Day 1Natural disaster
Een hele tijd geleden wanneer ik Kristine en Andrii achterliet in de luchthaven in Bishkek voelde het gelijkaardig als nu. Ik laat China achter me, Jeff is weg en geen familie die op me staat te wachten zoals toen ik van India naar Thailand vloog. Deze keer is het echt. Alleen. Voor het eerst na een jaar reizen. Ik voel me moedig en geloof dat het goed voor me is. Ik wil nog liever niet dat comfortabele gevoel dat een medereiziger brengt achterlaten. Lichtjes angstig voor het onbekende, maar weten dat ik het kan. Uiteindelijk verplicht ook niemand me om dit te doen en is het ook niet dat ik niet gewoon weg een nieuwe keuze kan maken eens deze me niet meer bevalt. Ik heb een thuis dat me welkom zal heten. maar dat geruststellende gevoel van niet alleen zijn, van het hebben van een gezelschap, laat ik achter in China en het maakt plaats voor een kick. Alleen. Alles kan en mag, ik die keuzes ga maken. Ik die deze keuze maak. Mensen vergeten vaak dat ze effectief keuzes hebben in het leven. Je hoeft niet aan verwachtingen te voldoen. Niets moet behalve bestaan, aanwezig zijn op de aardbol tot zolang je nog niet dood bent, in zenders welke fysieke toestand of gemoedstoestand. Die laatste heeft alles te maken met keuzes, en die beïnvloeden op hun beurt in sterke mate de fysieke toestand, die dingen staan niet geheel los van elkaar. Ik ben me bewust van het hebben van keuzes en ik ben me er ook bewust van dat deze niet allesbepalend zijn, het gaat om kleine stappen en keuzes. Er is geen enkele keuze die me uiteindelijk zal definiëren als wie ik ben. Het zijn die verschillende keuzes samen dat meer vertelt over wie ik ben. En dan nog kan en zal ik nieuwe keuzes maken. Voor zolang ik er nog ben kan ik doen en laten wat ik wil. Niets moet en alles mag. De vlucht vertrekt met enige vertraging en moet een stop maken in een andere stad vlakbij Tokyo wanneer landen niet mogelijk blijkt door stormweer. Een drie uur durende vlucht wordt een 8uur durende vlucht en ik kom om 6 uur in de ochtend aan. Het heeft zo zijn voordeel, ik hoef geen dure taxi of een oncomfortabele tijd op een bankje in de luchthaven. Het weer in Japan, met de mogelijke natuurlijke fenomenen begroeten me nog voor ik het land in ben. Ik kan meteen de monorail nemen richting stad, daar nog een metro en dan een korte wandeling naar mijn duur hostel. Alles is duur in Japan. Japan bevalt me onmiddellijk, het is behoorlijk onnatuurlijk en eigenaardig, maar grappig. Modern, alles is proper en nieuw aangelegd. De huizen en straten lijken spiksplinternieuwe en dat met mooie waterstarten en bruggetjes als ik uit het raam van de monorail kijk. Alles is eenvoudig en mooi aangegeven, het is vroeg en op de monorail is iedereen stil, geen geluid. Bevreemdend. Er is een tekening met niet telefoneren, niet luid praten. Iedereen lijkt in routine, mensen kijken weinig op. De weg naar mijn hostel is belachelijk gedetailleerd beschreven met foto’s per 5m van hoe mijn metrohalte eruit ziet to aan de inkomdeur. Wat een contrast met China waar een hostel vinden een hele uitdaging is. Mijn hostel heeft iets weg van een hotel, alles is met tapijt, er is een lift, geen zitruimte, maar eerder een wachtruimte. Compleet geen Charme, het minimum. Mijn kamer is een female dorm met 4 bedden. Ik ben alleen in de kamer tot na mijn dutje, dan komt een Mexicaanse vrouw me vergezellen. In de avond gaan we uit eten en wandelen wat rond., Ik doe niet al te veel na zo een korte nacht, wel probeer ik en de dame een goedkoper hostel te vinden, maar dat is te vergeefs. |
Day 2Politics are bad
De volgende dag gaat onze zoektocht naar een ander hostel verder, opnieuw tevergeefs. Niets is goedkoper en de prijzen online zijn niet zeker. Weekendtarieven, weektarieven, vreemde kortingen. De ene dag betaal je dit en de volgende dat. Naargelang vraag en aanbod, zijn de bedden gevuld of niet? Ondertussen wandelen we ook wat rond en zien we wat. De straten zijn ongelofelijk kalm, niet breed, niet altijd voetpaden, planten en fietsen overal. Weinig mensen en auto’s, iedereen aan het werken? Fietsen en planten zouden gewoonweg gestolen worden in Brussel. Alles is zo ridicuul, de hoofdstad voelt meer aan als een kalm dorpje waar sociale controle werkt en iedereen iedereen kent. In deze buurt geen giga skyscrapers zoals in China. De lanen zijn ook niet belachelijk breed en gebouwen zijn niet een gehele blok breed. In China alle gebouwen zijn gigantisch en daarin huisvestingen zich winkels, restaurants, hostels, kantoren en prive-woningen. Hierna gaan we naar Akihabara, de plaats in Tokyo voor Anime figuurtjes en electronica en videogames. Het mexicaans meisje is 28 jaar en houdt zich bezig met fotografie en studeerde psychologie. Haar job beviel haar niet. Ze is op vakantie voor een korte tijd. De staat op rond 6u en gaat tegen donker slapen. We keren dus redelijk vroeg weer en ik blijk geen dorm bed meer te kunnen krijgen en moet opzoek naar een ander hostel. Ik wil immers geen 60 euros betalen voor een kamer. Ik ga naar een hostel 3km verderop. Het is vrijdagavond en weekendtarief geld, 3200 yen ofwel $28,5, De man nam een eeuwigheid om me de prijs te vertellen: hij noteert wat de prijsverschillen kunnen zijn. Er is een weektarief van 2900 en dan het weekendtarief voor vrijdag en zaterdagavond. Als je meerdere nachten blijft krijg je korting, 2nachten of 4 of 6. Ik vraag hem of ik vrijwilligers werk kan doen. Uiteindelijk krijg ik klaargespeeld dat ik 500 yen krijg als ik een uurtje werk. Dit is eerder een halfuurtje geworden, hij had een kamer die snel moest worden gekuist aangezien drie gasten aan het achten waren om in te trekken. De lakens eraf, nieuwe erop en stofzuigen en de spiegel kuisen. Daarna kies voor 2 nachten met de bijhorende korting, de man geeft me 500 yen en besluit me de korting te geven op het weektarief in plaats van weekend. Ook geeft hij me een paar koekjes en een koffie. In de kamer ontmoet ik een Australische, Turkse en een Afrikaanse dame uit Lesotho. Ik ga naar de supermarkt voor goedkoop eten met de Australisch en we praten en drinken nog wat. Daarna heb ik nog conversaties met de ander twee. De Afrikaanse vertelt me dat ze werk zoekt en nog een dochter heeft in Lesotho. Dat kleine landje in het midden van Zuid-Africa dat onafhankelijk is omdat het in de bergen ligt met een hoge altitude en niemand het heeft veroverd. Waarom ook? Ze vertelt me simpelweg dat er geen werk is in haar land en dat ze haar dochter school wil kunnen financieren. Ze heeft al eerder lesgegeven in Korea, ze spreekt perfect Engels dus het zal haar hier ook wel lukken. “The politics are bad.” Ik zal het u laten zien, dit is echt gebeurd. Ze haalt haar GSM boven en toont me een foto van een naakte dame, onthoofd en aan de rand van een zandweg. Het is haar zus en dit is een maand geleden gebeurd. Ze is een refugee. Haar moeder is ook gedood, door rebellen of de overheid weet ze niet, maar haar zus was bezig in de politiek, zij zelf is kunnen vluchten. Maar wat is dan ook het verschil? Het ene wint en bekomt het andere. Ik vraag haar hoe ze weet dat het haar zus is en ze lacht en toont een litteken op haar been, je kent het lichaam van je familie, mijn familie kent mijn littekens. Voor mij was dit zo hallucinant dat ze zonder traan, zo kort nadat het gebeurde me een foto kan tonen van haar zusters naakte onthoofde lichaam. Het leven gaat voort, ze is gehard. |
Day 3Een kilo boter, glibberig
Met de Turkse dame, mijns zus haar leeftijd, ga ik naar Ameya Yochocko* en langs Akihabara naar het zakendistrict. We lachen en praten en de tijd vliegt. We spelen enkel videogames, en eten ons middagmaal naast een meertje in het midden van het skyscraper zakendistrict. We vinden een zeldzaam bankje en dat in de zon. Eens daarna gaan we naar Ginze, een hele dure winkelbuurt. We gaan naar het toilet in het shoppingcenter, het is niet aangegeven en ik vraag waar het is aan een filmticketverkoper. Die ratelt wat en zit in zijn dagdagelijks deuntje tot ik mijn vraag stel, plots schrikt hij op. Dit is niet voor een filmticket, hij bloost en is wakkergeschud uit zijn werkroutine. 8ste verdiep. Shoppen in deze buurt is niet aan ons besteed en we zijn zwaar underdressed. Maar vlakbij zou er een Godzilla beeld staan. Ik verwachte me aan een kolos, maar dit was belachelijk klein. Zijn we hiervoor naar hier gekomen? Nog een laatste attractie, een architectuurgebouw dat ik wil zien, capsule tower. Het is al donker. we drinken een duur biertje onder de treinporen. We zijn nog steeds in de Chique buurt, hier wonen veel expats met de nodige attitude. Ook de locals zijn snobs met een verschrikkelijke air over zich. Het bier is niet te drinken en we worden verplicht er een snack bij te kopen. Dit zijn dure toastjes, Hoort Italiaans te zijn, en andere Westerse snacks. Veel geld, voor weinig en niet eens lekker. Om dan nog slecht behandeld te worden, omdat we niet in het etablissement passen en niet genoeg spenderen. Een minibarretje onder de sporen? Een klein toastje met tomatensaus dat smaakt naar die van de goedkope pizzas uit de vriezers en dan een paar stukjes oud brood met honing. Een aardappelsalade die smaakt naar die van uit een supermarkt. Een Japanners die opkijkt en oooh zegt wanneer hij mij ziet in jeans en met een waterfles in zo een drager. Tijd voor weder te keren. Op de terugweg gaan we nog wat shoppen. Wanneer ik voor mijn avondmaal nog brood met kaas wil (er is een toaster in het hostel, ik kan dus dat zachte baguette krokant maken), sta ik naar de kazen te kijken. Een Japanner komt in perfect Engels naast me staan, kijkend naar de salami en zegt dat er geen goed kaas is in deze winkel. Ik test hem en vraag welke kaas hij dan lekker vindt. Wat weet jij van kaas? Hij spreekt met een attitude alsof hij geen Japanner is, met zijn perfect Amerikaans Engels. In Amerika gestudeerd ofzo? Alle sinds was het een hilarische flirtpoging. Ik geraak niet meteen geïmponeerd van een Japanner die goed Engels kan, iets zou kunnen kennen over kaas en een attitude heeft van ik ben beter dan de andere omdat ik Engels kan. Het deed me wel lachen. Het doet me denken aan Belgische jongens. Ik koop uiteindelijk een brood en een kilo kaas. De kaas blijkt echter boter te zijn. Waarom was alles kaas in dat rek behalve deze pot? Dit is wat je krijgt wannee je de taal niet kunt lezen. Een baguette met boter, zout en peper om het af te maken. Njammie! |
Day 4Aanschuiven
Wanneer ik in China was heb ik me vaak afgevraagd waar is al dat volk? Het land met de grootste wereldbevolking en ik merk er niks van. Iedereen is aan het werk? Ik zie politie met een stok om mensen te kunnen duwen, maar heb niet kunnen mee maken hoe ze een massa met zo een ding in bedwang houden, of in een metro stoppen. India had veeleer meer dat gevoel, iedereen leeft buiten op straat ofzo, massas mensen, overal. Zeker op publiek transport. In de hoofdstad van Japan kan ik in het midden van de dag alleen zijn op straat, een eenzame fietser passeert me in het midden van de weg. Zo weinig volk. Vandaag verander ik opnieuw van hostel zodat ik aan de ander kant va de stad in de avond kan zijn, nadat openbaar vervoer niet meer werkt. Ik heb het idee dat daar het avond, nachtleven is en wil eens wat beleven. De nieuwe buurt van mijn hostel is super aangenaam, veel is gewoonweg in de straat. De skyscraper in de verte, rivier om de hoek, er is een arcade en gezellige barretjes, supermarkten en restaurants. Alle huisjes zijn zo modern en perfect zoals een maquette, die mensen hier weten hoe je bouwt, minimalisme, maar perfectie. Klein, maar functioneel. Alles lijkt nog maar net gebouwd, ik denk dat ze alles gewoon goed onderhouden en elk jaar kuisen en verven. Zelfs gebouwen die 5 jaar oud zijn horen er niet zo mooi uit te zien. Niet alles in van 2016 ga ik vanuit. Ik wandel tot aan Harajuku, hier zou op zondag veel te beleven zijn. Cosplay, mensen die zich verkleden als echte anime karakters. Ik heb afgesproken met de dames van het anders hostel, maar ik kan het straatje maar niet vinden. Zo veel toeristen, zoveel volk, Japanners zijn overal. Hier voel ik de massa, niemand hoeft te werken vandaag zeker? Het is de shopping area, vintage en teenage fashion. De massa volgen is moeilijk aangezien de massa overal naartoe gaat. Ze sturen me niet de juiste richting uit. Ik geraak uiteindelijk in het straatje, waar zijn de cosplay mensen? Misschien is de hype ondertussen minder groot, het concept is dan ook al bijna 20 jaar oud. Veel is er niet meer te zien. het straatje waarin ik me begeef is volledig gevuld met mensen. Ik probeer de dames te zoeken en wanneer ik ze eindelijk vind, is de drukte over. De Japanners zijn weer verdwenen. Een flow van mensen en dan is iedereen weer weg. Tijdgebonden kan je het in Japan dus voelen, om dan weer het tegenovergestelde te ervaren. We gaan nog eventjes vintage shoppen en daarna ga ik met het Australische meisje naar Golden Gai, een populaire plek voor bars. Alles is piepklein, amper een paar vierkante meter groot en met een beperkte capaciteit. We schuiven aan in een kleiner steegje voor een noedelbar. Amper een 80 cm breed is het steegje. Wachten tot er plaats is binnenin. Je bestelt met een automaat die ook je weergeld geeft. Daarna een zoute soep met minivisjes inclusief het hoofd. Het smaakte. Op de terugweg passeer ik nog de drukste oversteekplaats in heel Tokyo. Als afsluiter bekijk ik in mijn bed nog een animefilm, princess Mononoke. |
