en worden lachend of vreemd aangekeken. We proberen nog een VPN te downloaden en de kaart van China op maps me zodat we kunnen navigeren en dingen opzoeken. De weg vragen is niet vanzelfsprekend. |
Day 3Russische drama
Jeff is slecht in vroeg op staan en we geraken pas in de vroege namiddag weer op pad voor een brunch. Daarna gaan we met een groep die in het hostel verblijft: een Russisch verwend nest dat hier een half jaar woon, een rare Koreaan en onze eigenaar en zijn zus. Op de metro komen we een interessante Chinees tegen die ons vluchtig iets weet te vertellen over hoe nieuw dit district is en dat de stad vroeger Canton heette en het oude stadsgedeelte ergens anders ligt. We belanden op een groot plein met aan weerszijde twee grote gebouwen. We gaan naar het 99ste verdiep van een van hen. Je kan dat niet rechtstreeks doen. De lift gaat eerst naar het 70ste, overigens de enige knop in deze lift of 1ste verdiep na. Wanneer de deuren opengaan lijken de ramen wit matglas te zijn. Maar dan wordt duidelijk dat we naar buiten kijken, een grote mist wolk hangt over de stad, smog. En zeggen de locals hier dat de lucht goed is, en dat ze enkel een masker in steden als Beijing dragen. Zijn al wat gewoon zeker? De stad is volledig over-bewolkt gedurende de dag, door de laag smog kan de zon er gewoon niet door. We nemen een andere lift en gaan naar het 99ste, voor 100 moet je een speciale toegang hebben. De mensen lijken wel mieren daar beneden en iedereen's benen lijken net iets minder stabiel wanneer we voor het raam staan. Spectaculair, ook omdat deze gratis is en ik niet geïnteresseerd genoeg was om er te veel geld voor neer te leggen bij andere gelegenheden. Maar Burj Khalifa in Dubai is net iets hoger met zijn 800m. We gaan voor een maaltijd en daarna splitsen we ons op, de Russische tiener queen lijkt jaloers om een of andere reden en eist voortdurend alle aandacht op van onze hosteleigenaar. De twee en de zus gaan shoppen en Jeff, ik en de Koreaan blijven over. Het gesprek loopt stroef, de Koreaan wil nog wat wandelen en vertelt ons dat hij niet zeker is hoe hij terug moet geraken, wij bieden aan om nog eventjes mee te gaan en na vijf minuten wandelen zegt hij dat hij snel terug gaat voor een koffie en zegt ons dat we hem rond de Canton tower wel terug tegen komen. Wij waren niet eens van plan om nog rond te wandelen en dan trapt hij het af? Elkaar terug zien aan de Canton tower? Dat gaat niet gebeuren, het is een ding op het water en het plein ervoor is groot en druk. We keren dan ook al snel terug, wanneer we er genoeg van hebben. Hier worden we entertained door een 70 jarige Japanner die nog fit genoeg is voor rond te reizen naar Lijiang met een altitude van over 2500m, en nog push ups kan doen ook. |
Day 4Non-skyscrapers
Ons eerste treinticket. We gaan naar het station en banen ons een weg tussen al het volk terwijl we een poging doen de bordjes te volgen en een toeristeninformatie te zoeken. Die bestaat niet. We worden steeds heen en weer gestuurd. We keren dan maar terug en besluiten onze tickets online te bestellen en eerst wat informatie te vergaren over onze volgende bestemming. Ons ticket is online geboekt en we moeten het ticket zelf ophalen in het station. We wandelen opnieuw een km tot aan het station en worden opnieuw van het kastje naar de muur gestuurd wanneer we er achter proberen te komen waar we die tickets ophalen. gelijkvloers, eerste verdiep, door deze troep mensen en metaaldetector, of toch op het eerste verdiep? Aan de ANDERE kant van de metaaldetector. We belanden in de rij waar je ook je tickets koopt. Het enige voordeel van online boeken is dat je mooi kan zien wat er nog vrij is en voor hoeveel met welk vertrek- en aankomstuur, zonder taalbarriere, maar met extra boekingskost. Ik heb mijn paspoort bij en een printscreen van ons afhaalnr. met onze namen en paspoortnrs. Ik krijg mijn ticket van de zeer jonge dame (alle werknemers hier zijn amper 18?), maar Jeff heeft zijn paspoort niet bij en het nr. in de printscreen is niet voldoende. 1.2.3. zo gaat het goed, zo gaat het beter en nog een km. Nog eens over en weer en we hebben ons eerste ticket in de hand. De tijd is goed voorbij gekropen en we hebben nog net tijd voor naar de decathlon te gaan. Het oude stadsgedeelte zit er niet meer in voor vandaag. Een Chinese-American werkt hier illegaal in een bar. Tijd voor een pintje. Opnieuw is het adres niet eenvoudig terug te vinden en we belanden eerst in een louche martini bar, het interieur heeft iets weg van een bordeel uit een Amerikaanse film waarbij de zetels bestaan uit een rood kleurige zachte stof die waarschijnlijk sperma vlekken toont bij UV-licht. We zijn de enige in de bar en geen vrouwen die ons komen verleiden. De Amerikaan komt ons ophalen en we blijken in een laagbouw buurt, met telkens dezelfde gebouwen over verschillende rijen, te zijn met kleine boetieks en winkels, alsook enkele bars. Een fijne buurt gelijkaardig aan wijken in NY of Londen. Een andere Amerikaan heeft net deze bar overgenomen en heeft enkele Belgische biertjes op de menu staan. We gaan voor een Vedett, kom je niet vaak tegen in Azie. Gisteren zagen we een laagbouw buurt vanop het 99ste verdiep, een iets wat oudere buurt die dwars straten heeft en tegen de grote lanen van de stadsinplanting lijkt in te gaan. Daar bevinden we ons in. Dat is een normale buurt met bars, geen skyscraper waar je plots ook restaurants en winkels, kantoor en woningen in moet steken en soms voor vreemde compilaties zorgt. Alsook moeilijk leesbaar is: waar is het hostel? Geen aanwijzingen. Is dat licht een plek voor eten? Of een shoppingmall? Of een of andere vreemde club? In Zuid Oost Azie zorgt de diversiteit ook voor duidelijkheid. Hier doet het me eerder denken aan Astana in Kazachstan waarbij je amper herkent of je nu in een hotellobby bent beland of een restaurant, of een appartement of een hostel. Voor je het weet zit je in een trappenhal zonder deuren… |
Day 5Het echte China
We gaan eindelijk richting Westen en proberen langzaam aan buiten de groot steden te geraken. Hoewel dat moeilijk is aangezien een stad met een miljoen inwoners hier al wordt aanzien als een dorp. Nanning heeft 4 miljoen inwoners, maar dat is niets in vergelijking met meer dan 11 miljoen inwoners in Guangzhou. Dat is de Belgische populatie in een stad. We gaan naar het Zuid treinstation. We hoopte hier wat te kunnen eten, maar buiten het station is weinig te zien. Ze zijn er volop aan het bouwen en de stad nog wat aan het uitbreiden. Het station lijkt wel een luchthaven en net zoals de rest van Guangzhou is de vloer blinkend en proper, net als elk ander oppervlak. Geen grauwe restaurantjes, maar alles met blinkende tegeltjes, tafels en muren. Voor de ticktcontrole is er enkel een Mcdonalds, KFC en twee lokale fastfoodrestaurants. De controle dan maar. Dames die je ticket bekijken alsof je in het vliegtuig gaat boarden en daarna de baggagecontrole en -scanners. Eens boven is er net iets meer keuze, maar zeker niets goedkoop. De vele winkels en restaurants bieden eendennek en kippenpoten aan. We gaan voor een vegetarische noedelsoep. Daarna kunnen we wachten tussen al het volk tot onze trein kan boarden. De poortjes door en daar staat onze bullet train op ons te wachten. Mooi gestroomlijnd, maar heeft vanbinnen net zoveel versiering en extra’s als vanbuiten. Geen. De binnenkant is sober en goedkoop. Geen wifi, stopcontact, of enig andere luxe. De treinen zijn dan ook niet heel nieuw meer. De treinen in Thailand waren comfortabeler, hoewel die niet aan 200km per uur gaan. In de avond komen we aan, 570km verder. We doen een gokje voor waar we precies moeten af stappen in de metro en gaan opzoek naar ons hostel. We hebben er twee. Bij eentje staan we voor een deur en weten niet hoe we naar binnen kunnen. Er is ook geen telefoonnr. De andere blijkt moeilijk te vinden. Die adressen hier zijn niet eenvoudig. Toevallig een hostel tegen komen gaat ook niet gebeuren. We kunnen het maar niet vinden en nemen uiteindelijk een taxi. Eens op bestemming zeggen ze welk verdiep we moeten hebben en welke deur. Er wordt niet gereageerd en het is onduidelijk of het wel echt bestaat. Geen telefoonnr. We gaan beneden een koffie drinken (gelukkig leeft China dag en nacht) en zoeken een nieuw hostel. Het is weer al nacht. We lijken in een middag-nacht ritme te leven waarbij het niet mogelijk is tegen een normaal uur avondeten te hebben, ontbijt bestaat niet en brunch is in de vroege namiddag, slapen kan niet voor 2uur. Een hostel, met telefoonnr. Opnieuw zijn de eigenaars en hotelgebruikers gewoon nog wakker. Een volgende taxi brengt ons ernaartoe en na een telefoontje zijn we zeker van zijn bestaan. Geen blanke toerist, enkel lokale toeristen die hier praktisch wonen en gewoon nog wat poolen en gamen. Games zijn populair in china. Nog een streetfood binnen scharen en bed in. Deze plek is meer een ‘echte’ plek. In Guangzhou was er ook streetfood, maar dan enkel in het midden van de nacht, voor 12 uur is er niets te bespeuren. |
Day 6Wat er echt gebeurd in het park
