India heeft een fantastisch trein netwerk. Je kan overal en altijd geraken waar je wilt zijn. Voor de meer afgelegen plaatsen, ondanks dat ze soms ook toeristisch zijn, moet je de trein soms combineren met bus. Voor mij is dit het beste openbaar vervoersmiddel van India. Maar vergeet wel niet dat het India blijft! Verwacht u aan alles. De trein is goedkoper dan de bus, en meestal comfortabeler. Niet altijd! En je kunt dit niet voorspellen.
Op sterve We nemen de trein van Gorakhpur tot Varanasi met het idee dat ik amper zitplaats of ruimte ga hebben. Een oudere trein staat op perron 3 te wachten. Ons ticket bemachtigen heeft enige tijd geduurd. Nergens informatie in de inkomhal en ook geen Engels sprekende helpende Indiërs. In een onverwacht hoekje vinden we twee slapende mannen in een kot met toerist information op geschreven. De ene wordt wakker en helpt ons in een moeizame conversatie verder met ons ticket. De andere gebaren we verder te slapen. Na ons origineel plan te wijzigen loopt de man richting een loket en gebaart ons mee de wachtende rij voor te steken. Twee seconden later hebben we ons ticket voor 85 roepies naar Varanasi ipv Kolkata. We halen onze spullen in dat kotje en de man doet een magere poging nog wat zakgeld van ons te krijgen. Hij deed amper moeite, wat aantoont dat het voor hem enkel een extratje zou kunnen zijn. Eens in de trein plaatsen we ons op een belachelijk lange bank, spullen op het rek bovenaan. Dames zitten liever niet naast Jeff en voorkomen dat op een slimme manier. Een zieke man legt zich naast hem neer en wordt de hele rit lang verzorgd door een dame. Water in een bekkertje, een doekje nat maken, zijn hand vast houden, hem laten bellen enzovoort. Hij gaat naar Varanasi, waarschijnlijk om te sterven. De heilige stad trekt mensen van heel het land om hier van het water te drinke, of zich erin te wassen, een plek dat best 1x in hun leven wordt bezocht als bedevaart en verder een droom om hier te worden gecremeerd op de Ganges. Zowat iedereen heeft de neiging zijn slippers uit te doen wanneer het kan en de voeten op de zetel tegenover te placeren. Of met één voet op de bank naast de heup, met de arm leunend op de knie. Zoals het naast kleermakerszit dé manier is om op de grond te zitten. Of toch naar mijn mening. Zowel op de bankjes in de perrons als in de trein. Indiërs installeren zich in de trein. Hebben eten en drinken mee, gebruiken sjaaltjes enzovoort om plaats bij te houden en claimen zoveel mogelijk ruimte voor zichzelf. En er wordt gediscussierd en geroepen tot zelfs de politie geroepen wanneer ze denken recht te hebben op u zitplaats om een of andere niet te begrijpen reden. Verder wordt er eten en drinken verkocht door daklozen die van de ene naar de andere trein gaan over de sporen heen, op ingenieuze wijze is hun waar op hun lichaam gedragen via inventieve systemen of gewoon in een emmer, en door de trein roepen in een deuntje wat ze verkopen en ook treinmedewerkers verkopen eten, pani en frutti juice. Verder is het hun meegegeven van kleinsaf op geen bewegingsvrijheid te krijgen bij de opvoeding en kunnen ze zichzelf in onmogelijke bochten wringen en zich op elkaar stappelen om toch te kunnen 'liggen' en 'slapen' en dat soms wel met een 5tal op 1 bed. Niet zeer zelden wordt er een nacht gespendeerd met twee of 3 mensen in 1 bed van 50 cm breed. Zo heb ik en Jeff eens een nacht gespendeerd in de general wagon, zonder bed, en enkel zitplaats. Maar ik kan me niet in diezelfde bochten wringen zonder pijn na 2 minuten! Snelle vriendschappen De trein nemen in India is ons niet meer vreemd. We weten ons zeer snel te behelpen in het station en het juiste perron te vinden. We kopen water dat enkel in het station zo goedkoop is en wachten enkele minuten. We weten nu metteen welke wagon we hebben en de bednummers zijn ook geen moeilijk raadsel. Een boven en onderbed. Het bed in het midden is van een Iraniër die in India research doet en werkt. De andere drie bedden worden geclaimd door een familie. Die uiteraard eerst een scene moest maken over wie waar moet zitten. Weinig