Day 5Andres
Ik spreek af met de Argentijn* die ik in Beijing had leren kennen, hij is in Tokyo for een dagje vooraleer hij wederkeert naar eigen land. We gaan voor een brunch/ontbijt. De kok heeft een smakelijke lach en we worden aangenaam begroet. Schoenen uit en we zetten ons neer aan een laag tafeltje waar je geen stoel gebruikt. De dame doet haar uiterste best ons wat uitleg te geven over het menu. Ook wanneer we onze maaltijd geserveerd krijgen toont ze telkens waar we welk sausje op moeten doen en hoe we het zouden moeten eten. Aan het einde van de maaltijd gebaart ze ons echter wel dat we zouden moeten betalen en vertrekken. Maar dat is dan gewoon deel van de lokale gebruiken. In Japan kom je niet voor een maaltijd met een grote groep, luid pratend en drinkend en dan nog een uur je eten laten zakken of een dessert en koffietje. Desserts staan niet eens op de menu. De meeste restaurants hier zijn piepklein en er is niet genoeg plaats en dus te weinig business wanneer mensen te lang zouden blijven hangen. Hierna wandelen we de stad wat af en gaan naar Shinjuku. Een drukke populaire buurt met vele bars, piepshows, shopping, zowat alles is hier te vinden. Vele bars hebben vragen entreegeld, dit is belachelijk. Andres moet nog even inchecken in zijn hotel, een capsule hotel. Hij vraagt of hij morgen zijn baggage kan achterlaten tot zijn vlucht. Ik zou deze vraag nog niet stellen aangezien ik ervan uit ga dat het gratis kan. Maar de service is betalend en enkel gratis bij aankomst. Je betaalt zoveel voor een piepklein kamertje, je hebt misschien een televisie, wat je niet in een dormitory krijgt, maar verder geen voordelen. Ook blijkt hij apart te moeten betalen voor het nemen van een douche. Wat een afzetterij. Ik zeg dan ook waar het personeel bij staat dat dat slechte service is. Er is gratis koffie en softijs, hier neem ook ik gebruik van ook al mag dat niet. Wanneer ze komen klagen zeg ik dat ik het voor Andres vasthoud. Dit capsule concept is voornamelijk voor business mensen bedoelt die te lang werken en de laatste trein naar huis hebben gemist. We gaan nog voor een biertje, een maaltijd en een nachtwandeling tussen de drukte, verlichting en reclame overal. We hangen nog wat rond in mijn hostel. Geen enkel hostel in Tokyo heeft een relax, aangename plek voor te vertoeven en rond te hangen. En in de kamer mag je uiteraard niemand meebrengen. We zitten dan maar in de keuken. Waarom plaatsen die geen zetel of hebben ze geen fijn dakterras? Als ze een zetel plaatsen voelt het nog steeds als een wachtzaal voor een hospitaal. |
Day 6Anime
Aangezien ik in Japan ben en nooit echt veel anime heb gezien, wordt het eens tijd dat ik een paar van deze film verslind, misschien ook wel een serie of een manga later. Ik bekijk er twee. De laatste gaat over wereldoorlog 2 en Hiroshima, een beetje educatief. De rest and de dag doe ik allerlei dingen op mijn laptop, voornamelijk een hoop werk voor mijn website, ik sta nogal achter. Ik kom niet echt buiten vandaag, enkel voor mijn eten dat ik uit de supermarkt haal en op mijn bed opeet. Moet eens kunnen. |
Day 7Toyota Belgium
Ik ga voor Indian food met een Ierse jongen. De man van het restaurant is super schattig en fier. We nemen naan en scampi-curry en kiezen voor 3 op de schaal van 1-6 voor pikant. Eigenlijk is onze curry eerder zoet dan pikant, maar dit laat de man veranderen wanneer we het hem vertellen. Hij wil zo graag dat we tevreden zijn. Waarschijnlijk komen weinige toeristen hier op restaurant, waarom ook wanneer je in Japan bent. Ik introduceer Conor in lassi’s. Hoewel dit toch allemaal anders smaakt in India, of het nu gemaakt is door Indiers hier of niet. We gaan wat rond in de stad en ik toon hem enkele plaatsjes in de buurt. In de avond gaan we voor een maaltijd bij het restaurantje vlakbij, de mensen daar zijn zo fijn. De dame herkent me en heet me welkom. Ik neem de metro en dan de trein richting mijn host, couchsurfing. In Japan blijken gebouwen geen huisnummers te hebben, hoewel het adres wel een nummer bevat. Masami verwelkomt me in zijn kleine appartementje. Alles is praktisch en handig ontworpen, er staat niet meer dan nodig. Masami is 27 jaar en een industrieel ingenieur die net nu aan het solliciteren is voor een job in Belgie, bij Toyota. Hij wil graag in Europa werken en hoopt met een Japans bedrijf meer succes te hebben, tot nu toe waren andere pogingen in Duitsland niet gelukt. Hij wil dan ook vanalles weten over Belgie, morgen is een grote dag want dan heeft hij het interview. Hoewel mijn interesse niet echt in auto’s ligt is hij een fijne jongen. |
Day 8Aanwezig
Vandaag doe ik niets behalve aanwezig zijn in de kamer, in de wereld. Ik lees geen boek, ik heb geen wifi, geen tv waar ik iets van versta, het regent en ik heb geen zin in niks. Ik wil geen yoga doen, niet tekenen, niet schrijven. vandaag kies ik om mijn leven passief te leven en om niets te kiezen. Geen besluit. Ik hoef niet te genieten voor zolang het nog kan, nu dat het kan, nu dat ik de wereld verken en niet op werk zit. Ik hoef niets. Een belachelijke expressie en uitspraak die ik beu gehoord ben. Hoezo ben ik diegene die me gelukkig moet prijzen dat ik aan de andere kant van de wereld durf te zitten. De tijd er voor neem. Ik heb niets beters te doen. Vandaag verdrijf ik mijn tijd met aanwezig te zijn op deze aardbol. Wa doe jij vandaag? Uzelf gelukkig prijzen? Genieten? Masami komt terug en is teleurgesteld in zijn interview en ziet zijn kans om in Belgie te wonen en werken, klein. |
Day 9Oyama mountain
Gisteren deed ik niets, vandaag beklim ik een berg. Klimmen is veel gezegd, ik bestijg wat trappen en treden. Ik pak de bus en snap niet hoe mensen betalen voor hun ticket. Ze nemen een ticket, maar zie geen geld rollen. Ik zet me neer met zo een ticket. Wanneer de bus aan de eindhalte is zie ik nog steeds geen geld rollen, maar wanneer ik de buschauffeur passeer moet ik 310 yen betalen. Ik ben niet veel wijzer geworden. Alle andere wandelaars zijn oude Japanners. Sommige redelijk vinnig, andere mensen zijn joggers en sporters. Iedereen uitgedost met wandelstok en juiste kledij. Ik in mijn jeans. De natuur, de kleuren, de zon die deze versterkt, ik geniet. Genieten en mezelf gelukkig prijzen om alleen te zijn in een land als Japan, bovenaan op mijn ‘wil ik bezoeken’ lijst, check. Been there, done that, took a picture. Ik kan nog net de kustlijn herkennen in de verte door de mist door. Ik zie de penninsula en het kleine eilandje dat ik gisteren besprak met Masami. De tempels die ik tot nu toe zag in Tokyo zijn splinter nieuw. Deze op de berg is mooi in hout uitgesneden en oud, zonder een bout of vijs, gemaakt door een daiku. Ik wandel 10 km terug tot aan het appartement. Dit dorpje is vlak naast deze mooie bergen, niet ver van Tokyo stad, rustig zoals zijn hoofdstad ook is, op de populaire ‘places to be’ na. Die Japanners toch. Zelfs de wegen en verkeer is niets in vergelijking met Belgie. Waar zijn die auto’s en die mensen. Natuur, stilte. Ik maak kip met appelmoes en patatjes in de oven en waan me thuis. Ook neem ik nog eens een bad. Ook dit geleden van toen die tijd in Belgenland. Een knopje induwen en het bad wordt gevuld op juiste temperatuur. Het is dan wel eerder zo een zitbad en niet een superluxe ligbad zoals ik gewoon ben. Ik neem een bad sinds ik klein ben, en verkies dit boven een douche. Wanneer we door onze verbouwing in het kleine appartementje achteraan woonde hadden we een soort staan-bad, eerder voor u voeten. Ik ging er hoe dan ook toch in baden in foetushouding. Dit doe ik hier ook maar. Benen in de nek, dan pas ik er net in. |
Day 10Duur geluid
We slapen uit, het is zaterdag. Ik ga naar de grote supermarkt en kom terug met brood en kaas. Dit de oven in en ik lijk net thuis te zijn met mijn brood in de oven, als brunch op een zondagmiddag. Hierna gaan we met een snelle wagen met open dak naar het meer. Door de bergen, de zon die schijnt. Zowat de enige manuele wagen in Japan. Masami geniet van het duur geluid dat de uitlaat van zijn snelle wagen maakt. Veel geld betaalt voor dit geluid, voor het vervangen van de uitlaat. Ik ben dan niet direct te imponeren met snelle wagens en voel me lichtjes ongemakkelijk wanneer ik hiermee geassocieerd word wanneer iedereen kijkt bij het induwen van het gaspedaal. De zone 30 baan veranderd in een racebaan met snelheden van 100 km per uur, tussen de bergen en bochten door. Toch een lichte kick en ik geniet van het uitzicht en de warmte die de zon op mijn gelaat achterlaat. Het meer en zijn bergen hebben prachtige kleuren met dit zonlicht. Winderig, maar geen regen. Ik klauter op een grote steen en bewonder. Ik zie een havik naar een prooi duiken en hoor vogels en de natuur zingen. |
Day 11Bus ticket
Eigenlijk was ik van plan om een dag uitstapje te maken naar de bergen of het strand. Maar ik heb een bus ticket te boeken en andere dingen te regelen. Ik heb internet nodig. De treinen richting strand en bergen duurt net te lang omdat alles te combineren. Ik ga dan maar naar de supermarkt, koop me nog wat eten en wil daarna naar een koffieplaats zoeken zodat ik internet heb. Onderweg naar de supermarkt zie ik een cafe waar je darts kan spelen. De jongen die er werkt vertelt me dat hij internet heeft en ik zeg hem dat ik na mijn pizza terug kom. Dat doe ik dan ook, met laptop. Ik kom erachter dat ik het goedkope ticket niet kan bestellen zonder Japans te spreken en vraag of de jongen me wil helpen. Hij is toegewijd en helpt mij ongelofelijk lang. Het neemt ons zeker een uur om de boeking af te ronden. Hij spreekt weinig Engels en de communicatie ging moeizaam, maar ik was de enige die op dit uur naar het cafe komt, hij nam dus alle tijd. Ik moest bijvoorbeeld mijn naam in het Japans typen of de site wou de aanvraag niet aannemen, maar mijn toetsenbord kan dat niet. Ik heb een lange conversatie met hem en nog een vriendin van hem. Hij legt me van alles uit en we vertalen er op los met onze google translate. Het is allemaal behoorlijk grappig. Hij leert me een aantal dingen in het Japans. Ik internet nog een tijd en plots krijg ik een gratis pasta. Het is zijn eerste keer dat hij dit klaarmaakt. Niet mijn beste pasta, maar ik ben heel dankbaar. Ik beloof hem morgen terug te komen, aangezien ik morgen niet veel beters te doen heb dan te wachten tot ik de bus van 23u in Tokyo kan nemen richting Osaka. |
Day 12Daisaku