Het straatbeeld is heel anders in Nanning. Overal elektrische scooters en ovenwanten om de kou tegen te gaan. Veel minder auto’s en de restaurants zijn meer zoals je verwacht van Azie. Geen blinkende oppervlakken meer, zoals we ze hebben in de wok in Belgie. Hoewel veel hoogbouw is het eten hier al iets eenvoudiger te spotten en een pak goedkoper. Na een wandeling en broodontbijt (Er zijn broodsoorten in China) belanden we in het park. Overal zijn mensen, in het midden van de dag. In groepjes verdeelt rond enig entertainment. Vele spelen kaartspelletjes, andere zingen karaoke, of je bewonderd een dwerg die in een berg glas rolt. (overigens de 4de dwerg die we zijn tegen gekomen in die paar dagen China) Voor ieders wat. Het park is druk, chaotisch en voornamelijk gevuld met mensen die geen werk hebben en opzoek zijn naar enig vermaak. Hier en daar krijgen we een verraste blik naar ons toe geworpen. Zo verrast dat ze in de war lijken te zijn en niet meer weten hoe ze moeten antwoorden op Nihoa (hallo). Nanning is niet toeristisch. We kopen ons wat fruit en zetten ons op een randje. een bestuurder van iets wat op een tuktuk lijkt, kijkt ons aan en lacht ons toe. Hij biedt ons een stuk krant voor onder ons gat. Mensen wandelen ons voorbij en vertragen wanneer ze ons opmerken. We lijken wel beesten die een stuk vlees verorberen. Plots is een van de mensen moedig genoeg om met ons een praatje aan te gaan. De rest van de mensen lijken hierdoor ook moediger te zijn en in 5 seconden zij we volledig omringd door een troep Chinezen die ons aanstaren en vooral willen weten wat we gaan antwoorden op de man zijn vragen. We verstaan er niets van. Enkele gebaren worden uitgewisseld en de man lijkt te vragen of we ons fruit lekker vinden. We knikken en de massa lijkt entertaint. Wij zijn vreemder dan de dwerg die over glas heen rolt. Ik kan niet meer bijkomen van het lachen en we besluiten het op een lopen te zetten. Ik ben wel vaker aangestaard in Azie en heb de vele Indiers meegemaakt. Maar deze mensen lijken wel echt voor het eerst in hun leven een blanke tegen te komen, vergezeld met een muslim ogende zwarte man met een vreemd tapijt op zijn hoofd. De mensen hier zijn oprecht geïnteresseerd en geïntrigeerd door ons. In Zuid Oost Azie is het vaker gelinkt met status en de wil om blank te zijn als symbool van rijkdom, in India is het meer cool om met een blanke op de foto te gaan en wie weet hoe veel van die Indiers hebben gebluft dat ze met mij naar bed zijn kunnen gaan. Het is cool voor Facebook. Hier zijn het ook eerder oudere mensen en kinderen die ons aankijken en gewoonweg verwonderd zijn. |
Day 7Broekloos
Nanning is fijn, geen toeristen, niets te doen, maar gewoon normaal. Maar het is behoorlijk koud na een half jaar in ZOA te hebben gezeten. Jeff heeft zijn kleren gewassen, maar die zijn nog niet droog. De luchtvochtigheid is hoog door de lage temperatuur. We zijn dus min of meer in ons hostel gekluisterd. Ontbijt bestellen we, enkel voor ons treinticket op te halen komen we de deur uit. De lift heeft kuren en wordt bediend met een batch, die hadden we niet wanneer we hier toekwamen en ons hostel probeerde te vinden. Het regent en het is koud. Jeff heeft thermisch ondergoed aan met daarboven een short. Het station is enkel een km van ons hostel. Het is echter volledig geblokkeerd met schermen en vervelend om binnen te geraken. Eens binnen moet je door twee controles en dan weer in de rij aanschuiven voor het ticket. Nanning blijkt een toeristenloket te hebben. Waarom? Het vijfde verdiep is kouder dan buiten en onze gang van de receptie naar de kamers is open naar buiten toe. De receptie is bar koud en voor een of andere reden staat de deur naar het dakterras altijd open. We krijgen te horen dat onder de Yangtze rivier geen verwarming wordt gebruikt omdat dit boven vriespunt blijft. Deze rivier is ongeveer in het midden, horizontaal, van China gelegen. De kamers zijn niet veel warmer. Het is dus min of meer onder de lakens blijven. Wat de meeste hier lijken te doen. Films kijken met onbetrouwbaar traag internet. Ik in mijn vrouwen-dorm en Jeff is de zijne. Enkel hostels met dormitory zijn goedkoop, vaak genders apart. In de avond ga ik met een man uit Argentinie op pad voor eten. Jeff is nog steeds broekloos. |
Day 8Lekkers
De trein op richting Guilin. Het station op wandelafstand. We kopen ons eerst nog een lekker brood en sojamelkje. Op de trein zit ik twee rijen achter Jeff, op de trage trein. Ik wordt vergezelt door een gezellig oud koppeltje dat nog verliefd lijkt te zijn. De twee zitjes naast me zijn vrij en ik leg me nog even neer voor een dutje. Geluk. Wanneer de treinrit vordert wisselen de mensen en plots zit er een jong koppeltje over me. Die kijken een film op hun GSM en snoepen voortdurend van allerlei dingen. Ik snoep lekker mee. Ik krijg mandarijntjes, koekjes en snoep. Ik zeg hen nog dankbaar gedag en we zijn in Guilin. We nemen de bus naar het stad centrum en anderen naar ons hostel. Ik heb een couchsurf host gevonden, maar Jeff had all een hostel geboekt voor twee nachten. Het hostel is zalig en spot goedkoop. Voor 3,5$ krijgen we een mooie kamer met brede bedden inclusief bedwarmers. Het hele ding is super proper en met een mooie douche. De kamer heeft zelfs een luchtontvochtiger. Ik val redelijk vroeg in slaap met dat warme bed. Dit brengt me meteen weer enkele jaren terug wanneer ik dat had als kind in Belgenland. Direct in dromenland. |
Day 9I love you girl
Guilin is absoluut onze minste favoriet. De stad is super nep en toeristisch en duur. De gebouwen worden opgetrokken in antieke stijl, maar in lelijke baksteen die de plek eerder onder doet. Er is niets te bezoeken dat interessant is en we wandelen en hangen maar wat rond. In de avond gaan we voor het restaurant in de boeddhistische tempel, aangeraden door de Griekse dame in onze kamer. Hier zullen we onze host voor de volgende nachten tegemoetkomen. Die blijkt hier voor het eerst uit eten te gaan en is aangenaam verrast dat wij van dit afweten, terwijl hij het nog niet kent. Het restaurant is zeer niet toeristisch en de locals bekijken ons wat verwonderd toe. Alles is vegetarisch en Jeff kan zijn gang gaan. Ook ik geniet van de proevers en overvloed aan keuze dat dit buffet biedt. Heerlijk. Onze host is nog geen 18 jaar, maar heeft een appartement dat zijn ouders voor hem hebben voorzien vlak bij zijn school. Na ons hemels maal hangen we nog wat rond en drinken een biertje. De jongen weet ons te vertellen dat hij net een examen achter de rug heeft en bang is dat hij uit de topklas zal worden geschopt omdat zijn punten te laag zijn. Hij legt ons alle drama uit en vertelt ons wat meer over het schoolsysteem en de druk op scholieren, voornamelijk de laatste jaren voor de universiteit aangezien die jaren alles bepalend zijn door welke universiteit ze aanvaard kunnen worden. We spreken af voor morgen rond de middag zodat we naar zijn appartement kunnen verhuizen. |
Day 10I love you girl: deel 2
Rond lunchtijd zijn onze spullen gepakt en ontmoeten we de jongen weer. We nemen de bus richting appartement, gelegen in een buitenwijk van de stad. We krijgen een eigen kamer. Zeker geen mis appartement, maar koud. China heeft zijn charme aangezien in vele plaatsen buiten kaartspelletjes en andere games worden gespeeld met de geburen. (of Karaoke) Jeff en ik houden ons bezig in de speelhal van het shoppingcenter. Nadat we hebben genoten van een verse met de hand getrokken noedelsoep in een moslimrestaurantje. De beste noedels tot nu toe! De jongen is wedergekeerd naar school, hij wil dit niet missen, er wordt misschien gevochten. Enkele spiekers horen zichzelf op te biechten zodat de andere in de topklas kunnen blijven en niet worden buiten geschopt voor de nieuw komenlingen. In de avond gaan we weer eten in de tempel en worden we later toegelicht hoe het schooldrama verloopt. We sluiten af met een Koreaanse zombie-film, hier en daar toegelicht door de jongen aangezien de film zonder Engelse ondertiteling is. |
Day 11Biertje meer
Nog steeds onder de Yangtze rivier, zo dus heeft het appartement enkel een airco die wat warme lucht blaast en een klein verwarmertje dat de kamer alvast niet kan warmen. In de ochtend geraakt Jeff wat laat onder de warme lakens uit en we halen de bus niet meer richting station. In plaats van naar het Toeristische Yangshuo blijven we dus gewoon wat rondhangen op het appartement. In de avond zijn we opnieuw naar die lekkere noedelplek gegaan en daarna een naar de bar voor een Duits biertje. Onze host is na school een biertje gaan drinken. Wanneer die in de avond terug keert is, heeft de jongen 5 grote pintjes uit en is eerder beschonken. We moeten er eens goed mee lachen en de politieke praat die erna volgt zullen we ons nog wel even herinneren. We eindigen met selfies en nemen afscheid. Hij zal morgen alweer naar school zijn, wanneer wij opstaan. De jongen is nog steeds in highschool en moet 7 dagen op 7 van in de vroege ochtend tot in de late avond naar school, zelfs nu wanneer het eigenlijk vakantie is. De school heeft immers een reputatie hoog te houden. Er bleek geen gevecht geweest te zijn voor de spiekers van het examen. Die hebben toegegeven en zichzelf aangegeven. Het mooiste nieuws is dat uiteindelijk niemand de klas moet verlaten en dat de nieuw komenlingen niemand vervangen. Wat een druk op die tieners, dat de druk in de universiteit maar wat lager ligt. |
Day 12Belgisch weer
De bus tot aan het station, de trein op. Eerst ons ticket nog ophalen en dan de poortjes weer door wanneer onze trein kan boarden. De mensen dringen voor als eerste de trein in te stappen, ook al zijn de zitjes vooraf geboekt op de bullet train. Jeff zit twee rijen achter me vergezelt door een kleindochter en grootmoeder. Die lijken voor het eerst iemand als Jeff te zien en de grootmoeder moet dan ook op de selfie met hem terwijl de kleindochter geërgerd en beschaamd toekijkt. Ik houdt me voor de helft van de rit bezig met het spelletje angry birds tot Jeff zijn boek uit heeft en het aan mij doorgeeft. Uit het raam kijken tussendoor verveelt meestal ook niet. De natuur tussen de giga-steden is vaak bergachtig en mooi, hier en daar vervangen door een grijze hoop beton of door een idyllisch rural dorpje met enkele tempeltjes, bruggen en rivieren. We komen redelijk vroeg aan in Guiyang en gaan opzoek naar een toeristeninformatie die niet meer blijkt te bestaan. De ticketloketjes lijken ook niet meer te dienen voor wat het geweest was en Jeff plaagt de Chinezen die in de loketjes wachten, door hen telkens geld toe te stoppen en hen een biljet te vragen. We worden naar bus 50 gestuurd en gaan op zoek naar de opstapplaats. We belanden op de rijvakken en een man kijkt ons verbaast aan en stuurt ons terug. Wij begrijpen het nog niet goed tot we op het perron willen stappen en belemmerd worden door een glazen wand. We dringen ons tussen de bus en de mensen die achter het deurtje in de wand staan te wachten. Eens op de bus zoeken we snel weer op waar het hostel ook weeral was. We zitten op de verkeerde bus, maar worden toch aardig in de buurt gebracht en wandelen de rest tot aan het hostel. De weg er naartoe is een hele beleving. We steken een brug over waar ze aan het werken zijn en gaan een zanderig steegje in. Google maps stuurt ons door verschillende gebouwen die half zijn afgebroken, maar de steegjes blijken wel de weg te zijn, door gebouwen door of niet. Winkels half afgebroken en andere nog net open tot we een hele kronkelweg hebben afgelegd, om dan door een overdekte markt geleidt te worden die onze ogen doet opensperren. Alles ziet er verser uit dan in ZOA, maar alles is zo dens en chaotisch. Enkele halfvergane trapjes op tussen wat rommel en ratten die zich er lekker hebben gehuisvest en we vinden het hosel. We nemen een kamer en gaan voor de stoof hangen. EEN STOOF! Zalig. De andere gasten zij in ons geïnteresseerd als enige Westerlingen en gaan met ons een gesprek aan via een vertaal-app waar ze luidop iets inspreken en dan een vrouwelijke stem de Engelse vertaling opnoemt. Wanneer we laat ons bed in kruipen rillen we van de kou. De kamer kan niet verwarmd worden zonder sleutel die de elektriciteit doet werken en dus is deze zo koud als buiten, onder vriespunt. |
