Vroeg opstaan, wekker Andrii (onze zakkendrager, kinesist, afwasser, opruimer, patattenschiller, gids, tolk en reisgenoot) liep af om 7.20u, we hebben hem gesnoozed. Na het gebruikelijke getreuzel zijn we aan onze tocht naar Issyk Köl lake begonnen. We nemen een mashrutka met onze allerlaatse centen, minder dan een halve € en overschot van de 14€ waar we met 3 al 5 dagen van leven. De taktiek is opnieuw om naar de rand van de stad te gaan en vanaf daar te beginnen liften.
Er zijn niet heel veel auto's die stoppen maar we hebben toch redelijk snel een lift. Een Honda monovolume met een 2de zitrij, Kristine kruipt vanachter, Tati en Andrii zetten zich op de rij ervoor. Bij het settelen en rondkijken merkt Kristine een paar poten op onder Tati's stoel. Waarna wij een beetje vreemd beginnen schuifelen en in ons Vlaams over koeienpoten beginnen. Andrii kijkt ons nieuwsgierig aan en wij doen teken naar die poten. Waarbij hij gelijk gewoonlijk zijn camera boven en Indian style hoofdschuddend vraagt: "Tati, what is under your seat?" "There are cow legs under my seat." De chauffeur begint te gieberen, corrigeert ons dat het paardenpoten zijn en dat ze erin liggen voor extra horse power. Wij kijken nog eens en zien nu ook dat de hoef niet gespleten is. Even verder moeten we uitstappen. We staan nu naast de autostrade en verkeer raast voorbij. Het duurt even voor onze volgende lift stopt. Een Mercedes E klasse met 2 snobjes in. Ze voeren hoofdzakelijk een gesprek met Andrii over de Oekraiense politieke situatie. Zelf zijn ze op business trip, ze handelen kennelijk in petroleum en we stoppen op weg dan ook bij een splinternieuw pompstation. Dat is eigelijk ook het moment dat wij een klein hongertje krijgen. We gaan het winkeltje binnen en Tati realiseert zich dat we nog maar 8 som ipv 18 over hebben, we zijn er ergens 10 kwijtgespeeld. We wandelen voorbij de rekken, onze hoop op onze VISA kaart. Njet, teleurgesteld dat we niets kunnen kopen gaan we dan maar terug naar buiten. Een van de snobjes heeft ons bezig gezien en koopt voor 3 flessen water en snickers. Hongerig naar suiker dat de afgelopen 6 weken volledig uit ons dieet geschrapt is, vreten we gretig die repen op. Wij zeggen onder elkaar hoe dolgelukkig en dankbaar we hiermee zijn. Wanneer we plots een handgebaar krijgen om naar binnen te volgen voor een maaltijd. Blijkbaar wekken we nog steeds medelijden op en hebben we de reep te gretig opgeschrokt. We worden uitgenodigd in het keukentje achter de balie waar de tafel volledig gedekt staat. Na ook hiervan te smullen en het Amin gebaar, kunnen we weer verder. Maar eerst nog een plasje. Een typisch geurend vies baantoilet, en Tati besluit zich dan maar achter het kotje te zetten. Broek aftrekken, hurken en zich niks aantrekkend van het verkeer in de verte. Tijdens de deugddoende straal rijdt er plots een locomotief voorbij op enkele meters afstand. Op een spliting worden we afgezet, we stappen in een volgende auto voor een heel kort stukje en dan kunnen we er weer aan beginnen. Wanneer een Kamaz (een oude Sovjet truck) voorbij rijdt, roept Andrii: "Could you stop him, please!" En dat doen we dan ook. Een niet al te koosjer uitziende maar zeer vriendelijke mens gebaart ons plaats te nemen terwijl hij alles nog snel opruimd. De gebruikelijke kennismaking volgt waarbij Andrii altijd in het Russisch het woord voert en wij op de juiste momenten bevestigend knikken. De chauffeur zet de radio aan, op de tonen van 'wind of change' van 'the scorpions', hobbelend heen en weer schuddend dromen wij weg met een gigantische smile op ons gezicht. Waarna we elkaar aankijken en bevestigend knikken wat een zalig leven dit wel is, eenvoudig geluk. We belanden uiteindelijk waar we willen zijn: aan het water. Het meer is prachtig, gigantisch, bergen in de achtergrond, helder water, een fijn kiezel strand. We gaan nog eens wild plassen achter een bosje in deze mooie setting, ook dat is genieten. We voelen de temperatuur van het water, zetten ons aan de rand, prullen wat met de stenen. We merken zelf op dat 'enjoy the moment, right here right now' ons op het lijf geschreven is. Zorgeloos, al weten we nog niet waar we over enkele uren zullen slapen.
1 Reactie
|
Related Articles |