Vandaag bestel ik een maaltijd bij Daisaku. Hij legt me het menu grondig uit. Volk komt enkel ’s avonds in deze bar. Naar het einde toe van zijn uitleg. Vraagt hij me of ik het niet gewoon aan hem overlaat. Hij zal wel iets verzinnen voor mij. Ik eet graag scampi, en lust verder alles dat op de menu staat. Ik krijg een gebakken rijst met omelet, scampi en worst. Ook een champignonsoepje. Fijn! We nemen afscheid en ik neem de trein tot in Tokyo. Op de trein zitten twee meisjes tegen elkaar te stoeffen over hun berichtjes die ze krijgen van een paar jongens. Ze lezen elkaars berichtjes en roddelen. Ik versta er dan wel niks van, maar de lichaamstaal zegt genoeg. Ik heb niet veel beters te doen tijdens dat uurtje op de trein, ik sta voor hun voeten, aangezien het druk is op de trein. Het ‘knapste’ meisje heeft vreemd donzige sloefjes en gigantische gelnagels met veel glitters en nog een figuurtje en dikke grote diamantjes op geplakt. Eens in Tokyo neem ik nog de JR trein, een Australisch Japans meisje legt me uit hoe alles werkt, ik had haar vriendin aangesproken voor de weg naar de subway en die had het Australisch meisje gebeld en laten komen om mij te helpen, ze sprak zelf geen Engels. Als ik eindelijk aan het busstation geraak heb ik nog een uur en half voor mijn nachtbus vertrekt. Ik ga naar de Mcdo voor de wifi en een warme plek met tafel voor mijn brood met ei dat ik eerder heb klaargemaakt. Ik bestel me een frietje. |
Day 13Een echt Hostel
In de ochtend kom ik aan, nog voor 6u. Ik neem de Jr trein naar Shin-Imamiya, Masami had me gezegd dat dat een goede buurt is. Ook heb ik al gezien dat de goedkoopste hostels daar zitten, en op wandelafstand van al wat interessant is in Osaka. Is wat anders dan in Tokyo! Eens daar ga ik het eerste beste hotel binnen en vraag of ik even op de wifi mag. Zonder boeking ga ik naar het eerste hostel. Een Rus die hier verblijft legt me uit dat ik moet wachten en dat het een goed hostel is. Hij is behoorlijk behulpzaam, maar kent amper Engels. Ik versta redelijk wat hij bedoelt met mijn magere kennis Russisch. Ik wacht op de eigenaar, maar zie dat de laatste goedkope kamer geboekt is. Ik besluit dus naar een ander te gaan. Wanneer ik daar toe kom is iedereen druk in de weer. Het is nog vroeg voor alle buitenlanders. Een echt hostel, met een zitruimte vol buitenlanders. Een paar Fransen en Duitsers, Twee Vlamingen, een Walloon, een Nederlander. In mijn geheel jaar reizen nog nooit zoveel Belgen bijeen gezien. Het is maanden geleden dat ik een comfortabele zit ruimte als deze heb gehad. China was altijd koud en meer 'restaurant zitruimtes', als ze die hadden. Japan had op zijn best een keuken met tafels en stoelen tot nog toe. Ik geraak druk aan de praat, ook al heb ik nog niets geslapen voor langer dan 24u. De helft van de mensen blijkt hier te werken met workaway. Een soort vrijwilligerswerk voor gratis accommodatie. Nodig in Japan om de kost te drukken. De Vlaamse meisjes zijn asociaal en vervelend. Belgen, voornamelijk meisjes zijn absoluut niet het fijnste gezelschap in het buitenland. Ze leven zowat in hun bubbel en hebben weinig interesse in andere, aangezien ze uiteindelijk al een gesprekspartner hebben. Maar ik ga mee met hen en twee andere meisjes, die zijn wel leuk, naar een sumorestaurant waar je grote porties kunt eten. We bestellen een giga schotel frieten en Takoyaki, octopusballetjes waar Osaka bekend om staat. Het Japans Amerikaans meisje is hongerig en eet ongelofelijk veel. Ik had eigenlijk al iets gegeten, maar ga er ook voor. Hierna wandelen we wat rond in het park en gaan we ’s avond naar een sushi conveyer belt restaurant. Vandaag toch al wat klassieke toeristenattracties gedaan als het over Japanse keuken gaat. De sushi in het restaurant is niet meteen hoogstaande kwaliteit, maar leuk om eens te ervaren. Als er iets is wat ik in Japan wil ervaren is het wel eten, en dan ook alle vreemde restaurant concepten. |
Day 14Eindbestemming is onbelangrijk
Vandaag ga ik met Pierre, de walloon, op stap. Hij brengt me naar een tempel dat interessant zou zijn. In plaats van de metro wil ik graag wandelen. Het is een eindje, maar lijkt me leuker. Osaka bevalt me! De stad is minder populair onder de toeristen, maar heeft zoveel charme. De buurt van het hostel is vol oudere mensen, daklozen, galerijen met nostalgische muziek die volledig bij de sfeer past. De kleine straten en alles is rustig en mooi. Vele karaoke bars, pachinko, een heel goedkope supermarkt met eigenaardige bevolking, hier en daar wat te vroeg dronken. Vele kleine standing bars. Osaka was meer een economische stad voor business. Na de crisis lijkt deze niet zo bruisend meer te zijn. Iets wat somber, maar alles behalve doods, hoe andere toeristen de plek omschrijven. Tokyo is fijn, maar zo bevreemdend. Dit is meer grimmig en dirty. Zoals een stad hoort te zijn. Doet me meer denken aan Brussel. De muziek in de galerij vlak achter het hostel past perfect bij hoe Osaka aan voelt. Ouderwets, maar niet dood, nostalgisch, harde leven, armoede, daklozen, hoe de wereld is. De minder mooie kant van het leven, maar toch bevat deze plek veel charme en schoonheid. Onderweg komen we in een buurt die zo fotogeniek is. Er is een tram. Er zijn treinsporen vlak achter de huizen. We belanden in een klein restaurantje dat vanop het klein perron te betreden is. We ontmoeten daar Yann, een man van Zwitserland. Hij werkt hier als scenograaf. We babbelen een tijdje en dan merkt Pierre dat hij zijn camera kwijt is. Vergeten op het perron. Na wat rondvragen blijkt een oude dame deze net naar het politiekantoor te hebben gebracht. Ze brengt ons naar het kantoor en vertelt onderweg iedereen haar verhaal. Wat een verhaal! Ze heeft ons gevonden, de eigenaar van de camera die ze net had weg gebracht… Hierna keren we terug en gaan naar een standing bar voor avondeten en sake. We eten dan wel geen sushi, de kwaliteit van de vis is een heel eind beter, sashimi, rauwe vis. Wauw zo veel lekkerder. We eten ook tempura en andere kleine dishes. De man achter de bar heeft een zware ruige stem, maar is zo lief. Hij maakt alles klaar en geeft ons uitleg en kiest min of meer wat we bestellen. We krijgen ook gratis eten, takoyaki, van enkele mannen aan de andere kant van de bar. Ze willen graag dat we de lokale specialiteit proeven. Mijn derde keer al. De eerste keer was niet zo goed. De tweede keer was vandaag naast dat restaurantje aan het perron, deze is ook niet slecht. Als afsluiter hebben we nog een drankspel in het hostel. |
Day 15-16Tachinomiya
Ik doe een hele hoop tempels in Osaka en wandel de volledige afstand tot aan het kasteel. Hier en daar veel toeristen in de tempels. Maar het kasteel is bezaaid met toeristen. Het park is gratis, het kasteel betreden kost geld. Ik zet me gewoon neer en geniet van het uitzicht en lach wat met belachelijke Amerikanen die selfies nemen en een koppeltje dat naast me komt zitten en ruzie maakt. Daarna neem ik de subway tot aan de Kuromon markt. Het is zo goed als afgelopen en er zijn dus serieuze kortingen. Ik probeer een sint jakobsvrucht. Het ding is gigantisch, zoals al de zeevruchten hier. De oesters zijn zo groot dat er meer vlees dan slijm is. Er zijn een hoop dingen die ik wil proberen, maar alles is duur en wil hier graag terug komen met iemand zodat ik dingen kan delen en meer kan proberen. Misschien lust ik niet alles en zit ik opgescheept met een kolos van een zeevrucht als ik het niet lekker vind. De kwaliteit van het eten op de markt is zo goed en vers. De sint jacob vrucht is groot, maar zeker niet taai. Ik heb afgesproken met Pierre en Yann om naar verschillende standing bars te gaan, tachinomiya. We proeven heel wat sake en smullen van allerlei vis en allerlei vreemde delen van het varken, alles is in kleine stukjes gesneden en heeft veel vet, gebarbecued en zo lekker, of het nu een stukje varkensstaart is of niet. Van ingewanden worst tot varkensstaart, het kan me weinig schelen. Alles is ongelofelijk lekker! Japanse keuken is gewoonweg lekker. Ik heb hier nog niets gegeten dat me niet bevalt en heb al van alles geprobeerd. Die rauwe vis, wauw! Geef me meer! Zelfs rauwe scampi. De versheid en kwaliteit is niets in vergelijking met Belgie. De sake is de beste rijstalcohol die er in Azie te vinden is. Meestal is rijstalcohol degoutant, als medicijnen alcohol. Maar sake is meer als straffere wijn, er zijn ook zoveel soorten. Voor iedereen wat wils. Spijtig dat eten en drinken hier zo duur is. Vergelijkaardig met op restaurant in Belgie, maar dan steeds kleinere porties. Azie heeft niet de Europese porties. Maar in Japan heb ik soms nog honger na een avondmaaltijd. Vooral omdat het zo lekker is. Maar een avondje als deze van proeven en snacken, met de nodige alcohol, bier of sake, komt toch snel aan een 40 euros, en dat was zonder overdaad aan eten en alcohol, maar eerder net genoeg. |
Day 17Jobaanbieding
In de dag loop ik wat rond. ’s avonds maken Pierre en ik spaghetti. En daarna neem ik de trein naar een ander hostel. Want waar ik nu verblijf gaat op zaterdag de prijs omhoog, van 1200 naar 2500 yen! Lichtjes overdreven. Maar mijn nieuw hostel licht redelijk buiten het centrum. Ik neem de trein en spreek een jonge dame aan op straat wanneer ik niet begrijp waar het hostel precies is. Ik sta voor een groot appartementsgebouw en geen enkele aanwijzing naar het hostel. Het meisje kijkt twijfelend naar me en is er van overtuigd dat hier geen hostel kan zijn, maar belt uiteindelijk naar de eigenaar. Die legt ons uit hoe we eerst naar het 10de verdiep moeten en met de trap een verdieping naar beneden. Nr. B902. De man is in de 70 jaar oud. Hiro is zijn naam. Hij heeft verwondingen aan zijn arm en hand van een brommer-ongeluk, en is vergeetachtig en klunzig. Het hostel is als thuis komen bij een grootvader die alleen woont op een klein appartementje. Hij is schattig. Hij toont me ook een andere kamer voor als ik niet op het bovenste bed wil slapen. Hij toont dat er verwarming is en vergeet dan waar hij de afstandsbediening heeft gelegd. Ik zet me aan tafel en drink een thee. Het is al 23u en morgen wil ik liften naar Kyoto. Ik vraag hem of hij karton heeft en de naam kan opschrijven in Kanji. Hij geeft me een schrijfbord cadeau en een stift waarmee ik op het bord kan schrijven en de tekst weer kan wissen. Een hemels geschenk als hitchhiker. Hierna praten we nog wat en een Japans meisje arriveert laat voor haar check in. Ze vervoegt ons aan tafel en vertaalt me hier en daar wat Hiro me probeert uit te leggen, want soms klinkt het zo onrealistisch dat ik twijfel of ik het wel goed begrijp. Hij vertelt me dat hij naar Bulgarije gaat in twee jaar, hij zal daar een sushi restaurant openen. Hij kent de koning en koningin en heeft dat met hen afgesproken. Hij vindt de mensen daar fantastisch en is niet zo fan van de Japanners. No good people. Hij wil nu zoveel mogelijk geld sparen, maar het hostel brengt niet voldoende op, dus werkt hij ook nog als security wachter gedurende de dag. Hij heeft help nodig voor in het hostel en biedt mij een job aan. Ik mag komen werken en het hostel na twee jaar zelfs alleen runnen. Ik zeg hem dat ik geen werkvisa heb, dit blijkt voor hem geen probleem en ik kan mijn visa verlengen. Ik en het Japanse meisje zijn stomverbaasd wanneer hij mij plots een job aan biedt voor twee jaar en meer. Hij zal me gratis accommodatie geven, en ontbijt, lunch en avondmaal zijn ook inbegrepen. Daarbovenop krijg ik 50.000 yen, ofwel een 400 euros per maand. Binnen 3 maand zou dat zelfs verdubbelen. Ik beloof hem uiteindelijk dat ik hem een maand wil komen helpen in enkele dagen wanneer ik terug kom van Kyoto. De deal is afgerond, het is al heel laat en ik wil gaan slapen. |
Day 18Meiko & Geisha