Day 13Voor de stoof
Vandaag houden we het voornamelijk op een dagje voor de stoof hangen. Dit is de eerste plek die een stoof heeft en de dag gaat vlot voorbij. In de avond eten we met zijn allen voor de stoof en wordt er Baijiu gedronken, een straf goedje dat eerder naar ontsmetting-alcohol ruikt. De hele bende is aan het tetteren, videospelletjes spelen, geinternet en ik lees een boek. We spelen ook een spelletje UNO met zijn alle dat het meest chaotisch en hopeloze spel wordt dat ik ooit heb gespeeld. In de avond gaan we voor de verwarmde dormitory. |
Day 14Zo proper
Wanneer we tegen de middag opstaan en op zoek willen gaan naar onze brunch zijn we weer in gesprek via translators met de jongens. Die blijken namelijk vandaag naar een ancient town te gaan en nodigen ons uit. Eerst lunch, ons ontbijt, in een fastfood plaats. Deze fastfood bevindt zich om de hoek en is een buffet van vele groenten en rijst. Niet bepaald het ongezonde eten dat ik bij fastfood in mijn gedachten bovenhaal. De bus op voor een uurtje en we zijn in de oude stad, 600 jaar om precies te zijn. We moeten een inkom betalen van iets meer dan een euro en belanden dan in een toeristische straat. Vele eetkraampjes hebben proeverijen en wij klagen weinig over de toeristische bedoeling. Achter de toeristenfacade kan je patio’s en binnenplaatsen zien naar de woningen en de echte stad. De stad is klein en best gezellig. Sommige facades zijn echter nieuw en in de oude stijl opgebouwd. Na een aantal decennia zal je oud van nieuw niet meer kunnen onderscheiden. Maar de houten deuren worden even ambachtelijk gemaakt. De gevels dan weer niet. Er is veel houtsnijwerk in de vorm van pijpen en sculpturen. Verder hebben we daar een duur theetjes gedronken aan dezelfde prijs als de inkom, traditionele wijze. Er zijn vele instrumenten en worden naar fantastisch voorbeeld bespeeld! Iets dat onze wenkbrauwen meer doet fronzen zijn de virtuele realiteitsinstallaties waar bij je deze nieuwe technologie kan testen. Ook kan je hier fotos nemen met traditionele klederdracht voor geld, alsook een Chinese muur bezoeken die eigenlijk nieuw is en niet tot de stad behoort. Waarom? Na ons bezoek de bus weer op richting hostel, maar eerst nog een goed avondmaal. Dit doen we in een steegje achteraan ons hostel. Wanneer we binnen komen is het volzet. Een Chinees roggelt nog net even voor mijn voeten en wanneer we ons weer omdraaien is hij en zijn tafelgenoten het restaurant uit. We schuiven aan deze tafel, maar die moet eerst gekuist worden, alsook de vloer dat vol gekliederd is met sigaretten en andere vuiligheid. Tot zover was China proper. Zolang er voortdurend achter hun gat wordt gekuist, de propere straten hebben waarschijnlijk dezelfde verklaring. Het eten is lekker, maar zo vettig. Alles is altijd zowat in een olieachtige soep gedrenkt als smaakmaker. Cambu, schol telkens het glas naar de mond wordt geheven! |
Day 15UNO-mania
We zijn een keertje vroeg wakker en gaan met de jongens naar een museum en een paviljoen dat we zouden 'moeten' gezien hebben in deze stad. Het museum is redelijk saai omdat het vele papiersnijwerken bevat, een groot deel computer gesneden, een aantal handmatig. De tweede verdieping is een magere uitleg, maar mooie uitstalling over verschillende ethniciteiten die deze provincie rijk zou zijn met hun klederdracht, muziekinstrumenten en juwelen. Als we terug gekeerd zijn nemen we afscheid van Ruby en Jellow met een spelletje UNO, die keren terug naar Chengdu waar we hen in enkele dagen later zullen tegemoetkomen. Het spel draait uit tot een gekte en gedoe met een gelach en gezwans. |
Day 16Hitchhike Ninja’s
In de ochtend nemen we de bus richting de buitenrand van de stad. Van hier uit proberen we een manier te vinden om op de autostrade te wandelen. Dit lukt ons. We wandelen langs de toll gate en staan met onze duim omhoog. Niet veel later haalt de politie ons land e weg. Ik weet dat de politie mijn vriend is in China aangezien Andrii me vertelde dat de politie erg behulpzaam is voor hitchhikers. We krijgen sigaretten en thee aangeboden in het politiekantoor. Het communiceren verloopt via een vertaalapplicatie. Uiteindelijk krijgen we met escorte en al een busticket aangeboden voor morgen. Vandaag zou niet meer mogelijk zijn. Het was ons eerst niet duidelijk, maar de busrit krijgen we gratis cadeau. Voor vannacht krijgen we een gratis hotelkamer. We zouden zelfs gratis eten krijgen als we dat niet weigerde. Onze hitchhike poging in China is dus al snel afgelopen, maar het verhaal krijgt dan wel een heel andere wending. We zijn er niet in geslaagd om de politie te omzeilen. |
Day 17Dank u Mr Yang
In de ochtend worden we naar het busstation gebracht. Hier krijgen we een escorte tot in het security kantoor van het station. We krijgen gratis ontbijt en wisselen telefoonnrs uit en babbelen nog wat via de vertaalapp. Het is me niet heel duidelijk wie nu precies Yang is, maar er wordt ons gevraagd een brief te sturen, geadresseerd aan Mr Yang, om hem te bedanken. Hij is ofwel de politieman die ons van de autostrade heeft gehaald, ofwel diegene die ons een busticket schenkt, ofwel de security man in het bus station die ons dit nu vraagt. Hoe dan ook is het ons pas nu duidelijk dat we het busticket cadeau krijgen. Wanneer het tijd is voor op de bus te stappen hebben we opnieuw een hele escorte en worden we verenigd met elk persoon dat hier bij betrokken is, iets van een 8 personen. Allemaal zijn ze er om ons uit te wuiven en tot de laatste seconden te helpen. De politiedame schreeuwt tegen de man die de baggage regelt wanneer hij me vraagt of ik naar Chengdu ga, zodat mijn baggage op de juiste plaats wordt gestoken. Ze schreeuwt dat we naar Chengdu gaan en dat hij ons niet moet lastig vallen. Op de bus krijgen we nog water en de beste zitjes. Dank u, Mr Yang. We zullen het nooit meer doen in China! Het was een oncomfortabele situatie waarbij we veel meer gekregen dan nodig is! Dit alles was ons een beetje te veel van het goede. Die gekke Chinezen. |
Day 18Spicy Hot (Olie) pot
We gaan voor een duur en onsmakelijk ontbijt in ons hostel. Wafels? Wat is dat met wafels in China? Het deeg is nog niet volledig gaar en zelfs het ei en de toast zijn niet al te best. Mensen weten niet wat wafels zijn, en al zeker geen Belgische wafels. Iets dat ik steeds tegen kom op reis. Gelukkig durfde ze het nog net niet met Belgie te associëren in ons hostel. Voor het ontbijt ben ik al naar het politiekantoor geweest voor een proof of residence papier (met mijn papiertje van mijn hostel als adres), in 5min geklaard. En daarna meteen naar het immigratiebureau voor een verlenging van mij visa. Een kort formulier, enkel de absoluut nodige informatie wordt gevraagd, geen poespas. Dat met het papier van de politie en een papiertje met een itinerary waarbij ik vertel dat ik een maand op dit adres, Chengdu, verblijf is voldoende. Ik betaal mijn 160 yuan en krijg mijn papiertje terug om mijn paspoort op te halen na Chinees Nieuwjaar. De copies van mijn paspoort zijn gratis, het is in het centrum op wandelafstand van mijn hostel gelegen en ik kan na 5 minuten al terug buiten. Dat is wat anders dan mijn visa-aanvraag in Thailand. Ik vraag dan ook voor de zekerheid of dat alles was… Dat is nog gemakkelijker dan de visa on arrivals in SEA. Het koste me veeeeeel meer tijd om het immigratiecentrum te vinden met die stomme Chinese adressen. Na het ontbijt/lunch spreken we af met Ruby aan het museum van Chengdu. Het is echter gesloten. Ruby en haar vriend, Nikki, komen ons tegemoet. Als alternatief brengen de twee ons naar allerlei toeristenplaatsen en wandelstraten. Chinezen zijn misschien dol op deze gecreëerde wandelstraten met souvenirs en eten en andere toeristische commerce. Elk ding in China dat je kan bezoeken is zo opgepoetst en onrealistisch met allerlei manieren om geld te kunnen maken. Maar deze consumptiemaatschappij is eigen aan China en aan de Chinese toerist. Chengdu is daarbij trouwens de eerste om dit soort toerisme te faciliteren in China, waarbij het puur business wordt en geen educatieve doeleinde meer bevat. We interesseren ons dus meer in het eten en smullen ervan. In de avond nemen we een taxi richting een hotpot restaurant. Hier is waar Sichuan bekend voor staat. Hotpot’s in andere provincies zijn minder lekker en minder pikant. We krijgen een blikje olie en gieten het in een kommetje waar we uit gaan eten. Vreemd. Daarbij voegen we look, kruiden en sojasaus. De hotpot komt. Een pot op een vuurtje dat in de tafel is ingebouwd, volledig gevuld met olie dat gekruid is met pepers en Chinese bolletjes die je lip en tong doen tintelen en een soort van zeepsop smaakje heeft. Chillies komen niet van China, maar deze bolletjes zijn waarschijnlijk een veel ouder spice om te gebruiken. Ik ben er niet echt dol op. We krijgen een rek met onze geselecteerde groenten en vlees (ingewanden). De vlees en groenten kunnen in de hotpot gegooid worden en koken. De olie is voornamelijke een smaakstof en wordt niet ongelofelijk heet, heeft een ander kookpunt. De patatten worden dus niet krokant bijvoorbeeld. En het zeewier wordt zacht, maar absorbeert de olie niet. Een vettige boel allemaal. Nadat je iets uit de pot hebt gevist met je stokjes dip je het opnieuw in olie in dat potje dat je hebt geprepareerd en stopt het dan in je mond op behendige wijze zonder te veel olie vlekken op je kleren te maken wanneer al de olie letterlijk uit je mond druipt. Wij doen het zonder rijst of noedels. Puur groenten en vlees in olie tot je maag gevuld is. Hierna gaan we naar een club, maar we blijven niet lang en de club is redelijk tam. |