onder de indruk maken we duidelijk dat ze de rest van de familie en mensen hier niet moeten zetten. Als ze over het juiste zitje klagen moeten ze ook niet met meer mensen afkomen dan bedden. Diegene dat er niet moeten zijn druipen dan ook snel af. In Deze landen wordt je als toerist nog al snel van je rechten ontnomen als je er niet voor op komt, door mensen van een hogere kast die graag bazig je de wet willen spellen vooral wanneer ze geen gelijk hebben. Veel lawaai en gedoe om te intimideren, claimen wat ze kunnen. Wij drietjes geraken in een uren durende conversatie over geschiedenis en allerlei, voornamelijk over het midden Oosten en Iran. Jeff druk in zijn conversatie wordt zo enthousiast en luid dat één van de Indische dames schuin tegenover ons hem vraagt om rust te nemen en te ademen. Ieder van ons begon net als de Indiërs in de buurt ermee te lachen. Ik had zelf al even door dat de mensen rondom ons gebaren aan het maken waren met de handen op de oren. Tijd voor rust. Na weinig uurtjes slaap gaat de treinrit verder. We ontmoeten nog enkele nieuwe passagiers en er wordt gekaart, gelachen, gebabbeld en gepraat. Er komt steeds nieuw en ander volk in de plaats van de familie en andere buren. Een van de nieuwelingen flirt een beetje en eist mijn aandacht op. Dan voor een selfie, dan voor wat zoetigheden van zijn ouders jubileum (die hij duidelijk voor mij bovenhaalt en niet voor de andere nieuwe vrienden of Jeff), enz. Ook de andere willen ons herinneren met selfies en facebook en foto's. Één van de laatste gasten vraagt Sasj, de Iraniër, vanalles over mij alsof ik er niet ben. Vraag het dan aan mij! Naar het einde toe neemt hij zelfs bijna stiekem foto's van enkel mij alsof ik een zoodier ben in een kooi. Ik, maar ook Jeff en de Sasj laten duidelijk merken dat dat niet ok is. Vraag het op zijn minst of neem een selfie met mij... Niet een foto alsof ik het niet zie. Creep! Sasj begrijpt dit heel goed zonder een enkel woord hierover en antwoord vaag of kort de vervelende vragen of lacht ze simpel weg zodat de gast voelt dat het ongepast is en het zijn zaken niet zijn. Sasj is een zeer sympatieke gast met een zeer grappige vrouwelijke lach. Hij wil steeds zijn geld wisselen als excuus om ons te trakteren. Ook koopt hij rijst om met de groep te delen, en consumeert amper zelf. De Indiërs zijn niet altijd toeristen gewoon en willen gewoon op de foto of rondhangen met een (blanke) toerist. Pas om 1u 's nachts, met veel vertraging, komen we aan in Delhi. New Delhi station is om dit uur eerder grellig en Shashank is zelfs beschaamd voor de vreemde mannen hun starende blikken naar ons. We eten nog iets samen en nemen een snel afscheid door de regen. Vriendschap in 36u. Ontgroening. Zo gaan Tamara, Myriam, Jeff en ik naar Delhi station, overigens extreem ongezellig en met vele klakgeluiden van vieze mannetjes en geilende starende blikken van tukdrivers en daklozen en de rest die op dat uur in het station vertoeft, in de ochtend en komen tot de conclusie dat we ons treinticket naar Bikaner niet hier horen te kopen en zo ook onze trein missen. We besluiten de geplande route in omgekeerde richting te doen en de trein naar Agra te nemen, general ticket voor een vijf uur durende rit. Jeff en ik hebben er al wat treinen op zitten en denken dat het wel goed komt. Er staat een trein en we proberen te weten te komen of deze de onze is. We vragen het enkele keren en met dat de Indiërs elkaar tegenspreken weten we het niet meer. De laatste zegt dat het de volgende is en we zetten ons neer. Wanneer de tijd vordert zijn we minder gerust en geraken we overtuigd dat het toch de onze moet zijn. (Hierbij moet ik terug denken aan mijn trein van Kazachstan naar Oezbekistan die ik heb gemist bij tijdsgebrek om visa problemen te vermijden.) We vragen opnieuw of het de onze is aan een foodcar mannetje. We moeten deze op en de general wagons blijken achteraan te zijn. Een kange spurt want de perrons en treinen zijn lang. De twee laatste zijn general, de rest is AC en sleeper, enz. Er staan al enkele mensen buiten de wagons te