Een bed lijkt niet genoeg. Taxi richting station van Shymkent want bus nr is ons niet gekend en staat nergens aangegeven. De schreeuwers (mannetjes die haltes roepen en geld aannemen in de bus) uitleg vragen is niet eenvoudig zeker niet in tijdsgebrek. Zodus een taxi nemen (500 Tenge ipv 100 Tenge voor de bus). We zijn ruim op tijd maar de trein zal dan ook maar 10 min stilstaan! We zetten ons op een bankje op het perron en houden een picknick. Op het bankje naast ons zit een gezin; een lelijke baboushka, de dochter en haar zoontje. De dame wijst en lacht naar ons, het lijkt niet onvriendelijk maar geeft me geen hartelijk gevoel. Dat doet ze nog een paar keer, waarbij ik meer de indruk krijg dat we aanzien worden als Zoo-dieren dan dat het vriendelijk toelachen is. Een trein komt veel te vroeg toe maar toch nipt om niet de onze te zijn, verwarring alom. We staan op perron 1, maar dit is het enige perron voor een personentrein. Dus beginnen we rond te vragen, eerste de provodnik, naar binnen in het station, dan opnieuw aan de provodnik, en tenslotte aan het gezin naast ons, niemand begrijpt wat wij bedoelen en wij begrijpen niet wat zij antwoorden. Het vertreksignaal geeft ons uitsluitsel, er is nog tijd voor een volgende (onze) trein op hetzelfde (enige) spoor. Die komt aan met een kleine vertraging. Ondertussen hebben we genoeg van de starende blikken en het wijzen naar ons dat we al hopen niet te kort bij dat gezin in de trein te belanden. Maar ohja, dat doen ze wel, grrr… Uitgerekend recht onder onze bedden (waar rechtop zitten niet mogelijk is) zitten ze! Ze beginnen zich te installeren, bedden te maken, tafel vol te laden, etc. nog voor wij zelfs maar de kans hebben onze bagage naar boven te hijsen. We worden door een rustige man tegenover ons hierbij geholpen en kijken verbaasd toe hoe die oude heks vlijtig alles claimt. We zetten ons op een (voorlopig) vrije plaats maar ook daar zitten we niet gerust. Ze palmt de hele wagon in door haar kleinkind overal heen te sleuren, en ploft haar dik gat neer op alle bedden (inclusief op onze spullen) daarbij het nodige lawaai makend. Tot wij, de rustige man (en bij uitbreiding de rest van de wagon) het beu zijn. De man gebaard en spreekt haar aan en we krijgen na onze 20ste verhuis eindelijk het stukje waar we recht op hebben, 30cm om te zitten. Kazachen versus de boze heks Kazachen zijn over het algemeen een mengelmoes tussen Westerse kinnen en Aziatisch getinte ogen waarbij de vrouwen ongelooflijk mooi zijn tot hun 30 en de mannen nauwelijks schoonheid bevatten. Tot nu toe kunnen we zeggen dat Kazachen goed gezind zijn, zeker bij het zien van vreemde en zeldzame toeristen. Ze zijn zeer geinteresseerd in ons, in onze gekke taal en omdat we telkens de foute hoeveelheid kleding dragen, namelijk altijd te weinig. Of het nu -22 of +20 is, een dikke laag kleding is vereist, bij -22 een pels om het compleet te maken. Kinderen worden zelfs bij 18 graden zo ingepakt dat ze als kleine bibendums moeten inbinden aan bewegingsvrijheid. Ze vallen wel zacht… We zien er te naakt uit, te ondervoed en ongetrouwd. Net nog kregen we een zak appelen toegestopt van de buren. We worden geholpen met het hijsen van onze zakken, krijgen hulp bij het vinden van een echtgenoot en krijgen regelmatig eten toegestopt. Er wordt voor ons gezorgd. Want ze kunnen niet bevatten hoe wij als sukkeltjes, de taal niet machtig, hun land kunnen bereizen. Ze staan voortdurend vrijwillig hun eigen plek af omdat de onze helemaal is ingepalmd door de enige verschrikkelijke Kazachse. Ze heeft niet alleen een verschrikkelijk karakter ook haar gezicht is niet iets waarmee je wil wakker worden. Een wrat met haar op de kin. Rimpels waar je het begin en het einde niet van kent. Kazachen hebben een rij gouden tanden, de boze heks heeft er geen. Dat belet haar niet om er steeds eten tussen te steken. En wanneer het schransen stopt begint het ruften en boeren. Een kleed waarvan je bang bent dat wanneer ze in de meest sexy lighouding kruipt, je meer gaat zien dan je aankan. Want die benen zwieren in alle richtingen rond. Lenig is ze wel. De dochter valt mee en het kind is redelijk braaf maar wanneer het jongetje een speeltje krijgt van de oude taart, kiest die natuurlijk wel het meest lawaaierige autootje uit. Oppa Gangnam Style! Grrrr Toiletbehendigheid en treinvoorzieningen In een trein, platzkart of 3de klasse, moet je zo nu en dan toch eens naar het toilet. Een klein kotje naast de deur naar de hal en tegenover de samovar (waterkoker voor thee, oploskoffie en Aikinoedel-achtige dingen). Soms al een uitdaging om in het kotje te geraken: benen in het gangpad van mensen die langer zijn dan hun bed (> 1m60), spelende kinderen, rondslingerende