Day 19Geen olie
Chinezen eten toch niet altijd gezond. Veel rijst en noedels, weinig groenten, veel vlees en zeer veel olie. De soepjes en gestoomde dingen zijn lekker. De noedelsoepjes zijn pikant en gewoon olie die is aangelengd met vocht, puur voor de smaak, niet om uit te drinken. Die restaurants moeten dagelijks liters olie-water restanten afvoeren. In de duurdere restaurantjes heb je meer rijst en groenten. Lekker, veel variatie. Maar voor vandaag gaan we dus naar het museum, gratis, er is een grote expositie over de zijderoute. Heel educatief, fijn dat dat beschikbaar is voor iedereen. En dan een olievrije maaltijd. We gaan naar een moslim restaurant van de lokale Uyghur mensen van het Westen. Brood! Duidelijk gelijkaardig aan dat van Centraal Azie vlak naast waar de uyghur mensen leven. Dat met een salade en rijst die geheel anders smaken. Pikant, maar fris. En niet in olie gedrenkt. |
Day 20Ongeluk vervangt geluk
We gaan naar het busstation en kopen ons een ticket naar Ya’an. Een stadje waar de thee vandaan komt en een belangrijke rol speelde in de handelsroutes voor thee. Het is ook op weg naar Tibet, de richting die we uit willen. Ons ticket zegt dat onze bus om 6 uur in de avond is. We zijn verward en willen vroeger vertrekken. De dame die ons het ticket heeft verkocht zegt ons dat de bus “now” is. Maar wij zijn niet zeker of dat nu een Chinees woord is of in het Engels. We kijken rond om hulp te vragen aan iemand in het station en plots zien we Ruby die al bij haar familie zou moeten zijn. Het lijkt wel voorbestemd. Ruby zegt dat ze nu haar bus gaat nemen. En blijkt naar Ya’an te gaan, waar haar familie is. Wij waren al vergeten dat haar dorp zo noemde. We nemen dezelfde bus. Now and not later. Eens in Ya’an gaan we opzoek naar een goedkoop hostel. Ruby heeft familiale verplichtingen voor de feestdagen. Het neemt ons uren wandelen en zoeken. In China hostels zijn niet gemakkelijk te vinden zoals in SEA en al zeker niet in een klein on-toeristisch dorpje als dit. De hotels zijn $25 of meer. En op het internet zijn goedkope plaatsen enkel voor Chinese mainland mensen. Dit is het eerste plaatsje dat ons zo tegenvalt. De mensen willen geen verantwoordelijkheid nemen en helpen ons weinig vooruit. Voor zo een on-toeristische plaats lijken de mensen een pak minder vriendelijk. We gaan op zoek naar die vervelende adressen die we online vinden en belanden eerst in een vreemd appartementsgebouw waar het hostel niet open blijkt te zijn na enkele telefoontjes en veel gedoe. En dan belanden we aan de overkant van de straat in een ander gebouw waarbij we de trap moeten nemen naar het terras en dan een ander stuk gebouw binnen gaan waar onze kamer voor een betaalbare prijs is. Dit is het soort China dat ik verwachte met allerlei rare circulaties door gebouwen en straatjes. We gaan eten bij de man die ons geholpen heeft het andere hotel te vinden. De lucht is grijs, de stad is lelijk en heeft weinig charme op de brug na waarom ze bekend staat. Een soort mooi gebouw over een rivier waar auto’s rijden aan de buitenkant en mensen shoppen in een lelijk stom shoppingcenter binnenin. Hier willen we niet echt meer blijven. |
Day 21Pre holiday trouble
We gaan naar het busstation. En vragen aan de onbehulpzame toeristeninformatiebalie hoeveel de bus is naar Kangding. Die blijkt tijdens deze periode voor en door Nieuwjaar niet te bestaan. “May o.”, wat: “Not have.” betekent. Terug naar Chengdu om dan terug voorbij Ya’an te komen met een bus die wel naar Kangding gaat? Fijn. Opnieuw terug naar Chengdu dat ook behoorlijk toeristisch is en weinig charme heeft behouden van wat het waarschijnlijk ooit heeft gehad. Alles is modern en nieuw, platgewalst en opnieuw opgebouwd. Zo is het plein in het midden van de stad oud in bestaan, maar staat er geen enkel oud gebouw en lijkt het wel het nieuw cultureel en zakelijk district te zijn. De oudere gebouwen zijn onderdeel van de toeristische commerce en een hele hoop nieuwe gebouwen hebben een nep oude stijl als look. Het is ook veel moeilijker om in moderne en toeristische plaatsen goedkoop en normaal voedsel te vinden. Al helemaal als je geen hamburgers en frieten wilt eten. Wel is het duidelijk een historische plaats en een belangrijke plaats voor het verspreiden van Boeddhisme aangezien het deel uitmaakte van de oeroude zijderoute. Vele monniken in het straatbeeld en zelfs in ons hostel. |
Day 22Nieuwjaar
De volgende ochtend weer naar het bus station en de bus op. Onderweg veranderd het landschap en wanneer we Ya’an gepasseerd zijn wordt het landschap pas echt anders. Kangding is 300km van Chengdu en op 2700km hoogte. De dorpjes onderweg zijn rural en zijn gelijkaardig aan de dorpjes of steden die we op de trein onderweg kunnen zien. De mensen beginnen er meer en meer anders uit te zien, Tibetaans. Chengdu is de hoofdstad van Sichuan, er zijn vele etniciteiten in deze provincie en is niet zover van Tibet. Een heel deel van de provincie behoorde ooit tot Tibet en de bevolking leeft er nog steeds op dezelfde wijze. En dit zonder visa-problemen. Hoewel deze plaatsen wel nog steeds gevoelig zijn en het bezoeken ervan onmogelijk kan zijn van de ene op de andere dag door protesten. Kangding heeft 40% Tibetanen, de Chinezen (Han) zijn in gelijke aantallen en de rest zijn van andere etniciteit. De Han zijn allemaal op bezoek bij hun familie en dus niet in de stad, wat overigens er ook voor zorgt dat er niets in de stad open is. De handelaars zijn allemaal Han, consumeren en geld maken is zowat door hun strot geramd en hun nieuwe cultuur geworden, waarbij ze naar rural gebieden moeten om te kijken hoe een oude stad eruit ziet, in andere steden hebben skyscrapers het nieuwe landschap gevormd, verduisterd door een wolk smog. Onderweg naar hier komen we de zon weer tegen en hoewel koud, is het zalig. Er is niemand hier en lijkt bijna op een spookstad. De Tibetanen die uiteraard wel altijd hier hebben gewoond en dus niet hun familie ergens anders in China moeten zoeken groeten ons en zijn zeer zeker niet verlegen om ons aan te spreken, ook al zijn ze verbaasd en zien we er eigenaardig uit voor hen. De plek is verademend en fijn. Iedereen glimlacht. Het is Nieuwjaar. We kopen poppers en wandelen het stadje in. Het is klein en omringd door bergen. De architectuur is modern, maar met Tibetaanse versieringen. Geen skyscrapers. De wilde Yangtze rivier die in het midden van de stad loopt en als muziek de straten vult met geluid. We gaan opzoek naar ons hostel. De man is hilarisch en is duidelijk een grappenmaker ook al kunnen we er niet al te veel van verstaan en is zijn Engels beperkt. We zijn de enige gasten en de kamer en het hele gebouw is KOUD. Er is geen verwarming op de bedverwarmers na en het gebouw is gemaakt uit beton en komt niet in aanraking met de zon. Eten vinden blijkt moeilijk met Nieuwjaar, we gaan naar een ander hostel waar er eten zou zijn. De Amerikaanse uitbaters zijn in Amerika voor een paar maanden en de locals vieren Nieuwjaar met de familie. Geen gasten en dus geen eten. Maar de grootmoeder maakt ons een gebakken rijst met ei terwijl Jeff en ik met de Kleinkinderen praten. We vullen onze maag en laten hun verder vieren. We keren terug en vallen al bibberend in slaap. In Malaysia hoorde we dat je Chinees Nieuwjaar niet in China moet vieren. In Thailand is er nu een watergevecht. In india het colorfestival. En hier is het een familiegelegenheid binnenshuis. |
Day 23Geen kat
De stad is goed bereikbaar met de snelwegen, Gemakkelijk voor de Han people en de regering om de plek meer onder controle te houden. Toerisme lijkt hier een redelijke rol te spelen, hoewel het nu offseason is en er dus niemand is. Door bergen omringd en met de rivier die door de stad gutst, deze stad is klein, maar idyllisch. We doen niet veel. Genieten van de warmte die de zon op ons gezicht produceert en praten met de locals via onze vertaalapp. China is behoorlijk saai en redelijk snel doorgrond. Vele culturele aspecten zijn volgens mij zelfs de Chinezen vreemd. Verloren. Enkel culturen die hebben weerstaan aan de communistische cultuur en de culturele revolutie zoals de Chinezen het zelf hebben genoemd. Dit betekent uiteraard niets meer dan het uitwissen van cultuur en diversiteit. Eenheid en uniformiteit. De Tibetanen heten ons welkom en kijken ons glimlachend aan. Wat doen deze toeristen hier, al helemaal in deze tijd van het jaar. Het is hier koud, minder dan in Guiyang. De Tibetanen zijn donkerder van kleur, mede omdat de Han er alles aan doet om er wit uit te zien (inclusief bleekmiddelen), maar hebben rode kaken. Zo rood dat het wel make up lijkt. Ze zijn groter van gestalte en hebben andere gezichtskarakteristieken, een mix van Indiers, middeloosten of Turkse met Mongolische. Tibet en zijn Himalaya is dan ook het enige wat hen scheidt van deze andere culturen. De scheiding was nooit echt bestaande, aangezien de zijderoute, de thee en het Boeddhisme zich een weg gebaand hebben over bergen en culturen, onverschillig tegenover afkomst en origine. Mensen reizen en verplaatsen, onze grenzen zoals we ze nu kennen is alles behalve oud. De grenzen die we nu kennen houdt mensen meer binnen of buiten een grens. Nieuwe identiteiten zijn gecreëerd en worden met veel energie bewaard, met als illusie van een puur ras of pure cultuur. |