wachten om erop te springen. Ze willen nog even niet opgepropt zitten. We stappen op en worden aan gestaard. Ik beveel een Indiër mijn rugzak en die van Tamara op de rest van de bagage, en tussen de mensen die zich overigens ook op het bagagerek hebben geinstalleerd, te helpen krijgen. Myriam en Jeff houden hun zak bij hen. Ik en Tam kruipen tussen de benen van de zittende mensen en blijven daar rechtstaan. Myriam en Jeff in het gangpad. We worden gewaarschuwd dat we naar een sleeper moeten gaan en daar bijbetalen voor meer comfort. We blijven wel staan. De trein begint te rijden en er wordt nog wat bijgeramd. Bij de volgende stops komen er nog meer mensen bij en gaan er maar enkele af. Ook dit is met het nodige getrek en geduw op Indische wijze. Na enkele uren pijnlijke benen en voeten, die geen teen kunnen verzetten zonder andere tenen, benen en voeten te laten verzetten, met nodige krampen en gelach met omstandigheden (de pijn weg lachen) krijgt Myriam het moeilijk en veranderd de lach in een traan. De mensen rondom ons en de man in bijzonder hebben intresse in het Nederlandse roddelblad dat Tamara heeft bovengehaald. De man haalt zijn bril boven en bekijkt het blad alsof hij het aan het lezen is. Een Sikh laat Mensen opschuiven en Tamara kan zich zetten, vast geklemd met de billen net op het zitvlak, en ik zet me op haar schoot. Maar ook dat is moeilijk lang vol te houden zonder krampen. Een belangrijke stop zorgt voor nog meer beweging en nog meer volk in het gangpad. Omdat de backpacks het Myriam te moeilijk maken en ze het al zwaar genoeg heeft wissel ik van plaats met haar. Ik stap op tenen, duw en trek en beveel die jongen van daarstraks opnieuw te helpen met deze backpacks ook omhoog te liften en ergens bovenop te gooien. Zo is er meer plaats in het gangpad, maar ik wordt omringd door mannen die iets te dicht bij bij hangen met hun klokkenspel. Een van de vrouwen van de Sikh roept wat naar hen en wanneer ze de mannen zeggen dat ze geen andere optie hebben bied ze me haar schoot aan. Ik zit op een wild vreemde haar schoot tussen de armen en benen, voeten en tenen, starende mannen en vriendelijke glimlachjes en bemoedigende glimlachjes van de vrouwen. myriam wordt op de foto gevraagd. We zijn dan ook de grootste attractie en bezigheid in deze wagon voor de Indiërs die misschien voor het eerst een blank Westers persoon zien. De kleine gestes en glimlachjes maken alles dragelijker. Tot we onze baggage moeten naar beneden halen en ins uit de trein wurmen. Ik krijg. Mijn backpack doorgegeven en wordt geholpen door een wild vreemde man die de mensen voor mij uit de weg duwd. Tamara moet letterlijk op mensen stappen en over mensen heen klimmen om eruit te geraken. We ontmoeten elkaar op het perron, er zijn enkele benen aan het trillen en hartjes aan het kloppen vol adrenaline. Agra. Sigaretje voor Myriam. Water. Rust! Of niet. Daar zijn de tuktuk drivers... Met zwembad Overtuigd dat we waren dat de nachttrein beter is zijn we weer voor een trein gegaan. Onze trein komt aan met twee uur vertraging, 03:10 ipv 01:10 in de nacht. We installeren ons op het perron en de dames hebben al zoveel grenzen verlegd dat we ons op de grond leggen en Tamara zelfs een dutje doet. Wanneer we eindelijk de trein op kunnen moeten we eerst elk bed afkuisen. De bedden hangen vol bruin stof alsof het een schrijnwerkerij is waar in elk hoekje zaagsel hangt. Maar ook hier slagen we er uiteindelijk in om te slapen, met een sjaal voor de mond om de toiletstank te kunnen harden. Eens in Bikaner hebben we een tuk die ons naar een hotel met zwembad brengt. Een vereiste na een slaap tekort en gebrek aan enige vorm van luxe, of zelfs vanzelfsprekend comfort en hygiëne. Suikerfeest op komst. De trein van Mumbai naar Ambala waar we moeten veranderen van wagon omdat een deel van de trein naar Chandiargh rijdt, hier moeten wij naartoe, en een deel richting Amritsar. Enige onduidelijkheid en chaos te verwachten bij de wissel. Eens in Chandigarh moeten we een bus nemen richting eindbestemming Manali. De trein wordt voller en voller en het