Ik heb mijn schrijfbord met de tekst: Kyoto by car, in het Japans. Ik wandel twee km naar de autostrade, een voordeel van dit hostel is dat het zo gemakkelijk is om van hieruit te liften. Er is een kleine oprit naar de autostrade en nog geen twee minuten en een jong meisje stopt. Ze vraagt me waar ik naartoe wil. Ze woont hier om de hoek. Ik vraag of ze me naar een service area op de autostrade wil brengen. Want ik wil liften naar Kyoto. Ze is enthousiast. Haar eerste lifter die ze meeneemt. Ik heb een vrije dag vandaag, weet ze me te vertellen. , voegt ze er aan toe. Ze blijkt grafisch ontwerper te zijn en is grappig en praatgraag. Haar Engels is redelijk goed. Ze brengt me dus volledig tot aan de plek waar ik moet zijn in de stad, ze wil nog enkele foto’s van mij nemen aangezien ze graag fotografeert en zal me deze later doorsturen via mail. Hierna rijdt ze gewoon weer terug naar Osaka, een 60km afstand. Ik ben eerder in Kyoto dan verwacht en heb nog een uurtje vooraleer ik heb afgesproken met mijn couchsurf host. Ik ga voor een lunch uit de supermarkt. Die hebben zo een ruim en vers aanbod. Daarna spreek ik af met Tommy. Hij leeft in een kamer van enkele vierkante meter groot. Dit op de bovenste verdieping. De kamer bestaat uit glas en is omringd met een terras dat groter is dan de kamer. Prachtig uitzicht over de stad van hieruit! Zou zelf best in deze kamer kunnen wonen. Wat heeft een mens meer nodig dan een bed, toilet en douche? De keuken is echter zonder kookplaat, potten, pannen of mes. Ik zou een vuurtje kopen en enkele basis benodigdheden. Hij kookt nooit en koopt zijn eten in de supermarkt, kant en klaar. Hierna gaan we de stad verkennen. Vele tempels en mooie buurten. We gaan naar de markt, maar die is minder fijn dan die van Osaka. Ik kan Tommy veel vragen stellen over lokale gebruiken en gewoonten, als ook over de verschillen tussen tempels en shrines, enkele Japanse woorden en Kanji geschrift, het verschil tussen shinto en boeddhisme en welke goden er in de tempels worden aanbeden. Ik leer enorm bij van deze namiddag, aangezien Tommy kan antwoorden op deze vragen. Niet elke Japanner kan dit! Of niet elke couchsurf host. Ik had deze vragen al meerdere malen gesteld, maar had geen deftig antwoord gekregen. We wandelen in Gion in de avond, ook wel bekend als Geisha district. Mooie straten met veel charme, maar ook veel toeristen. Vele Japanse toeristen, vele dames dragen kimono’s voor een dag, ze huren deze en genieten van een dagje selfies nemen en zich in de Geisha wereld te wanen. Als toerist kun je dus overal dames in Kimonos zien en fotograferen. Ook mannen hebben een outfit. In de avond is er een gratis performance van een Meiko, een Geisha in wording. Het duurt niet al te lang en is behoorlijk intrigerend en hypnotiserend. Hoewel je verder weinig van de Geisha’s kunt zien en meemaken. Maar het is en blijft een eigenaardig fenomeen. Er zijn niet zo heel veel meer over. Het is dan ook een hele andere soort studie en educatie. |
Day 19Tempelen
Vandaag wandel ik meer dan 20km. De hele stad door. Ik ben vroeg begonnen aangezien Tommy al om 8 uur de deur uitgaat en ik dus ook mee moet. Mijn eerste tempel is de Gouden tempel. Van zodra dat ik er binnen ga heb ik er spijt van. Ik had hier niet voor moeten betalen en iets anders moeten bezoeken! Zoveel toeristen, vlak na de inkom is er een security mannetje dat je naar de beste plek om te fotograferen stuurt. Iedereen staat te drummen en niemand staat gewoon stil om te bewonderen behalve ik. Ik neem uiteindelijk dan ook maar een foto en ga weer verder uit deze vervelende troep. Sommige dingen bekijk ik amper omdat er gewoon te veel volk staat. Ik ben rap weer buiten. Daarna ga ik naar een andere waar ik voor moet betalen. Ik heb nog nooit een rock garden gezien en besluit er dus voor te betalen. Deze tempel is heel wat rustiger. Kalm zelfs. Enkele architectuur studenten tekenen de tuin na. Ik zet me erbij en ook ik haal mijn tekengerief boven. Ik heb alle tijd aangezien ik pas in de late avond weer naar mijn host kan gaan. Het is nog net niet de tijd van de kersenbloesem, maar al wel van de pluim. Het is behoorlijk mooi en ik bezoek een hele boel shrines en gratis tempels hierna. In de avond ga ik naar het uitgaansdistrict. Minder interessant dan Osaka en Tokyo in mijn ogen. Op tempels na vind ik er maar weinig aan. Kyoto is alles behalve mijn favoriet. Hoezo moest ik zo snel mogelijk naar hier komen en is dit beter dan Tokyo? Die gast dat me dat wijs maakte in Beijing wou ook maar gewoon iets zeggen over Japan zeker? Hier zijn mooiere tempels en het is een historische stad met vele toeristenattracties. Maar de sfeer van de stad is minder interessant. |
Day 20Praline
Na een dagje tempels zien heb ik het er wel mee gehad. Ik hou me vooral bezig met wat rond wandelen en zitten in shoppingcentra. Wil vandaag niet zoveel wandelen. En het is koud! Op het einde van de avond ga ik naar de food court van het shoppingcentrum. Allerlei proeverijen van luxe producten, veel internationale dingen. Onder andere ook ook Leonidas en andere Belgische chocolatiers. Ik koop 1 praline, als een cadeautje voor mezelf. In Japan vieren ze valentijn volledig zoals in de films, daar hoort Belgische chocolade bij. Ik hou een aantal keren small talks met de verkopers, heb niets beter te doen. Koop me nog wat eigenaardige delicatessen en proef van alles dat te proeven valt. |
Day 21Platzak
Ik neem de bus tot aan het treinstation, daar heb ik nog genoeg geld voor. Maar een volgende bus voor de laatste 3km zit er niet in. Ik wandel deze met rugzak en koop nog net een brood en heb dit samen met wat nep camembert kaas, dat ik al eerder had gekocht, als ontbijt. Daarna ga ik naar DE shrine dat iedereen in Kyoto wil bezoeken, Fushimi Inari-taisha. Bekend uit meerdere films en is een fijne plek voor mooie selfies. Ik bezoek het omdat het gratis is, dicht bij de autostrade richting Osaka en ook omdat het zo interessant zou moeten zijn. Ik verwacht me aan een drukte en verwacht er niet al te veel van. Maar eens daar merk ik dat het een gigantisch complex is dat als ik het eerder wist meer tijd voor zou hebben genomen. Maar ben met backpack en wil niet te veel km en trappen doen. Ik doe de omgekeerde route dan de toeristen en kan toch enkele mooie fotos nemen in een minder grote drukte. Eens op de ontoeristische paadjes ben ik praktisch alleen en zijn er overal kleine shrines en begraafplaatsen die ongelofelijk mooi en fotogeniek zijn. Dit met de serene sfeer en de bamboo rond de paden maken dit echt een fijne attractie! Misschien wel mijn favoriet in Kyoto. Hierna ga ik dus platzak met mijn bordje aan de rand van de weg staan en probeer de 60 km naar Osaka te liften. Ik ben een klein beetje te lui om nog een paar km naar de autostrade te stappen en probeer het al eerder. Het is zo gemakkelijk in Japan en 60 km is enkel een uurtje rijden, heb dus alle tijd. Een oudere dame stopt en helpt me zo goed als ze kan. Ze begrijpt mijn eindbestemming, maar niet zo goed dat ik lift en naar de service area wil geraken, zodat ik vandaar naar Osaka kan. Ze is een beetje klunzig met aan de kant parkeren en wil me dan iets tonen aan de andere kant van de treinsporen waar je dus moet aanschuiven en de slagbomen voortdurend naar beneden gaan. Ze moet terug lopen om haar auto op slot te doen enz. Maar uiteindelijk begrijpt ze dat ik een hitchhiker ben en dat ze me naar de autostrade kan brengen. Het is grappig aangezien ze het woord kent en weet wat het is van op TV, maar niet had begrepen wat ze nu precies voor mij kon doen. Ze zet me niet echt af op een goede locatie. Maar ik wil niet meer van haar tijd verdoen. Ik wandel naar een tankstation vlakbij en ga daar eventjes met mijn bordje staan. 2min later stopt een koppeltje en neemt me mee. Ze zijn ongelofelijke vriendelijk en wonen in Osaka. In het noorden, en ik moet in het zuid-oosten zijn. Maar aangezien ze me gewoon graag willen helpen typen ze mijn eindbestemming in en willen ze me perse tot aan mijn hostel brengen. Ik vertel hen dat het vlak bij het Yaenosato station is, maar de dame zoekt op welk hostel daar in de buurt is en weet me al snel te vertellen in welk hostel ik verblijf. Ze zetten mij af en ik ga Hiro verassen dat ik al zo snel terug ben van uit Kyoto. En hem dus nu een maand ga helpen. |
Day 22Kuismaniak
Zo heel af en toe begin ik alles te kuisen. Mijn eerste werkdag in het hostel. De gehele keuken is zo vuil. Een oude man alleen die te veel werk heeft. Alle kastdeuren, maar ook de rest van het appartement moeten eraan geloven. Dit hostel is als bij een oude man, die alleen leeft, thuis komen. Rommelig, in elk hoekje iets. Gelukkig is het niet echt groot. Een halve dag later ben ik zowat klaar en kijk ik nog wat anime films, voor culturele educatie. |
Day 23Werken
Werken in Japan heeft zo zijn voordelen. Ik bespaar nu accommodatie en eten. Ik leef dus gratis. Daarboven op krijg ik van Hiro een 400 euros loon. Niet veel. Maar hiermee heb ik mijn gehele verblijf voor Japan gratis aangezien ik iets meer dan 400 euros al heb gespendeerd voor ik aan het werk ging. Een hostel kost minimum 10 euros, en eten zeer zeker dezelfde prijs per dag. Vervoer is niet goedkoop, zelfs in de stad niet. Ik krijg een fiets ter beschikking. Enkel inkomgeld en alcohol is mijn kost. Hoewel: “Do not Alcohol”, een van de verbodsregels in het hostel hier zijn. Hiro is schattig. Hij maakt mopjes, maar is niet altijd goed te verstaan met zijn Engels. Hij is trots en in de 70 jaar. Hij kent de koning en koningin van Bulgarije en wil daar graag een sushi shop open doen in twee jaar. Hij doet tijdens de dag een security baantje, terwijl ik het hele hostel zowat op mijn eentje doe. Hij deed ooit in diamant business en kent Belgie voor zijn diamanten. Hij is ook al overal in Europa geweest, Japanners reizen vaak toch wel wat af. Veel oude mensen hebben toch nog een baantje omdat het pensioen niet voldoende is. Zo zijn er veel taxi chauffeurs en security van de oudere generatie. Security is niet zoals in belgie voor de deur van de discotheek, maar aan parkings, werken, noem maar op. Er zijn heel veel mensen die hier onnodig werk doen. Zwaaien met een stok om de richting aan te duiden in een parking is niet bepaald nodig als alles al voor zich spreekt. Maar die mensen maken dan toch ook maar geld zeker. Hij is niet zo fan van de Japanners, no good people. Tegenwoordig zijn er veel mensen geld belust in Japan, werken en geld. Diegene die niet werken gaan de hele dag naar Pachinko machines om te gokken. Vele Japanners gaan naar de convenience stores in plaats van de supermarkt omdat niemand meer zelf kookt. Het is veel duurder in een convenience store. Maar ik moet toegeven, dat ik het fijn vind dat er ATM’s, kopieermachines, gratis wifi en toiletten te vinden zijn en dat in de late uurtjes. Een van deze voordelen van hier werken is ook dat ik zelf klaargemaakte maaltijden krijg die typisch zijn voor Japanse huishoudens, en vooral de oudere generatie dan. Dan moet ik niet speciaal op restaurant om deze maaltijden eens te kunnen proeven. In de ochtend eten veel Japanners French toast, ook Hiro. Gewonnen brood elke dag? Geen probleem voor mij! Hoewel het brood niet helemaal hetzelfde is hier. Hiro vergeet soms dat zijn helm nog op zijn hoofd staat en botst dan tegen de kast, of vergeet waar hij de afstandbediening van de airco heeft achter gelaten, of dat het vuur nog aan staat wanneer hij klaar is met koken. De frigo staat misschien nog open… Het is best schattig. Hardwerkend en ambitieus op zijn oude dag. |
Day 24Mijn eerste Manga
Vandaag maak ik een excel lijst voor Hiro. Hij wil graag een overzicht en vraagt me zijn excel lijst in te vullen. Die is echter zo onpraktisch dat ik van nul begin. Verder bestudeer ik Hiragana. Een van de Japanse geschriften naast Kanji en Katakana. Manga’s hebben een mix van deze drie geschriften. Leenwoorden uit andere talen in Katakana, Kanji komt oorspronkelijk van China, eerste geschrift in Japan. En dan Hiragana, klankengroepen die ik vanbuiten kan leren en dan kan lezen. Dit is uiteraard eenvoudiger dan Kanji. Manga voor kinderen is hierin geschreven, de jeugd heeft enkele Kanji symbolen in het geschrift. En volwassen hebben meer en meer Kanji. Naarmate de leeftijd, wordt het dus moeilijker. Ik koop Detective Conan. En lees vandaag nog de eerste pagina. Het gaat dan wel heel traag, en weet ook niet wat ik lees zonder google translate. Maar het is een begin. Aan het einde van de manga kan ik vlot lezen, en zal ik wel enkele woordjes kennen zonder google translate. Japans leren voor de lol. Als avondmaal maakt Hiro Hiroshima style Okonomiyaki, een soort pannenkoek met groenten. |
Day 25Danish are all alike