Day 24Kaas van de jak
Een busticket naar Tagong lijkt niet eenvoudig, al helemaal niet tijdens Nieuwjaar. We gaan naar het busstation, maar de dame daar stuurt ons gewoon weg zonder veel uitleg. De minivan mannetjes vragen torenhoge prijzen en willen enkel heen en terug accepteren, een enkele rit brengt hun niet genoeg op. De mannetjes zijn oerdom en het neemt ons zo veel tijd om nog maar uit te leggen dat ze een prijs moeten noemen en onze eindbestemming is niet duidelijk omdat we het net niet juist uitspreken. Een jonge man komt ons tegemoet en spreekt enkele woordjes Engels. Hij wil helpen. Ze vragen zowat $80 voor ons twee, heen en terug, en dat voor een schamele 110km. De korting is belachelijk weinig. We zeggen bedankt. De man wandelt met ons mee richting stad, ook al was hij eerst in de andere richting aan het wandelen wanneer hij ons tegemoet kwam. Hij nodigt ons uit bij hem thuis. Hij studeert in Chengdu en is hier op familiebezoek voor enkele maanden. Hij is half Tibetaans. Bij hem thuis krijgen we een traditionele jakboter thee en koekjes en fruit en allerlei lekkers. Zijn vader klopt in een houten kuip de boterthee op en zijn zoon legt ons ondertussen allebei dingen uit over de stad en Tibetaanse cultuur. We overspoelen hem met vragen en hij doet zijn best met zijn huidige kennis Engels. Zijn naam is gegeven door een monnik enige tijd na de geboorte. Zijn achternaam is als de voornaam van zijn vader. Het betekent iets als geluk in het leven en een beschermer van boeddha. Na de boter thee komt de moeder thuis. Ze is minder verlegen als de vader, maar kan ook geen Engels. Ze wil dat haar zoon ons voortdurend nieuwe thee schenkt en vraagt of we een traditionele maaltijd willen. Een pot rijstmeel wordt op tafel gezet, in poedervorm. De vader schenkt wat van de yakboterthee in een kommetje samen met nog wat jakboter en het poeder. Nu hoor je het te kneden met de hand en meteen op te eten. Het is ongelofelijk simpel en niet slecht van smaak. Maar zo vullend voor de maag. Een volledig kommetje krijg ik niet op. In de bergen verplaatsen de Tibetanen zich nog steeds als een soort nomaden. Het eten is dus simpel om mee te nemen. Ze eten ook Jakkaas, iets dat we al lang wouden proberen, maar het Tibetaans restaurant was steeds gesloten. Het is niet zoals aan de andere kant van de Himalaya in Nepal. Het is zeer zuur, als zure room, en als lange vezels die aan elkaar zijn geplakt. Alles is niet in de winkel te koop en wordt gewoon rechtstreeks van de Tibetanen gekocht. Deze familie leeft in de stad, gesetteld en modern, en doet het dus niet zelf. We eindigen met Jakvlees. Gedroogd en hard, maar vanbinnen nog zacht en rood. Hun eetcultuur staat eigenlijk dichter bij onze dan die van de Han. Er is brood, melk, kaas, vlees en boter. Zij weten wat een jak of koe kan bieden. Ondertussen betalen Han veel geld voor geïmporteerde yoghurt en melk. |
Day 25Ziek
We hebben afgesproken met .. om vandaag een hike te maken in de bergen. Ik heb echter de hele nacht overgegeven en besluit binnen te blijven. Jeff gaat zonder mij. Niet heel lang lang later komt hij terug om te kijken hoe het met me gaat. Ik ga voor een ontbijt met hem. Noedels in olie. Dat zal mijn maag goed doen? Een kleine soep is alles wat ik binnen krijg. Daarna gaan we weer naar het plein in het midden van de stad. Daar komen alle bewoners bijelkaar rond de middag voor gezang en dans. Er zijn optredens, sommige saai en als een routine, andere iets interessanter. Dit is zowat het enige dat er in gebeurt in China tijdens het 15-daagse Nieuwjaar? De Tibetaanse dansen zijn soms fijn. Sommige lijken Tibetaans, maar het zijn Han in een kostuum. Ook wordt er een legeropvoering gedaan. Waarbij er eventjes wordt geparadeerd. De rest van de dag brengen we door in het cafe voor warm te blijven. |
Day 26Grijze wolk
Vandaag moeten we de zon missen. Als we uit onze betonnen ijskast komen worden we meestal begroet door de warme zon. Maar vandaag niet. Aan de inkom van ons hostel is zoals bij vele Tibetaanse deuren een zwaar doek gehangen dat naargelang de warmte of de koude buiten houdt. Het werkt als een muur. Waarbij het temperatuurverschil voelbaar is. Er is bitter weinig te doen in het stadje en nog steeds is veel gesloten. Maar toch is het hier aangenamer dan de meeste plekken in China tot nu toe. Zeer zeker fijner dan in Chengdu. Die stad had waarschijnlijk ooit zijn charme tijdens de zijderoute handel. We kunnen niet echt een bus naar een stadje verderop nemen, op de dure minivans na. Wanneer we besloten om te hitchhiken weet de eigenaar van ons hostel ons vertellen dat we binnen twee dagen een bus kunnen nemen naar Tagong voor een tiende van de prijs dat we nu voorgeschoteld krijgen. We houden ons dan gewoon nog even bezig. |
Day 27Tempelen
Ondertussen hebben we de plek zien transformeren. Zelfs de Tibetanen lijken net iets minder goedgezind, want alles keert terug naar normale toestand. De Han toeristen en bewoners komen toegestroomd, en de winkels en restaurants gaan weer open (uitgebaat door de Han). We zijn hier al een tijdje, maar hebben nog steeds geen tempels bezocht. Na ons ontbijt van granola en yogurt gaan we nar de tempel vlakbij ons hostel. In deze temperaturen kunnen we de tempel met schoenen betreden. Wel wil de oude dame die voor ons de tempel binnen gaat dat we knielen voor boeddha. Wanneer we dat doen, maar besluiten niet te buigen, laat ze het erbij. De tempel is overweldigend en kleurrijk. Veel minder 'sober' dan in SEA en meer voorzien voor koudere temperaturen. Zo is er een lange tafel en een houten verhoog met kussens, zodat de monniken niet op een koude vloer zitten. Er zijn vele boeddha beelden, divers in gezichtskarakteristieken, maar allen magere boeddha. Hierna gaan we de berg op achter ons hostel. Mijn ademhaling verkort met deze hoogte en koude, sneller dan ik gewoon ben in een warmer klimaat. We bezoeken een ander boeddhistisch klooster. Er is een groot plein in het midden. Het doet me denken aan deze pleinen in Chinese films waarbij de koning, een jong kindje, ceremonies houdt op het binnenplein, zoals de verboden stad in Beijing. Aan de zijkant zijn kleine tempels waar verscheidene bodhisattvas worden aanbeden. De laatste tempel die we bezoeken is volop in renovatie. De tempel heeft mooie doeken aan de voorzijde gespannen en is enorm impressionant en monumentaal, in schril contrast met het plein dat volledig kapot en opengebroken erbij ligt. Na het tempelen eten we een pizza en kaarten wat op cafe om ons warm te houden. Vooraleer we weer terug keren in onze betonnen ijskast |
Day 28Transportmannetjes
Mannetjes die instaan voor vervoersmiddelen in Azie zijn een apart soort. Zeer hardnekkig en onuitstaanbaar. We keren weer naar het busstation. De bus naar Tagong blijkt nog steeds niet te bestaan. Maar we kunnen een minivan nemen. Deze kost enkel 50 als er genoeg volk is. De mannetjes komen ons al tegemoet en weten plots dat het om geld gaat. Opnieuw krijgen we 500 te horen. Wanneer we hen letterlijk ‘fuck you’ toeroepen en wegwandelen lijken ze niet echt onder de indruk en blijven ze naar ons toekomen, ze weten tenslotte dat ze eikels zijn. De prijs zakt naar 400 en uiteindelijk 200 en 100 voor een enkele rit voor ons twee. Dit is de juiste prijs. We stappen in en wachten wel twee uur. Het busje geraakt maar niet gevuld. Twee dames hebben ons vervoegd. Het is behoorlijk koud in het busje zonder beweging en we gaan in de zon zitten. Opnieuw vallen ze ons lastig voor meer geld zodat we nu kunnen vertrekken. Het is allemaal als een spelletje voor hen. We nemen uiteindelijk onze zak en nemen de bus naar Chengdu. We willen liever niet hun bron van inkomsten zijn en eens in Tagong moeten we later ook weer met hen terug keren. Deze mentaliteit is zo uniek en gaat over culturen heen. Het maakt niet uit of ze Thai, Han, Kmer, Indier of Tibetaan zijn. |
Day 29Monnik is een snelheidsduivel
We gaan naar de Arcade met een Chinese American meisje dat ook van California komt. Vlakbij de arcade is een marktje dat we nog nooit eerder hadden gezien. Veel lam en gedroogd fruit en brood. Dit is vlak naast de moskee en in de moslim buurt. De marktkramers zijn niet verlegen zoals de Han en roepen er van alles op los. Mijn lam is het beste vlees dat je kunt krijgen? De Uyghur mensen zien er zo anders uit en hebben hele andere mentaliteit en sociaal gedrag. Ondertussen is het meisje ons maar alles aan het uit leggen wat haar apps kunnen, eindeloos lang, wij niet zeer geïnteresseerd. In china wordt alles via een app gedaan, zelfs streetfood kan betaald worden met een QR-code. Een app kan een chat of text functie hebben, maar ook alles betalen, shoppen, taxi bestellen, een stadsfiets huren, eten bestellen, noem maar op. We zijn uren zoet met het spelen van de games en niet alleen wij, maar eindeloos veel Chinezen zoeken hier naar entertainment, inclusief Boeddhistische monniken waarvan je verwacht dat ze hun geluk en plezier toch op een iets meer spirituele wijze zoeken. Geen geld bezitten, en dus geen materiele dingen als een GSM of andere luxe, blijkt niet echt hun filosofie. Misschien iets te maken met de massa-consumptie cultuur en culture revolutie waarbij alle culturele kennis en gebruiken zijn weggevaagd en gereduceerd tot het minimum, of zelfs uitgestorven, of vervangen door nieuwe. Ze spelen een race game waarbij je hele zitje meebeweegt alsof je in een wagen zit. Naast ons spelletje, een ritmespel waarbij je op de beat een aantal knoppen hoort in te duwen die in een kring staan en waarbij een bolletje naar een knoop heen beweegt, is een dansspel heel populair. Je kan beide met twee spelers doen en het dansspel is letterlijk danspasjes kopiëren. Ook een aantal jongens zijn er fan van en doen dit met volle overgave, hoe verwijfd de liedjes en danspasjes ook zijn. De bewegingen zijn hun duidelijk niet nieuw aangezien ze experts zijn. |