aantal bedlozen mensen wordt groter dan ooit tevoren. Dit zijn niet mensen met allemaal een half bedje wachtend op de controlleur om een bed toegewezen te krijgen. Het wordt al laat en duidelijk dat die mensen niet direct gaan afstappen. Wat is er gaande? Een treinrit is ook elke keer weer anders hier in India. Ik neem graag nachttreinen in Centraal Azie, zelfs twee dagen aan een stuk. Maar in India is het telkens anders en kan je toch opnieuw en opnieuw in verbazing vallen. Wanneer wij willen slapen en de bedden installeren moeten we eerst mensen weg jagen, die eigenlijk nergens naartoe kunnen. Eens we onze nachtrust willen vatten moet Jeff 4 tieners van zijn bed gooien. Die hadden hun metteen weer neergeploft rondom zijn benen heen. Die bedden hier zijn niet lang, zeker niet als je uit veiligheid je backpack onder je hoofd legt en zijn amper 50cm breed. Nu moet je ze ook gaan delen? Krijg ik de helft van mijn geld terug? Ik denk het niet. Het is niet omdat Indiërs perfect met 3 mensen in onmogelijke, pijnlijke?, posities kunnen slapen op een bed dat ook wij dat kunnen! Mijn benen niet kunnen strekken en amper kunnen draaien is zowizo al een probleem in deze bedden. Na enige tumult verplaatsen ze zich op het bed tegenover ons en leggen ze hun benen op Jeffs bed. Geen vorm van respect voor hun bevolking en ook onderling niet voor elkaar. Wie laat dit toe? Naar de wc gaan betekent over mensen heen springen en kruipen met de nodige behendigheid. De hele vloer in de gehele wagon is bezaaid met mensen. Ook onder Jeffs bed, de bagageruimte, tussen de vuiligheid ligt iemand te slapen. De man die bemiddeld tussen ons protesterende Westerlingen die dit niet kunnen vatten en de domme tieners die dit allemaal vanzelfsprekend vinden weet ons te vertellen dat er binnekort een festival is. Iedereen reist richting familie. Suikerfeest. Elk jaar dit? Wakker worden: ik probeer mijn been te strekken dat nogal pijnlijk aanvoelt van de geplooide houding en schop plots een kind dat door haar moeder op mijn bed gezet is. De grote hoeveelheid bedlozen is vervangen door een nieuwe groep en is even talrijk aanwezig. Als ik naar beneden kijk zie ik dat Jeff zijn bed deelt met 3 andere mannen die hun kont hebben geploft rondom Jeff zijn benen. Er bestaat geen enkele mogelijkheid dat Indiërs enige vorm van onuitgesproken sociale grenzen kennen. De trein rijdt zo traag dat we tot in de late avond pas aankomen. We halen nog geen 30km per uur volgens mij. Naast ons zit een net aangekomen gezin met opa of papa? en twee ongemanierde kinderen en hun moeder. De moeder is niet consequent en in plaats van straffen leidt ze hun hoogstens af. Het is zelfs zo dat ze haar kinderen uit de buurt moet zetten om te voorkomen dat ze ons eten uit onze handen graaien. De kinderen hebben geen speelgoed en worden bezig gehouden met eten, borstvoeding en allerlei snoep, of met een slechte poging om het kind iets bij te leren: don't touch. Grijp niet steeds naar die mensen naast je die boze blikken geven wanneer je als kind oud genoeg bent (om geen borstvoeding meer te krijgen) om te weten dat naar de kleren en nek graaien en al hun bezittingen binnen handbereik vastpakken niet braaf is. Waar het voor het kind nog eens zo tof is om het toch te blijven doen. Dit is een verzameling van de meest onvergetelijke treinritten van de vele die ik gedaan heb. Na het lezen van deze lijk ik zeer negatief te zijn over treinen in India. Maar dat ben ik niet. Het blijft een avontuur elke treinrit opnieuw, alsook het land. Opnieuw en opnieuw. En ik kan met elke rit en ervaring eens goed lachen, vaak ook tijdens de rit zelf. Het is deel van het reizen en deel van de fun. Het hangt er ten slotte vanaf hoe je er mee omgaat. India is dan ook een land met te veel inwoners en veel armoede en de trein biedt zeker een mogelijkheid om elke kaste tegen te komen en mee in confrontatie te gaan en het land en zijn bewoner beter te leren kennen. Je zit samen met de lokale bevolking in dezelfde ruimte, benarde situatie en hebt enkele uren tijd te verdoen.
0 Reacties
|
Related Articles |