Hiro is zo vergeetachtig. Hij is min of meer vergeten dat ik vrij neem vandaag. Hij vraagt me allerlei klusjes, maar ik leg hem uit dat ik naar Nipponbashi ga vandaag voor een cosplay festival. Een van de dingen die ik graag eens wou zien in Japan. Ik neem de fiets tot aan het hostel waar ik Pierre had leren kennen. Daar heb ik met hem af gesproken. Ook andere van dat hostel gaan mee. De parade is niet de naam waardig, geen muziek of hele optocht. Maar hierna staan alle cosplayers aan de zijkant van de straat, die voor 3 uurtjes wordt afgesloten, te poseren voor de foto’s. Vaak schaars gekleed. In het algemeen zijn Japanners geen agressieve duwers en trekkers die vechten voor eerst te kunnen zijn. Maar wanneer het om de sexy schaars geklede dames in fantasierijke outfits gaat, blijken de regels anders te zijn. Hele groepen mensen, met grote lenzen, fotograferen er op los en vormen cirkels rond de populairste cosplayers. De hele straat is ongelofelijk druk. Je wandelt hier min of meer alsof je de onpraktische kimono draagt en enkel een stap kunt zetten van 10cm tot dat de stof je been blokkeert en het dus niet meer toelaat. Het voelt bijna alsof ik door een prostitutie straat wandel en me lichtjes schaam wanneer ik te lang kijk. Maar tegelijkertijd zoomen de Japanse mannen met hun lenzen om een close up te krijgen van decoltes en ontblote billen. Als een meisje zich bukt en onderbroekjes zichtbaar zijn, is er gegarandeerd een Japanner die het gespot heeft en er een foto van heeft gemaakt. Maar het merendeel van de cosplayers, jongens en meisjes, genieten van hun aandacht. Hier en daar een man in favoriete anime outfit, of het nu een meisjes-schooluniform is of niet. Ik herken een paar anima-figuren, aangezien ik de bekendste films ook gezien heb. Al snel geraak ik in de drukte de groep kwijt. Een uurtje later kom ik Pierre en een Deense gast terug tegen. De Deen is lichtjes bezopen en is ongelofelijk irritant. Een van de dingen die hij over zijn land te vertellen heeft: “We Danish are all alike.” , aangezien Pierre een Walloon is en Ik een Vlaming en Belgie uit vele contrasten bestaat hebben we politiek gezien niet altijd eensgezindheid. Maar Danish people zijn allemaal gelijkaardig en eensgezind op elk vlak. We komen ook Nicolas en de Zuid-Koreaan van mijn hostel tegen. Samen gaan we voor een koffie. De Deen valt onmiddellijk in slaap. Wanneer hij zijn hoofd lichtjes opheft begint hij over te geven op tafel. We geven hem een kopje en Pierre probeert hem naar het toilet te sleuren. Hierbij valt het kopje van tafel en besmeurt het de muur en zijn broek. De Deen valt half in slaap op het toilet. We brengen hem dan maar terug naar het hostel. Daarna gaan we voor sushi en nog meer eten wanneer we met een hele groep een eetfestijn houden in het hostel. Een fijne avond. Hierna de fiets weer op. |
Day 26-31Sumo spierballen
In de week heb ik flink mijn werk gedaan voor Hiro en ook wat anime films gekeken en wat geschreven en dingen voor mezelf gedaan. Maar Ik heb woensdag afgesproken met Hiro dat ik naar de sumo wedstrijd zal gaan. Dit doe ik met een schattige Japanner van in de 40 en een Duitse oude dame die in Australië woont. Ik heb besloten niet naar het toernooi te gaan, maar naar een gratis training. We staan vroeg op en nemen de trein naar het centrum. Wanneer we toe komen is de training al begonnen. Enkel de nieuwelingen, met zwarte mawashi, zijn er al en doen hun best de tegenstander uit de cirkel te duwen. De beginnelingen zijn duidelijk magerder. De echte zware mannen met witte Mawashi komen later pas trainen. Er is een Duits meisje dat binnen in de tent mag kijken, ze heeft connecties. Wij moeten buiten de tent blijven. Het is fijn om de training te zien omdat we de worstelaars zien toekomen op hun fiets, hen zien voorbereiden met push ups, lenigheid oefeningen enz. Ook zien we de beginnelingen de peignoir van de befaamde rikishi’s dragen. Deze zijn op de moment ook bezig aan het sumo toernooi dat zich elke avond tot deze zondag plaatsneemt! We krijgen dus te zien hoe de misschien toekomstige winnaar zich voorbereid! Sumo is afkomstig uit een ritueel in de Shinto religie. Tijdens de Edo periode is het een professionele sport geworden waar geld mee te verdienen valt, een vorm van entertainment. Enkele, de befaamde Mongoolse worstelaar die het toernooi lijkt te gaan winnen, wordt opgehaald in een wagen, het is overigens verboden voor hen om zelf te rijden met een wagen. De andere druipen af met een fiets. Fans vragen foto’s en handtekeningen, een dame vraagt om haar baby vast te houden zodat het kind sterker zou worden. De rikishi blijken vele regels te moeten volgen en verbouwen vrijwillig hun lichaam tot deze blok vlees. De mannen duwen de tegenstander uit de ring alsof ze boerenpaarden zijn die een groot gewicht voortduwen of trekken. Paardenkracht. Het gewicht kan daar uiteraard bij helpen, maar is geen vereiste. Er komt wel verbazingwekkend veel lenigheid bij kijken. De mannen moeten voortdurend door de knieën buigen en spreiden hun benen daar bij behoorlijk ver. Ik denk dat de meeste mannen daar niet capabel toe zijn als ze dat niet trainen. Het buigen levert alleszins wel veel smakelijke zichten op! Met dat stukje riem dat hun bilspleet bedekt. Gelukkig zijn de meeste Aziaten niet heel harig! |
Day 32Kobe biefstuk
Pierre en ik fietsen een 10km tot aan de autostrade, niet ver van waar we ook de trein kunnen nemen naar Kobe. Ons fiets parkeren we aan een familiemars en we wandelen en hitchhiken richting treinstation. Onze eindbestemming is enkel 30km verderop en maar 300 yen met de trein, minder dan 3 euros. Maar toch proberen we eventjes te liften, aangezien we dan toch aan de juiste autostrade zijn. Het lukt niet goed, de locatie is niet ideaal en we staan onder de autostrade, niet aan een oprit ervan. We besluiten de trein te nemen. Het is echt niet duur voor Japan, deze 10km die ik net gefietst heb, in het stadscentrum, zou bijna evenveel kosten. We stoppen enkele haltes voor het centrum van Kobe. Hier zijn de sake-brouwerijen te vinden! Het is dan wel nog maar middag, we gaan toch voor het gratis proeven! Gratis alcohol… We nemen de trein verder tot aan het centrum en wandelen rond. We kopen ons een brood en eten dit met een omelette die ik al eerder had gebakken. Daarna komen we een Kobe beef restaurant tegen, tijdens de lunch is het net betaalbaar (halve prijs) om het eens te proeven. We gaan voor een beef sushi en de kleinste steak met rijst, soep en salade. De ober toont ons hun certificaat en legt alles zorgvuldig uit. We krijgen een plastieken schotel met biefstukken die toont hoeveel beef je krijgt voor het aantal gram dat in de menu staat. De service is heel goed! En de Kobe beef ook! Het beste stukje biefstuk dat ik al gegeten heb! Het is dan ook niet voor niets de beste biefstuk ter wereld verklaard. We hadden al gegeten en hebben niet veel honger, maar ik herinner Pierre er aan dat hij moet eten of dat ik het op smul. Het moet maar niet zo lekker zijn. Hierna hebben we nog allerlei proevertjes die worden aangeboden in de markt. En toon ik Pierre hoe lekker olijfolie kan zijn in de Oil&vinegar voor nog meer lekkers. Daarna wandelen we rond in de Chinese buurt. Blijft grappig om Chinese buurten te bezoeken in andere Aziatische landen. Kobe is een belangrijke haven geweest en heeft dus handel gedreven met China en Europese landen, als ook met Amerika. Naast China town kan je dus ook Foreign houses bezoeken, Europese en Amerikaanse gebouwen die dateren van die tijd dat buitenlandse handelaars hier settelden. Het is allemaal wel heel kitscherig, Japanese way om erfgoed te behandelen. Gerenoveerd met nepbakstenen enzovoort. Het lijkt iets wat uit een sprookjesland te komen. We bezoeken dit in de avond wanneer de toeristen weg zijn en de met lichtjes versierde buurt opgelicht wordt en zien de avond hier vallen. Ik kom hier ook een bar tegen dat zich “Bruin Cafe” noemt. Letterlijk in het Vlaams. Ik Ga er even binnen kijken, maar het heeft meer weg van een Frans hotel met nog wat vreemd decoratie en gekleurd spotlicht. Zeer eigenaardig. Het heeft niets te maken met Vlaanderen en de term is niet goed gekend in andere landen en talen. En geeft al helemaal geen chique referentie aan een etablissement. Grappig. Ik had gehoopt een echt bruin cafe te vinden met een paar goede bieren. Niet veel later kom ik een cafe tegen dat zich “Brugge” noemt. Deze heeft wel degelijk Belgisch bier op de kaart, maar niet aan Belgische goedkope prijs. Stom dat ze geen Brugse zot op de kaart hebben. Het eten is dan weer weinig refererend naar Belgie. Kobe is meer toeristisch dan Osaka en wel door het befaamd stukje biefstuk. Vandaag was alleszins een toffe dag met veel lekkers om te verteren! |
Day 33-50 |
Day 51All night long
Hiro is vergeten dat het mijn vrije dag is en hij vraagt me van alles te doen. Hij moet weer naar het ziekenhuis en zou in een uurtje terug zijn. Dit duurt echter een paar uur en mijn plannen om ver te fietsen naar de grootste tombes in de wereld zitten er niet meer in voor vandaag. Er zijn grote sleutelgat-vormige eilanden die niet te bezoeken zijn op de eilandjes, maar wel erom heen. Niet toeristisch en ongekend. Je kan dan ook niet al te veel zien. Ik neem de fiets naar de stad en bezoek nog enkele andere dingen die ik wil zien. In de avond spreek ik af met Pierre om naar enkele standing bars, geen plaats voor tafels en stoelen, te gaan. Ik heb gisteren twee belgen ontmoet en die willen wel mee op pad vanavond. Vier belgen samen op stap. We spreken af in Namba en gaan naar twee restaurantjes waar ik met Pierre en Yann geweest ben vorige keer. Die waren zo goed! Eerst gaan we naar het varkensvlees-restaurant en eten allerlei eigenaardige lekkere stukjes van het varken: Hart, wang, hoofd, maag en snuit. Dan weer heerlijke sushi. Hierna wandelen we nog wat verder en ontdekken we dat het al laat is. We moeten of nu terug keren en geen pintje drinken, waar we allemaal goesting in hebben, of een heel dure taxi nemen (geen optie) of de hele nacht door feesten. We gaan voor dat laatste en zitten nu vast in de stad tot morgenochtend de eerste trein weer rijdt. Het duurt ons een tijd voor we de bars vinden, of toch deze zonder inkomgeld. En dan belanden we in een cafe waar iedereen al ongelofelijk dronken is. Een bar vol buitenlanders. Een paar Engelsmannen en Australiërs, enz. Een van hen betaalt me enkele drankjes en wil met mij naar boven gaan voor privacy. Dat sla ik mooi af en moest ik er zin in hebben denk ik niet dat die daar toe is staat is met zoveel alcohol. Jules en Michiel zijn heel grappig. Vooral Jules die dat van acteren en onnozel doen houdt. Wanneer we het hier beu zijn gaan we voor een discotheek. De eerste die we binnenstappen heeft echter een belachelijk hoge inkomprijs. Iets van 30 euros per persoon. Daar doen we niet aan mee en we vinden een discotheek waar buitenlanders geen inkom moeten betalen. Hier kunnen we ons bezig houden tot in de vroege uurtjes. Pierre, Michiel en ik willen ons nog eens verplaatsen, Jules wil nog wat doorfeesten in deze club. Onderweg rapen we enkele dronken Japanners van het straat die in het midden van de straat of in de goot liggen in hun maatpak en met aktetas. Het is vrijdag, de mannen komen na hun werk drinken met hun bazen, collega’s en klanten. Ons drietjes belanden in een bar van een Nigeriaan die met ons nog wat tafelvoetbal speelt en ons gratis shots en takiyaki geeft. De eerste trein gaat er bijna zijn en we vertrekken naar het station. Hier vinden we Jules terug. Hij is lichtjes beschonken. Iedereen is moe, maar in een gekke bui. We hangen nog wat rond en gaan opzoek naar eten en munchies voor we effectief het bed opzoeken. |
Day 52Een hostel runnen
Nicolas komt me vandaag helpen. Komt dat even niet slecht uit. Ik ben nog doodmoe en heb niet veel zin in mijn werk. Maar ik kan Nicolas uitleggen wat te doen en dan doet hij de rest. Hij zal me binnen twee dagen vervangen. Ik doe alles op mijn gemak. Ps: De foto is de leefruimte van ons hostel en ook de slaap- en werkplaats van Hiro |
Day 53Chaos in huis
Nicolas weet alles al en help dus gewoon wat bij. Maar Hiro heeft grootse verhuis plannen. Hij wil grote bagagerekken in de kamers krijgen. Hiervoor moet alles in huis verplaats worden, deuren eruit, tafels aan de kant, kasten uit de weg, noem maar op. Een grote chaos. Nicolas vraagt me steeds om help om Hiro bij zijn zinnen te krijgen. Die dingen zijn gigantisch en alles lijkt onmogelijk. Maar Hiro is koppig en ik kan daar nu eenmaal niets aan doen. Ik ben niet van plan om al dat spul te sleuren. Op miraculeuze wijze krijgt Hiro het er koppig genoeg allemaal in. In de avond is alles weer gekuist en is het mijn afscheidsfeestje. Niets speciaals, maar fijn. |
Day 54Jonge dame