Day 30Hotpot zonder olie alstublieft
De hele dag gaan we op pad met een hele groep. Dylan, van de Isle of men vlak naast Engeland, Het Chinese American meisje, Marie uit Duitsland en wij. We gaan voor een brunch in het Turkse restaurant. En daarna gaan we naar people’s park en splitst de groep op. Dylan en wij gaan nog verder wat tempels en andere dingen bezoeken. Terwijl het meisje via haar app de weg wordt gewezen, te koppig om te luisteren of op de kaart te kijken, want het is simpelweg gewoon rechtdoor tot aan het hostel. In de avond gaan we voor een dure champignon soep met z’n allen. Maar wel met een gewone bouillon en geen olie. Af en toe eist ons lichaam wat meer voedingsstoffen en geen olie en noedels. |
Day 31America first
Alles wat ik nog moet doen is mijn paspoort ophalen. Ik heb geen mail gekregen en hoef voor zover ik weet niet op interview. Er blijken geen speciale ophaaltijden te zijn en ik ga gewoon in de voormiddag. Ik weet tenslotte nog niet zeker of ik vandaag het land uit moet. Eens in het land is het dus extreem eenvoudig om een visa te krijgen. Binnen en buiten en afgehandeld. Onderweg neem ik wat brood en fruit mee als ontbijt. We nemen afscheid van Huang die neemt de trein naar Beijing, misschien zien we hem daar wel weer. Een laatste biertje voor hem, hij drinkt enkel met Chinees Nieuwjaar en als afscheid ook al is het nog maar middag. Hierna gaan we naar het museum samen met Dylan en het Chinese American meisje. Het museum blijkt gesloten. Het meisje is verbaasd dat we een of andere toeristische attractie nog niet gedaan hebben en dus gaan we daar heen. Ze begeleidt ons met haar app die haar de weg wijst. Die is toch echt in een andere wereld. Kan niet functioneren zonder enig hulpmiddel. Eens daar blijkt het de Shoppingstreet te zijn, zoals overal ter wereld ziet het er hetzelfde uit, saai, en wij kopen niet echt iets aangezien we dat in onze backpack moeten dragen. De Meir heeft meer charme aangezien het mooie gebouwen zijn als je eens naar boven kijkt. Maar er is een panda beeld op een gevel klimmend en er worden parachuutjes in de lucht gegooid en wij kijken verwonderd. “Are we going to stand here or go and see things?” We eten wat eigenaardige uitvindsels van de food standjes. Een warm cakeje met warme yoghurt? Verbazend een vreemde smaak. Uiteraard staat er een nep Eiffeltoren en plots zien we Chinezen in hun habitat. Ze nemen allemaal een selfie met vreemd ogend blanke Chinese beelden. De beelden zijn groter dan de selfienemers en staan in vreemde posities en dat voor een echt kunstwerk aan de muur. Wie boeit dat? Wij zijn verbaasd en geëntertaind. “Why are we standing here?” Het meisje is niet echt geboeid en wil cultuur zien en shoppen. Dit is dan geen ervaring die wereld vreemd is en deel uit maakt van de Chinese cultuur nu? Dit is zo ver van de realiteit, maar is de nieuwe realiteit geworden. Oppervlakkig en ridicuul. Selfie! Niets in vraag stellend en consumeren. Zo kan je ook een mangojuice kopen waarbij er gas vrijkomt. Uitgebaat door een Thai? Er wordt gewoonweg droogijs gebruikt, vooral niet gevaarlijk. Je eet je mango bovenaan en gooit je vulkanische beker weer weg. Plots is er een klein steegje dat wel lijkt op een middeleeuws steegje in Mechelen of Brussel. Dit is echter eentje van 1914 en is zeer zeker volop bewerkt en gemanipuleerd sinds dan. Het lijkt zo nep en nieuw. Het is als een symbool van welvaart. Achter het steegje is een WMCA. We gaan er binnen en kijken naar een wereldmap. Het Chinees Amerikaans meisje weet nog net aan te duiden waar California ligt. Zoals ze zegt ik ben niet geïnteresseerd in cultuur. Ze weet amper wie Trump is, haar nieuwe president. Ze heeft geen benul waar die landen liggen die nu gebannen worden en het land ‘bedreigen’. Ze weet ook niet dat Engeland niet dat schoenvormig land is, of een eiland is. Sri Lanka is niet dat eiland naast Africa? |
Day 32Open
Niet gesloten deze keer, we bezoeken het museum. Verder niet veel speciaals. Afgelopen nacht belande er een dronkenlap in de jongenskamer. Hij was zo zat dat hij tot in de kamer moest gedragen worden en werd er blijkbaar gewoonweg gedumpt. De jongen begon overal te kotsen en het personeel stond erbij en keek ernaar. Zonder bevelen van Jeff en Dylan wisten ze niet dat ze het moesten opkuisen en hoe de jongen te behandelen. Breng hem naar het toilet, niet in het bed op zijn rug want dan kan hij in zijn eigen kots stikken. Zijn vrienden konden er enkel wat mee lachen, maar beseffen niet dat alcohol dodelijk kan zijn. Hij kan een vergiftiging krijgen en letterlijk in zijn overgeefsel stikken. Ook wil niemand in een kamer vol stinkende kots slapen. Uiteraard kuis je dat op. En niet met een mop dat alles gewoon lekker verspreid. Neem een dweil of papier en neem het grootste gedeelte daarmee op. Dit hostel wordt gerund door jonge vrijwilligers die geen idee hebben, zelfs de uitbater is jong en incapabel. Dat is waarom er gezinnen en mindervalide bejaarden ook de trap op wandelen naar hun kamer. Of zelfs monniken. En geen idee hebben wat te doen met een dronken Chinees. |
Day 33Meer en meer, ik en ik
We nemen de trein naar Xi’an. Als er zo iets bestaat als blind devotion, dan bestaat blind consumeren zeer zeker ook. We kunnen eindelijk dit disfunctioneel hostel verlaten en nemen de metro richting treinstation. Die hypermoderne blinkende kolossen van gebouwen dat ze trein stations noemen. Opnieuw proberen we iets betaalbaar en lekkers te vinden naast de fastfood ketens zoals Mcdo en KFC. We eten een lekker cakeje en een rijst met groenten en ei. Naast ons zit een man met zijn eten dat hij bestelt heeft. Dan doet hij zijn handbagage, met hartjes versierd, open en haalt zijn eigen eten boven. Een plastieken doos die meer dan een volwaardige maaltijd in zich bevat. Nog een conserve blik en servetjes. Hij eet en eet. Hij schrokt alles binnen aan een sneltempo en grabbelt voortdurend iets nieuw uit die tas, vol met voedsel. Gedroogde scampi’s en een brikje melk. Chinezen hebben iets met melk, waarschijnlijk door reclame en verkooptechnieken beïnvloed. Melk is gezond, ook al is het waarschijnlijk niet bepaald vers en onbehandeld in dat brikje. Volwassen drinken het zoals een kind fristie drinkt. En dit in combinatie met al dat eten en scampi’s? Nog voor het eerste op is heeft hij al een tweede bovengehaald en begonnen. Het is ongelofelijk onsmakelijk en degoutant de man bezig te zien. Hij is een soort kleine onderhandelaar dat melk drinkt als een status symbool. Wanneer hij eindelijk gedaan heeft met schrokken haalt hij twee iPhones boven, twee dezelfde en begint te bellen en te tokkelen op het ding. Hij heeft ondertussen al 10x zijn mond afgekuist en een hoop doekjes verspilt. De treinrit zelf is hier een verlengde ervan. Enig discomfort, vuiligheid en irritatie veroorzaakt door de Chinezen. De trein nemen is zowat de Chinezen zien op hun best. Dit is waar je de eigenlijke cultuur kunt ervaren, niet in een toeristenattractie die er zo nep uitziet dat je je afvraagt waarom je er überhaupt geld aan moest spenderen. Alles wat zowat enige historische waarde zou moeten bevatten is een heropbouwsel van de laatste paar jaar, bedoeld voor commerce en niet voor educatie. Alles is verwoest of verloren gegaan, dat wat er nog stond is respectloos behandeld en dus ‘gerenoveerd’ ofwel spiek splinternieuw, niet eens in de eigenlijke materialen of bouwtechnieken. Als je de befaamde Chinese muur wilt bezoeken is ze ofwel nieuw heropgebouwd of een ruine in een uithoek van China. Eens aangekomen in Xi’an nemen we een bus en een taxi tot aan het hostel. Afgepeigerd en na 2 uur ’s nachts het bed in. |
Day 34Slachting
Xi’an is de stad met de meeste en langste dynasties en heeft jaren gediend als hoofdstad. Het centrum is ommuurd, maar de muur is verre van oud, heropgebouwd. Binnen in de stadsmuur voelt het alles behalve als een ommuurde stad. Niks in vergelijking met eender welke stad in Belgie die enkel dateren van de middeleeuwen. Grote lanen en kolossale nieuwe gebouwen laten het eerder aanvoelen alsof je in een nieuw buitenwijk bent. Verder weg van de grote lanen is het eerder industrie en lelijkheid. De hele stad is waarschijnlijk platgewalst tijdens de culturele revolutie. De gebouwen lijken een lelijk industriedorp. Enkele toeristische tempels en torens staan er nog, maar dat is waarschijnlijk weder opgebouwd. We bezoeken de oudste moskee in China, deze zou dateren van voor de grote verspreiding van islam. Op zich zou dit kunnen door de zijderoute. Er werd veel gehandeld met het middenoosten aangezien zij de belangrijkste handelaars waren op de route. Omdat Xi’an de hoofdstad was van al deze dynasties leidt de route helemaal tot hier. Zoals boeddhisme zich verspreide over Tibet naar Chengdu. Er zijn vele moslims naar de stad gebracht door de Mongolen tijdens de Tang dynastie en ook tijdens andere dynasties voor allerlei redenen. Dit zorgde voor een grote moslim populatie die zich aan bepaalde voorwaarden moesten houden om hun geloof te kunnen blijven praktiseren. Zo moesten ze bijvoorbeeld met een Han etniciteit huwen en werden ze verplicht gemixt, dit en verder uitbreiding van de islam zorgt voor een grote moslim populatie in het centrum van de stad. Dit is deel van de toeristenattractie, een straat vol geprepareerd voedsel dat voor 90% uit lam bestaat. Karkassen in elke uithoek. In Xi’an is de moslim populatie gewoonweg Han met een hoedje, van Noord Africa, op. Doordat dit een toeristenattractie is wordt er gebruik gemaakt van een verkooptrucje waarbij de Han ook gewoon papieren versies dragen en zelfs enkele vrouwelijke verkoopsters het hoedje op hebben. Zeer zeker niet meer voor religieuze overtuiging. Hoewel een stad met een rijke geschiedenis, is ook hier de cultuur verloren gegaan. Al bij al niet onlogisch dat deze stad aangepakt wordt als je een culturele revolutie door het land jaagt. |
Day 35-36Waarom?