schoenen, kaarters of struise provodniks en andere opstakels. Dan binnengeraakt: rechts een lavabotje (niet altijd met water), recht voor u een toilet met bril waar je uw gat zeker niet op neerploft. Alles is nat, de vloer, de toiletbril, alle kanten van de lavabo en misschien ook de deur of het kleine schap waar je dan toch maar niet je handdoek of tandenborstel oplegt. En geen toiletpapier. Zodus. Deur op slot, alles in de hand, broek aftrekken en dan behendig boven de toiletbril balanceren alsof je aan het paardrijden bent, zonder iets aan te raken. De treinrails zijn hier niet zo smooth als een HST spoorlijn, hobbel de bobbel plons. Nog steeds met alles in de hand, een manier vinden om je tanden te poetsen. Die Kazachen doen er nog een schepje bovenop, zij komen volledig gewassen en omgekleed terug. Wij hebben nog maar een basis toiletbehendigheidsdiploma behaald, wij kiezen ervoor om 3 dagen in dezelfde kleren te zitten en te slapen. Bij deze zijn meteen ook alle treinvoorzieningen opgesomd. Nomaden in de trein Door onze nomaden-levenstijl leren we onze mede treinreizigers vlot kennen. Ze komen naast ons zitten, vragen waar we vandaan komen, of we hier zijn voor rabota (werk), waarbij ze verbaasd opkijken als we vertellen dat we toerist zijn. Dan gaat het gesprek meestal over op het opsommen van voorgaande en volgende reisbestemmingen, waarbij we tips krijgen. Vaak met veel gebarentaal en de standaard zin, zowel van hen als van ons, Nie pa nie maaj is (wat ‘Niet begrepen’ betekent). Wat doe je zoal op een trein met 50 mensen in uw wagon waarmee je niet of nauwelijks kunt communiceren en die mensen maar al te graag interactie willen? We leren ze kaarten (en zij ons). We tekenen de harten, klaveren, koeken en schoppen. We schrijven er de namen bij en zij zetten die eronder in het cyrillisch. Dat blad met tekeningen in het midden en we kunnen beginnen. Een eerste spelletje met open kaarten en veel gebaren. We houden het eenvoudig en het lukt behoorlijk vlot. Ze spelen ook onder elkaar wat wij hen geleerd hebben en zo doen de spelregels de ronde. Wanneer wij voor de zoveelste keer winnen zijn we per definitie maffia. Dan halen we jungle speed (Tati's afscheidscadeautje van de collega's van AC) boven. Voor wie de spelregels kent, kreten als aiaiai, oeioeioei en olala gaan algauw door onze wagon! Gevolgd door de namen Kristina en Tatiana zijn dit de meest weerklinkende woorden. Dit zorgt voor de nodige ambiance in de trein tot in de late uurtjes. Vanaf dan komen ze altijd in onze buurt rondhangen om opnieuw met ons te kaarten. Dagelijks gaan we voor onze Piva in de door ons genoemde Pectopah, wat wordt uitgesproken als Restauran. De 2de avond zetten we ons naast een tafeltje met een man, die lijkt al goed beschonken. Het gesprek begint vriendelijk maar loopt al snel uit de hand. Hij wil maar niet snappen dat we geen Russisch of Kazachs spreken. Ook probeert ons wijs te maken dat hij een problem solver is en we hem moeten bellen. Of nog beter met hem meekomen, zijn vrouw gaat dat niet erg vinden. Hij stoort ons gesprek voortdurend en wordt steeds opdringeriger. We zeggen hem kordaat te stoppen waarna we nog een aantal verwijten over Hitler naar onze hoofd gesmeten krijgen, alsof we Duitsers zijn. De lokale dames gebaren ons bij hen te komen zitten. Waarbij hij recht gaat staan en Kristine niet weg kan. Wij verplaatsen ons, de dames komen ertussen en sturen hem weg wanneer wij ons babbeltje voortzetten. Girlpower in Kazachstan! Kristina en Tatiana, Opstaan!
Wakker gemaakt door een krijsend jongetje onder onze bedden. En wanneer het jongetje stopt, begint de heks zo hard te snurken dat er op het muurtje wordt geklopt en haar zelfs wekken zodat ze ermee ophoudt. Enkele uurtjes later wordt Kristine paniekerig gewekt door de vriendelijke, bezorgde meneer tegenover ons. Jullie moeten er hier uit voor Oezbekistan, niet in Aktau! Aktau njet!! We proberen hem uit te leggen dat we eerst nog wat in Aktau willen blijven voor we verder reizen naar Oezbekistan. De namen Kristina en Tatiana zijn al goed gekend in de wagon en Tatiana wordt in de verte geroepen. Slapen is voorbij. Bij de eerste halte doen we inkopen, om daarna weer te kaarten. Een rustige laatste dag op de trein. Ze maken foto’s van ons en wij van hen. Arsen, de jongste van de bende, die in elk gesprek wel eens zei “aiaiaia, oeioeioei, olala of Tatiana” doet zijn aanzoek met de eindhalte in zicht. En dan is het tijd voor afscheid. De hele wagon verzamelt buiten om ons nog te groeten. Handen worden geschud, gouden tanden ontbloot, de laatste foto’s van ons genomen en dan worden we in een taxi gezet. Het was onze plezantste en gekste platzkart tot hiertoe!
0 Reacties
|
Related Articles |