In de ochtend nog een knuffel en een stevig ontbijt en ik trek er op uit. De trein naar Namba, dan naar Kobe. Hier begint het te regenen, en hard. Maar ik sta met mijn bordje toch maar klaar aan het begin van de autostrade. Een tijdje later krijg ik een rechtstreeks lift naar Tokushima. Het duurde iets langer dan wat ik gewoon ben van Japan, maar Tokushima is een ander eiland en niet de bestemming van de meeste auto’s die me passeren. In de auto heb ik moeite met wakker blijven. Mijn ogen vallen voortdurend dicht en wanneer ik ze open doe is het uitzicht telkens wonderbaarlijk, behoorlijk grappig. Ik ben voortdurend half aan het slapen en tussendoor foto’s aan het nemen met mijn gsm van het landschap en dan vallen opnieuw de ogen weer dicht. De foto’s zijn niet meteen fantastisch aangezien het intrigerend is in het echt, zelfs met de regen, of misschien wel met de regen, maar niet op foto met mijn GSM, in een bewegende auto met bewegende ruitenwissers. Japanners brengen me altijd volledig tot eindbestemming. Ik kom toe bij een Japanse familie. Het is groter dan ik tot nu toe gezien heb in Japan. Wauw! Zowat normale grote voor Belgenland. Ik krijg een kamer die traditioneel is en slaap op een tatami-matras. Ik krijg een earl grey- thee die alleen Japanners beter kan maken dan wat het oorspronkelijk hoort te zijn. Het nam haar dan ook veel werk de thee te maken. Enkele uurtjes later komt de jongste dochter van 9 jaar thuis en leer ik wat Kanji uit haar schoolboek en doet ze haar wiskunde. Daarna leert ze me enkele spelletjes en ik moet zeggen dat kind is redelijk slim en spreekt Engels zo goed als ik dat doe. Elke avond krijgt ze een uurtje les via skype op de computer. Ze legt me het spel speed uit, een variant op het spel zenuwen dat ik ken. Ik leg haar mijn variant uit en ze vind het leuker dan haar versie. Daarna leg ik haar een ander spel uit dat haar ook bevalt. Echt een tof en slim kind dat geen moeite heeft met verliezen, of winnen en er gewoon plezier in heeft en de logica heeft om het voor mijn ook nog spannend te maken. De oudste is 13 jaar en komt pas om 7 uur thuis. Na het eten speel ik nog enkele spelletjes met de jongste en dan gaat ze redelijk laat slapen om dan weer om 6 uur morgenvroeg op te staan voor school. |
Day 55Als een zwerver
In de ochtend ga ik naar het Poppentheater. Dit was heel fijn om te zien! Er wordt een deeltje van een traditioneel verhaal afgespeeld. Een van de werknemers van het museum toont me hoe zo een pop wordt bespeeld met 3 mensen per pop. Deze theater voorstellingen en de technieken om deze poppen te maken zijn uniek in Tokushima en Shukoku (eiland) heeft een reputatie in Japan. De voorstellingen werden oorspronkelijk gespeeld en gegeven voor Indigo boeren die zich hiermee ontspannen. De poppen kunnen hun handen, ogen en zelfs wenkbrauwen bewegen. En ze zijn allemaal uit hout, handgemaakt. Hierna wandel ik een heel eind tot aan het kasteel park. Het kasteel is nu een ruine, maar het park is wel mooi. Ik leg me neer en doe er een dutje als een zwerver. Iedereen staart me aan, maar ik leg mijn sjaal over mijn hoofd en trek het me niet aan. Hierna spreek ik af met een andere host. Een student met een klein studentenkot. We gaan samen uit eten en hangen wat rond in zijn piepklein appartementje. Het is leuk om afwisseling te hebben met CS. Gezinnen zijn leuk, maar een student is weer eens wat anders. |
Day 56kazuabashi
Mijn meest uitdagende hitch hike dag. Ik probeer van Tokushima tot aan de vine bridges en poppen-dorp te geraken, niet via de snelweg, maar een heel lokale weg. Daarna hoop ik ook nog helemaal tot in Matsuyama te geraken. Mijn eerste lift duurt een tijdje. Niemand moet die weg volledig op, maar gewoon ergens zijn aan de rand van de stad. Ook is het nu geen weekend en heeft niemand tijd. Een dame stopt en het communiceren loopt moeizaam. Haar man belt me om mij te checken en te horen waarom ik lift en wat ik doe, voor de veiligheid van zijn vrouwtje. Ze gaat naar een plek ergens op de snelweg die ik niet wil nemen. Ze probeert me uit te leggen dat ze me via de snelweg naar die splitsing brengt waar ze iemand gaat bezoeken om te fitnessen. Ze zou ook via de oude weg kunnen rijden en dan daar vanuit de andere richting naar die splitsing. Dit zou uiteraard me beter uitkomen. Opnieuw is de communicatie heel moeilijk en rijdt ze naar de snelweg, via een omweg. En dan wanneer we die spitsing bereiken rijdt ze me toch naar mijn bestemming. Dit blijkt echter een trage zotte weg te zijn. Veel bochten, smalle weg, zotte uitzichten. Het duurt allemaal uren en ze blijft telkens omwegen doen, van gedachten veranderen enz en de weg is gewoon zot. Eens we eindelijk aan de bruggen toekomen bezoeken we dit samen en moet ze dringend terug zodat ze haar kinderen kan ophalen thuis in Tokushima. Hopelijk haalt ze dat met deze absurde wegen! Ik wandel enkele km met rugzak naar het poppen dorp. Het dorp is heel klein en de bevolking is zo verouderd dat er telkens mensen sterven, maar geen bijkomen. Dit betreurde een bewoner en ze besloot poppen te maken om de overledenen in het dorp te vervangen. Het heel dorp staat vol poppen die dagdagelijkse dingen doen, grond telen enz. Er is ook een brug naar een school die kapot is, enkele poppen werkmannen houden de mensen tegen tijdens de werken, maar die lijken echter al lange tijd gestaakt te zijn. Het dorp is somber, maar intrigerend. Een man waar ik eerder met stond te praten is op pensioen en wou me graag naar een kruising brengen een heel eind verderop. Hij geeft me een uurtje om het dorp te bezoeken en dan vertrekken we. Hij is enorm lief en schattig. Ook hier is de communicatie moeilijk en veranderd hij van routes en rijdt gigantisch om. Ik weet niet of het is omdat hij bepaalde stukken van de wegen probeert te vermijden. Maar deze rit duurt opnieuw uren!. Uiteindelijk brengt ook hij me volledig naar mijn bestemming: Matsuyama. Maar de weg ernaar toe was ongelooflijk zot. Ik heb geen idee wat de uiteindelijke afstand was aangezien we allerlei omwegen hebben gedaan, maar via snelweg is dit 220km. Ik heb in totaal 8 uur in de wagen gezeten met hen! Het liften zelf was enkel 15 minuten wachten in totaal. Wat een dag! Ik ontspan in Dogo Onsen, een van de oudste in Japan en zeer bekend, uit de Anime Spirited away. Zalig! |
Day 57If you don’t mind
In de ochtend zie ik mijn host snel vooraleer ze naar haar werk gaat. Ik had een briefje achtergelaten om me wakker te maken wanneer ze vertrekt. Daarna begin ik te liften naar Onomichi. Eens daar zit ik vast aan mijn backpack en bezoek het kleine mooie stadje met dit gewicht op mijn rug. Er zijn vele kleine steegjes en overal tempels, een groot deel ligt berg op. Er zijn enkele wandelroutes, de toeristen vallen al bij al goed mee omdat het niet zo bekend is, eerder een dag uitstap van Hiroshima. Hierna probeer ik tot in Hiroshima te liften. Een jongen stopt en wil me brengen tot aan het volgende stadje waar hij woont. Maar dan rijdt hij er voorbij en wanneer ik vraag of hij niet ging stoppen zegt hij: “Do you mind if I bring you to Hiroshima?” Dit is Japan! No, Do you mind to bring me? Het is zijn verlofdag en hij heeft dus tijd. Ik drop mijn spullen in mijn hostel en we gaan op pad. Ik had gezegd dat hij op zijn minst iets moest doen in Hiroshima voor hij terug rijdt. We gaan uit eten en hij bestelt heel wat lekkers en veel bier. Hij blijkt goesting te hebben in bier. Na ons diner brengt de ober de rekening naar hem uiteraard aangezien hij een man is. En hij betaald met kredietkaart. Ik krijg nog niet te zien hoeveel het was en hij wilt perse de rekening betalen. Nu is het al laat en hij heeft teveel gedronken om terug te rijden. Hij wilt enkele uurtjes in zijn auto slapen, ik zeg dat er misschien plaats is in mijn hostel, maar dat maakt hem niet uit. Dit is Japan. Dingen verlopen gek. Mensen zijn te vriendelijk soms dat alles wat ongemakkelijk wordt. |
Day 58Miyajima
Ik wandel door het peace park in Hiroshima en ga naar het museum van de atoomboom. Spijtig genoeg moet ik zeggen dat het museum eerder teleurstellend is. Ongelofelijke drukte, maar ook veel nep bakstenen die de tentoonstelling versieren om aan te tonen dat de muren zijn verwoest. Er zijn wat technische details en artifacts, maar het museum heeft zeer zeker niet de impact die het museum in Cambodia heeft over de Kmer Rouge. Niet de beste curator. Het verhaal op zich blijft een impact hebben, maar het museum laat het voorstellen van de impact op de mensen en Japan wat te veel over aan de bezoeker. Het park en het enig gebouw dat recht is blijven staan vlak onder de bron van de ontploffing is dan weer wel heel goed. En intrigerend. Respectvol gedaan. Tegen de middag ga ik naar Miyajima eiland, de meest gefotografeerde tori gate in Japan is hier te vinden. Er zijn een hoop bambi’s en toeristen. Ik ben net tijd om te zien hoe je tot aan de gate kunt wandelen. Alle toeristen proberen een selfie te nemen voor het water van de zee de poort onder water zet, dit doen ze tot de laatste seconde. Daarna ga ik voor mijn aller eerste oesters. Gefrituurd en groot. Ik overtuig mezelf dat alles lekker is in Japan en ik krijg opnieuw gelijk. Het is lekker. Daarna stelen de bambi’s mijn frieten bijna en ga ik voor een wandeling in de tegengestelde richting als de mainstream. Ik hike de berg op en gedurende de gehele weg zeg ik: “Konichiwa!” wanneer een heel grote groep studenten op schooluitstap de berg naar beneden wandelen en met zoveel zijn dat ze over enkele km verspreid zijn. Eens op de top bezoek ik wat tempels en ontspan met een prachtig uitzicht en lekker in het zonnetje tussen de grote stenen waar niemand me stoort. In de avond keer ik terug naar het peace park om het wat beter te bezoeken en een Australier die hier woont spreekt me aan. We gaan voor een biertje en okonomiyaki Hiroshima style. |
Day 59Konijnen eiland
Ik lift van Hiroshima naar Okayama. Ik vertrek aan de verkeerde zijde van de stad en het neemt me even om tot aan de andere kant te geraken. Daarna wordt ik opgepikt door 3 dames. Ik kan met hen meer rijden naar konijnen eiland. Letterlijk te nemen. Een eiland vol konijnen. Twee dames zijn van Japan, eentje is van Zuid Korea. Wat elk van hen bind is India. De dames zijn gek en hilarisch. Een van hen gaat verhuizen naar India, ze heeft een Indische man gevonden. Japanners in India is een amusante voorstelling in mijn hoofd. Die culturen verschillen zoveel van elkaar. Maar ze zijn alle drie fan. Het is het afscheid van de dame die naar India verhuisd. We nemen de ferry en nemen konijnen voer mee. Eens daar hebben we niet teveel tijd doordat ik nog moet verder kunnen liften voor het donker is. We huren een elektrische fiets en gaan het eiland rond. Er zijn verschillende dingen te bezoeken, overblijfselen van wanneer Japan hier giftig gas produceerde en dit waarschijnlijk testen op konijnen. De Amerikanen hebben na de oorlog alle infrastructuur verwoest en de proefkonijnen vrijgelaten. Als we terugkeren helpen de dames me op de parking om een wagen te vinden die naar Okayama gaat. Op de nummerplaat staat de plaatsnaam waar de wagen is geregistreerd. We vinden een wagen die van Okayama komt en de grootvader met kleinkind en dochter nemen me mee. In Okayama ontmoet ik mijn hosts, een gezinnetje met twee jonge kinderen. Ze zijn heel lief en de kindjes zijn al aan het slapen in de zetel. We eten okonomiyaki op allerlei anderen manieren, met varkensvlees, seafood, oesters (Alles is lekker in Japan.) en ook Hiroshima style met noedels en ei. Echt heel lekker! Zelfgemaakt aan tafel. |
Day 60Present