Ik kan geen eenduidig antwoord geven waarom we nog niet door gereisd zijn. De stad bevalt ons niet en we doen bitter weinig, wandelen rond, maar betalen niet voor de binnenkant van de attracties. De beltoren in het midden van de ommuring heeft een ondergrondse wandelroute om het grote kruispunt met de toren als rotonde over te steken. Dit is zo druk en chaotisch met overal uitgangen en zelfs wandelvakken, mensen staan in rij voor onnozele dingen en je kan ook de toren zelf van hieruit bezoeken. Hoewel het een vervuilde smog-stad is, is het zonnig en mooi helder weer wanneer we er zijn en we genieten voornamelijk van de zon en wandelen de muur af. De belangrijkste attractie van de stad is het terracotta leger. Naar horen zeggen is dit zo overbevolkt en zijn geld niet waard. Het leger beschermt de Qin emperor van de Qin dynastie, kan ook wel de Han dynastie worden genoemd. Dit is wanneer de Chinese muur is opgebouwd en een verenigd China is ontstaan, een afgeleide van zijn naam. Er zijn veel lokale culturele verloren gegaan tijdens deze dynastie door een sterke centralisatie toe te passen en dus uniformiteit is doorgevoerd. Door verspreiding van de Han, oorspronkelijk een minderwaardige etniciteit tot uiteindelijk de overgrote meerderheid heeft geleid. Door de voorkeursbehandelingen en verplichte verspreiding en herlokaliseren van Han, alsook het verplicht trouwen met Han maakt dat iedereen er nu hetzelfde uitziet. En dat is niet bepaald mooi. Hoewel een belangrijke piet voor de Chinezen, hebben we zijn tombe niet bezocht. Er zijn ook andere tombes in de buurt van de stad. Verder is er weinig in de stad te beleven. Er is veel goedkoop streetfood, anders en met veel variëteit in vergelijking met andere steden. De treintickets zijn een dag opvoorhand regelmatig uit verkocht in China en dus neemt het ons nog een extra dag om hier weg te geraken. |
Day 37No English
Om wat tijd te verdoen wandelen we wat rond in de stad en volgen we de muur in de richting die we nog niet gezien hebben. We gaan naar het trein station en halen ons ticket voor Yulin. Hierna moeten we nog een ruime tijd wachten op de trein. De wachtzalen zijn overbevolkt en het stinkt er verschrikkelijk. In de inkomhal is ook geen rustig plaatsje te vinden. Er is een speciale wachtzaal waar er plaats vrij is. Hier hebben we zeer waarschijnlijk geen recht op, maar we negeren de controledame en zetten ons gewoon neer. Wanneer ze naar ons toekomt blijven we ons van de domme houden en wijzen telkens naar elkaar en gaan verder op onze GSM. No English. We verstaan u niet. De dame druipt uiteindelijk af. Een tijd later komt een security man naar ons toe. Ook hier spelen we het zelfde spel tot ook hij wegwandelt, ondanks dat deze persoon wat Engels kon. Wij blijven volhouden dat wij dat niet kunnen. En dat herhaalt zich nog enkele keren tot we besluiten naar de wachthal te gaan. We hebben er toch ruim een uur gebleven. De treinrit duurt minder lang dan de vorige, maar deze is wel gedurende de nacht op een hard seat. De sleeper is ons te duur. Vanaf een bepaald uur is er veel volk van de trein en kunnen we ons neerleggen. Om 5 uur in de ochtend komen we aan en Yulin blijkt ijskoud en vervelend te zijn. Er wacht ons een troep taxichauffeurs en iedereen springt in de lange rij taxi’s. Wij proberen er ook eentje te krijgen, maar ze zeggen al snel nee. Dat is omdat ons adres niet in het Chinees is en wij dus meer werk zijn dan de vele Chinezen die toegekomen zijn. Een politieman komt voorbij en we maken het zijn verantwoordelijkheid ons te helpen. Met aarzeling helpt hij ons een taxi te krijgen. We worden naar een taxi gebracht waar al mensen in zitten en moeten hem dus delen. De koffer geraakt niet dicht en de baggage is niet echt veilig, maar we vertrekken. Hij zet ons af waar het hotel zou moeten zijn. Het adres is onduidelijk en het is koud, er is zelfs hier en daar wat ijs op de straten te vinden. We stappen een restaurant binnen. Die is gesloten, maar er zitten enkele jongeren aan de alcohol en de baas is aanwezig. We maken het zijn verantwoordelijkheid ons te helpen met het adres. Dit lukt echter niet goed en communicatie is moeilijk. Enkele jongens nemen ons mee, maar het was hen blijkbaar niet duidelijk wat ze moesten doen. We keren terug naar het restaurant en de dronken jongeren wandelen met ons naar een hotel. Niet meteen dat waar we naar zoeken, maar eentje vlakbij. We nemen deze ondanks de hoge prijs van 15$ per persoon. Het bed is echter zalig en de kamer is goed uitgerust met verwarming dat de gehele ruimte op aangename temperatuur houdt. Het is dan wel vroeg in de ochtend, we gaan toch maar onder de lakens. |
Day 38Authentiek
Eerder laat op de dag gaan we de stad in. Streetfood is overal te vinden en de stad is van nachtmerrie tot droom getransformeerd. De mensen zijn geamuseerd en vriendelijk. De stad is boordevol restaurants en winkels, zoveel concurrentie, maar iedereen lijkt zijn centje te verdienen. De stad is niet zo ‘groot’ en er is een deel dat gedeeltelijk ommuurd is dat nog authentiek is. De handelsmarkt/straat wordt nog steeds gebruikt voor zijn zelfde functie, er wordt gehandeld in textiel, maar ook ‘moderne’ winkels met kledij of kappers met luide boenk muziek huizen zich in deze fijne gebouwtjes. Er wordt in verbouwd en nieuwigheden aan toe gevoegd, maar de gevels en klapdeuren zijn behouden. Gelijkaardig aan de toeristenattracties in Chengdu, maar dan zonder toeristen en met gewone handel. Aan het einde van deze lange straat is een stuk stadsmuur, op de hoek is er een marktje waar mensen vooral eten. Handgesneden rijstnoedels die koud worden klaargemaakt. Achter de muur is een massa die zich rondom kaarters en gamers verzamelen. Aan de overkant een park dat voornamelijk uit mensen bestaan en net iets minder uit park. Het is zo een drukte van opnieuw gamers, maar vooral ook dansers. Ik wordt uitgenodigd voor een dans met een oude man, die weet me redelijk goed te leiden, want ik kan dat soort klassieke dans niet. Er wordt in groep gedanst en gaan van Tango tot eender wat, op Chinese muziek weliswaar. Eens daar voorbij worden we door een man de weg gewezen die onze richting uit moet. We willen naar de pagoda die we van achter de muur konden spotten. De stad is niet platgewalst en vervangen door grote lanen, dit deel heeft zijn steegjes en smalle straatjes behouden. De rest van de stad richting station lijkt mij van in begin breed en nieuw aangelegd, maar je weet nooit. De pagoda is gesloten, maar een dame komt ons tegemoet met de sleutel. De man toont ons dat we elk 10 yuan kunnen betalen aan haar en wuift ons gedag. De dame vraagt het dubbel en na onderhandelen mogen we binnen aan 10 yuan. Ik heb al meerdere keren zo een torenpagode gezien. Maar als het toeristisch is kan je er zeker niet naar binnen, en in Vietnam mocht het ook vaak niet omdat het enkel voor diegene is die het onderhoudt. Maar hier kunnen we het torentje beklimmen. Piepklein vanbinnen en de ruimte wordt voornamelijk ingepalmd door de veel te steile trap die tot aan de top leidt. Op elk verdiep zijn kleine altaartjes geplaatst en de hele tempel wordt gevuld met de geurstokjes die bij de beelden worden geplaatst. |
Day 39Grenzen verlegd
Het is zover, het is Valentijn. Dit wil meteen ook zeggen dat ik vandaag exact 1 jaar geleden de vlieger ben opgestapt richting Kazachstan vanuit ons belgenlandje. En dat wel om aan te komen in een van de koudere hoofdsteden ter wereld, Astana met een temperatuur van -25 graden onder nul. Nu in China, een land dat aan Kazachstan grenst en zelfs central Asian ethnicity heeft in het Westen van het land. Buurlanden, maar een wereld van verschil. China heeft de grootste populatie ter wereld, Kazachstan zeer zeker niet. Mijn Eerste land, mijn favoriet, mijn laatste en huidige staat letterlijk onderaan dat lijstje. Gelukkig ben ik vandaag in het plaatstje dat me het meest bevalt in China. Veel doe ik niet vandaag, want we moeten opzoek naar een goedkoper hotel, en dat blijkt niet eenvoudig. Het merendeel van de dag zijn we op pad met onze zak en proberen we een hotel te vinden dat bestaat en betaalbaar is. Deze plek is zo ontoeristisch dat de hotels waarschijnlijk meer business doen met hun kamers per uur te verhuren, voor een snelle wip. We willen deze plek niet graag verlaten, maar ons hotel kost nog steeds 10$ per nacht per persoon. Morgen dan maar naar Inner Mongolia. We eten nog wat op de markt, en kopen kastanjes en noten. We krijgen een heel gevolg dat ons telkens geamuseerd aankopen ziet doen, een van hen is de man die ons gisteren de weg wees naar de tempel. Een gevoel van gemis wanneer ik berichtjes krijg van het thuisfront. |
Day 40Huhehaote
