We nemen de trein nar Xi’an. Als er zo iets bestaat als blind devotion, dan bestaat blind consumeren zeer zeker ook. We kunnen eindelijk dit disfunctioneel hostel verlaten en nemen de metro richting treinstation. Die hypermoderne blinkende kolossen van gebouwen dat ze treinstations noemen. Opnieuw proberen we iets betaalbaar en lekkers te vinden naast de fastfood ketens zoals Mcdo en KFC. We eten een lekker cakeje en een rijst met groenten en ei. Naast ons zit een man met zijn eten dat hij bestelt heeft. Hij doet zijn handbagage met hartjes open en haalt zijn eigen eten boven. Een plastieken doos die meer dan een volwaardige maaltijd in zich bevat. Nog een conserve blik en servetjes. Hij eet en eet. Hij schrokt alles binnen aan een sneltempo en grabbelt voortdurend iets nieuw uit die tas, vol met voedsel. Gedroogde scampi’s en een brikje melk. Chinezen hebben iets met melk, waarschijnlijk door reclame en verkooptechnieken beïnvloed. Melk is gezond, ook al is het waarschijnlijk niet bepaald vers en onbehandeld in dat brikje. Volwassen drinken het zoals een kind fristie drinkt. En dit in combinatie met als dat eten en scampi’s? Nog voor het eerste op is heeft hij al een tweede bovengehaald en begonnen. Het is ongelofelijk onsmakelijk en degoutant de man bezig te zien. Hij is een soort kleine onderhandelaar dat melk drinkt als een status symbool. Wanneer hij eindelijk gedaan heeft met schrokken haalt hij twee iPhones boven, twee dezelfde en begint te bellen en te tokkelen op het ding. Hij heeft ondertussen al 10x zijn mond afgekuist en een hoop doekjes verspilt. De treinrit zelf is hier een verlengde ervan.
Wij gaan voor een biertje en zetten ons tegen een stand met een auto. Plots lijken mensen net iets meer geïnteresseerd in de wagen, nu wij een deel van de reclame lijken te zijn. Nog een selfie van mijn kind met die blanke. Eens op de trein blijken andere mensen op onze stoelen te zitten. Ze hebben een standing ticket. Iets wat vele mensen boeken, alle andere tickets zijn dure softsleepers of uitverkocht. We sturen ze weg en zetten ons neer. Een hele troep mensen blijft in het gangpad staan en voornamelijk rond mijn zitje. Achter me is waar ze een zitje toegewezen krijgen van een treinmannetje (niet iedereen wil van begin tot eindhalte op de trein mee). Die is er echter nog niet en iedereen hangt zowat in mijn nek voor een half uur na vertrek. Iedereen wil eerste zijn en die balie is veel te kort. Ik zit met mijn hoofd in hun oksels. Een rij vormen kunnen ze niet. En hoewel er genoeg plaats is in het gangpad moeten ze al op voorhand dringen. In India zouden ze alleen in mijn nek hangen als het hele gangpad vol mensen staat. Hier doet ze het gewoon weg uit egoïsme. Ik heb betaald voor mijn zitje en hoef niet mee te lijden met dit gedoe. Er is tenslotte plaats in de trein. Zet u op de grond bende debielen die zich te goed voelen. Ik maak hen duidelijk dat ik hun liever niet in mijn gezicht heb. Die mensen hebben geen idee wat hoffelijkheid en respect is. Ze kunnen nog wat leren van India, die helpen elkaar. Ik kreeg zelfs een schoot aangeboden zodat ik niet naast al die mannen moest rechtstaan in India. Mensen delen hun zitjes daar. Over ons zitten twee jongetjes die in het eerste halfuur zoveel snoepgoed consumeren dat er een volledige berg afval is geproduceerd. Die zullen later fijn het effect van te veel suiker bewijzen. En worden niet veel later lastig en hyperactief. Mensen nemen hier zakken voedsel mee op de trein en houden zichzelf en hun kinderen bezig met ongezond chemisch snoepgoed. Ik kan me niet herinneren wanneer ik hier een kind met een stuk fruit heb gezien. Nog een tester van een van de treinverkoop-mannetjes, een snoepje dat gemaakt is uit melkpoeder. Melk is gezond. We houden ons zo goed mogelijk bezig en ik probeer mijn kaarten zo goed mogelijk te onthouden van de gelei-drek die de kinderen overal achterlaten, tot in hun eigen haar. Eens deze mensen eindelijk de trein af moeten worden ze vervangen door iets aangenamere mensen. Maar er staat een man naast onze tafel ons aan te gapen. Hij probeert wat Engels uit, maar wij zijn alles behalve geïnteresseerd om zijn entertainment te zijn. Hij staat ons al een tijd aan te gapen en onnodig dicht bij ons. Hij kijkt mee op Jeff’s GSM, alsof hij er een bal kan van verstaan en nu wil hij eventjes praten. De andere mannen rondom hem wachten op een vertaling van onze antwoorden. Geen idee wat hij te vertalen heeft want wij antwoorden bitsig dat hij moet oprotten. We doen graag een babbel met locals, al helemaal omdat er niets beter te doen valt op een 11 uur durende treinrit, maar niet op deze manier. De laatste uren gaan traag en de batterijen van ons entertainment geraakt stilaan leeg. Om 1 uur ’s nachts komen we aan. We nemen een bus en daarna een taxi. Eens aan het hostel is de eigenaar ook een vervelende vent. Die man treuzelt en vult het formulier klunzig in. Hij is de eigenaar, maar lijkt er maar weinig van te kennen. Met zijn hand over het papiertje heen bewegen zonder veel te doen. De kamer is in de kelder en ruikt ietwat naar vocht, maar we vatten onze nachtrust al snel. Enig discomfort, vuiligheid en irritatie veroorzaakt door de Chinezen. De trein nemen is zowat de Chinezen zien op hun best. Dit is waar je de eigenlijke cultuur kunt ervaren, niet in een toeristenattractie die er zo nep uitziet dat je je afvraagt waarom je er überhaupt geld aan moest spenderen. Alles wat zowat enige historische waarde zou moeten bevatten is een heropbouwsel van de laatste paar jaar, bedoeld voor commerce. Alles is verwoest of verloren gegaan, dat wat er nog stond is respectloos behandeld en dus ‘gerenoveerd’ ofwel spiek splinternieuw, niet eens in de eigenlijke materialen of bouwtechnieken. Als je de befaamde Chinese muur wilt bezoeken is ze ofwel nieuw, heropbouw of een ruine in een uithoek van China. Meer en meer, ik en ik.
0 Reacties
|
Related Articles |