In de ochtend doe ik een uurtje Zazen meditatie in Sogenji temple. Daarna fotoshoot met het gezin. En dan wordt ik met de wagen naar het begin van de autostrade gebracht. Onderweg krijg ik nog yakitori, gebakken kippensatees van allerlei delen van de kip, mee. Een ouder koppeltje stopt wanneer ze mijn bordje Himeiji zien. De dame zegt me dat ze me naar Himeiji brengen, maar niet via de snelweg. Geen probleem. Onderweg praten we een heel eind en weet ze me te vertellen dat ze eigenlijk champignonnen en bamboo gingen plukken in het noorden van Okayama. Ze hebben hun plannen voor mij dus veranderd. Eens in Himeiji gaan we samen naar het kasteel en de tuin. Het is ontzettend druk, maar mooi. Een van de weinige kastelen die niet heropgebouwd zijn, maar gerenovereerd. Als lunch deel ik mijn Yakitori en krijg ik nog een maiskolf als cadeau. Ik koop me nog een durum, want als ik dat tegenkom, kan ik dat toch niet afslaan! Wanneer ik met haar man de weg naar de autostrade bekijken, daar waar onze wegen zouden splitsen, gaat de ongelofelijke toffe en vriendelijke dame naar de souvenierwinkel, zoals Japanners dat doen. Ze komt terug met een ijsje van Cherryblossem voor mij. LEKKER! Dan weer fototijd en als laatste krijg ik een speld van Himeiji kasteel cadeau als souvenir. Die Japanners toch! Niet te doen! Super fijne tijd. Daarna is het al redelijk laat en hoop ik snel een lift te vinden. Asago als eindbestemming voor vandaag. Een vader en twee dochters stoppen en vragen waar ik heen ga. Asago, Wadayama station. Ik mag met hun mee en na een moeizame google translate conversatie blijkt dat ze me naar daar brengen terwijl ze eigenlijk vlakbij Himeiji wonen. Ik leg hen uit dat ze me aan een service area kunnen afzetten aangezien mijn bestemming 60km verderop ligt. Maar ze willen me toch tot daar brengen. De muziek die door de auto gonst is pop muziek van America, met veel black music en dus veel teksten over seks. Ik vraag de 17-jarige hippe tieners of ze verstaan waar de teksten over gaan. Het verraste hun dat elk liedje waar we naar luisteren min of meer over seks gaat. Eens in Asago, de middle of nowhere, is er geen internet. Ik had afgesproken om een berichtje te sturen aan mijn couchsurf host wanneer ik aangekomen ben. De hippe vader met diamanten oorbel en de dochters willen me graag helpen en proberen samen met mij een oplossing te vinden. Ik zeg hen dat ik het wel zal oplossen en dat ze bedankt zijn voor alle moeite. Maar ze blijven mee wachten. Uiteindelijk wanneer een oplossing nadert arriveert plots de host in een wagen. Hier staat me een feestmaaltijd te wachten van Japanse dumplings. Maar eerst Campai, Biru! |
Day 61In de wolken
Ik een Duitser, Jonas, verblijven samen bij het gezin van Tomoko. In de ochtend brengen de ouders ons naar een viewpoint om Takeda kasteel, dat op een berg staat, mysterieus tussen de wolken te zien stijgen. We vertrekken om 4:50 in de ochtend, maar helaas is het geen goede dag en zijn er geen wolken. Jammer. Daarna gaan we terug voor een dutje en gaan pas in de namiddag het kasteel zelf bezoeken, of allensinds de ruïnes ervan. In de avond ga ik samen met Tomoko en haar twee dochters naar haar moeder en de moeder van haar man helpt ons in traditionele Japanse kleding te wikkelen. De zomervariant van de kimono. Even op de foto en dan weer in Western style terug keren. Janas, haar man en ik gaan samen met het zoontje tafeltennis spelen in een zaal. We ontmoeten daar een klasgenootje en zijn vader. Samen keren we terug voor opnieuw een feestmaaltijd. Takoyaki, zelfgemaakt (tot nu toe enkel gegeten), en kip, aardappelsalade, enz. Tomoko is een heel goede kok! Als dessert nog een appeltaart. Wauw! Zalig! Fijn om ook een mede couchsurfer te hebben. De kids en man zijn behoorlijk grappig en Tomoko is zo vriendelijk. |
Day 62Liften in Japan
In de ochtend brengt Tomoko me naar een plaats waar ik zou kunnen liften. Nog niet aan het begin van de autostrade, maar de weg leid er rechtstreeks naartoe. Een paar minuten later neemt een kleine truck me mee. Hij zegt dat ik niet op een goede plaats sta en dat hij me naar de autostrade brengt. Dit zonder Engels of Japans. Onderweg moet hij nog enkele klusjes klaren. Hij levert benzine aan enkele graafmachines. Terwijl ik moet wachten biedt hij mij zijn koffie aan. Het begin van de autostrade is meteen ook de plaats waar je de bus neemt naar allerlei bestemmingen als ook een rest area voor doorreizigers. De man kijkt wat rond naar de nummerplaten, die geraden waar de auto’s vandaan komen. De man wil dat ik veilig ben en regelt me een volgende lift naar Kyoto. Vanwaaruit ik dan weer verder kan liften. De volgende man is aan het einde van zijn vakantie. Hij heeft rondgereden in allerlei plaatsen in het zuiden van Japan. Opnieuw geen lelijke vent voor zijn leeftijd (ik raad oudere dames van Belgie aan om eens naar Japan te reizen). Hij luistert naar klassieke muziek en woont voorbij Nagoya. Hij kan me dus eigenlijk tot aan Nagoya brengen. We rijden langs Kyoto en ik vraag hem of hij me naar het zuiden van de stad kan brengen. Hij blijkt niet naar Kyoto te gaan, maar eigenlijk naar Nagoya. Hij rijdt langs het grootste meer van Japan vlak achter Kyoto en zet me af in een service area op de autostrade. Na een vluchtige blik op de nummerplaten van de auto’s besluit hij zijn plannen te wijzigen en me helemaal naar Takayama te brengen. Hij heeft nog tijd vooraleer hij echt terug moet zijn en kan morgen zijn vakantie beëindigen. Eens daar boekt hij in het zelfde hotel en eten we samen. Daarna bekijk ik wat ik morgen ga doen en gaat hij de onsen in. |
Day 63Plannen vallen in het water
Het regent vandaag. Ik wil liften naar een klein dorpje, Shirakawa, toeristisch, maar wil het toch eens zien. Ik wandel naar het begin van de autostrade. Deze weg leid ook naar Hida, een ander toeristendorpje. Het duurt een hele tijd vooraleer iemand stopt. Zeer zeker het langste dat ik in Japan heb moeten wachten. Mijn bordje zegt Shirakawa en dan veranderde ik het naar Hida. Een acteur/brouwerij eigenaar neemt me mee. Hij is schattig, net iets jonger dan ons mama. Japanners zijn duidelijk de knappere Aziaten. Hij gaat naar Hida omdat hij daar een meeting heeft over een film. Hij kegt me uit dat ik hierna terug naar Takayama moet om dan opnieuw naar Shirakawa te liften, want de weg vanuit Hida is afgesloten dit seizoen, te gevaarlijk. Eens in Hida krijg ik een kaart van de stad en kan ik het in een uurtje doen en terug meerijden naar Takayama als ik wil. Hida is klein en ik wil vandaag naar Shirakawa dus race ik door het kleine centrum. De regen maakt de plek niet minder mooi, in tegendeel. Er zijn verschillende brouwerijen en ik proef wat gratis sake en koekjes. Bezoek enkele tempels en ben eigenlijk blij dat het regent en dus kalm is. Eens terug in Takayama zet X me af aan de ingang van de autostrade, een andere plaats. Hier veel auto’s die deze weg nemen, maar die gaan richting Nagoya. De foute richting en er is geen stop of service area daar waar de wegen splitsen. Het is ook geen weekend en dus hebben mensen niet te veel tijd. X komt na een uurtje kijken of ik er nog steeds ben. Hij heeft nu tijd en wil me naar Shirakawa brengen als ik mee voor de autostrade betaal. Hij is zo lief. Waarom niet. Steeds een pak goedkoper dan de bus. Eens daar blijkt het vol Chinezen en andere toeristen. Die nemen allemaal een georganiseerde toer of de bus. De locale toeristen zijn er niet met dit weer en buiten het weekend en ik had dus niemand die me zou meenemen. Het dorpje is uber toeristisch, maar mooi. Ik drink wat sake, , een locale variant met veel smaak en niet gefilterd, met rijst stukjes dus. We wandelen wat rond en gaan enkele toeristisch attracties binnen. De huizen van het dorpje bestaat voornamelijk uit het stro dak en zijn behoorlijk groot. De hele familie en personeel woont in zulk huis. Het dorp is in de countryside en zijn boeren. In de winter ligt er een flink pak sneeuw over het gehele dorp heen en zou dit dorp prachtig moeten zijn. Ik moet het stellen met het dorp in de regen. Nog steeds niet lelijk! Enkele bergen op de achtergrond hebben een besneeuwde top en ik zie hier en daar een hoopje ijs in het dorp verspreid. Wanneer we terug gaan gaan we naar een fast food keten, Japanese style. Een sushi conveyer belt restaurant. Bedankt X voor de fijne dag!!!! |
Day 64Beetje rijk
In de ochtend neem ik de shuttle bus naar het treinstation en bezoek Takayama city voor een twee uurtjes. De brug, de ochtend markt, de oude huizen en de brouwerijen. Tegen de middag sta ik weer aan de rand van de weg met mijn bordje “Matsumoto”. Een man van eind de vijftig neemt me mee. We vinden een manier om te communiceren. Hij lacht wanneer ik mijn gebroken gsm boven haal. Hij toont me een foto van zijn dure wagen en mooi huis en zegt erbij dat hij een beetje rijk is. Hij bezit 3 ramen-shops, dus ik kon het mij al inbeelden. Maar ik wijs naar de barst in het raam van deze auto. En lach. Hij is behoorlijk amusant. Ik zeg dat ik heel rijk ben, heb tenslotte al meer dan een jaar kunnen reizen en ervaren, maar gewoon niet veel geld. Hij neemt me mee naar zijn ramen-shop waar zijn dochter werkt. Maar ze kan ook OOOOOOpera zingen, hij perst een hoog geluid uit zijn keel en beeld dit ook uit met zijn armen. Hierna rijden we verder richting een onsen waar hij zaken moeten doen. Hij nodigt me uit om een half uurtje naar de onzen (hot spring) te gaan. Uiteraard! Daarna moet ik echt wel verder liften om op tijd in Matsumoto te geraken. Maar hij gaat naar de automaat en heeft me al een busticket gekocht wanneer ik mijn bagage uit de auto haal. De bus vertrekt in een klein half uur en doet langer over de rit dan de auto. Ik ga later zijn dan ik had afgesproken met mijn couchsurf host. Ik laat haar weten dat ik er niet geraak vooraleer ze naar haar werk vertrekt, nacht shift. Ik ging er dus vanuit dat ik een nachtje in een Kissas, een manga-internet cafe waar je ‘kan’ slapen in een privé kamertje met TV en PC en een lounge-stoel of futon-mat naargelang de prijs, maar ik krijg een SMSje terug dat ik welcome ben en de deur altijd los is en dus gewoon kan binnen gaan. Sao Ri is zo een vriendelijk meisje! Maar had me wel een verkeerd adres door gegeven. Ik was haar wegomschrijving aan het volgen, maar kon maar niet het juiste appartement vinden. Ik spreek een vriendelijke Japanner aan die nog een uur naar huis moet rijden. Hij probeert samen met mij het juiste appartement te vinden. Wanneer dat allemaal niet lukt mag ik zijn wifi gebruiken om Sao Ri te SMSen. Ik kom te weten dat ik het juiste adres heb en word door de Japanner, die me perse wil helpen tot ik op mijn bestemming ben, een KM verderop gebracht. Ik kook me noedels die ik cadeau heb gekregen van de ramen-shop. Die japanners toch, ik ben een beetje rijk aan geluk vandaag! |
Day 65Torenhoge mysteries
In de ochtend komt Sao Ri thuis. Ze gaat vanavond naar Tokyo want dit weekend is er een festival dat ze met haar vriendin wil bezoeken. Ik kan dus mee tot in Kofu waar ik vannacht zou verblijven. Een twee-tal uur later is Sao Ri al weer wakker, nog moe, maar ze wil met dit weer liever buiten komen. Ze wil ook het ‘suicide’ forest bezoeken en besluit nu al samen naar Kofu te rijden. Haar vriendin is echter nog aan het slapen na haar nachtshift en dus zal ze daarna weder keren naar Matsumoto en dan weer naar Tokyo rijden vannacht of morgen vroeg. Als we Aokigawa forest en mount fuji vandaag bezoeken, hoef ik niet in Kofu te overnachten en kan ik ook wederkeren naar Matsumoto en gewoonweg mee rijden naar Tokyo, aangezien dat mijn volgende bestemming is. Kofu is twee uur rijden en we hebben dus maar enkele uurtjes daglicht wanneer we toekomen. Maar we hebben veel geluk met het weer. Mount Fuji straalt! Wauw! Zo een grote fotogenieke berg/vulkaan. Wanneer we de berg tegen komen met de wagen zijn we behoorlijk onder de indruk en verrast. We zijn ongelofelijk dichtbij dit symbool van Japan. We bezoeken een grot en gaan naar het ’suicide’ forest. In Japan de grootste doodsoorzaak is zelfmoord. De sociale druk is zo hoog dat vele vooral vlak na de examenuitslagen en verzekeringen betaald moeten worden. De meerderheid zijn mannen omdat ze de belangrijke kostwinner zijn en de sociale druk om een werk te hebben en voor het gezin te voorzien op hun schouders dragen. Het is gezichtsverlies als man om niet de grote kostwinner te zijn. Dit bos is een populaire plek om aan zelfdood te doen omdat het niet ver is van Tokyo en sterven in deze bijzondere en mysterieuze plaats populair geworden is. Beter dan Shinjuku station volgens mij. Minder traumatiserend voor de mensen die het lichaam moeten opbergen denk ik dan. Jaarlijks beroven hier zo ongeveer een honderd mensen zich van het leven. Het bos is groot en er zijn verschillende bordjes met teksten om diegene dat hier met deze intentie komen op andere gedachten te brengen. De bodem van het bos bestaat uit lavagesteente door een eruptie van de vulkaan tot hier gebracht. De wortels van het de bomen wortelen zich rond en tussen deze gesteente aangezien de wortels niet door het gesteente geraken. Dit zorgt ervoor dat de wortels ieder boven de grond uit stijgen en geheel door het dense bos heen kronkelen. Er heeft zich ook een moslaag gevormd op al deze wortels. Dit zorg voor een mysterieuze schoonheid van de natuur, hoewel het leven uit het bos lijkt te zijn weggekropen. Geen dieren, geen mensen, niets dan stilte en met geluk een gefluit van een vogeltje. De zonnestralen proberen de grond te raken. Maar de takken sperren de weg. Mount Fuji is geen mysterieuze geest, maar een trotse Emperor die vanop zijn hoge troon zijn land kan bewonderen. De hoogste berg van het land is misschien wel de meest elegante berg die ik heb mogen aanschouwen. Een piramide met binnenin de kracht om te verwoesten, langs buiten een mooie elegante lijn tot aan de top, die nog net wordt versierd met een laagje sneeuw dat het laatste daglicht reflecteert en doet kleuren. |