We gaan naar het treinstation en kopen ons treinticket. Hohot blijkt Huhehaote te zijn in Mandarin. Hoewel het de hoofdstad van innermongolia is, is enkel een tiende van de bevolking Mongool, de overgrote meerderheid zijn Han, zoals overal in China. Dit is een techniek om de regio in toom te houden. Als 88% van de bevolking Han is, gaan er niet veel opstanden ontstaan. Het is een hele mooie dag en het station is rustig en zonder veel security. We kunnen op het plein voor het station genieten in de zon. We zijn niet de enige. Veel kinderen en hun ouders komen hier, de kinderen spelen voetbal, skaten en laten hun vlieger de lucht in gaan. Ook volwassenen amuseren zich met het spelen met vliegers en het laten spinnen van een tol. We kopen ons nog wat voor later op de trein en wachten tot we kunnen vertrekken. Dit is absoluut het meest aangename treinstation in China. In andere stations is dit onmogelijk! Eens op de trein zijn de locals in ons geïnteresseerd. We vertalen er weer op los met onze app. Een van de mannen blijkt te werken voor publiek transport in Africa. In de avond nemen we de taxi tot aan onze couchsurfing host, Su. Hij leeft in zijn kantoor. Hij is verloofd met een van de werknemers van het kleine accountant bedrijfje dat hij met zijn mama heeft. Maar hij wil liever niet bij zijn mama wonen en verkiest eenvoudig te leven in zijn kantoor. We krijgen een luchtmatras en daarmee is het hele kantoor gevuld. |
Day 41Museum of Innermongolia
We waren zeer benieuwd naar deze regio en zin oorspronkelijke inwoners. We gaan vandaag naar het museum. We willen eerst nog even ontbijten, maar in deze buurt blijkt dat niet makkelijk. We zien een dure bakkerij. Ik koop een heel brood met noten en chocolade, eerder iets tussen een brood en een chocolade cake. Maar het is lekker en vers warm. Jeff koopt een muffin. Het is een waffel die verkeerd benoemd is. Het is niet onze eerste keer dat we zien dat Chinezen waffels als muffin omschrijven. We leggen de 3 dames die hier werken uit wat het verschil is en tonen hen de foto’s. Een grappig gesprek. Het museum zelf is groot, maar veel saaie propaganda. Niet helemaal educatief. Maar sommige exposities zijn toch nog interessant. Sommige informatie is toch redelijk in twijfel te trekken. We gaan daarna poolen en naar een Mongoolse bar. Al het personeel is Mongools, of op zijn minst gedeeltelijk aangezien vele van hen is gemixt met Han. Onze host Su is een mix tussen Mongolen, Han en Manchu. Hij ziet er behoorlijk anders uit! Manchu is nog een geval apart. Deze bevolkingsgroep heeft geregeerd tijdens de Qing dynastie. Deze wouden zo groot zijn als het Han empire en hebben zichzelf verplicht laten mixen met Han door intermarriage. En masse hebben ze huwelijken georganiseerd. Door deze drang naar een grootse bevolking die bestaat uit Han en Manchu is hun cultuur en taal zo goed als uitgestorven. Su kan de taal niet spreken. Enkel de oudere generatie spreekt het nog. De jonge generatie leert het niet meer, en het blijft uiteindelijk enkel bestaan als de taal gesproken wordt. |
Day 42Gezang aan tafel
Vandaag kopen we ons treinticket naar Beijing. Onze eindbestemming in China, daar zijn we niet meteen om getreurd. Daarna willen we Hohot nog een beetje bezichtigen. Er is een oud stadsgedeelte met vele tempels en vlak daarnaast een moslim buurt. Het is vandaag heel koud en winderig. In het algemeen is Innermongolia koud en winderig, we zijn dan ook behoorlijk noordelijk op de aardbol. We proberen dus regelmatig ons ergens op te warmen. De tempels zijn talrijk aanwezig en mooi. Veel Tibetaanse charme. Zien er gelijkaardig uit aan de tempels in Kangding, naast de Tibetaanse grens. De moskee is modern en volledig zoals je het in een Moslim land verwacht. Hoewel hier er ook restaurants en andere vreemde commercieel doeleinden in terug te vinden zijn. De oude moskee is dan weer eerder een minaret een gebouw dat verder meer Chinees oogt. In de avond gaan we uit eten met Su en zijn vriendin in een Mongools restaurant. Al het personeel is opnieuw Mongools en er wordt gezongen aan tafel naargelang welke schotel je bestelt. Dit blijkt een traditie. We bestellen thee met melk, deze is anders dan de Tibetaanse. Er worden nog een hele hoop ingrediënten aan toegevoegd, zoals kaas en rijst. Het is een dure maar lekkere maaltijd. We eten kamelenvlees in een pasteitje en ook een variant met pompoen, lamsribben die gegrild zijn, enz. Jeff is vegetarisch, maar proeft toch van de specialiteiten en het kamelenvlees. In de avond halen we onze spullen en overnachten bij de ouders van Su’s vriendin. Die zijn namelijk het huis uit en al onderweg naar de trouw van haar zus. Zij vertrekken morgenvroeg pas. We kunnen dus in een echt bed slapen voor een nachtje. |
Day 43Verstaanbaar
We nemen de trein naar Beijing. De rit duurt niet zo lang en we arriveren al in de namiddag. We hadden een standing ticket en hebben ons dus uren in het gangpad op onze baggage gezet. We worden weer regelmatig aangegaapt en Jeff plaagt hen met in het Chinees te vertalen dat dat erg onbeleefd is en niet zou kunnen in een andere maatschappij. Eens in Beijing gaan we naar ons hostel en drinken een Belgisch biertje. Het is al een tijd geleden dat we zoveel toeristen bij elkaar hebben gezien. Het is eerder pijnlijk om de onzinnige gesprekken aan te horen. Een Duits meisje dat wat aan het stoefen is over hoe bijzonder ze wel niet is en van alles speciaal heeft meegemaakt in China en vorige reisbestemmingen. Best grappig om weer te ervaren dat je mensen hun gesprek aan verstaan. |
Day 44Met alle Chinezen, maar niet met den deze
Na een vies ontbijt in het hostel (waarom proberen we dan ook een ontbijt in een hostel? Verlekkerd door het idee dat we een Westers ontbijt kunnen krijgen.) gaan we naar Tiananmen plein. Het belangrijkste plein in de hoofdstad van China, Beijing. Als je het wilt betreden moet je blijkbaar door de controle. De massa wordt door bepaalde circulaties en checks gestuurd. We gaan niet naar de verboden stad, misschien wel de grootste toeristische attractie in Beijing. Maar we gaan wel naar het gratis nationaal museum. We verwachten dat het pure propaganda gaat zijn, maar het blijkt nog erger dan verwacht. Daarna wandelen we rond in de buurt achter het plein. Als we willen terug keren naar het hostel moeten we dit plein weer over. Dit blijkt niet zo eenvoudig en we worden gefrustreerd omdat we niet goed begrijpen hoe we aan de andere kant geraken. We horen blijkbaar opnieuw door een check te gaan en een politiedame stuurt ons ernaar toe. Jeff is geërgerd en steekt zijn middelvinger uit wanneer we naar de security check wandelen. De politiedame is behoorlijk beledigd. Uiteindelijk moeten we meer dan een uur wachten voor de security check en een hoop geschreeuw aanhoren van wel een stuk of 6 politiemannetjes. Maar als het er op aankomt kunnen ze zo veel beledigd zijn als ze willen, we doen niets illegaal en moeten ons gewoon laten gaan. Dit kost hun veel moeite om toe te geven omdat het hun ego krenkt. Gezichtsverlies is een van de ergste dingen in vele Aziatische landen en dat hebben ze zeer zeker geleden. |
Day 45-47Zwarte sneeuw
De volgende dagen zijn we weinig geïnteresseerd in Beijing en China. Zowel Jeff als ik boeken ons ticket. Hij Naar Bangkok, Ik naar Tokyo. Opnieuw afscheid, we hebben niet zolang samen gereisd deze keer. Maar ik ben niet zo gelukkig. Ik ben een jaar aan het reizen en ik geraak geïrriteerd van de berichtjes dat ik me moet amuseren terwijl ik het gevoel heb dat ik nog niets gedaan heb. Ik ben een jaar weg en heb t gevoel dat ik nog niet gedaan heb wat ik moest doen, nog niet heb kunnen achterlaten wat ik in belgie heb gecreëerd. Ik sleur alles nog mee. Het wordt tijd dat ik alleen ben en die baggage eindelijk sorteer en terug stuur naar belgie. Ik heb altijd gedroomd om naar Japan te gaan. Om daar alleen te zijn en volledig hardcore ervaar wat reizen is. Mijn eigen keuzes en beslissingen. Jeff geeft me dit kleine duwtje dat ik nodig heb om deze stap te zetten. Alleen te zijn in een land ver weg van thuis, Japan. Ergens wil ik niet splitsen, ik ben bang om dit allemaal aan te pakken. Om eindelijk te doen wat is moest doen. Maar ik heb me nu al een jaar achter dit comfort verschuilt. Het wordt ook wel eens tijd dat ik niet doe wat andere willend at ik doe. Maar kies wat ik wil doen. Mijn leven net iets minder passief te gaan leiden. Maar me gewoon eens te gaan amuseren. Dat gaat me enkele gewoontes kosten die ik jaren heb opgebouwd. Niet eenvoudig om me te de-conditioneren van condities die ik zelf heb gecreëerd. Ik heb geen sneeuw gezien sinds lange tijd. Het begint plots te sneeuwen in Beijing. Ik ga de sneeuw in op mijn eentje, kort, want het is koud. Maar ik haal diep adem in deze vuile smog-stad, in dit land van illusies en desillusie. China is lelijk en grimmig in mijn ogen, misschien net iets minder wanneer het sneeuwt. Maar mijn tong uitsteken en de sneeuw in mijn mond laten smelten zal ik maar niet doen in een stad waar je je longen schaad alsof je sigaretten rookt door enkel de lucht in te ademen. |