Day 66Club hoppen
Wanneer we terugkeren van Kofu maken we ons klaar en spreken we af met Sao Ri’s vriendin. We hebben besloten nog diezelfde avond naar Tokyo te rijden en daar nichtje door te doen in de clubs. Drie uurtjes onderweg, we geraken in Rappongi tegen 2 uur in de ochtend. Onze eerste club is onderbevolkt, we drinken ons gratis drankje op en gaan naar de volgende. Entreegeld kan wel oplopen tot 3500 yen, ofwel 30 euros. Maar we gaan voor de gratis inkom, mogelijk als vrouw. Of soms als buitenlander. De volgende club is beter. Binnen de minuut draai ik me om en staat er een Japanse jongen van ongeveer mijn leeftijd met mij te flirten. Hij is lief, schattig en nier lelijk, maar is voor mij niet meer dan een leuke babbel. Te schattig, jong en lief. Ik ben niet het enige blanke meisje. Ik heb zo een vermoedde dat Japanners wel op blanke meisjes vallen. Er zijn ook een paar opgepompte buitenlandse mannen met donkere baarden. Er zijn enkele acts: schaars geklede meisjes die dansen, een oudere dame die aan een stuk stof zwiert en dan schaars geklede mannen die hun opgepompt lichaam showen, een van hen was die van in het publiek van eerder. Als laatste club gaan we opzoek naar een reggae plaats. Het is een redelijk groot complex en meerdere zalen met muziek en publiek. Het is echter saai. Veel te veel stoelen en tafels en mensen die gewoon aan de bar plakken. Het reggae zaaltje sufkt. De muziek is heel slecht gemimed en de overgangen zijn zo amateuristisch. Waar hebben ze die dj vandaan gehaald? Misschien kan ik beter? Er zijn maar weinig mensen en het merendeel zijn vervelende expats. Een Japanner komt met Sao flirten. Hij klapt een keer in zijn hand wanneer ze danst. Vanuit mijn perspectief is dat eerder neerbuigend dan flirtend. Alsof hij zegt: “Dans bitch, dans!”. Een andere probeert dan gewoon wat te klappen achter haar voor wat aandacht. Maar ze doet alsof ze dat niet opmerkt. Die Japanners zijn zowat allemaal in hun werkoutfit, rechtstreeks van hun werk, stijf en kunnen niet dansen. En weten al helemaal niet meer hoe sociale interactie werkt, zeer zeker niet met vrouwen. Dat is wat modernisatie in Japan met zich heeft mee gebracht. Ze zijn wat te ver van de realiteit geraakt. In een videogame werkt het nu net iets anders, he. Om 5 uur in de ochtend stopt de muziek en is het tijd om naar huis te gaan. Blijkbaar staat er een klok op in Tokyo. We gaan voor een durum in de ghetto van Tokyo. Een willekeurige straat in Brussel oogt gevaarlijker. Zolang je niets illegaal doet of iemand de borst stuit denk ik niet dat je hier echt in de problemen komt. De louche zaakjes achterwege laten. We gaan naar een manga kissas, een internetcafe met vele mangas om je bezig te houden, je kan hier 24 uur terecht en betaald hier voor een klein kotje met PC en games spul. Je kan hier dus een deluxe zetel nemen of een mat. Ik neem dat laatste zodat ik hier kan maffen voor een paar uur, 6 om precies te zijn. Dat is mijn package. Gratis frisdrank en koffie. Japan heeft naast hotels en hostel een hele reeks andere opties om de nacht door te brengen, of de dag: Love hotels, Karaoke, sauna’s, Manga kissas,… Allemaal mogelijk 24 uur op den dag, met op zijn minst een priveruimte en een zetel, mat, vloer of bed. Of je nu komt voor seks, gaming of een paar uur maffen. |
Day 67Conceptueel wonen
Na een dagje bekomen is het vandaag tijd om de stad weer in te trekken. Ik ga met de jongens waar ik bij couchsurf naar het park. Ze hebben een vrije dag. Ze wonen samen in een appartement dat ontworpen is met het idee om te hosten voor couchsurfing. Een conceptuele woning. Elk van hen werkt en heeft een eigen kamer, alsook elk een CS account. Een van de bewoners is er niet, ook komt er binnen een paar dagen een nieuwe bewoner bij. Andere vertrekken dan weer bijna, relaties en vriendinnetjes enz. Na het park wandel ik alleen verder, van het noorden van Shinjuku tot Shibuya. Naar het drukste kruispunt van geheel Tokyo. Ik bezoek enkele dingen onderweg. |
Day 68De nacht in al zingend
Architectuur bezoeken vandaag. Ik ga naar enkele tempels en naar een school die ontworpen is door Frank Lloyd Wright, maar die blijkt vandaag gesloten. Daarna ga ik naar Ueno, hier zijn enkele gebouwen van belangrijke en internationale architecten, zoals Le Corbusier. Modernisme. Als afsluiter ga ik naar Korea town. Na het eten en uiteraard wat drank (Een van de jongens handelt in dranken zoals bier en sake en wil graag zijn gasten wat laten proeven. Alcohol is belangrijk in dit huis.) gaan we naar de Karaoke met zijn allen. Hoewel sommige morgen moeten werken wordt het toch aardig laat, of vroeg naargelang hoe je dat bekijkt. Karaoke speelt zich af in een chique uitziend hotel, maar dan zonder kamers met bedden, maar enkel privé kamers met karaoke installatie en zetels. Het is 24 uur per dag open, dus je kan hier ook wel overnachten, slapend of zingend. |
Day 69Rauwe vis
In de ochtend sta ik vroeg op en ga naar de grootste vismarkt in Japan. Proef van alles wat gratis is en ga ook voor een luxe sushi in een van de restaurantjes. Heerlijk. In een van de overdekte hallen proef ik zelfs niet ethisch verantwoorde walvis. Daarna ga ik naar het sumo stadium en het Meiji museum. Het museum is een pak groter dan ik dacht wanneer ik mijn blik worp in de grote hal. De onderwerpen gaan over Tokyo en alle veranderingen die het doorstaat. Een groot deel gaat over de Meiji era, maar ook aardbevingen en stadsbranden, alsook de modernisering komen aanbod. Wanneer de 3 luxe toestellen, TV, wasmachine en koelkast, in de huizen komen en wat de impact was. Ook de verschillende veranderingen in vrijetijdsbesteding doorheen de tijd komen aanbod. Al bij al gaat het niet heel diep in op al deze dingen, maar er is zo al genoeg te zien. Het duurt me enkele uren om helemaal rond te geraken in dit hypermoderne kolos van een gebouw. Daarna ga ik naar de Belgische jongens die ik in Osaka heb leren kennen. Ze verblijven bij een Japanse vriend en ook ik zal daar de nacht spenderen. Ik geraak er met google maps, maar weet niet welke verdieping of huisnummer. Er is geen 711 in de buurt voor wifi. Wanneer ik mensen aanspreek om te helpen komt er plots een goed engels sprekende Japanner me helpen. Wanneer ik hem uitleg dat ik internet nodig heb dan komen we tot de conclusie dat ik bij hem thuis moet zijn en hij de Japanse vriend is van de jongens. Grappig! In de avond gaan we naar Shinjuku voor wat gekkigheid en toont hij ons waar de prostitutiebuurt is. Ik was hier al meermaals geweest, het is namelijk tussen alle andere sightseeing en bedrijvigheid. Maar zonder Japans had ik niet helemaal door wat er gaande was. Zonder foto’s van schaars geklede dames en ramen met rode neon lichten die dames in het raam versieren herken ik hier dus weinig. Deze prostitutiebuurt adverteert met woorden, niet met beelden. Pas binnen kan je dingen zien. Wat ik dus niet doe. Maar nu wordt me enkele dingen duidelijk. Hij duid aan wie de prostituees op straat zijn en welke etablissementen precies wat zijn. Sommige plekken betaal je voor gezelschap en wordt dit verkocht en de rest is geniepig. Ook dames kunnen hier tijd spenderen met vrouwelijk ogende tienerjongens, beetje Korea boysband style. Dan gaan we nog voor een Koreaanse maaltijd met gesmolten kaas. Njaam! Voor we vastzitten in de stad, zonder openbaar vervoer, gaan we terug naar de andere kant van de stad. Nog een shisma en wat drank in het appartement. |
Day 70Only for adults
We gaan eerst naar een gratis parasieten museum. Hier koopt Jules een parasiet in een hangertje voor een ketting, genaamd * en dan een grote speelgoedwinkel, die de verwachting niet invult. Het is maar een gewone winkel, Londen of NY heeft betere speelgoedwinkels. Daarna gaan we naar Akkihabara voor wat nerd gekkigheid. Ik vind deze buurt intrigerend. Electronica, anime- manga en beeldjes, tot anime porno en games. Maar ook gewone gaming en ultra snelle computers om een volledige game station te maken in een thuis, om in de virtuele wereld te reizen. Dit en alle eigenaardige dingen die je met Japan kan associëren, van Maids cafés waar mannen kunnen worden behandeld als een master, maar ook cat cafés en andere themed restaurants. Ook massages die duidelijk meer dan dat zijn als je naar de foto’s kijkt van de advertisement. Hier is alles visueel, niet geniepig, maar duidelijk voor zover dat kan voor legaal te blijven. We gaan alles zowat af en gaan ook naar de sexshops. We hebben l een beetje gisteren gedaan in Shinjuku, maar hier zijn de shops echt groot. Vele fake vagina’s. In Japan blijken vooral mannen sextoys te hebben, je kan er ook gebruikt ondergoed kopen in een vending machine, maar die zou op een verdieping zijn voor enkel mannen. Ook zie ik regelmatig koppeltjes samen sextoys kopen, cool! Er zijn ook kostuums en wanneer een man eigenaardig naar enkele kostuums kijkt, terwijl hij probeert niet op te vallen en zich lijkt te schamen, kom ik er daarna achter dat deze sexy vrouwenkostuums in schooluniformpjes enz voor mannen zijn! De tekening van het kostuum toont jonge gezichten die vrouwelijk lijken, maar als je beter kijkt is het weer wo een vrouwelijk en jong ogend mannetje en er is ook een bult getekend daar waar de geslachtsdelen horen te zijn. Ooh! Verder is het heel moeilijk in te schatten of de mensen de boys kopen voor hunzelf of voor hun partner. Alles kan hier! Als afsluiter keren we opnieuw naar Shinjuku voor een Themed restaurant. Alcatraz prison. Een van ons wordt naar de tafel geleid met handboeien. De tafel is in een cel geplaatst met tralies. Het is een all you can eat concept en we gaan er volledig voor. We proppen ons vol en tussendoor wordt het af en toe donker en speelt er zich een scene af. De eerste keer is er een monster dat uit alle andere oproept om ook te ontsnappen. De cipiers proberen hen te vangen. Maar we krijgen af en toe bezoek van een crimineel monster uiteraard. Het tweede verhaal een soort verhaal van Japanse Thrillers met eem griezelig meisje zoals in The ring. Dit is eerder suggestief en was heel eng, maar we kregen geen bezoek van haar. Wat wel spijtig was. Ik had wel een griezelig meisje over de grond heen zien kruipen. Van parasieten tot kinds tot perverts tot gevangenen in Alcatraz. |
Day 71Okayama vanuit de wagen
Ik wandel naar de autostrade en begin met liften. Volgens mij gaat die niet eenvoudig zijn doordat er vele taxi’s zijn en we nog steeds in de stad zijn. Deze weg leid naar Shibuya, een populaire buurt in Tokyo. Maar ik stop niet veel later een auto. Ze gaan naar Nagoya, maar gaan eerst ofwel naar Mount Fuji ofwel Okayama. Het koppeltje is op tweedaagse naar Tokyo. Ze zijn heel treuzelachtig en nemen eindeloos veel tijd om de beslissing te nemen en te gaan tanken en de stad uit te rijden. Voor mij is alles gelijk. We gaan uiteindelijk naar okayama en eten een ramen. Daarna zegt het meisje tegen haar man dat het al te laat is en dat we gewoon naar Nagoya rijden. Hij vertelt me dit dan door in het Engels. Mij gelijk. Ze wou enkel China town zien aangezien ze eigenlijk van China zijn en hier wonen. Maar blijkbaar geen tijd op een korte tweedaagse naar Tokyo. Ik snap niet goed waarom, tenslotte is het hun vakantie. We passeren mount fuji aangezien dat dichtbij de snelweg is. Maar om een of andere reden stoppen ze zelfs daar niet voor. |